Θα δώσω δυο παραδείγματα για αυτά που έλεγα περί πνεύματος, γιατί η κατάσταση έχει ξεφύγει. Αν είναι κάθε φορά που λέμε πνεύμα να μιλάμε για απατεώνες αγύρτες στυλ Οσσο, τότε να δέσουμε την πέτρα στο λαιμό μας και να πέσουμε στη θάλασσα.
Δε σας πάω σε Μπαχ Χέντελ και τέτοια, θα ήταν ίσως ανούσιο αφού δεν είχαν... ντραμς. ;D
Λοιπόν, θα πάρουμε ένα παράδειγμα από το ροκ. Ξέρω ότι είναι cheesy, αλλά νομίζω το stairway to heaven έχει να επιδείξει μια κάποια εξέλιξη, δεν είναι ένα βαρετό ντουπου ντουπου. Το έχει σιχαθεί η καρδιά μας, μπροστά στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πνευματική μουσική είναι τσιχλόφουσκα, αλλά τέλος πάντων κάτι έχει να πει. Εδώ είναι το τέμπο του.
Βλέπουμε ότι ο Τζον, που ήταν ΜΟΥΣΙΚΟΣ και ΟΧΙ ΝΤΡΑΜΜΕΡ, κάνει τα κουμάντα του ώστε ο ρυθμός να γίνει ο φορέας της ιδέας και όχι Η ΙΔΙΑ Η ΙΔΕΑ. Στον αντίποδα:
Ξεφτίλα και ντροπή, από την Bimbo Spears.
Αυταπόδεικτα πράγματα.
Αλλά θέλω να πω το εξής: Αν νομίζετε ότι είστε Bohnam και παίζετε με τους... υπόλοιπους κουλούς, ;D απλά ξεχάστε το. Οι καιροί έχουν αλλάξει, είμαστε πια ρομπότ, και η παραμικρή απόκλιση από το τέμπο θεωρείται ΛΑΘΟΣ. Όσοι πρόλαβαν- πρόλαβαν. Μπήτε τώρα στην κονσέρβα, και πολύ σας είναι: Σε λίγο έρχεται ο Ντραμερ της Toyota.