Λοιποοοννν ;D
Έχω πει ήδη ότι θεωρώ μουσικούς τόσο τους εκτελεστές όσο και τους συνθέτες. Πάει αυτό.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα: Ο ρόλος των "γκρουπ" στην ιστορία της μουσικής.
Όταν λέμε γκρουπ εννοώ τα κλασικά rock (και όχι μόνο) γκρουπ, π.χ. Zeppelin, Floyd κλπ κλπ.
Στην ουσία αυτά που πρόσφεραν ήταν ήδη γνωστά πράγματα, που όμως είχαν μια πρωτοπορία είτε στην ενορχήστρωση, είτε στον τρόπο παιξίματος είτε ακόμα και στην έλλειψη δομής ή συνάφειας ( το πανκ και η ψυχεδέλεια είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα).
Με άλλα λόγια το βασικό γνώρισμα ενός γκρουπ, ο ίδιος ο λόγος της ύπαρξής του, ήταν ότι με τον ΤΡΟΠΟ που εφάρμοζε τα ήδη γνωστά μουσικά εργαλεία πήγαινε τη μουσική ένα βήμα μπροστά. Είναι δηλαδή 4-5 άνθρωποι που προσπαθούν να εκφράσουν την άποψή τους για την τέχνη, με έναν δικό τους τρόπο. Αυτός είναι ο τρόπος για να προσφέρει ένα γκρουπ κάτι καινούργιο: Με το να "ψάχνεται".
Συνεπώς οι ορκισμένοι διασκευάδες, αλλά και αυτοί που τσαπατσούλικα συναρμόζουν 3-4 ακκόρντα "σε στυλ Τάδογλου", δεν έχουν καμία σχέση με την αυθεντική λογική ενός γκρουπ. Απλά περνάνε την ώρα τους, πράγμα όχι τόσο κακό.