manosx

Έτσι είναι. Ο περιορισμός των μέσων επιφέρει με τη σειρά του δυσκολίες. Δεν μπορείς πλέον να κρυφτείς πίσω από μανιέρες. Ή μάλλον, θα πρέπει να κάνεις τη διαφορά σε μια μανιέρα που την καταλαβαίνουν όλοι. Οπότε το "συγκριτικό πλεονέκτημα" που δίνει η "μουσική παιδεία" απλά παύει να υφίσταται. Θα φανεί παράξενο, πολύ παράξενο αυτό που θα πω. Αλλά ο κύριος Bach δεν είχε κανένα πρόβλημα στον περιορισμό των μέσων. Μπορώ να πω μάλιστα ότι είναι... πρωταθλητής στους "στενούς δρόμους"! Ας βάλω και εγώ λοιπόν ένα κομματάκι στην κατηγορια "ακατορθωτο να ξαναγραφει..." ;D ... μπροστά στα μέσα που χρησιμοποιεί εδώ ο μεγάλος ;D, ένα ποπ κομμάτι είναι... συμφωνία! ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΛΕΕΙ όμως αυτό ??? Υ.γ. Αν ακούσω ότι και αυτό είναι... εγκυκλοπαίδεια δεν θα το αντέξω ;D Αλλά είπαμε... Beauty is in the eye of the beholder ;)

Η δυσκολία υπάρχει όντως. Και υπάρχει γιατί η φόρμα ενός pop τραγουδιού είναι 1000δες φορές πιο δύσκολη. Δεν κάνω πλάκα ;D Είναι πιο δύσκολη. Και φυσικά δεν είναι πιο δύσκολη επειδή απαιτεί πολλά πράγματα, αντιστροφές, αντιστίξεις και τα μυαλά στα κάγκελα ;D Είναι πιο δύσκολη επειδή ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ! Ή σχεδόν τίποτα. Ότι είναι να κάνεις πρέπει να το κάνεις μέσα σε ελάχιστα μέτρα, χωρίς να ξεφύγεις από την πεπατημένη. Ο Νικόλας θα κάτσει να ακούσει τρίτονα και διαφωνίες ;D Η κυρά Κομπρέσσα όμως, άμα πας να τις παίξεις τέτοια πράγματα θα σου φέρει το τηγάνι στο κεφάλι. ;D Με άλλα λόγια, το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να εκφραστείς χωρίς μέσα. Κάποιοι το καταφέρνουν μια χαρά. Κάποιοι άλλοι ενσωματώνουν 1-2 στοιχεία παραπάνω και λειτουργούν ως πρωτοπόροι του τραγουδιού. Κάποιοι άλλοι, με αυτά τα ελάχιστα μέσα βγάζουν την ψυχούλα τους. Και η διαφορά φαίνεται. Την ακούς και την αισθάνεσαι, όταν βέβαια κάτι υπάρχει και στη δική σου ψυχή. Από την άλλη, είναι τόσο πεπερασμένα τα μέσα αυτά, που μπορούμε άνετα να τσουβαλιάσουμε το 90% των ρεφραίν σε μια παράγραφο θεωρίας ;D Και τι να λέει όμως αυτό ???

Θα υποθέσω ότι με τη λέξη βλακεία δεν εννοείς την τέχνη της φούγκας. Θα ήθελα όμως να μου πεις ποια έργα εννοείς.

Είμαι που χαρούμενος που ηρεμούμε, και πρώτα από όλους εννοώ τον εαυτό μου ;D Βέβαια σε λίγο παίζει ο γαύριτς, οπότε δεν ξέρω για πόσο θα είμαι ήρεμος. ;D Οπότε, πριν τον αγώνα, θέτω το εξής ερώτημα: Μήπως η έμπνευση δεν είναι κάτι τυχαίο, όπως το θέτει ο Νικόλας; Μήπως υπό κάποιες συνθήκες είναι ακριβώς η ΑΠΟΦΥΓΗ του τυχαίου; Και εξηγούμαι: Επιστρέφουμε στο Contrapunctus 9 του Bach. Αν έκανε την διπλή αντίστοιξη στην οκτάβα, πολύ απλά ΔΕΝ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το γρήγορο θέμα σε αντιστρεπτή αντίστοιξη! Και αυτό γιατί το αργό- τραβηγμένο θέμα είναι δοσμένο! Είναι το κύριο θέμα όλης της "Τέχνης της φούγκας", με διπλασιασμό των αξιών. Τι ωραία όμως που κολλάει με το γρήγορο θέμα! Οπότε, υπάρχει το ενδεχόμενο ο Bach να ξεκίνησε ντε και καλά να κάνει μια φούγκα alla duocecima. Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να του "έσκασε" ένα πολύ ωραίο θέμα, το οποίο όμως θα χρειαζόταν alla duedecima επεξεργασία, για να μπορέσει να παράγει μια ωραία διπλή φούγκα μαζί με το κύριο θέμα του έργου του. ;D Έτσι η αντιστροφή με 12η δεν γίνεται περιορισμός αλλά ΤΟ ΜΕΣΟ με το οποίο θα μπορέσει να αξιοποιήσει το δεύτερο αυτό θέμα. Σε αυτήν την περίπτωση οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η έμπνευση δεν περιορίζεται στο... ουρανοκατέβασμα ;D του θέματος, αλλά και στην επιλογή της alla duocecima επεξεργασίας. ;)

AWESOME! ;D Πολύ ωραίο!

Να πω επίσης ότι, όπως προανέφερα, ο φίλος μου έχει κάποιες μουσικές γνώσεις. Έπαιζε πιο παλιά λίγα πλήκτρα, οπότε αν μπει στη μπρίζα ίσως να παίξει την... οκτάβα που ξεκινάει το θέμα ;D ;D πλάκα κάνω ;D ;D Ή μάλλον όχι ??? Α, και όποιος πάει να αναλύσει το Imagine θα του φάω το λαρύγγι ;D ;D ;D ;D ;D Έχει όμως κάποιες αλλοιωμένες που... ;D ;D ;D ;D ;D

Όχι φίλε darshan, τι ντετερμινισμός... γιατί; Δηλαδή αν σου πω ότι το ala duedecima είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι λέω τι θα μου πεις; Αν σου πω ότι όλες οι αποδεκτές παράλληλες κινήσεις εκτός των τρίτων γίνονται μπ....λο; Σου φτάνει αυτή η δυσκολία :o :o :o Η φάση με αυτούς τους τύπους είναι ότι φτιάχνανε ωραία μουσική, παρόλο που η δυσκολία ήταν τρομακτική ;)

Θα ήθελα να πω κάτι για το κομμάτι του Bartok. Το είχα παρακολουθήσει στο μέγαρο και ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσο κόσμο να φεύγει πριν της ώρας του ;D Εμένα πάντως μου άρεσε! Βέβαια τα τρίτονα και οι αρρώστιες είναι πολύ του γούστου μου! Οπότε ίσως δεν πιάνομαι ;D Κάποια στιγμή όμως έβγαλε και άλλα συναισθήματα το έργο. Πιο χαρούμενα. Δεν μου φαίνεται παράξενο πάντως που ακολουθεί μια τόσο αυστηρή δομή. Γιατί όχι; Την πιο αυστηρή δομή έχουν οι αρρώστιες. Εξαπλώνονται ανελέητα. Δεν είναι τυχαίο που το διάλεξε ο Κιούμπρικ για τη Λάμψη. Εκεί να δεις αρρώστια ;D Πάντως μια χαρά είναι. Δηλαδή το metal που είναι 99% τρίτονα τι έχει; Άσχημο είναι; ;D Αυτό εμένα μου αρκεί. Θα σου πρότεινα μάλιστα, με κάθε καλή διάθεση, να μη σε απασχολεί καν αυτό.

Πάντως οφείλω, αφού γράφω σε μουσικό φόρουμ, να δώσω και κάποιες παραπάνω παρατηρήσεις πάνω στα κομμάτια, παρατηρήσεις που δεν μπορώ να κάνω όταν απευθύνομαι σε έναν ακροατή (Ήδη του έγραψα τόσα πολλά, που αμφιβάλλω αν θα μου ξαναμιλήσει ;D ) Για τον κανόνα έχω να πω ότι το να κάνεις κανόνες γενικά είναι σχετικά απλό. Προχωράς μέτρο μέτρο, φροντίζοντας το επόμενο μέτρο να κολλάει με την επανάληψη. Η δυσκολία στο συγκεκριμένο εγχείρημα είναι ότι το θέμα είναι δοσμένο. Οπότε θα πρέπει να το επεκτείνεις με μια αντίστοιξη που να κολλάει τόσο όταν το θέμα ξεκινάει κανονικά και αυτή παίζεται ανάποδα όσο και όταν το θέμα παίζεται ανάποδα και αυτή κανονικά. Και όλα αυτά να παίζουν κυκλικά ακολουθώντας την ίδια γραμμή. Είναι λίγο παράξενο, ε; ;D Όσο αφορά τη φούγκα, υπάρχει ένα catch: Τι εννοώ "κόλπο"; Ότι δεν κρύβει όλες τις πιθανές δυσκολίες της αντιστρεπτής αντίστιξης. Άλλωστε το Kunst der Fugue είναι μεγάλο- κάτι πρέπει να μας πουν και τα άλλα κομμάτια ;D Τι εννοώ λοιπόν: Το να κάνεις δύο θέματα να είναι σε "νορμάλ" αντιστρεπτή αντίστιξη, δηλαδή στην οκτάβα, κρύβει ένα μεγάλο εμπόδιο: Οι πέμπτες γίνονται τετάρτες. Δηλαδή από σύμφωνες γίνονται διάφωνες. Αυτό γίνεται όταν η διπλή αντίστοιξη γίνεται στην οκτάβα. Όταν όμως η διπλή αντίστιξη γίνεται στην 12η, οι πέμπτες γίνονται οκτάβες! Οπότε όταν αντιστρέφεις τα θέματα δεν έχεις αυτό το πρόβλημα! Αυτό βέβαια το ξέρει ο μεγάλος ;D οπότε κάνει την καλή: Τα θέματα ναι μεν αντιστρέφονται αλλά ποτέ το μακρύ, "τραβηγμένο" θέμα δεν πάει σε χαμηλότερη φωνή όταν βρίσκεται στoν ίδιο τόνο με το γρήγορο θέμα. Είπαμε fugue ala duodecima και το εννοούμε ;D Μη νομίζετε πάντως ότι και η αντιστροφή σε 12η είναι "αναίμακτη" ;D Η έκτη γίνεται έβδομη. Τώρα αν όλα αυτά γίνονται εμπόδιο στην έμπνευση... τι να πω. Μήπως απλά τα άτομα είχανε ξεφύγει? ;D

Όχι φίλε Marathon, αυτό που λέω είναι ότι η φόρμα δεν εμποδίζει κάποιον να εκφραστεί. Συμφωνούμε δηλαδή απολύτως! darshan: Φυσικά! Μπαχιάδα. ;D Για να μη μιλάμε μόνο εναντίων της ανάλυσης, να δώσω και εγώ 0.02 ευρώ στη φάση ;D Όχι να τη λέω μόνο στους άλλους. :( Το κειμενάκι που ακολουθεί είναι από ένα email που έγραψα σε ένα φίλο. Ο φίλος μου είναι ίσως ο πιο απαιτητικός ακροατής που έχω συναντήσει ;D Δεν έχει βέβαια μεγάλη σχέση με τη θεωρία, παρότι έχει κάποιες μουσικές γνώσεις. Είχαμε μια συζήτηση σε μια καφετέρια περί αντίστιξης και εφαρμογής της στη σύγχρονη μουσική. Του έστειλα λοιπόν αυτό το email για να του δείξω σε πιο σημείο την είχαν φτάσει οι μεγάλοι δάσκαλοι. Πρέπει να σημειώσω όμως δύο πράγματα: 1ον) Το κείμενο απευθύνεται σε κάποιον που δεν έχει σχέση με θεωρία. Η φόρμα της φούγκας θεωρείται μη- γνωστή και τα περισσότερα σημεία είναι υπέρ- απλουστευμένα, ίσως και με λίγη σάλτσα ;) για να γίνουν κάπως κατανοητά και ενδιαφέροντα 2ον) Το κείμενο είναι μεταφρασμένο από greeklish :( Πάμε λοιπόν: ...Όσο για την αντίστιξη: Άλλο πράγμα η κάθε φωνή να κάνει κάποια αντιστικτικά σχηματάκια, και άλλο η μιμητική αντίστιξη τελευταίου σταδίου :-) Για μια πρώτη προσέγγιση πάρε αυτόν τον κανόνα: Η μια φωνή διαβάζει την παρτιτούρα από την καλή, η άλλη τη διαβάζει ανάποδα αλλά και οι δυο κολλάνε μεταξύ τους απόλυτα! Το βιντεάκι πολύ ωραίο! http://www.youtube.com/watch?v=48EKEPYVl0M Πάρε και ένα δεύτερο ωραίο βιντεάκι, όπου η μπάλα χάνεται. Αυτά που μπορείς να παρατηρήσεις όμως είναι τα εξής: Το θέμα ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΛΙΜΑΚΕΣ! Για παράδειγμα στο 1.06 μπορείς να το ακούσεις να είναι χαρούμενο!!! Γιατί πολύ απλά έχει γίνει ματζόρε!!! Αυτό το... βιολί :-) γίνεται συνεχώς και από την αρχή! Όταν πρωτομπαίνει το θέμα στην αρχή του κομματιού είναι σε Ρε μινόρε, ενώ όταν επαναλαμβάνεται ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ είναι σε Λα μινόρε! Μπορεί με το αυτί σου να μην το καταλαβαίνεις, αλλά αν δοκιμάσεις σε πιάνο θα το καταλάβεις αμέσως! Η εναλλαγή των τονικοτήτων γίνεται πολύ μαεστρικά, ενώ κάποια σημεία αν παρατηρήσεις θα δεις ότι είναι φτιαγμένα ακριβώς για να κάνουν τη μετάβαση από τονικότητα σε τονικότητα πιο ομαλή. Είναι τα λεγόμενα επεισόδια. Ένα επεισόδιο π.χ. αρχίζει στο 1.34. Η πλάκα όμως είναι ότι ενώ με το πρώτο άκουσμα φαίνεται κάπως ξεκάρφωτο, αν παρατηρήσεις είναι η ουρά, το τελευταίο δηλαδή κομμάτι του θέματος, διαμορφωμένο κατάλληλα ώστε να αναπτυχθεί, να δώσει την αίσθηση του διαλείμματος και να οδηγήσει σε μια άλλη τονικότητα! Μια άλλη παράμετρος είναι ότι το θέμα, η αρχική μελωδία δηλαδή, μπορεί να λειτουργήσει άψογα και σαν μπάσο. Αυτό είναι ένα στοιχείο της λεγόμενης "αντιστρεπτής" αντίστιξης, και μπορείς να το δεις να συμβαίνει στην τρίτη είσοδο του θέματος δηλαδή περίπου στο 0.30. Στο 0.54 στην πάνω φωνή μπαίνει και δεύτερο θέμα, αυτό με τις τραβηγμένες μακριές νότες. Το οποίο δεύτερο θέμα είναι σε αντιστρεπτή αντίστιξη με το πρώτο! Έτσι στο καπάκι στο 1.06 μετατρέπεται σε μπάσο, με το αρχικό θέμα να ακούγεται στην ενδιάμεση φωνή!!! Η αντιστρεπτή αντίστιξη είναι πιο δύσκολη από ότι φαίνεται. Όταν ένα θέμα γίνεται μπάσο, αυτόματα πολλές σύμφωνες νότες κινδυνεύουν να γίνουν διάφωνες! Οπότε θα πρέπει να φροντίσεις να γράψεις τα θέματα με τέτοιο τρόπο ώστε στην εναλλαγή από μελωδία σε μπάσο να μην γίνεται της π******* :-) Όμως το Contrapunctus 9 έχει μια ιδιαιτερότητα: είναι “ala Duodecima”. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πολύ "απλά" ότι αυτά τα δυο θέματα που είναι σε αντιστρεπτή αντίστιξη, μετακινούνται στις επαναλήψεις μεταξύ τους με βάση τη 12η (οκτάβα + 5η) . Π.χ. στο 1.42 τα δυο θέματα είναι στις ενδιάμεσες φωνές, με το "τραβηγμένο" να είναι σε τονικότητα Λα και το γρήγορο σε τονικότητα Μι!!! Μπλέξιμο δηλαδή, θα πρέπει να φροντίσεις να κολλάνε μαεστρικά και πολλές επιπλέον σύμφωνες νότες, αφού στην επανάληψη λόγω της διαφορετικής τονικότητας θα μετατραπούν σε διάφωνες!!! Και όλα αυτά σε ένα πολύ ωραίο κομματάκι, με ωραίο βιντεάκι :-) Ιδού: Όπως καταλαβαίνεις ο κύριος Bach έχει ξεφύγει! Γενικά το έργο "Η τέχνη της φούγκας" (Kunst der Fugue) είναι η αποκορύφωση του ορθολογισμού στη μουσική! Είναι τόσες οι τεχνικές δυσκολίες, που κανονικά θα έπρεπε να μην μπορούμε να το ακούσουμε! Αλλα φυσικά μιλάμε για τον Bach, που δεν έχει πρόβλημα να γράφει εκπληκτική μουσική τόσο για τον ακροατή όσο και για τον μουσικό :-)

Καταρχάς να ζητήσω συγνώμη γιατί ανέβασα πολύ τους τόνους. :'( Οφείλω να ομολογήσω ότι το πήρα πολύ πατριωτικά. Ο Νικόλας στηρίζει την ανάλυσή του και πιθανών και τη διδασκαλία του στον ορθολογισμό. Και πολύ καλά κάνει. Η μουσική εκτός από τέχνη είναι και επιστήμη. Χρειαζόμαστε και τις δύο πλευρές. Είναι απαραίτητες και οι δύο πλευρές. Αυτό όμως που χρειάζεται σε κάθε επιστήμη είναι να καθορίζει σαφώς το πεδίο εφαρμογής της. Και η θεωρία της μουσικής δεν έχει δικαίωμα να μπαίνει στα χωράφια της έμπνευσης. Θα προσπαθήσω να δώσω ένα παράδειγμα. Ας πούμε ότι βάζουμε προς ανάλυση ένα blues κομμάτι από κάποιον αφροαμερικανό παίκτη των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Και λέμε: Έχουμε 4 μέτρα τονικής, 2 μέτρα υποδεσπόζουσας, 2 μέτρα τονικής, 1 μέτρο δεσπόζουσας, 1 μέτρο υποδεσπόζουσας, 1 μέτρο τονικής και ένα τελευταίο δεσπόζουσας. Έκλεισε το δωδεκάμετρο. Έ, προσθέτουμε και μια πεντατονική με blue notes και τέλος. Αν τώρα πω ότι με κατανόηση των παραπάνω και εργασία θα παράγω παρόμοιο αποτέλεσμα, πόσες ντομάτες θα φάω; Θα μου σπάσετε το κεφάλι; ;D Και καλά θα κάνετε! Γιατί ο αφροαμερικανός, χρησιμοποιεί αυτή την απλή φόρμα, για να βγάλει από μέσα του τον πόνο. Τον πόνο του ρατσισμού, της αδικίας, του γκέτο, της ταμπέλας και όλα αυτά. Πολλαπλασιάστε τώρα το παραπάνω επί 1000 και φτάνουμε στη συζήτηση περί Μπετόβεν ;D Οπότε ποια η λύση; Να μην αναλύουμε τα έργα; Όχι, σε καμία περίπτωση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διαχωρίσουμε την υπόσταση ενός έργου από τη δομή του. Η υπόσταση ενός έργου μπορεί να έχει επεκτάσεις παιδαγωγικές, φιλοσοφικές, ιστορικές και ένα σωρό "-ικές". Μα πάνω απ' όλα ένα μουσικό έργο μπορεί να χτυπήσει απ' ευθείας στην ψυχή τόσο του ακροατή όσο και του ΣΥΝΘΕΤΗ! Όταν δηλαδή η Anna Magdalena μπαίνει στο δωμάτιο και βλέπει τον Bach να γράφει μουσική για τα Πάθη κλαίγοντας, τι είδε εκείνη τη στιγμή; Έναν άνθρωπο που έκλαιγε από το φόρτο της εργασίας; Όταν ο Handel έγραψε το Μεσσία σε τρεις εβδομάδες απλά δούλεψε σκληρά; Μα ο Handel μόνο τεμπέλης δεν ήταν! Γιατί να μην έχει γράψει 300 μεσσίες? Και γιατί αργότερα θα πει πως όταν έγραφα το Μεσσία ένοιωσα ότι είδα το πρόσωπο του θεού; Και μιλάμε για έργα που η φόρμα είναι τόσο αυστηρή όσο ένας χιτλερικός καθηγητής μαθηματικών ;D ;D ;D Με άλλα λόγια: Το σύνολο των μερών ενός αυτοκινήτου δεν δίνει το αμάξι. Είναι ύβρις το να αμφισβητώ την έμπνευση αυτών των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ μορφών, επειδή απλά κατανοώ τη φόρμα. Είναι σαν να πω ότι επειδή ένας ποιητής γράφει έμμετρα, μπορεί και να μη χρειάζεται την έμπνευση. Οπότε, σαν δική μου απάντηση στο όλο θέμα, θα γράψω αυτό που σκόπευα να γράψω πριν μπούμε στη Μπετοβενιάδα ;D. Και sorry ξανά για το ανέβασμα των τόνων. Beauty is in the eye of the beholder

ΑΚΡΙΒΩΣ Και αφού δε διδάσκεται δεν μπορούμε να την πουλήσουμε. Οπότε γιατί να μην την υποτιμήσουμε; Γιατι να μη παραμυθιάσουμε καποιον οτι θα φτάσει στο 99% του Μπετόβεν μόνο με τη δουλειά; Η περίπτωση είναι εντελώς ίδια με την περίπτωση της ψυχανάλυσης. Όσο η ψυχανάλυση ήταν σε θεωρητικό επίπεδο, όλοι τη φτύνανε. Μόλις κατάλαβαν ότι μπορούσαν να βγάλουν λεφτά από αυτή την ανάγανε σε επιστήμη.

Δεν μπορείς να ποσοτικοποιήσεις την έμπνευση. Είναι κάτι ανεξάρτητο από τη γνώση. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο. Το ένα δε συνεπάγεται το άλλο. Μιλάμε τόση ώρα για τον Μπετόβεν. Σε αυτόν συνυπάρχουν και τα δύο. Για πάμε όμως σε πιο απλές φόρμες. Τι διαχωρίζει έναν κουλό μουσικό από τον Cobain? Σίγουρα όχι οι γνώσεις, γιατί ένας τριτοετής μαθητής του ωδείου μάλλον έχει περισσότερες. ;D Και δεν τρελαίνομαι για Nirvana. Απλά λέω. Anyway, αισθάνομαι περίεργα. Η έμπνευση είναι σαν τον έρωτα. Αν δεν την έχεις βιώσει, κανείς δεν μπορεί να στην εξηγήσει.

Πιστεύεις ότι όταν έγραφε κάποιος από τους μεγάλους τον προβλημάτιζαν αυτά; Μήπως ο Μότσαρτ ήταν δάσκαλος από τα 13; Ή μήπως πιστεύεις ότι η φόρμα ήταν εμπόδιο στην έμπνευσή τους; Μήπως ήταν ΤΟ ΟΧΗΜΑ της έμπνευσης; Μήπως η γνώση ΔΕΝ δίνει αξία στην έμπνευση; Μήπως απλά της δίνει ΜΟΡΦΗ; Θα περίμενα ένας που διατείνεται πως διδάσκει ανθρώπους να τα έχει καταλάβει αυτά. Αλλά δεν το βλέπω.

Ναι ναι. 1% έμπνευση. 99% Δουλειά. Τέρμα, αφού χρησιμοποιεί προσεγγίσεις στηριγμένες στην παραλλαγή του θέματος, έχει 1% έμπνευση. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι ο Bach και ο Handel είχαν 0.0005% έμπνευση, ενώ και ο Mozart πρέπει στο requiem να έχει αφήσει... χρωστούμενα έμπνευσης. Τον καημένο το Beethoven. Άφησε λίγο έργο επειδή έβαλε κάποια στοιχεία... "jazz". Ε βέβαια, αφού η ενάτη είναι παραλλαγή στο θέμα! Και τι θέμα εε;;; παιδικό. Ένα θέμα για παιδάκια, που απλά με σκληρή δουλειά το έκανε κάπως να ακούγεται. Όχι όχι, δεν λαμβάνουμε υπόψη σημεία όπως την ΑΠΟΘΕΩΣΗ που ακολουθεί το Freudig, wie ein Held zum Siegen! Αφού αυτό είναι σχεδόν φούγκα! Μην πω σκέτο στρετο από φούγκα! Τι, κοροιδα είμαστε; Θέμα δουλειάς είναι! Η έμπνευση; Τι δουλειά θέλει η έμπνευση; Αν δώσεις στο Νικόλα, ή στον manosx αρκετό χρόνο στο έχει βγάλει στάνταρτ! Δεν αμφιβάλλω. Θα το βγάλει. Δεν κάνω πλάκα. Απλά δεν ξέρω αν θα έχει καταλάβει το παραμικρό. Αν θα έχει καταλάβει ότι ο Beethoven είναι κάτι παραπάνω από μουσικός. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που έδωσε στον καλλιτέχνη ΥΠΟΣΤΑΣΗ. Που τον έβγαλε από τη σκλαβιά του κατεστημένου. Αλλά είπαμε: Όλα είναι συγχορδίες, στρέτα, εκθέσεις, παραλλαγές, αντιστροφές, καρκίνοι, επεισόδια, φούγκες, σονάτες και κοντσέρτα. Όλα είναι αναλυμένα, πλήρως κατανοημένα και επανακατασκευάσιμα. ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΒΕΒΑΙΑ Πρώτα βάζουμε τον "τρελό" να σπάσει τα δεσμά, και μετά λέμε "Έλα μωρέ, απλό είναι. Ούτε καν έμπνευση δε χρειάζεται. Το πολύ 1%". Δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς ο Beethoven, ο Bach, ο Mozart, ο Handel και όλοι αυτοί οι μεγάλοι δεν έζησαν για εσάς. Δεν έζησαν για να τους βάλετε στα γυαλιστερά σας ωδεία και να τους "κατανοήσετε". Έζησαν για τον εαυτό τους, την τέχνη και την ανθρωπότητα. Και μη νομίζετε ότι δίνουν δεκάρα για το τι λέτε εσείς, τι λέω εγώ ή η εκκλησία. Μια χαρά επαφή είχαν και με την ψυχή τους και με τη θεία τάξη. Συγνώμη, ιπτάμενη σπαγγέτι για εσάς. “I have no friend. I must live by myself. I know however, that God is nearer to me than others. I go without fear of Him. I have constantly recognized and understood Him I am also not fearful about my music, it cannot have a bad fate; he, to whom it makes itself understood, has to become free of all the misery that befalls those others.” ‘When I wrote this part, I was aware of being inspired by Almighty God. Do you think I can worry about your tiny fiddle when He speaks to me?’ ” Ludwig van Beethoven "Soli Deo Gloria" Johann Sebastian Bach Και δε χρειάζεται να υπερασπιστείτε άλλο τη δουλειά. Δεν φτιάχνουμε πολυκατοικίες εδώ. Αν χρειάζεται κάποιος ενθάρρυνση και πειθώ για να δουλέψει, δεν κάνει για συνθέτης. Απλά.

Έχω ακούσει άτομο να μου λέει ότι "Αυτό είναι- όσο δούλεψα- δούλεψα. Τώρα αράζω". Το άτομο αυτό ήταν 32 χρονών και απλά είχε μόλις μονιμοποιηθεί στο δημόσιο. Όταν τη δεις δημόσιος υπάλληλος, αράζεις. Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα περισσότερα διάσημα συγκροτήματα είναι επειδή έχουν μετατραπεί σε κότες που κάνουν χρυσά αυγά. Και αν δεν τους φτάνει το καρότο για να συνεχίσουν, υπάρχει και το μαστίγιο. Είναι όμως στον άνθρωπο να γουστάρει αυτό που κάνει και να δίνει την ψυχή του. Και δε συμφωνώ ότι πρόκειται για κομπλεξ. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και κόμπλεξ. Καμιά φορά όμως είναι απλά τρόπος ζωής.

Η έλλειψη έμπνευσης θα σε αναγκάσει να επαναλάβεις τους προηγούμενους. Η έλλειψη γνώσης θα σε αναγκάσει να επαναλάβεις τους προηγούμενους. Δεν βλέπω καμία διαφορά. Απλά η έλλειψη γνώσης σε οδηγεί να βαυκαλίζεσαι με τα απλά, και η έλλειψη έμπνευσης να βαυκαλίζεσαι με τα περίπλοκα.

1%. Μάλιστα. 1%. Το ενδεχόμενο να γράφει κάποιος με 100% νόηση και 100% έμπνευση ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ούτε που έχει περάσει καθόλου σαν ενδεχόμενο από το μυαλό σου, έτσι; Αλλά βέβαια δεν έχει περάσει- γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν είναι ο εγκέφαλος το κέντρο όλων των συναισθημάτων. Οπότε θα σήμαινε ότι ίσως, ΙΣΩΣ λέω, να υπάρχει και ένα πράγμα που λέγεται ψυχή. Αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί στράβωσες στα περί θεού. Αλλά δεν πειράζει. Δόξα τω θεώ είμαστε ελεύθεροι να είμαστε άθεοι ;D ;D ;D

Επειδή έχω βάλει καμιά δεκαριά φορές στο καπάκι την πέμπτη, έστω από αυτή την "κακή ηλεκτρονική ηχογράφηση" θέλω να πω δυο λόγια. Μάλλον θα ξανατσακωθώ, ας ελπίσω όμως όχι. Δουλειά. Δουλειά και όχι έμπνευση. Μάλιστα. Δουλειά και όχι έμπνευση. Μήπως όμως Νικόλα η δουλειά είναι πολύ περισσότερη από ότι νομίζεις; Μήπως όμως Νικόλα η δουλειά ξεκίνησε ένα βράδυ με μανδραγόρα και τους σύντροφους του Πυθαγόρα, όταν ο Σάμιος πήρε μια χορδή και την πάτησε στη μέση; Μήπως όμως Νικόλα η δουλειά συνεχίστηκε επι αιώνες στα μοναστήρια όπου άνθρωποι σοφοί υπό το φως τον κεριών προσπαθούσαν να βρουν το δρόμο για να ακουστουν δυο ταυτόχρονοι ήχοι σωστά; Μηπως όμως Νικόλα η δουλειά συνεχίστηκε στην Αναγεννηση με τη μιμιτικη αντιστοιξη να γινεται ο δρομος της εκφρασης των ανωτερων συναισθηματων του ανθρωπου; Μηπως ομως νικολα τη περιοδο του μπαροκ η τονικη μουσικη αγκαλιαζει τη μιμιση και δινει συνθετες ανυπερβλητου υψους; Και τα ηξερε αυτα ο Μπετοβεν; ΓΙΑΤΙ πες μου νικολα ΓΙΑΤΙ θεωρει τον Μπαχ ως πατερα της αρμονιας;;; Γιατι της Αρμονιας;;;;;; Καταλαβαινεις τι δρομο επρεπε να τραβηξει για να μπορεσει να βαλει ενα λιθαρακι στην κορυφη της πυραμιδας, την πυραμιδα που ειχαν χτισει ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΟΛΛΟΣΟΙ πριν απο αυτον; Και δεν εβαλε ενα λιθαρακι, αλλα ενα βουνο! ΠΟΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ χρειαστηκε για να κουβαλισει αυτο το βουνο στην κορυφη της πυραμιδας??? Δουλεια και οχι έμπνευση. Δουλεια και οχι εμπνευση. ΟΧΙ ΝΙΚΟΛΑ ΜΟΥ. ΜΑΚΑΡΙ να ειχε εμπνευση. ΜΑΚΑΡΙ να ειχε εμπνευση. Γιατι αν υποψιαστω οτι δουλεψε και παρηγαγε αυτο το βουνο, και το κουβαλισε στην κορυφη της πυραμιδας ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗ, δεν θα αισθανθω καλα. Δεν μπορω να πιστεψω οτι ο θεος αφησε εναν κουφο ταλαιπωρημενο ανθρωπο, να κουβαλισει αυτο το βουνο μονο με τα ποδια και τα χερια του. Δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν τον ευλογισε με στιγμες εκλαμψης και πυρετωδους δημιουργιας. Γιατι αν υποψιαστω οτι αυτος ο ανθρωπος κουβαλισε ολο αυτο το βουνο μονο με δουλεια, τοτε θα λυπηθω ακομα περισσοτερο. Θα λυπηθω που καποιος νομιζει και εξακολουθει να πιστευει οτι η δημιουργια αυτου του επιπεδου μπορει να ειναι μηχανιστικη. Μηχανιστικη επειδη η μιμιτικη μουσικη στηριζεται σε μοτιβα. Λες και τα τουβλα ειναι διαφορετικα. Λες και καθε μοριο ειναι διαφορετικο. Λες και καθε 0 και 1 ειναι διαφορετικό. Δυστυχως εμαθες να αναλυεις νοητικα, αλλα συναισθηματικα, λυπαμαι που θα το πω, εισαι στο 0.

Respect. Διαφωνούμε εντελώς, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, αλλά νομίζω ότι η συζήτηση γίνεται σε πολιτισμένα επίπεδα. That's a change 8) Θα ήθελα όμως να μου πεις κάτι. Θα μπορούσαμε ίσως να συμφωνήσουμε στο εξής; Ότι η παρακάτω σου φράση... ...η οποία είναι πολύ σωστή και την προσυπογράφω, υποδηλώνει, και στην ουσία επιβεβαιώνει, μια απλή διαπίστωση: Ότι σίγουρα θα μπορούσαμε να είχαμε ένα πιο "φυσικό και αεράτο" mix, αν απλώς δεν το συμπιέζαμε τόσο. Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές συμφωνείς με την παραπάνω διαπίστωση, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει ότι προεξοφλώ τη συμφωνία αυτή. :)

Αρχικά να πω πως, επειδή ρωτάω κάποια πράγματα, δεν σημαίνει πως δεν έχω μια προσωπική( έστω λαθεμένη :( ) γνώμη σε αυτά. Απλά προσπαθώ να καταλάβω τη λογική του συνομιλητή μου, χωρίς να αρχίσω τους αφορισμούς. (προς το παρόν ;D ) (πλάκα κάνω...) ;D . Καλώ λοιπόν σε έναν εσωτερικό διαλογισμό ;D όποιον θα ήθελε, πάνω στα εξής... χαϊκού ;D ;D Τα χαϊκού λοιπόν ;D : "Στένεμα της δυναμικής περιοχής σημαίνει και εκμετάλλευσή της;" "Πως γίνεται κάτι που κλιπάρει στην είσοδο να μην κλιπάρει και στην έξοδο;" "Όλοι οι αλγόριθμοι δίνουν τα ίδια αποτελέσματα ανεξαρτήτως του input level;" "Σε μια δυναμική περιοχή "μεταξύ -6 και 0 db", οι ήχοι με μικρή μέση στάθμη αλλά με υψηλά peaks πως θα εκφραστούν;" Φυσικά δεν ζω στο φεγγάρι, ούτε στο 1970. Οπότε καταλαβαίνω ότι η... σύγχρονη τέχνη θέλει θυσίες. Και ότι οι πραγματικά απίστευτες δυνατότητες, σε κάποιους τομείς τουλάχιστον, ενός DAW είναι ικανές να οδηγήσουν σε προσεγγίσεις τύπου "ελαφρά τη καρδία" . Δεν υπάρχει όμως κανένα πρόβλημα- αν κάποιος κάνει τη δουλειά του, όλα είναι μια χαρά. ;D . Εκεί όμως που διαφωνώ και αυτό που με ενοχλεί, και θα μου επιτρέψει ο audiobox με όλο το σεβασμό να κάνω μια τελευταία παράθεσή του, είναι η εξής λογική: Όχι. Διαφωνώ. Διαφωνώ. Διαφωνώ. ;D Και διαφωνώ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Αν ήμουν mod θα την έσβηνα. ;D (πλάκα κάνω) ;D Και θα άλλαζα το μήνυμά σου ως εξής: There. Fixed it for you. With all due respect. :)

Πολύ σωστά. Πάρα πολύ σωστά. Να συμπληρώσω αν μου επιτρέπεις κάτι. Η έκφραση real time filtering έχει ένα πιθανό ουσιαστικό νόημα, και μπορεί να εκληφθεί και ως ένα feature μιας συσκευής. Η έννοια αυτή είναι το να μπορεί ένα synth να χρησιμοποιήσει σε πραγματικό χρόνο τα φίλτρα του σε μια εξωτερική πηγή ήχου. Αντίθετα π.χ. με ένα συνηθισμένο sampler, που θα πρέπει πρώτα να samplάρουμε έναν ήχο και στη συνέχεια να τον πειράξουμε. Αυτή τη δυνατότητα μάλιστα την έχουν και τα synth που αναφέρουμε. Επίσης να πω ότι συμφωνώ πως το hands- on controlling είναι πολύ χρήσιμο. Θα ήθελα να επεκταθώ λίγο σε αυτό, αλλά φοβάμαι πως θα δώσω λαβές για σχόλια. :( Είναι στο χέρι του φίλου που ενδιαφέρεται για την αγορά, να μας πει αν στα υποψήφια μηχανήματα που συζητάμε θα ήθελε να προσθέσει και το MS 2000. Τότε και μόνο τότε, αν φυσικά το θελήσει, θα πω κάποια πράγματα.

Ο OurDarkness θίγει ένα μεγάλο θέμα, στο οποίο καταλήγει σχεδόν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ αυτή η συζήτηση. Τη διαφορά μεταξύ της έννοιας του ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΣΗΜΑΤΟΣ και των ψηφιακών τιμών. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανός να συνεισφέρω ιδιαίτερα σε αυτό το καθαρά τεχνικό θέμα. Το μόνο βέβαιο είναι πως εκτός από το DA στάδιο αφορά ΚΑΙ ΤΟ "GAIN STAGE" ( προσέξτε τα εισαγωγικά ;D ) μεταξύ των διαδοχικών plug-ins σε ένα DAW κανάλι. Θα ήθελα όμως πάρα πολύ την απάντηση του audiobox.

Νομίζω ότι συζητάμε ωραία. Καλό αυτό ;D Οι δυνατές εντάσεις είναι και αυτές ένα ζητούμενο στη σύγχρονη παραγωγή. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να νομίζεις ότι σε ψέγω για αυτό. Θα ήθελα όμως να μου απαντήσεις, αν φυσικά το θελήσεις, σε μια ακόμη ερώτηση. Μου έκανε εντύπωση η ακόλουθη φράση σου: Όταν λες ξεκομπρεσσάρουμε το σήμα, εννοείς ότι π.χ. εκεί που είχαμε ρυθμίσει την ένταση του master μας ωραία, ξαφνικά αυτό "κοκκινίζει" ? Δηλαδή πριν βάλουμε το eq ήταν κάτω του μηδενός και μετά τη ρύθμιση του eq κλιπάρει; ???

Η διαφορά είναι πως, αν θέλω να χαρακτηρίσω με μια λέξη το πείραγμα ΟΛΩΝ των παραμέτρων ενός synth, πρέπει να χρησιμοποιήσω έναν πιο γενικό όρο όπως tweaking ή editing. Επίσης real time filtering μπορεί να, και συνήθως σημαίνει άλλα πράγματα, όπως π.χ. ότι μπορώ να φιλτράρω μια πηγή ήχου σε πραγματικό χρόνο.