Ένα φαινόμενο της ψυχοακουστικής είναι πως ο εγκεφαλος συμπληρώνει τις χαμένες συχνότητες του ήχου. Μήπως λοιπόν το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να γράφουμε ενδιαφέρουσα μουσική; Τόσο ενδιαφέρουσα ώστε ο ακροατής να συγκεντρώνεται σε αυτή, και συνεπώς να "διορθώνει" τις όποιες ηχητικές ατέλειες;
Καταλαβαίνω πως δεν πρέπει να δυσκολεύουμε την ακρόαση με υπερβολικά "χαλασμένες" μίξεις. Μήπως όμως αυτή η πρόοδος στην καταγραφή του ήχου δεν είναι τίποτα άλλο από τη σημειολογία της έλλειψης ενδιαφέροντος στο μουσικό μήνυμα; Μήπως η μουσική πλέον απαιτεί τη λιγότερη δυνατή συγκέντρωση από τον εγκέφαλο, και συνεπώς για να γίνει κατανοητή θα πρέπει να είναι άψογα ηχογραφημένη;
Αφορμή για τα παραπάνω είναι η εξής ηχογράφηση του Sviatoslav Richter. Ηχητικά απαράδεκτη, για όποιον όμως αρέσκεται στον Bach απλώς μαγικη!