manosx

Δεν είμαι ο κατάλληλος για να σου απαντήσει. Θα σου πω όμως την άποψή μου σαν θεατής. Για μένα τα μικρόφωνα γύρω γύρω και στη μέση να τρέχει ο κακομοίρης ο ηχογλύφτης να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, εικόνα που στοιχειώνει τις μνήμες που έχω από τα underground και low budget δρώμενα που συνήθιζα κάποτε να βλέπω, είναι μια εικόνα ταυτισμένη με την κοράτσα στα νύχια των σανδαλοφώρων, τη μυρωδιά αλβανικής κατουρημένης μπαφίλας, την αμστελ οικοδομική μπύρα με τα μπουκάλια να μαζεύονται επιμελώς από μπαχαλάκιδες κατεστραμένους, και άπλυτες αραχνομούνες να τρεκλίζουν μέσα στην παραζάλη και την απελπισία τους. Αντίθετα τα χειλόφωνα, παρότι οπτικά ξενίζουν στα πρώτα λεπτά, όταν αρχίζουν να λαλάνε οι καλλιτέχναι και ακους σαν άνθρωπος φεύγουν από τα μάτια σου και την αντίληψή σου, και αναδύουν μια από μυρωδιά ευκαλύπτου και θαλασσινής αύρας, καθώς ατενίζεις ρομαντικά τη δύση του αιγαιοπελαγίτικου ήλιου παρέα με αιθέριες υπάρξεις. Αυτή είναι η διαφορά για μένα, και σίγουρα προς τα εκεί θα πήγαινα. Αλλά δεν με έχει απασχολήσει το θέμα ιδιαίτερα στην πράξη, οπότε ας μιλήσει κάνας που πρέπει.

7 χορδές- πιφ ? ερασιτεχνισμοί ? πάρε εδώ 24 (εικοσιτέσερις ) χορδές να ξεφλωρέψεις φίλος.

Βλέπω μικρόσωμα σκυλιά, συνεπώς το πρόβλημά σας δεν είναι ο μυγιάγγιχτος ξινίλας που θα τον κολλήσει έιτζ ο σκύλος, αλλά ο κατσίβελος καράμπαμπας που θα έχει αμολήσει τα πίτμπουλ και τα ροτβάιλερ χύμα γιατί ΜΠΑΟΚ ξέρω 'γω, ξέρω 'γω εντάξει, και σας βλέπω με τον σκύλο στην τσέπη και με τα πόδια στην πλάτη. Ο Ελληνιολισμός ξεπερνάει τους ταξικούς και τους φιλοζωικούς διαχωρισμούς, ειδικά οι φιλόζωοι κομπλεξικοί με σκυλιά- μπουλντόζες είναι άριστο δείγμα. Και θα προτιμούσα να μην έχω απάντηση του στυλ "Μα δεν ξέρεις τι γλύκα είναι το πίτμπουλ μου", διότι άνετα έγραφα τρίτομο έργο περί του θέματος, και δε θα επεκταθώ περαιτέρω.

Στον μεγάλο Λιστ, οι γυναίκες, Γιώργο μου, πέταγαν τα στρινγκ. (χαϊκού 19ου αιώνα ? )

Σαν κάφρος μεταλλάς και γω που ήμουν πιτσιρίκος είχα κιθάρες κάφρικες την είχα δει γαμίκος μεχρι και μια μοκινμπερντ έπεσε στα κουλά μου και σαν τον μπάτμαν έμοιαζα του μέταλ πενταγράμμου Όμως η αγαπημένη μου ήταν η ibanez μου μια RG πιο κάφρικη και από χούλιγκαν συνδέσμου το μπράτσο ήταν πιο λεπτό και από βυζί μπεκάτσας το radius ήτανε σχεδόν flat σα θάλασσα μπονάτσα Και αν πεις και για το φλόυντ της έβγαζε τρεμολιές σα σειρήνα από περιπολικό που κυνηγά κλέφτη με καραμπίνα Και με τα τζάμπο τάστα της που ήταν σα δοκάρια και τους διπλούς μαγνήτες της που έσπαγαν λιθάρια έβγαιναν τα λεγκάτο μου σαν το νερό στη βρύση και σρένταρα λες και αύριο ο κόσμος θα ξοφλήσει. Τι το θελα όμως ο καψερός να βάλω μες το σπίτι τον φέντερ στρατοκάστορα το μέγιστο αλήτη και κει που η ωραία άγνοια με είχε νανουρίσει ήρθε ο ήχος φεντεριάς το νου μου να μου σείσει Όση διαφορά έχουνε το F22 με τις διπλές τουρμπίνες του που είναι σα θηρίο με μια σαΐτα παιδική από χαρτί φτιαγμένη τέτοια είναι και η διαφορά στον ήχο δεδομένη αλλά και με το τρέμολο το γαμημένο φλόιντ που για να το σετάρουμε μία ώρα μας τρώει της φέντερ τσακ και έγινες δε θέλει ούτε σκέψη και ούτε θα καταστραφεί ενώ στις φτηνές ibanez θα ρέψει και όταν φύγει η καύλα σου από τα πολλά μέταλ δε θα σου μείνει παντρειά μια κιθαροξεπέτα αλλά ο στρατοκάστορας η τέλεια κιθάρα που ο τζίμι χέντριξ και ο στιβι ρει βον την παίζαν σα παπάρα γι' αυτό αν θέλεις άκου με και δε θα μετανοιώσεις χτύπα το στρατοκάστορα με μετρητά ή δόσεις και άσ' τα σρενταρίσματα έφυγε το '80 παίξε με στυλ μελωδικά ωραίες φράσεις και ακκόρντα η εποχή των χαίτουλων πάει και ας μη γυρίσει άσε τις ibanez λοιπόν και πιάσε το μαμίσι

Η Φωτεινή πιπιλεί και η Όλγα τρέμει ?

Εμένα μου αρέσει ο LK που έχει πάρει τοπογράφο και μετράει το πόσο απέχει ο τόπος γέννησης του κάθε μπλουζιάρη από το Δέλτα του Μισισίπι ριβερ μα νιγκα και τέτοια, την ίδια στιγμή που στην `μέουρικα γίνεται σοβαρό θέμα για το δικαίωμα των τραβεστί στην... έκτρωση! ? Μην δεν είναι ολοκληρωμένες γυναίκες χωρίς αυτό το δικαίωμα, δε φτάνει που ανεβαίνουν ακόμα και στο ρινγκ στις γυναικείες κατηγορίες και σαπίζουν στο ξύλο άμοιρες γυναίκες. Τραβεστί με έκτρωση. Ε λοιπόν, γιατί να μη γυρίσει και ο κιθαρίστας από τα κάτω πετράλωνα να σου πει ότι είναι μαύρος βαμβακομαζώχτης, πάππου προς πάππου μάλιστα, ποιος είσαι εσύ για να πεις το αντίθετο.?

Τα πετάλια παραμόρφωσης αλλάζεις, ή τα reverb;

Αυτή η διαφορά του περίπου- ημιτονίου μου θυμίζει αυτήν την ταινία ? Αυτή η διαφορά είναι η διαφορά που προκύπτει αν μπερδέψεις το 44.1 με το 48 kHz sample rate. Για τσέκαρε το project sample rate σε σχέση με το rate του driver ή/ και των windows.

Όποτε βλέπω τον τίτλο αυτού του θέματος, συνέχεια έρχεται αυτό στο μυαλό μου. Τώρα που λύθηκε θα ησυχάσω ?

Για να κάνεις μια νότα μπάσου να "απλωθεί" σε όλο το κλαβιέ, θα σε παραπέμψω σε αυτό το θέμα που είχα ανοίξει https://www.noiz.gr/community/forums/topic/56696-tx16wx-δωρεάν-vst-sampler/?tab=comments#comment-869217 Το tx16 είναι πολύ ωραίο και δωρεάν. Φυσικά υπάρχουν και άλλα πολύ καλύτερα πληρωτικά, με πρώτο και καλύτερο το kontakt της native. Σε πρώτη φάση πάντως αρκεί και το tx. Τώρα, για την περίπτωση της ολοκληρωμένης μελωδίας, εκεί θα πρέπει να δουλέψεις σε άλλο πιο περίπλοκο στυλ, π.χ. με αρχεία rex2. Όμως, αν απλά θέλεις να ενσωματώσεις μια μελωδία στο τονικό κέντρο του κομματιού σου, δεν αξίζει τον κόπο να μπλέξεις με αυτό. Μπορείς απλά να χρησιμοποιήσεις το audio pitch shift ή και το time stretch, για να φέρεις το δείγμα στον τόνο και το τέμπο που το θες. Αν όμως επιμένεις να έχεις real time έλεγχο με τα πλήκτρα, πας για rex2 kai σαμπλερ που να το υποστηρίζει. Προσωπικά σε αυτήν την περίπτωση δε θα ασχολούμουν με αυ΄την την προσέγγιση αλλά με κάποιο midi arpeggiator/ pattern sequencer, για πολύ, ΠΟΛΥ πιο άμεσα, πειστικά και εύχρηστα αποτελέσματα. Καλή μελέτη και ενασχόληση, έχει πολύ ψωμί η φάση.

Για εμένα το πρόβλημα ήταν στις μετακινήσεις, στο στούντιο τα μηχανήματα πήγαιναν σερί 12ωρα και δε μάσαγαν κάλτσες, τα όργανα όμως που έβγαζα live κατέληξαν όλα ακούμπωτα και με πλήκτρα που θέλουν σφυρί μπας και βγάλουν velocity 5 ? Δεν τα πρόσεχα όμως και πολύ, είχα άλλα στο μυαλό μου, κάτι ουίσκια, κάτι ξέκωλα ??? Έτσι και έκανα live με το δικό σου ρυθμό σερί, θα έπρεπε να δουλεύω 35 δουλειές για να τα φέρω βόλτα ?

Όταν λες samples μελωδιών, εννοείς ότι το δείγμα είναι μια ολοκληρωμένη μελωδία, δηλαδή μια διαδοχή από ξεχωριστές νότες σε συγκεκριμένο τέμπο; Και θέλεις να μπορείς να την κάνεις transpose σε πραγματικό χρόνο, διατηρώντας φυσικά το τέμπο και τη μελωδία αυτούσια, σε καινούργιο όμως τονικό κέντρο κάθε φορά; Ή μήπως αντίθετα, τα δείγματα είναι (ή θέλεις να τα κάνεις να είναι )μια σταθερή νότα κρατημένη, που θέλεις να την απλώσεις στο κλαβιέ και να παίζεις ελεύθερα εσύ όποια μελωδία θέλεις σε πραγματικό χρόνο;

Υπάρχει μια αντίθεση εδώ, έτσι δεν είναι; ? Πρώτα από όλα η ίδια η Roland έχει κυκλοφορήσει σε vst το jv1080, και πολλές επεκτάσεις του, αν χρειάζεσαι κάτι τέτοιο. Το κορυφαίο hardware synth του καιρού μας το Korg Kronos είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ βασισμένο σε έναν επεξεργαστή ΑΤΟΜ ? πιο αργό και από γέρικο σαλιγκάρι σε ανηφόρα, δεν είναι οι υπολογιστές το πρόβλημα αλλά τα copyrighted δείγματα και οι συγκεκριμένοι αλγόριθμοι που έχει η κάθε εταιρία. Άπαξ και αυτούς αποφασίσει να τους κυκλοφορήσει σε vst η κάτοχος εταιρία, όπως έχει κάνει παλιότερα η Korg με το Wavestation, η Eventide, η Lexicon κλπ, τότε το αποτέλεσμα είναι πανομοιότυπο, ίσως με κάποιες απειροελάχιστες διαφορές, κυρίως λόγω των convertors. Πάντως έχεις δίκιο, κάθε μηχάνημα έχει το χαρακτήρα του, με τα δείγματα που περιέχει, τα φίλτρα του, τα εφέ κλπ. Αν βαρέθηκες αυτόν τον χαρακτήρα πας για άλλο, αν σου αρέσει όμως, και αν ασχολείσαι με τη σύνθεση ήχου, μπορείς να βγάζεις καινούργιους ήχους για μια αιωνιότητα. Συνθ ήχους κυρίως, γιατί αν θέλεις πιάνο, κιθάρες κλπ, τότε ο χαρακτήρας του ήχου θα έρχεται κυρίως από τα δείγματα, και θα περιορίζεται σε αυτά που έχει το μηχάνημα. Εκεί στηρίχτηκαν οι εταιρίες για χρόνια για να κονομάνε, διότι οι 99 στους 100 χρήστες θέλουν τέτοιους ήχους κυρίως, οπότε έμπαιναν και στην μπρίζα για το καινούργιο μοντέλο με τα περισσότερα και καλύτερα δείγματα. Αν όμως ήθελες συνθ ήχους, pads, atmospheres και τέτοια, τότε μπορούσες να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες του μηχανήματος για πολύ περισσότερο, το 1080 που αναφέραμε αν πας να γράψεις ρεαλιστικό πιάνο με αυτό μάλλον θα απογοητευτείς, αλλά για pads ακόμα και σήμερα μετράει πολύ. Οπότε γιατί να βαρεθεί κάποιος ένα τέρας σαν το Vsynth, το Kronos ή το Dune3 vst; Με συντηρητικές εκτιμήσεις οι πιθανοί ήχοι που μπορούν να βγάλουν θα είναι στην τάξη των δισεκατομμυρίων, ? από ήχο και χαρακτήρα σκίζουν, οπότε δέκα ζωές να έχεις να τα σκαλίζεις, πάλι ωραίους και καινούργιους synth ήχους θα βγάζεις. Εκτός βέβαια αν θέλεις καλύτερο πιάνο, εκεί την πάτησες ?

To attack αφήνει να περάσουν ανέπαφα τα πρώτα millisecond του χτυπήματος, για να υπάρχει "ζωντάνια" στις πενιές και ο κομπρέσσορας να επιδρά μόνο στο κυρίως σώμα της νότας και τις ουρές. Όσο το αυξάνεις τόσο περισσότερα millisecond αφήνονται ανέπαφα. Σε πραγματικά high gain ήχο, του στυλ boogie rectifier και έτσι, δεν νομίζω ότι θα προσφέρει τίποτα ουσιαστικά, ίσα ίσα που παίζει να αυξήσει πολύ τον θόρυβο. Μόνο σε lead θα το σκεφτόμουν, για να βγει πιο σιδερωμένο και ρομποτέ το σρεντάρισμα να 'ουμε, αλλά αν η κιθάρα είναι με αρκετά hot μαγνήτες και έχει σουσταίην ? πάλι δε χρειάζεται. Δοκίμασέ το και βλέπεις, δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

Καλύτερα δυο τόνους ψηλότερα. 1000 Hz είναι υπερβολικά ψηλά, γύρω στα 100 είναι συνήθως. Μπορείς όμως να κάνεις πιο έντονο high pass το reverb return. Θα έλεγα όμως να μην ασχοληθείς με αυτά ιδιαίτερα, διότι η φωνή θέλει δουλειά.

Kosta παικταρά όπως ξέρεις, πριν από τη μίξη το σημαντικότερο είναι η ενορχήστρωση και η εκτέλεση. Αν δεν κάτσουν αυτά, ούτε ο alan parsons δε σε σώζει. Ο Λεοπάρδαλη πάει να βγάλει νότες που δεν έχει το λαρύγγι του. Εκατό χρόνια να κάνει εξάσκηση δεν πρόκειται να τις πει. Ούτε το autotune δε θα δουλέψει καν, διότι δε βγαίνει νότα αλλά γρέζι. Πρέπει να βρει πρώτα την έκτασή του, και μετά να δουλέψει (πολύ, πάρα πολύ ) εκεί. Διαφορετικά δεν έχει νόημα. Stavros το κομμάτι είναι μεν Σι ύφεση, μιξολύδια θα έλεγα αλλά anyway, το θέμα είναι όμως ότι η μελωδία στο ρεφραιν, εκεί που λέει sometimes i think that you ll never, στο never ακριβώς ? είναι στο κάτω μι ύφεση, χαμηλότερα από βαρύτονο, διότι το έχει πάει όλο το κομμάτι μια οκτάβα κάτω η Λεοπάρδαλη. Εκεί δεν τραγουδάς εύκολα αν δεν το έχεις.

Ρε παιδιά κάτσε, γιατί θα με τρελάνετε ? Μι ύφεση πάει να πει το παλικάρι, τρίτη μεγάλη κάτω από το όριο του βαρύτονου, για να το πεις εκεί πρέπει να είσαι μπάσος, πιο εκουαλάιζερ τώρα, δηλαδή θα βάλουμε εκουαλάιζερ στην κιθάρα για να την κάνουμε μπάσο; Ο Γιωργάκης Μιχαλάκης το λέει το κομμάτι μια οκτάβα πάνω. Έχω άδικο; Έτσι το πιάνω ακουστικά. ?

Jexus και ξερό ψωμί

Αν κρίνω από ένα πολύμπριζο που ατυχώς είχε πέσει στα χέρια μου, το μικρόφωνο αυτό πρέπει να δουλεύει με χαμστεράκι που φωλιάζει στην κάψα και γυρίζει τον τροχό τρέχοντας. Επί της ουσίας, οι νότες που πας να πιάσεις είναι για τον Μπάρυ τον Γουάιτ, Μπαρι-τον και βγάλε ? δεν το έχεις ας το. Εκεί που ανεβαίνει η μελωδία πιο ψηλά βγαίνει και κάτι σα νότα, εκεί δούλεψε, όσο το πας για μπάσος η κατάσταση είναι δραματική.

Μαδριγάλι, πολυφωνικό μαδριγάλι, μα είναι φανερό, για αυτό κάθισα και το άκουσα όλο, περίμενα την πολυφωνική σύνθεση, και η τιμιότητα της περιγραφής σας έγινε ξεκάθαρη. Μου θύμισε έντονα μια άλλη παρόμοια προσπάθεια, σε ένα κοντινό με το δικό σας ύφος, για την ακρίβεια η δομή του παρακάτω τραγουδιού προσομοιάζει περισσότερο σε πρελούδιο και φούγκα του ύστερου Μπαρόκ, σε συνδυασμό με μικρές νύξεις του ήρεμου και σκωπτικού ύφους της Γκαλάν περιόδου, ενώ η ιστορικά ακριβής εκτέλεση μας επιτρέπει να απολαύσουμε όλες τις λεπτομέρειες της ενορχήστρωσης με βιόλα ντα γκάμπα και χάλκινα πνευστά του 17ου αιώνα. Παραθέτω το εν λόγω βίντεο.

Παρότι έχω ευαισθησία στα χέρια, τα καταφέρνω ακόμα, και αυτό έχει τις εξής αιτίες: 1ον) Προσοχή στην εργονομία, πρώτη δουλειά να βεβαιωθώ ότι κάθομαι καλά και τα χέρια στηρίζονται άνετα. 2ον) Ποντίκι και με τα δυο χέρια. Το θεωρώ απαραίτητο να μπορείς να ξεκουράζεις το "καλό" σου χέρι για κάποιο διάστημα. ΟΚ, μπορεί να μη γίνεται με το αριστερό να κάνεις κεντήματα και ψιλοβελονιές, αλλά τα βασικά του να κουνίσεις κάνα fader, να οπλίσεις κάνα κανάλι, να ρυθμίσεις κάνα plug in τα κάνεις πιστεύω άνετα, και όσο το χρησιμοποιείς τόσο και πιο άνετα τα κάνεις. 3) ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, ναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ θα πρέπει να ξέρεις ΑΠΕΞΩ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΩΤΑ όσο περισσότερα keyboard shortcuts γίνεται. Αν τα κλικς που κάνεις με το ποντίκι είναι περισσότερα από τα κλικς που κάνεις με το πληκτρολόγιο τότε κάτι κάνεις λάθος ? Αν είναι κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε start/ stop, να ανοίξουμε τον μίκτη, ή τον editor, να κάνουμε copy κάποιο παίξιμο κλπ κλπ να χρειάζεται να τρέχουμε πάνω κάτω στην οθόνη με το ποντίκι, τότε δεν την γλιτώνουμε την τενοντίτιδα με τίποτα. 4) Τα προγράμματα είναι πλέον πολύ εξελιγμένα, και μας επιτρέπουν να ελαχιστοποιήσουμε τις απαραίτητες ενέργειες. Μερικά καλά templates, κάποια στάνταρτ channel presets, τίποτα custom macros, όλα αυτά μπορούν να μας γλυτώσουν από επαναλαμβανόμενες και βαρετές κινήσεις. Αν τώρα τα κάνεις όλα αυτά και πάλι δεν σου αρκούν, τότε αναγκαστικά πας σε κάτι άλλο. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί κανείς να σου πει προκαταβολικά αν αυτό θα σου αρκέσει για πέρα του ενός μηνός, είναι εντελώς προσωπικό ζήτημα.

Απόλυτη καφρίλα από τον επιδειξία ?

Θα διαφωνήσω και εγώ στα περί βελτίωσης των ονομάτων των φθόγγων. Η παραδοσιακή/ κλασσική σημειογραφία αφορά την "παραδοσιακή" μουσική και τις κλασσικές κλίμακες. Από αυτή προήλθε, για αυτή φτιάχτηκε και σε αυτήν έχουν γραφτεί τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Θα έπρεπε να την ξέρουμε μόνο και μόνο λόγω όλων αυτών των διαμαντιών, όμως έτσι και αλλιώς η περισσότερη μελέτη γίνεται πάνω στην επτάτονη ματζόρε/ μινόρε, λογικό λοιπόν να έχουμε εφτά φθόγγους/ ονόματα. Επίσης, όταν ξεφεύγουμε από τα διατονικά διαστήματα, με την τυπική σημειογραφία αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό και κατανοητό. Οι χρωματικές αλλοιώσεις βρίσκονται δίπλα από τις αντίστοιχες νότες και όχι στον οπλισμό, αυτό χτυπάει στο μάτι βοηθάει τόσο στην εκτέλεση όσο και στην ανάλυση. Όπως ήδη ειπώθηκε το Λα ύφεση- Ντο είναι σταθερότατο π.χ. στη Λα ύφεση ματζόρε ως 3η μεγάλη. Το Σολ δίεση- Ντο στη Λα μινόρε όμως, ως 4η ελαττωμένη έχει ένα πιο ασταθές άκουσμα. Αν τα ονόματα των φθόγγων ήταν ίδια, δε θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να καταλάβει κάποιος τι παίζει; Τώρα, η θεωρία ακολουθεί και βοηθάει την πρακτική, και υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για άλλου τύπου μουσικές. Στο επτάτονο περιβάλλον όμως, που στην τελική αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία της μουσικής, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ασαφή χωρίς τα πολλαπλά ονόματα.

Σε live πάντως θα προτιμούσα κάνα expression pedal παρά να βγω με το φυσητήρι. ? Αλλά τι ήχος τζετ, θάνατος, κάτσε καλά. Τα έχει ισοπεδώσει όλα το software!