Οι μπουζουξήδες έχουν σωστό κράτημα και δυνατή κάθετη πενιά και γενικώς ακουστικοί παίχτες, κάποια ιδανικά χαρακτηριστικά σωστής τεχνικής είναι η ευθεία στον καρπό (όχι στράβωμα αλά manouche), σχετικά κλειστή παλάμη (χαλαρή μπουνιά) χωρίς δαχτυλάκι στο καπάκι, κράτημα πένας φυσικά δείκτης-αντίχειρας, όχι κυρτό χτύπημα με γωνία να ξύνει η πένα αλλά σε ευθυγράμμιση με τις χορδές για καθαρή νότα, μοίρασμα της κίνησης σε αγκώνα και καρπό, χρόνια άπειρης εξάσκησης και όχι επανάπαυση σε "βολικότερες" στάσεις.
Μπορει να υπάρχει η πεποίθηση για κάποιον κιθαρίστα ότι έχει φοβερό δεξί ενώ στην πραγματικότητα έχει φοβερό αριστερό, πιστεύω οι μαγνήτες πήγαν πολύ πίσω την τεχνική και οι κομπέσορες απλά την αποτελείωσαν. Στα ακουστικά όργανα δεν πάρχουν αυτά, όλα αυτα πρέπει να είναι το χέρι-κράτημα πένας-πάχος χορδών/πένας. Και στην ακουστική άλλο μια 12ταστη με 10αρες και άλλο 14ταστη με 13αρες, άλλο 0.8mm και άλλο 1.5, καλό είναι το σκληρότερο δυνατό όχι φλάπ-φλάπ σα λαστιχάκι για φέτες ζαμπόν, ειδικά για όσους θέλουν να μάθουν την ταχύτητα, το σκληρό καλιμπράρει το χέρι στα μαλακά επαναπαύεσαι και δε μαθαίνεις ποτέ.
Εξασκούμαι πρώτα καμιά δεκαριά χρόνια για την τελειότητα και ας μην τη φτάσω και όταν όταν πέσω και σε tension γίνεται αστεία εύκολο. Αν είναι να πέσεις, πέσε στα μαλακά.
Το ποιες και πόσες ασκήσεις περί τεχνικής υπάρχουν δυστυχώς δε διδάσκεται μέσα από το ίντερνετ.
Πάντως όποιος κιθαρίστας ασχοληθεί με το μπουζούκι μόνο κερδισμένος θα βγει και ας μη παίξει μπουζούκι ποτέ, μόνο για την εξάσκηση στο διπλόχορδο και την ευθυγράμμιση του χεριού με τις χορδες που προσφέρει λόγω μικρό μεγέθους, για τις ηλεκτρικές που ασχολούνται σχεδόν όλοι στο noiz δεν έχω άποψη πέραν ότι δεν είναι τα ιδανικά όργανα για εξάσκηση στην πένα.