manosx

Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι, και δεν μπορείς να το βάλεις πίσω. Είναι σαν το loudness war, αν δεν τσιμεντώσεις το κομμάτι σου θα ακούγεται, ή μάλλον ΔΕΝ θα ακούγεται όσο γκαζωμένα περιμένει και ΑΠΑΙΤΕΙ πια η όλη φάση. Έτσι και εδώ, αν δε σιδερώσεις το σύμπαν θα ακούγεται σαν ερασιτεχνικό τζαμάρισμα σε σχέση με τα ρομπότ. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να παίξει κάνα κομμάτι από ΚΑΝΟΝΙΚΟ μουσικό, και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα καλά σκηνικά, οπότε και ξεφτιλίζονται τα ρομποτάκια και τα quantize τους. Βέβαια οι παλαιότερες εποχές με τα άφθονα γκρουπ- μεγαθήρια, που έπαιζαν όπως πρέπει και δάμαζαν τα τέμπι αντί να τα ακολουθούν σα σκυλάκια, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Στα περισσότερα όργανα, το να κάνεις του κεφαλιού σου και να μην κάνεις μαθήματα με έναν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ γνώστη, ειδικότερα στα πρώτα κρίσιμα χρόνια, πιθανότατα, εκτός αν είσαι στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ εξαιρέσεις που η τεχνική τους "κάθεται" φυσικά από μόνη της, θα καταλήξεις να μη μπορείς να παίξεις κάτι της προκοπής αργότερα. Υπάρχουν όμως (τουλάχιστον ) δυο όργανα που όχι απλά δεν θα παίζεις κάτι της προκοπής, αλλά είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο να μην μπορείς να παίζεις ΚΑΘΟΛΟΥ και ΤΙΠΟΤΑ γιατί θα έχεις ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ τα χέρια σου. Το ένα είναι το πιάνο με τα βαρυκεντρισμένα πλήκτρα του, που αν ακούσεις προσεκτικά στο μισοσκόταδο σου ψιθυρίζει συνεχώς "με γεια την τενοντίτιδα". Το άλλο όργανο είναι τα ντραμς, με τα οποία ασχολήθηκα για ένα ελάχιστο διάστημα αλλά ήταν αρκετό για να κοντέψω να διαλύσω τα χέρια μου, γιατί και ο δάσκαλος που είχα πάει πετούσε χαρταετό και στα @@δια του που έπιανα τις μπακέτες σαν βυζιά από γκόμενα, δεν τις άφηνα με τίποτα και έτρωγα κραδασμούς ιστιοφόρου σε 11 μποφόρ. Ευτυχώς που τα παράτησα στο καπάκι γιατί πόναγα, ΠΟΛΛΑ χρόνια αργότερα με το άγιο ίντερνετ κατάλαβα τι μαλακία είχε παιχτεί, αλλά αν δεν τα παράταγα καπάκι τότε και η ζημιά ολοκληρωνόταν, πως θα έπαιζα τώρα ΚΑΝΟΝΙΚΟ μουσικό όργανο ? Πλάκα κάνω φυσικά, γ@μ@νε τα κρουστά. Αφήστε λοιπόν τις μ@λ@κίες πιτσιρικάδες και βρείτε ένα ΚΑΛΟ δάσκαλο να δείτε φως, γιατί τσάμπα ούτε βυζιά έπιασε κανείς ούτε γ@μησε. Αν τώρα πας κανονικά σε ωδείο, όπως πήγα και εγώ πιτσιρικάς, και πετάει χαρταετό, τι να πω, σε αυτή τη χώρα όλα τα περιμένω πια, βάζουν λέει τους φλαουτίστες να διδάξουν ντραμς, ασορτί είναι όλοι σε αυτή τη χώρα, από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο.

Ε και τι κάθεστε; Κάνε εκεί καμιά κολλιγιά με τον SF και φτιάξτε εκεί καμιά 15αριά εκατομμύρια vintage αντίγραφα να βγούμε από τα μνημόνια, γιατί όχι vintage, ούτε hello kitty squier δε θα έχουμε σε λίγο.

Ήταν Άριστος στο Τέλι έπαιζε όλο τσιφτετέλι και ο Πλάτωνας το ντέφι το χτυπούσε όλο με κέφι Γιατί πια το ξέρουν όλοι στα χωριά μα και στην πόλη πως το ντέφι και η Αποκριά είναι του π@@στη η χαρά ?

Για αυτό το έγραψα έτσι, για να μπεις και να γράψεις αυτό που έγραψες. ? (Τελεολογική παπάτζα) ??

Επί της ουσίας δεν μπορώ να πω τίποτα, διότι δεν έχω ιδέα. Όμως όσο αφορά τα περί ειδικού, ο Μεγάλος τα είπε όλα: "ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς", τι σημασία έχει το πως αποκαλεί ο καθένας τον εαυτό του, και τι σημασία έχει πως τον αποκαλούν οι άλλοι; Τα έργα του και τα γραφόμενά του τα αποκαλύπτουν όλα. Διότι με την πλεξούδα στο μηχανάκι μου είχανε ζαλίσει τα @@δια οι "ειδικοί", και τελικά έκατσα και την έκανα μόνος μου κουκλίτσα, και να πάνε να γ@@@θούνε και οι ειδικοί και οι ειδικότητά τους, τα λέω αυτά γιατί ο Ray ανέφερε περί αυτοκινήτων και μηχανικών. Αν αυτά που λέει ο SF δε στέκουν, εδώ είμαστε να ακούσουμε τα αντίθετα, και επιχειρήματα για το λόγο που δε στέκουν. Τώρα αν είναι ειδικός ή όχι, ποσώς μας νοιάζει, σάμπως και αν έλεγε ότι έχει ντοκτορά στην τελεολογία και την ανώτερη στρατοκαστεροτική θα το ξέραμε πραγματικά ότι ισχύει; Από τα λεγόμενά μας θα μας κρίνουνε και αυτόν και όλους μας. Το ψέμα άλλωστε έχει κοντά ποδάρια, πολλοί κατά καιρούς το παίζανε γκουρού εδώ, αλλά δε βλέπω πια κανέναν τους, αντίθετα το επίπεδο ΙΜΗΟ είναι πιο ψηλά από ποτέ.

Πφ, χαρά στο πράγμα.

Άλλο έργο θα γράψεις για το θέατρο, άλλο για την τηλεόραση και άλλο για το... pornhub. Με δεδομένα πίστας όλοι σχεδόν είναι τέλειοι, μετά την έβδομη φιάλη άλλωστε και εγώ χοροπηδάω και ας παίζει και αρκουδιάρης με κλαρίνο, ρίχτα μεγάλε θα λέω, καμιά αμφιβολία.

Όλοι ή σχεδόν όλοι δουλέψανε πολύ, και οι περισσότεροι έχουν και πολύ ταλέντο. Δυστυχώς όμως ενώ από φωνές και από ωραία παιδιά είμαστε κομπλέ, από τραγούδια και ολοκληρωμένες καλλιτεχνικά προσπάθειες είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγγες. Όταν ο στόχος σου είναι μόνο η πίστα και οι φιάλες, το παιχνίδι έχει χαθεί.

Δε χρειάζεται να περάσουν πάνω από 40 δευτερόλεπτα για να καταλάβει κανείς ότι έχει να κάνει ένα σταθμό, ένα εντελώς άλλο επίπεδο για τα ως τότε δεδομένα. Το πρώτο μέρος του κομματιού έχει μια μορφή που προσομοιάζει φούγκα, με διαδοχικές εμφανίσεις του θέματος, χωρίς βέβαια να έχει την αυστηρή δομή της. Το θέμα εμφανίζεται στη Ρε ελάσσονα στην επάνω φωνή, με κεφαλή του θέματος το χαρακτηριστικό ανέβασμα μιας διαδοχής νοτών με βηματική κίνηση στη συγχορδία της τονικής, και το κλασσικότατο κλείσιμο του θέματος αυτό των 3-2-1 βαθμίδων. Στη συνέχεια επαναλαμβάνεται στην τονικότητα της δεσπόζουσας από το πρώτο βιολί, η πρώτη εμφάνιση αυτού του οργάνου γίνεται με την είσοδο του θέματος, ο ακροατής έτσι χαμπαρίζει εύκολα τη σημαντικότητα της εισόδου, όλα καλά και όλα ωραία, μια μικρή κοντίτσα και το θέμα πάει στην μπάσα φωνή, η οποία προηγουμένος έχει παύση ώστε πάλι ο ακροατής να χαμπαρίσει τι παίζει και επιστρέφει ταυτόχρονα στην Ρε τονικότητα, τι πιο ωραίο και τι πιο κλασσικό. Ο τύπος όμως έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για τη συνέχεια. Θα κρύψει το θέμα σε κοινή θέα. Είναι η τέταρτη είσοδος, και το θέμα παρουσιάζεται στο δεύτερο βιολί. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει σύζευξη με την προηγούμενη νότα του μέτρου, δεν υπάρχει καθαρή ρυθμικά είσοδος. Εκτός αυτού το θέμα είναι πλέον σε ενδιάμεση φωνή, με το μπάσο και το πρώτο βιολί να έχουν καλύψει τα ηχητικά άκρα όπως ο Μανέ και ο Σαλάχ της Λίβερπουλ. Επιπλέον υπάρχει μετατροπία στο θέμα, μετατρέπεται στην τονικότητα της υποδεσπόζουσας, πράγμα μη συνηθισμένο σε μια τυπική έκθεση φουγκοειδούς κατασκευάσματος, αλλά σα να μην φτάνει αυτό, η πρώτη συγχορδία που συνοδεύει την κεφαλή του θέματος δεν είναι η τονική αλλά είναι πλέον η (διπλή) δεσπόζουσα, με αποτέλεσμα τα διαστήματα των διαδοχικών νοτών να είναι άλλα, και η νότα που ακολουθεί με άλμα και πριν ήταν ξεκάθαρα η τονική, πλέον να έχει λειτουργία 7ης. Το αυτί ήδη έχει μπερδευτεί, είναι τέτοια η δομή του θέματος όμως που παρόλο το αρχικό μπέρδεμα γίνεται ξεκάθαρο στην εξέλιξή του ότι έχουμε καθαρή είσοδο, όπως και η τονικότητα του θέματος στο μέσο τμήμα του είναι φανερά η Σολ. Και πάνω που λες εντάξει, το κατάλαβα, τότε έρχεται η μαγεία: Το κλείσιμο του θέματος, που το είχες συνηθίσει στις προηγούμενες εισόδους ως ένα τυπικό 3-2-1 όπως τόσα άλλα, έρχεται εδώ ο μεγάλος, σε μια αριστουργηματική στιγμή, και σου λέει "Μεγάλε, σε Ρε μινόρε είμαστε, και για δυο βιολιά γράφουμε", και την ώρα που το δεύτερο βιολί κάνει το αναμενόμενο Σιb- Λα-Σολ, έρχεται με αντίστιξη τέταρτου είδους το πρώτο βιολί να σε στείλει, ένας τρομακτικός διάλογος με το δεύτερο βιολί, 7-6 με λένε και τα παιδάκια κλαίνε, και ο Κάντορας να γκαρίζει, Σολ- Φα- ΜΙ ΦΥΣΙΚΟ κύριε, ποιο 3-2-1 μου τσαμπουνάς, δε βλέπεις εδώ τη μετατροπία με κοινή συγχορδία, ΝΟΜΙΖΕΣ ότι ήταν 3-2-1, σε υποδεσπόζουσα είμαστε, πάρε καπάκι και την πτώση, σε Ρε μινόρε, και το θέμα άλλη μια στην τονική και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ. Πραγματικά τόσες δεκάδες φορές το έχω ακούσει αυτό το κομμάτι, και κάθε φορά που φτάνει αυτό το σημείο, 0.39 με 0.41 στην συγκεκριμένη εκτέλεση, κάτι ραγίζει μέσα μου. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω τι νοιώθω στην ψυχή μου, και όχι όλες αυτές τις βλακείες που με βάζει να γράφω το κεφάλι μου.

Φίλε μου δεν ξέρω. Προσπαθώ να βάζω τα πράγματα σε μια σειρά, μια λογική σειρά. Σκέφτηκα ότι η ιδέα της εξαίρεσης για την εποχή 50/60 θα ήταν μια λογική απάντηση. Μετά μπαίνω να δω καμιά είδηση, και βλέπω αυτό https://www.star.gr/index.php/eidiseis/ellada/457236/eklepsan-to-amaxidio-paraplhgikoy-thn-wra-poy-koinwnoyse ... και τελικά άλλαξα γνώμη, το πιο λογικό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι έρχεται ο αντίχριστος και δεν του αρέσει η καλή μουσική.

Ναι σωστά, δεν βρίσκω άλλη εξήγηση ειδικότερα για την Ελλάδα, παρά μόνο το ότι η εποχή 50/ 60 ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη, ένα ευχάριστο διάλειμμα και τώρα τα κεφάλια μέσα. Έτυχαν κάποιες συγκυρίες και βγήκαν 10 καλές μουσικές, και πλέον υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα. Φυσικά δε φταίει κανένας Σάκης, κανένας Μαραβέγιας ή Καρβέλας, ούτε κανένας απολύτως. Τόσο μπορούμε όλοι μας, είτε σαν ακροατές, είτε σαν μουσικοί, είτε σαν πολίτες, και τόσο κάνουμε.

Πολύ ωραία το θέτεις fusion. Γιατί και η βίσση ήταν φωνάρα, αλλά φωνάρα λέμε, αλλά τι να το κάνεις; Που τη βρήκανε οι γείτονες με το γκάζι ανοιχτό; Τελικά ο καρβέλας μόνιμα παρατράγουδα έκανε, όλα τα κομμάτια για την πάνια ήταν. Δε μπορεί να φταίει όμως ο Καρβέλας, τι έπαθε αυτός ο λαός, μέσα σε 30 χρόνια από τραγούδια όμορφα πήγε στον καιάδα, γενικότερα πήγε στον Καιάδα, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Μετά τη Λόλα, η Αλέξια μου φαίνεται κάτι ανάμεσα σε Simon και Garfunkel και άριας του Χέντελ. Βάλε και Ρουβά που κάνει διασκευή Μάλμστην να φτιαχτούμε, δε γαμιέται.

Και για μένα λέω, που έκανα το παν για να έχω στο κεφάλι μου εταιρία του εξωτερικού, τα λεφτά φύγανε έξω, οι κόποι έφυγαν έξω, και έμεινε εδώ ο κατιμάς, οι σακιδες και οι λολες.

Μου στοίχισε πολύ, θα φάω μπαν, βάζω κεφαλαία: ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΚΕΣ ΠΟΡΣΕ, ΑΛΗΤΑΡΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ ΑΛΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΡΕ ΑΛΗΤΑΡΑΔΕΣ ΣΑΝ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥΣ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΚΑΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΕΒΓΑΖΕ ΑΛΗΤΑΡΑΔΕΣ, ΦΑΤΕ ΛΟΛΕΣ, ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΙΜΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΑΛΗΤΑΡΑΔΕΣ.

? Θέλω τη μαμά μου...

Αξίζει σαν φωνή;

Τον κύριο Σάκη Ρουβά δεν τον γνωρίζω, οπότε σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να τον θεωρώ σκουπίδι. Θα έπρεπε να είναι τίποτα φύλακας σε Γκούλαγκ ή στο Άουσβιτς για να τον θεωρώ σκουπίδι, όχι απλά ένας μέτριος τραγουδιστής. Το βίντεο όμως που παρέθεσε ο ΟΡ το θεωρώ σκουπίδι, όπως και κάτι τραγούδια του στυλ μακαρόνια με κιμά, γνώμη μου και ας το λήξουμε εδώ.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πρέπει να απαξιώνεται η γνώμη μας, μόνο και μόνο επειδή πρέπει να φάμε χάλια φαγητό για να μας πάει σερπατίνα.

Υπάρχει μια αλυσίδα έτοιμου φαγητού, ιδιαίτερα επιτυχημένη και σίγουρα η πιο πετυχημένη στο είδος της, που δεν θα κατονομάσω. Κάνει με διαφορά τα χειρότερα έτοιμα φαγητά, δικοί μου άνθρωποι που έχουν σχέση με τη λειτουργία της μου το έχουν ξεκόψει να μην τρώω από εκεί, ενώ όσες φορές έκανα το λάθος να μην τους ακούσω κατέληξα να κάνω γκράφιτι στην τουαλέτα με τον ποπό μου σε ρόλο σπρέι. Είναι όμως πολύ πετυχημένη, παρότι σερβίρει σκουπίδια. Ένα σκουπίδι μπορεί να είναι πολύ πετυχημένο. Δεν είναι όλα τα σκουπίδια πετυχημένα, ούτε όλα τα πετυχημένα είναι σκουπίδια. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο πάντως. Και σίγουρα όποιος τρώει από τα σκουπίδια αυτά, αν του πεις ότι είναι σκουπίδια θα στραβώσει. Οπότε όσοι γουστάρουν ας φάνε ελεύθερα, δημοκρατία έχουμε. Ας επιτραπεί όμως και στους έχοντες την αντίθετη γνώμη να την εκφράζουν, και ας μη διαθέτουν δική τους αλυσίδα έτοιμου φαγητού.

Ο Ορφέας θα έλεγε ότι δεν μπορούμε να κοιτάμε συνέχεια πίσω, η Κασσιανή θα έλεγε ότι η μουσική βιομηχανία είχε περιπέσει σε πολλές αμαρτίες, και ο Μπαχ θα έλεγε ότι θα πρέπει να βρεθεί ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τις εταιρίες ένας καλός συγκερασμός.

Πάντως μας τρόλλαρε καλά ο VagelisV, ξεφτίλα, κάποτε τσακωνόμασταν για Μπετόβεν και Μπίτλς, και τώρα για Ρουβά; ΞΕΦΤΙΛΑ, καυγάδες με Πασοκ, καυγάδες με Σύριζα. Απογοήτευση, αν είναι να τη βρούμε με 90ies σκουπίδια, να τη βρούμε τουλάχιστον με τα καλά, κάνα ερωτοδικείο, κάνα ζευγάρι της χρονιάς, μιλάμε για έπη τώρα, ποιος Πολάκης και ποιος Ρουβάκης