bluesscholar

καλημέρα σε όλους! Είναι όντως εξαιρετικοί! Παραθέτω και μια Live εκδοση του Voice of Chunk

Για όσους γνωρίζουν τους Magnolia Electric Co. και όχι μόνο. Πρόκειται για ένα από τα project του πρόσφατα χαμένου Jason Molina. Είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταγράφει την διαδικασία ηχογράφησης του άλμπουμ τους, Josephine στο studio του Steve Albini. Όταν κλείστηκε ο χρόνος στο studio ο Molina δεν είχε ολοκληρώσει τα τραγούδια που θα ηχογραφούσε. Κάποια μάλιστα γράφτηκαν επί τόπου. Φαίνεται το δέσιμο της μπάντας και ο τρόπος που λειτουργούσε ο Molina στην μπάντα.

Σιγά σιγά αρχίζουν και αναμεταδίδουν την είδηση κάποια site. Εδώ (http://www.insidebayarea.com/ci_23109960/music-collaboration-giant-bob-brozman-dies-at-age) υπαρχει ενα αρθρο ως επικηδειος. Γενικά δεν μου αρεσει να σχολιαζω απωλειες ανθρωπων αλλά όπως και σε άλλους στο forum μου ειχε κανει τρομερη εντυπωση η απλότητά του και η προθυμία του να μιλήσει μαζί σου και να σε βοηθήσει σε θέματα μουσικά. Θυμαμαι ακομα την εκπληξη της μητέρας μου (Ιαπωνεζα γαρ) όταν διαβασε μια ιδιοχειρη αφιέρωση του Brozman προς αυτή, γραμμένη στα λιγα Ιαπωνικά που ειχε μαθει στα ταξίδια του!

Παντως σε δοκιμη που εκανα να παραγγειλω ειναι 40 δολλαρια το πακετο τα 3 βινυλια και αλλα 31.5 τα φθηνοτερα μεταφορικα για Ελλαδα. Παραειναι ακριβα. Ευτυχως οι επανεκδοσεις της Monk records http://www.forcedexposure.com/labels/monk.italy.html ειναι διαθεσιμες μεσω Amazon και με πολυ χαμηλοτερα μεταφορικα ;)

Συμφωνα με τον εν λόγω άρθρο (http://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-21352483), ο κος Jack White θα επανακυκλοφορήσει μεσω της εταιρείας του Third Man Records και σε συνεργασία με την Document Records ηχογραφήσεις προπολεμικών Blues! Σκοπός του εγχειρήματος δεν ειναι τόσο το κέρδος (όπως αναφερεται στο αρθρο) αλλα η διάθεση του υλικού στον κόσμο. Οι δίσκοι θα κυκλοφορήσουν με χρονολογικη σειρά. τελικός στόχος είναι η επανέκδοση ολων των 25000 ηχογραφησεων των οποίων τα δικαιώματα ανήκουν στην Document!!! :o Ήδη ξεκίνησαν τα 3 πρώτα άλμπουμ! http://thirdmanrecords.com/

Ναι, αυτος ειναι.

Ευχαριστώ πολύ! Μόλις με γλιτωσες απο παρα πολύ δρομο! Μάλλον κατι τετοιο θα συνέβη για να μην υπαρχει επικοινωνία...

Καλησπέρα! Μια ερωτηση να κανω - ελπίζω να τη θέτω στη σωστή κατηγορία. Προσπαθώ να επικοινωνήσω με το κατάστημα mblues7 στην Καλλιδρομίου. Το σταθερό τηλέφωνο που βρίσκω στο Internet ειναι νεκρό, το κινητό που διαφημίζεται ως άλλος αριθμός επικοινωνίας δεν αντιστοιχει σε χρήστη και στον ΟΤΕ που καλεσα μου δωθηκε εκτός από τον νεκρό τηλεφωνικό αριθμό του καταστήματος ένα κινητό το οποίο είναι απενεργοποιημένο. Μήπως τυγχανει να γνωρίζει κανείς τι συμβαινει με το καταστημα?

Απλά καταπληκτικό! Το έχω ανοίξει στο γραφείο και παίζει!

Εισαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος... Βασικά δεν ήξερα πως υπηρχε η δυνατότητα backstage. Για το σκαφάκι του Scherr είχα όντως την απορία. Πάντως και 2 χρόνια πριν που τον είδα, έπαιζε με ένα σκάφος Guild του οποίου το σώμα ήταν εντελώς γυμνό (είχε ξύσει όλη την μπογιά). Στο δικό του live που τον ειχα ακουσει χρησιμοποιούσε το σκάφος για ελεγχόμενα feedback τα οποία ενσωμάτωνε στο παίξιμό του. Οι δε δυναμικές του στο παίξιμο ήταν απίστευτες! Γενικά αυτός ο τύπος όταν παίζει, το αισθάνεται (και αυτο φαίνονταν και στο Σαββατιάτικο Live).

Ήταν όντως μια όμορφη βραδιά, να σημειώσουμε όμως πως o ντράμερ έλειπε, θύμα κι αυτός του τυφώνα Σάντι. Ο Frisell κατά το ξεκίνημα ενημέρωσε τον κόσμο πως ο Wollessen δεν μπόρεσε να ταξιδέψει από Νέα Υόρκη. Το ενδιαφέρον ήταν πως ο Tony Scherr εμφανίστηκε παίζοντας κιθάρα και μπάσο. Δεν είμαι βέβαιος αν χρειάστηκε κάποια αναπροσαρμογή λόγω απώλειας ντραμς, πάντως ήταν όλοι τους εξαιρετικοί και πολύ ενδιαφέρουσα η εμφάνιση ως concept (το μουσικό ντύσιμο του ντοκιμαντέρ, live). Μιας και καθόμουν στην τρίτη σειρά δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω: Τα πλάνα που προβάλλονταν στην οθόνη, ή τους μουσικούς οι οποίοι φαίνονταν πως πραγματικά το απολάμβαναν.

Σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται. Μπορέι βέβαια να μην είναι sd κάρτα, αλλά υπάρχει χαρτάκι μέσα με λινκ και κωδικό που επιτρέπει στον χρήστη να κάνει download τον δίσκο. Δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνά. Προσωπικά το πέτυχα στον νέο δίσκο της Cat Power, στο Chulahoma των Black Keyes και σε ένα remaster των Pink Floyd (Dark Side of the Moon). Κάποιες εταιρείες επιλέγουν, μαζί με το βινύλιο να δίνουν και το CD. Μάλιστα αν δεν κανω λάθος η Ελληνική Inner Ear το έχει κάνει σε κάποια άλμπουμ της.

Θα συμφωνήσω για τη διαδικασία ψαξίματος, ωστόσο δεν αξίζει πραγματικά τα παραπάνω λεφτά που θα πληρώσεις. Προσωπικά, κι εγώ από το Αγγλικό amazon ψωνίζω και συνήθως από ανεξάρτητα καταστήματα που "στεγάζονται" στο amazon. Καινούρια βινύλια, στο 30 - 50% φθηνότερα ακόμα και με τα μεταφορικά, σε σχέση με τα εδώ καταστήματα. Αν πάλι μιλάμε για μεταχειρισμένα βινύλια, όντως υπάρχουν καταστήματα με αρκετά συμπαθητικές τιμές στην Ελλάδα.

Μιλάς μήπως για αυτή την έκδοση; http://www.amazon.com/Kid-A-2-10-LPs-Vinyl/dp/B00004YLIU Αυτή είναι μια Limited edition που όπως βλέπεις το Αμαζον την έχει για ούτε 30 δολλάρια. Τα 50 ευρώ είναι μάλλον πολλά! Προσωπικά δεν πιστεύω πως θα δεις διαφορά στο standard 12-ιντσο βινύλιο και σε αυτό. Έχεις κάποιο ιδιαίτερο ηχοσύστημα που θα το ακούσεις; Θεωρητικά, εφόσον το άλμπουμ είναι σε 2 χ 10-ιντσα δισκάκια η πληροφορία (στα grooves του δίσκου) είναι πιο αραιά γραμμένη αρα λιγότερο συμπιεσμένη. Δεν πιστεύω πάντως πως θα ακούσεις κατι διαφορετικό αν το ηχοσύστημά σου είναι "βασικό". Αν πάλι είσαι διατεθειμένος να δώσεις αυτό το ποσό και είσαι fan θα έχεις μια πολύ ωραία Limited Edition έκδοση.

Καλησπέρα! Πρωτίστως ένας βασικός παράγοντας για το τί θα ακούσεις είναι το πικάπ, η βελόνα, η προενίσχυση, τα ηχεία μέχρι και τα καλώδια. Θέτοντας ως δεδομένο πως μιλάμε για ένα ηχοσύστημα κάποιων βασικών, ουσιωδών αξιώσεων, τότε η κοπή μπορεί και να είναι διακριτή. Για παράδειγμα, τα εν Ελλάδι κομμένα βινύλια είναι γνωστά για την μέτρια ποιότητά τους, κυρίως λόγω της ποιότητας του υλικού. Βινύλια όπως τα Ιαπωνικά λόγου χάρη, είναι φημισμένα λόγω της ψηλής περιεκτικότητας του υλικού του δίσκου σε βινύλιο αλλά και του γεγονότος πως χρησιμοποιούν master πρώτης γενιάς. Σε κάθε περίπτωση, η ποιότητα ενός βινυλίου είναι και δείγμα του επιπέδου της αγοράς στην οποία διατίθεται σε συνάρτηση με το πόσα χρήματα μπορεί να διαθέσει κανείς. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν όλες αυτές οι audiophile εκδόσεις βινυλίων 180 gr και ακόμα πιο "προχωρημένες" εκδόσεις στις οποίες μιλάμε για ενα άλμπουμ οπου σε μια standard έκδοση αποτελείται από έναν δίσκο ενώ σε audiophile ακόμα και από 4 δίσκους.