Το ηπειρωτικο θα ηταν κανενα μπερατι τσακιστο, αλλα εδω παμε σε αλλη κατηγορια.
Τα ηπειρωτικα (εκτος των πολυφωνικων) ειναι βασικα interaction αναμεσα σε μουσικο και χορευτη και ο μετρονομος καταργειται πολυ ευκολα.
Ο μουσικος (ο leader βασικα δλδ το κλαρινο) προσπαθει να μπει μεσα στην ψυχη του χορευτη και να παει με τα νερα του, αναλογα δλδ με την διαθεση του χορευτη.
Αυτος ειναι το point της μουσικης αυτης.
Το τελευταιο οπλο του κλαρινιτζη ειναι να βαλει την καμπανα του κλαρινου στο αυτι του χορευτη (αν το εχετε δει ποτε).
Αν δεις το χορευτη να κλαιει, το πετυχες.
Αυτα τα εμαθα πολυ μικρος στην ηλικια των δεκα, καθως ο παππους μου ηταν κλαρινιτζης ηπειρωτης.
Και τα εμαθα the hard way πανω σε ... λαιβ (πανηγυρι δηλαδη), οταν εκανα το διαλειμα του θειου μου που επαιζε ντεφι, να παει για κατουρημα (καθως τα πανηγυρια ξεκινανε με το φως και τελειωνουν με το φως).
Η σειρα ηταν ευκολη καθως ειχαν ξεκινησει τα στρωτα πωγωνισια. μπιμ, πα πα, μπιμ, πα (1τεταρτο 2ογδοα 1τεταρτο 1τεταρτο) το ντεφι.
Ωραια λεω θα παιξω τωρα. (χωρις μικροφωνα φυσικα, παραδοσιακα, κλαρινο βιολι λαουτο ντεφι)
Ομως τα πραγματα δεν ηταν τοσο απλα οσο φαινονται οταν τα ακους και τα μαθαινεις απο τις κασσετες οπου δεν υπαρχει χορος..
Αρχισα και επαιζα χωρις να βλεπω τι γινεται γυρω μου, ακούγοντας μονο και απορώντας που δεν μπορουν να κρατησουν οι αλλοι σταθερο ρυθμο σε τοσο ευκολα κομματια
Εκει εφαγα την κλωτσια απο τον παππου μου.
"Ξυπνα και τηρα το ποδαρ του χορευτη. Οταν το παταει κατα(γ)η, θα βαρας το ντεφι".
Εβλεπα τις προαλλες ενα βιντεο οπου ο κλαρινιτζης δεν μπορει να "φτιαξει" τον χορευτη και παλευει με ολες του τις δυναμεις ξανα και ξανα και ο χορευτης να προσπαθει κι αυτος να φτιαχτει και του λεει με κατανοηση "Δεν μπορεις. Μπορεις? Δεν μπορεις".
Προσπαθω να το βρω.