manosx

Για να απολαύσεις ένα έργο φαντασίας, το GOT, το LOTR ή το Batman, θα πρέπει να αναστείλεις την δυσπιστία σου. Αν δεν μπορείς να παραμερίσεις το γεγονός πως στον κόσμο της φαντασίας υπάρχουν δράκοι, ξωτικά, νάνοι, διαστημόπλοια, μασκοφόροι εκδικητές ή οτιδήποτε άλλο, τότε ο κόσμος της φαντασίας δεν κάνει για σένα. Τώρα, το να νομίζεις ότι είσαι εκλεκτικός και σινεφίλ επειδή δεν μπόρεσες να βρεις απόλαυση στα Batman του Nolan, αυτό είναι ψευδαίσθηση. Απλώς δε σου αρέσει αυτός ο τύπος ταινιών, δε γουστάρεις σούπερ ήρωες και τελείωσε. Οι περισσότεροι γουστάρουν, και για αυτό τα στούντιο τα γυρίζουν και κονομάνε, δεν έχει να κάνει με flow αλλά με τις προτιμήσεις του κοινού. Με τα σημερινά δεδομένα, αν σε κάποιον αρέσουν τα έργα φαντασίας είναι τυχερός γιατί πέφτουν πολλά λεφτά εκεί. Διαφορετικά υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ο δρόμος είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα. Μην περιμένεις όμως τα μεγάλα στούντιο με τα εκατομμύρια και τους μετόχους να γκαρίζουν να επενδύσουν σε κάτι άλλο από το εμπορικό, γιατί και αυτό είναι ψευδαίσθηση. Περισσότερο λογικό για μένα είναι να βλέπεις αυτά τα έργα με πιο ανάλαφρη διάθεση, χωρίς να περιμένεις πως θα δεις πραγματικά μεγάλη τέχνη, στο στυλ των σινεφίλ αριστουργημάτων του παρελθόντος. Εδώ μιλάμε για διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία, το να διαμαρτύρεται λοιπόν κάποιος ότι τα ζόμπι δεν είναι ρεαλιστικά (FFS ), και ο κάπτεν Αμέρικα είναι αμερικανιά, αυτό δείχνει μάλλον άγνοια παρά εκλεκτικότητα. Μουσική έχει το μέγαρο, μουσική και το ρειβάδικο, να διαμαρτύρεσαι το ότι το ρειβάδικο έχει πριόνια και λούπες συνέχεια δε λέει τίποτα. Σκάσε και χόρευε, ή κάντην και μην ξαναπατήσεις ποτέ. Επίσης, όταν κάτι γίνει πολύ επιτυχημένο και viral, αυτό που οι δημοσιοκάφροι ονομάζουν “φαινόμενο”, τότε μακάριοι όσοι το είδαν με το καλημέρα, πριν ακόμα γίνει viral και φαινόμενο. Ως φαν του Κάμερον περίμενα πως και πως τον Τιτανικό, όμως φάγαμε τόσο ζάλισμα @ρχιδιών από την κάθε τηλεκυράτσα και το κάθε τηλεσκουπίδι, που αν τους έλεγες Άλιενς και Τερμινέιτορ θα καγχάζανε ειρωνικά τα γίδια, που σιχάθηκα τη ζωή μου και δεν πήγα να το δω. Το αποτέλεσμα είναι πως ήταν σαν να το έχω δει, το ζάλισμα συνεχίστηκε και μετά, “γιατί ζουζουνάκι μου δεν ήρθες μαζί, να δεις που πέθανε ο καημένος ο Λεονάρντο”, και πάρε τα σπόιλερ, και πάρε τις παρωδίες με την πλώρη του καραβιού, πολύ αργότερα το είδα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και πραγματικά ήταν σαν να το έχω δει 400 φορές. Τι κατάλαβα λοιπόν; Τα μούτρα κρέας τους έκανα. Η ώριμη στάση για μένα λοιπόν είναι να πηγαίνεις με το ρεύμα, να μην παίρνεις τα πράγματα σοβαρά, και το σημαντικότερο, να ξέρεις ότι το ρεύμα και ο μέσος όρος σχεδόν ποτέ δεν αφορούν τη μεγάλη τέχνη, και θα πρέπει να πας κόντρα στο ρεύμα για να τη βρεις. Οπότε ο αλγόριθμος είναι: Θέλω να διασκεδάσω και να χαλαρώσω; => κάτι mainstream, χωρίς να ψειρίζω τη μαϊμού. Θέλω υψηλή τέχνη και πολύ νόημα ρε παιδάκι μου; => Ρίχτο στους Ταρκόφσκιδες, και αντίστοιχα μην αρχίσεις να κλαις αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα, τέχνη μου ήθελες, θα το πιεις όλο το πικρό ποτήρι.

Μπράβο ρε παίχταρε. Πάντως φοβερή δουλειά στη μουσική ο Djawadi, ειδικά στη φάση Σέρσυ- σπουργίτι αλλά και ζομπαρχηγός πλακώνει, το τερμάτισε. Λοιπόν μου ήρθε έμπνευση, αλλά έχει σπόιλερ. Οπότε όποιος δε θέλει σποιλερ ας μην διαβασει το ποιηματάκι. Ειπαμε εχει σποιλερ, μη συνεχίζεις. ΣΠΟΙΛΕΡ: Καλίσι μου χιτλέριασες έγινες σαν τον Στάλιν και το Κινγκς Λάντινγκ φούντωσες σα νάτανε μαγκάλι Ο Τζον ο Σνόου τρελάθηκε του φυγε το καφάσι σαν ειδε το δρακοθεριο να καιει ολη την πλαση κραυγες φωτιες και αιματα πλημυρρισαν την πολη ακομα και η Αρυα χεστηκε οπως ολοι τι και αν της Νυχτας τον Βασιλια τον σκοτωσε με χαρη της κοπηκαν τα γονατα μπρος στου Ντρογκον το π@π@ρι καβαλησε το αλογο και οπου φυγει φυγει και πλεον πισω ζωντανοι μεινανε κατι λιγοι Ομως ο Τζον ο Σνοου μας σαν ειδε αυτο το χαλι τον Τυριον πηγε για να βρει το μεγιστο ρεμαλι και αυτος τον εσυμβουλευσε την Ντανι να σκοτωσει γιατι με τη φορα που πηρε αυτη κανεις δε θα γλυτωσει Και αυτος την εμαχαιρωσε και παει- Sic semper tyrannis παει μαζι με Τζόφρευ την Σέρσυ και τον Στάννις Και τέλειωσε το game of thrones και αντι να ευχαριστουμε ανθρωπους που παλεψανε αυτά να γυριστούνε την είδε ο κάθε μυρωδιάς Κουτσογιαννόπουλος και Δανίκας που αν τους ρωτήσεις ποιος είναι ο Λανγκ θα σου πουν σεντερ φορ της Μπενφίκα Καθήστε τώρα εσείς λοιπόν που μας πρήξατε τον π00τσο αφου το Γκεημ σας χάλαγε να δείτε Λάμψη και Μπρούσκο εγώ θα φύγω, αντε γεια και ούτε καν θα σας γράψω βορεια απ το τοιχος με το Τζον θα παω να αραξω που εχει ξυδια φοβερα και γκομενες μ**νάρες γλεντια με Τορμουντ και με Γκοστ και του Σπύρου τις κιθάρες. ?

Τι ψυχεδέλεια ήταν αυτή, την άκουσα ? Εσύ με έκανες πρεζάκια ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ? 3.000 επεισόδια με τέτοιας βαριάς μορφής ψυχασθένειας διαλόγους, και τηλεθέαση στο θεό, τι θα πάει να ακούσει μετά αυτός ο λαός, λίντερ του Σούμπερτ; Έφη Θώδη και πολύ είναι, πολύ ανώτερη του επιπέδου του μέσου Έλληνα. Άκου εσύ με έκανες πρεζάκια, μωρέ από τους φανατικούς θεατές αυτού του εκτρώματος καλύτερα πρεζάκιας.

Το αν θα γίνεις προτεκτοράτο, κατακτημένος, κατεστραμμένος ή όχι το καθορίζει η αμυντική σου επάρκεια και τεχνολογική υπεροχή, σε συνδυασμό με την οικονομική ευρωστία που θα στηρίξει ακριβώς αυτήν την επάρκεια. Αν λείψουν αυτά θα γίνεις υπόδουλος, και ας χορεύεις όλη μέρα τσάμικο. Όλη η Αφρική είναι γεμάτη παραδόσεις και τοπικά ήθη και έθιμα, και προκοπή δεν είδαν, ούτε θα δουν. Πρώτα και Κύρια πρέπει να είναι η Άμυνα,η Τεχνολογία και η Οικονομία, και μετά, ΠΟΛΥ μετά είναι όλα τα άλλα. Όσο εμείς βαυκαλιζόμαστε με χλαμύδες και τσαρούχια την ώρα που οι άλλοι πηγαίνουν στο διάστημα, τόσο πιο κοντά θα πλησιάζουμε στον αφανισμό. Το κακό άλλωστε για την Ελλάδα δεν είναι ότι θα γίνει προτεκτοράτο, αλλά το ότι είχε συνηθίσει να είναι το ΜΟΝΟ προτεκτοράτο της περιοχής, και να μασουλάει δάνεια και πακέτα βοήθειας αβέρτα. Τώρα όμως που μπήκαν στο δυτικό μπλοκ όλα τα βαλκάνια, το πάρτυ τελείωσε. Μόνο κατηφόρα από εδώ και πέρα, και αν δεν ξεφορτωθούμε τη σαβούρα και τις ψευδαισθήσεις που κουβαλάμε εδώ και 2.000 χρόνια, θα πάμε στο γκρεμό μια ώρα αρχύτερα.

Η προσφορά ενός πολιτισμού αποτυπώνεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, και ειδικά των ανθρώπων που είναι ΕΚΤΟΣ των στενών συνόρων αυτού του πολιτισμού. Η αισθητική της Ακρόπολης, της αρχαίας Αθήνας δηλαδή, είναι παράδοση όλης της Ευρώπης και όλου του πλανήτη, και επηρεάζει ακόμα την αισθητική του σήμερα. Καμία σχέση με νταούλια και μπουζούκια. Όσο αφορά τις ρίζες, αυτές δεν έχουν να κάνουν με την προσφορά ενός πολιτισμού ή μιας τέχνης, ούτε καθορίζουν το αν θα επιβιώσει ο λαός που τις κουβαλάει στο παρόν. Το παρελθόν και η παράδοση έχει ένα ιστορικό ενδιαφέρον, αλλά το ΣΗΜΕΡΑ μετράει, το παιχνίδι εκεί παίζεται και όχι στο χτες. Δεν υπάρχουν πολλά έθνη με τις δικές μας ρίζες, αλλά ταυτόχρονα είμαστε χρεοκοπημένοι στο μέγιστο βαθμό, εν πολλοίς ΕΞΑΙΤΙΑΣ αυτών των ριζών και των "παραδόσεων" στον πολιτικό πολιτισμό μας. Αν δεν στέκεσαι κριτικά έναντι της παράδοσής σου, είσαι καταδικασμένος να μην προσαρμοστείς και να πεθάνεις.

Η φουστανέλα και το τσαρούχι έδωσαν τη θέση τους στο τζιν και τα παπούτσια. Τα ματζούνια και τα ξεματιάσματα έδωσαν τη θέση τους στα φάρμακα και τους αξονικούς τομογράφους. Τα μουλάρια και τα μονοπάτια έδωσαν τη θέση τους στα αυτοκίνητα κλπ. Έτσι έγινε και με τη μουσική προσέγγιση. Η "παράδοση" και το "από στόμα σε στόμα"/ "βάλε εδώ το δαχτυλάκι και μετά εδώ", έγιναν παρτιτούρες, θεωρίες και αρμονίες. Παγκοσμίως. Και όπως το τζιν έχει τσέπες έτσι και η αρμονία έχει συγχορδίες, και όποιος έχει στα χέρια σφυρί βλέπει παντού καρφιά, καμία έκπληξη εδώ. Καμία έκπληξη και καμία διαφορά με την ομιλία των Ελληνικών του σήμερα, που γιολάρουμε, φρικάρουμε, τζαμάρουμε, γκουγκλάρουμε και σρεντάρουμε, μια γλώσσα είναι και η μουσική και η lingua franca της μουσικής έχει αρμονική δομή και τρυπώνει παντού. Τώρα βέβαια, στην 25η μαρτίου ντύνουμε τα παιδιά τσολιαδάκια, και ακούμε κλαρίνα, δε σημαίνει όμως αυτό ότι είναι μια ενδυμασία ενταγμένη στην καθημερινή ζωή. Ούτε και το ξεμάτιασμα είναι πλέον αποδεκτή ιατρική πρακτική. Και με τα αυτοκίνητα τσακιζόμαστε περισσότερο από τους δυτικούς γιατί ακριβώς δεν έχουμε την παράδοση αυτοκίνησης που έχουν οι δυτικοί, οι κινέζοι τσακίζονται περισσότερο και από εμάς διότι έχουν ακόμα λιγότερη παράδοση. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα με τα ηλεκτρικά όργανα, είναι εκτός της παράδοσής μας, για αυτό οι ενορχηστρώσεις μας με αυτά είναι κατά κανόνα εντελώς ανισόρροπες και φύρδην μίγδην. Όμως αν μείνεις αυστηρά στην παράδοση, και κυκλοφορήσεις με μουλάρι, βάλεις τσαρούχια και χορεύεις με τσαμπούνες και ζουρνάδες, θα είσαι απλά ένα γραφικό μουσειακό έκθεμα και τίποτα παραπάνω. Έχει κάτι να προσφέρει αυτή η περίφημη ελληνική παράδοση στο σήμερα; Αυτό το κάτι θα μείνει ζωντανό και αυτό θα ενσωματωθεί αρμονικά στο σύγχρονο περιβάλλον. Και θα διατηρηθεί χωρίς καμιά προσπάθεια από "ειδικούς" και μη. Ότι περισσέψει θα κοπεί, θα ισοπεδωθεί από το νέο ή/και το ξένο, και κανένας δεν μπορεί να το σώσει. Θα έχει και αυτό την τύχη των δεινοσαύρων, να υπάρχει μόνο στα ( λαογραφικά ) μουσεία ως έκθεμα και σε καμιά σχολική γιορτή/ θεματικό πάρκο ως αξιοθέατο.

Υπερβολές. Και με μια οκτάβα πάνω ωραία ακούγεται.

Όσο είναι η φάση εξάσκηση, τότε δε χάθηκε και ο κόΖμος να αλλάζεις πιο αργά. Όταν η φάση όμως είναι ηχογράφηση ή live της προκοπής, τότε είναι must. Το σωστό είναι αυτό που λέει ο SF, τώρα για φάση bedroom player καλύτερα τα προφυλακτικά ???

Παλικάρι από τα λίγα.

Πάντως υπάρχουν και χειρότερα. Τέσσερα γκρουπ ταυτόχρονα, αλλά να μην ακούει το ένα τι παίζει το άλλο. Ο άλλος έφτιαξε λέει έργο που θέλει καμιά 500 χρόνια να παιχτεί, η άλλη έβαλε άδεια παρτιτούρα κάτω από σύρματα της ΔΕΗ να την κουτσουλάνε τα περιστέρια για να γραφτούν οι νότες, ποια τζαζ και ποια ροκ και ποια κλασσική, το τερματίσανε.?

Όχι, δεν είναι ο κανόνας σίγουρα. Ο κανόνας είναι ο τζαζίστας να γ***ει μάνες αυτοσχεδιάζοντας. Και ο κανόνας ισχύει. Αλλά είναι χάρισμα που μπορεί να το έχει ο καθένας, δεν είναι θέμα είδους. Οι παράλληλες πέμπτες υπήρχαν στον μεσαίωνα, και ξαναεμφανίστηκαν από το τέλος του 19ου αιώνα. Μην το ψάχνεις, δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχουν διαλύσει οι τύποι. Πιο ζουμί έχει το ρυθμικό στοιχείο, έθνικ εξωτικά και τέτοια, ο τρόπος και το χρώμα δηλαδή. Ωραίοι ήχοι, αφρικάνικα κρουστά, γκοσπελ φωνές, σύνθια, ωραία πράγματα. Σε καθαρά μουσικά στοιχεία, γραπτή φάση ας το πούμε, εκεί οι περούκες και οι επίγονοι το ξεφτιλίσανε, δεν αφήσανε τίποτα όρθιο και άψακτο.

Όταν η κλασσική εξαήλωσε όλους μα όλους τους κανόνες με την ατονικότητα, οι τζαζίστες παίζαν ακόμα πιάνο στα μπουρδέλα ? Επίσης όλοι οι μεγάλοι κλασσικοί ήταν αυτοσχεδιαστές ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ, προσωπικά ήμουν τυχερός και δοξάζω το Θεό που βρέθηκα δίπλα σε κλασσικό δάσκαλο τέτοιου επιπέδου. Κάποιες στιγμές που είχε ντέρτια έχωνε ελεύθερα. Δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου ξανά τέτοιο πράγμα, είχα κολλητό τζαζοβαρεμένο και με είχε στουμπώσει σε τζαζ παλιότερα, άμπαλα ταγάρια όλοι τους μπροστά του. Και τους κάνω άγαλμα αύριο έτσι, χαλαρά, αλλά άμπαλα ταγάρια, μόνο ο τελειωμένος κλασσικός που έχει την ευχέρια και το χάρισμα να αυτοσχεδιάσει κάνει μουσική, οι άλλοι όλοι άμπαλα ταγάρια, στα ίσα.

Δεν υπάρχει σύγκριση με την καμία. Μιλάμε για γολγοθά. Ο όγκος της πληροφορίας είναι τεράστιος. Όταν ας πούμε μέσα σε δυο μέτρα, σε ΔΥΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ βλέπεις 14 συγχορδίες και 5 μετατροπίες, και πρόσεξε μιλάω για ΜΠΑΧ έτσι ? δε μιλάω για κάτι σχιζοφρενείς με το πριόνι σε στυλ ραχμάνινοφ και τέτοια, αυτά είναι για να παίρνεις τα βουνά με το σώβρακο... Προσωπικά στα κουτσουροκατασκευάσματα που κάνω κατά καιρούς, έχω δει ότι ένα κλασσικοειδές κατασκεύασμα σε σχέση με ένα προσεγμένο προγκρεσιβοροκάκι μου παίρνει το λιγότερο 20 με 30 φορές περισσότερο χρόνο. Και στο ροκάκι, η "σύνθεση" είναι το 1/ 10 του χρόνου, τα υπόλοιπα είναι ηχογράφηση και μίξη, ενώ το άλλο είναι καθαρά σταυρόλεξο, βελονάκι. Χάλι μαύρο, σε παίρνει από κάτω, για αυτό ακούς κλασσική και νομίζεις ότι είσαι σε κηδεία ? Ενώ με γκρουπάκι ειδικά, που εκεί μετράει το ροκ κακά τα ψέματα, άσχετα που καταντήσαμε με τα ΠιΣι, βαράς λοιπόν με το γκρουπ το ριφάκι, αρχίζει ο ντράμμερ τα δικά του, μπιστάει το μπάσο, μιλάμε για διασκέδαση. Το άλλο είναι ο τραγικός καλλιτέχνης με τα μαλλιά σηκωμένα, στο εργαστήρι του δόκτορος Καλιγάρι, ΙΤΣ ΑΛΑΙΒ, ΙΤΣ ΑΛΑΙΒ, και γ*μώ τη ζωή μου δωμέσα?

Καθόλου δε χαλαρώνουν τα κριτήρια. Όσο μιλάμε για τραγούδια, δηλαδή ανάπτυξη θέματος που τήνει στο μηδέν, σε αντιπαράθεση με φόρμες που στηρίζονται και εξιψώνουν την ανάπτυξη, το λόγο θα έχουν πάντα οι δεύτερες. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τις παροιμίες και τα αποφθέγματα σε σχέση με τα φιλοσοφικά δοκίμια: Τα πρώτα είναι ζουμερά, περιεκτικά και χρειάζεται οπωσδήποτε να έχεις σπινθιροβόλο πνεύμα για να πεις ένα ωραίο απόφθεγμα, αλλά για να γράψεις φιλοσοφικό κείμενο που να στέκει θέλεις άλλο επίπεδο σκέψης. Και για να στο πω αλλιώς, λατρεύω Steve Wonder, έχει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου, αλλά ο Σκαλκώτας τον περνάει από πάνω σα Leopard 2 που συγκρούεται μετωπικά τελικιασμένο με το παπάκι που πήγαμε για φτιάξιμο στον κυρ Μήτσο. Χωρίς καμία ελπίδα σύγκρισης, θα ήταν άδικη η οποιαδήποτε σύγκριση, λατρεύουμε Stevie αλλά...

Πάντως εγώ που τρελαίνομαι με το αρτ ντεκό, δάκρυζα από ευτυχία όταν έβλεπα τη Λαίδη Γκάγκα στις Αμερικάνικες Ιστορίες Τρόμου. Πίσω Μιχαλάκη Τζακσόπουλε, σε φάγαμε λάχανο ???

Η διαφορά είναι η εξής: Ένας συμφωνιστής μπορεί μέσα σε μια μέρα να σου γράψει καμιά δεκαριά χιλιάδες αξιοπρεπή τραγούδια ? πρόσεξε: δε σου λέω αριστουργηματικά, ούτε καν γαμάτα, ούτε καν καλά, διότι αυτό πρέπει να έχεις έμπνευση και το άγγιγμα του θεού. Όμως θα σου γράψει αξιοπρεπέστατα τραγούδια, μόνο και μόνο επειδή έχει διεξοδική αρμονική και μελωδική γνώση, με τα γνωστά 11 τυπικά μοτίβα (τόσα λένε οι γνώστες ότι υπάρχουν, εγώ 5-6 τα βγάζω ? ) θα σου αρχίσει τις παραλλαγές 1-2-Χ κουπλέ/γέφυρα/ρεφραίν και τα τραγούδια θα στέκονται. Ο καημένος ο τραγουδοποιός πάλι, ούτε τις παρτιτούρες από τις ΗΔΗ γραμμένες συμφωνίες δε θα μπορεί να διαβάσει, με τα κλειδιά και τα τρανσπόζα γάμησέ τα, όχι να γράψει και συμφωνία. Στην ουσία είναι στο μηδέν, στην αρχή, ούτε κατά διάνοια κοντά. Φυσικά όμως και δε χρειάζεται κάτι τέτοιο για να γράψει ΓΑΜΑΤΑ τραγούδια. Μηχανικός λοιπόν και ο κυρ Κώστας που φτιάχνει παπάκια, μηχανικός και ο συντηρητής του F-22, αλλά μην μπερδευόμαστε: Κάποιο από τα δύο είναι πολύ, ΠΟΛΥ δυσκολότερο. Τώρα βέβαια αν θες να φτιάξεις παπάκι θα πας στον κυρ Κώστα, έκαστος στο είδος του.

Αν ξεκινάς με τέτοιες, εν πολλοίς ρατσιστικές, παραδοχές, τότε θα βγάλεις και τον M.J. τον καλύτερο μουσικό όλων των εποχών. Εγώ πάλι προτιμώ τα καθαρά μουσικά κριτήρια. Εν αρχή είναι η φόρμα λοιπόν. Ξεκινάμε λοιπόν με τους Συμφωνιστές, οι οποίοι σαφώς και παίζουν μπάλα σε άλλο επίπεδο από τους τραγουδοποιούς, και στη συνέχεια βλέπουμε. https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_symphony_composers Η γνώμη μου βέβαια είναι ότι ούτε σαν τραγουδοποιός δεν μπορεί να κρατήσει όχι κερί, ούτε αναπτήρα σε κάτι Μακαντρέους και κάτι ΣαιμονΓκαρφάνκελδες ? αλλά αυτό αργεί πολύ, αν βάλουμε περουκάκιδες, ρομαντικοκουστουμάτους, πρωτοπόρους ατονάλ, μονταλοτζαζίστες και αβανγκάρντιδες ψυχασθενείς πρώτους στη λίστα όπως και πρέπει, τότε το τοπ 1000 όντως απομακρύνεται πολύ. ? Pop icon ήταν ο άνθρωπος, ο μπεστ. Φτάνει και περισσεύει, και περισσεύει ΠΟΛΥ. ?

Ο άνθρωπος, αν και βέβαια ΑΝ ισχύουν τα όσα του καταλογίζουν άνθρωπος δεν ήταν, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία και χωρίς συναγωνισμό το νούμερο ΕΝΑ pop icon όλων των εποχών. Αυτός ήταν ο στόχος του, για αυτό δούλεψε και πάλεψε για μια ζωή, και το κατάφερε. Φόρεσε σκαρπίνι με άσπρη κάλτσα, έπιανε τα αρχ***δια του με ρυθμό και αυτοπεποίθηση, και τα πεζοδρόμια φωτίζονταν στο πέρασμά του. Αν εμείς δώσουμε λοιπόν στη μουσική τον ορισμό του συνολικού πακέτου, δηλαδή performance+ εικόνα+ πωλήσεις+ χορό+ βίντεο κλιπ+ fashion icon κοκ, τότε ο MJ είναι ο Ν1 υποψήφιος για την κορυφή. Από την άλλη, αν στη μουσική δώσουμε τον ορισμό της καθαρής " τέχνης για την τέχνη", κρατήσουμε δηλαδή μόνο τα καθαρά μουσικά στοιχεία του τύπου αρμονία, μελωδία κ.λ.π., τότε ο M.J. δεν μπαίνει ούτε στο τοπ 1000.

Πλέξε και εσύ πριν το live 15 σεμεδάκια με βελονάκι ? και τα λέμε, ούτε το περνά περνά η μέλισσα δε θα μπορείς να παίξεις. ? Αυτή η μουσική είναι για ντρόγκια και όργια, τα παιδιά του facebook και του twitter έχουν τους led zeppelin (από τα Lidl ) που τους αξίζουν.

Ένα και να καίει ? Ας βάλω όμως και μια λίστα. Beethoven: Symphonies 5, 9 Mozart: Requiem, Don Giovanni, Symphony 40 J.S. Bach: St. Mathiew Passion, St John Passion, Magnificat, Motet "Jesu Meine Freude", Kunst der Fugue Handel: Messiah, Judas Maccabeus, Dixit Dominus Verdi: Aida Rossini: Stabat Matter Mahler: Symphonie nr 5 Επιδόρπιο με Beatles: Sg Pepper, Led Zeppelin: 4,JM Jarre: Rendez Vous και Dimmu Borgir: Puritanical Euphoric Misanthropia. Το σύνολο 20, βέβαια είναι ολοκληρωμένα έργα, αλλά πάλι καλά.

Έχω πολύ γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις από το Emu E4XT, το Korg Trinity και το Nord Lead, ? αναμνήσεις από όμορφες καταστάσεις και ανθρώπους, και τα μηχανήματα αυτά θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Βέβαια τα πιο πρόσφατα hardware synths έχουν σαφώς καλύτερο ήχο και δυνατότητες, το KRONOS ειδικά είναι το πιο κομπλέ hardware που έχω πιάσει στα χέρια μου. Όμως με έχει κερδίσει πλέον ολοκληρωτικά το software, έχω να λιγουρευτώ πραγματικά synth από την εποχή FantomX/ MotifES, όμως τότε είχε πέσει πολύ κιθαριστική εργασία και τα λεφτά πήγαν στα ξύλα. ? Αργότερα που συνήλθα ? διαπίστωσα ότι μου αρκούσε το software. Πλέον προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι χρειάζομαι κάτι σε hardware και δεν μπορώ ?? Οπότε αγαπημένο σε hardware... θα πω ένα psr της συμφοράς στα τέλη του `80, που με έκανε να μπω στο τριπάκι των πλήκτρων και να ξεκολλήσω από τη μονομανία της κιθάρας.

Η πρώτη κιθάρα δυο σε ένα. Και κιθάρα και τσεκούρι.