Άκουσα το shadows of yesterday και είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του ανούσιου. Γιατί; Γιατί είναι μουσική για παιδάκια που εντυπωσιάζονται, επιπέδου "αμπού- αγκού" και μαμά κακά. Γιατί; Γιατί η αρμονία είναι αμπου- αγκού και μαμά κακά, και αν η αρμονία είναι επιπέδου σφουγγαρίστρας, τότε όσα περισσότερα μπιχλιμπίδια βάζεις από πάνω, τόσο περισσότερο γελοίος γίνεσαι.
Εδώ μπροστά μου έχω ένα κομμάτι του Μεγάλου, μελωδικότατο και ήρεμο, και μέσα σε δυο μετράκια, σε δυο ακριβώς μέτρα που ανέλυσα για να δω τι ακριβώς παίζεται, αυτός έχει προλάβει να βάλει 5 μετατροπίες και 14 διαφορετικές συγχορδίες :o και μιλάω ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, ΤΟΣΑ είναι. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ εγκεφαλική μουσική, ΑΥΤΗ είναι μουσική για... άντρες, ;D για ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, και όχι... ένα ρημαδοακκόρντο φα-σολ-λάδας ανά μέτρο ;D :P και από πάνω γρήγορες κλίμακες να καλύψουμε τη γύμνια μας.
Τουλάχιστον οι μπλουζίστες δεν το παίζουν... διανοούμενοι, λένε εκεί τον πόνο τους και τελειώνει. Να μην πιάνετε λοιπόν τους κλασσικούς στο στόμα σας για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα, αυτοί είναι άλλο ανέκδοτο, βάλτε εκεί κάνα κολάν, ;D αφήστε και κάνα μαλλί για περμανάντ, ;D ;D και μέχρι εκεί.