Νομίζω πάντως ότι όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι καλλιτέχνες κολακεύουν το κοινό τους. Ο τρόπος όμως που το κάνουν διαφέρει, ανάλογα το κοινό στο οποίο απευθύνονται: Οι μεν mainstream καλλιτέχνες στοχεύουν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή (του τύπου "αγαπημένη αγάπη μου σε αγαπάω" ;D ή "αχ μανούλα μου τι πόνος, τι μαράζι, τι καημός, αχ δε φταίω ο καημένος που γεννήθηκα φτωχός, φταίει ο καπιταλισμός ;D "
Από την άλλη έχουμε τους "εναλλακτικούς- περιθωριακούς- πειραματικούς" καλλιτέχνες, που και αυτοί κολακεύουν το κοινό τους, με άλλο όμως τρόπο: Εδώ το ζητούμενο είναι ο ακροατής- καταναλωτής να αισθανθεί "ψαγμένος", "ξεχωριστός", "μοναδικός" "πέρα από τη μάζα" κλπ. Για την κάλυψη αυτής της ματαιοδοξίας επιστρατεύονται διάφορα εργαλεία, όπως εικονοκλασία, η αποδόμηση, η επί τούτου πρόκληση, με σκοπό εν τέλει τη δημιουργία του ίδιου αυτού του επίπλαστου ανδρείκελου που φέρει την ονομασία ''μοντέρνος καλλιτέχνης".
Άλλωστε οι προθέσεις και οι σκέψεις ενός καλλιτέχνη μας είναι μεν άγνωστες, όμως συμπεριφοριστικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, εφόσον αυτός παράγει έργο προσβάσιμο στο κοινό μέσω εκδηλώσεων κλπ, στόχος του είναι η προώθηση και η αποδοχή από την αντίστοιχη μερίδα κοινού στην οποία απευθύνεται. Το ότι ο χρόνος και ο κόπος που απαιτούνται για την προώθηση του έργου του είναι κατά κανόνα ίσος αν όχι και μεγαλύτερος από την ίδια τη δημιουργία του έργου, αποκλείει αυτομάτως κάθε σκέψη για "παθιασμένο και παρορμητικό καλλιτέχνη, που δε σκέφτεται τίποτα άλλο από την τέχνη".
Με λίγα λόγια τα ίδια σκ*τά προθέσεις έχουν οι mainstream με τους "εναλλακτικούς".