Τα λες αυτά γιατί νομίζεις ότι η "κομματάρα" για την κλασσική μουσική είναι τρια ακκορντάκια στη σειρά όπως στο ροκ και τα λαϊκά. Ε λοιπόν δεν είναι. Όπως και η εκτέλεση δεν είναι να μάθω δυο ριφάκια και ένα σόλο. Είναι τάξεις μεγέθους δυσκολότερη, και τα περιθώρια ερμηνείας και καλλιτεχνικής έκφρασης είναι αντιστοίχως μεγαλύτερα.
Πάρε εδώ ένα απλό παράδειγμα: Άκουσε το πρώτο λεπτό, κυριολεκτικά μέχρι το 1.00, το πρώτο μέρος του πρώτου μέρους. ;D
Αυστηρότητα, βεβαιότητα, και μια αίσθηση σχεδόν αισιόδοξη.
Τώρα άκου αυτό μέχρι το 1.47
Λυρικότητα, ηρεμία, ελαφριά θλίψη και ο διάλογος των πάνω φωνών να γίνεται ξεκάθαρος σαν μια ανταλλαγή απόψεων.
Αυτή είναι η δύναμη αυτής της μουσικής, αυτή είναι η ενέργεια που σου βγάζει, αυτή είναι η ανταμοιβή που παίρνει ο εκτελεστής, να μπορεί να βλέπει διαφορετικές πλευρές της ύπαρξης, όπως στα μεγάλα κείμενα και στα κορυφαία εικαστικά, όπου ο καθένας αντιλαμβάνεται και κάτι διαφορετικό.
Μην τα συγκρίνεις με τους ουρακοτάγκους που χοροπηδούν μαστουρωμένοι, εκεί όσο και να ψάξεις τέτοιες αποχρώσεις δεν θα βρεις.