Παρά τον (προφανώς αποτυχημένα χιουμοριστικό) τίτλο, πρέπει να πω ότι δεν έχω κανένα δίλημμα ούτε πρόβλημα.
Ίσα ίσα το απολαμβάνω.
Σε αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι βοηθάει το Amplitube με το οποίο μπορώ να βρω στην κατάλληλη ένταση τον σωστό kate me ήχο για κάθε μαγνήτη (και για κάθε στιγμή - γιατί αλλιώς ακούω σήμερα το πρωί, αλλιώς χθες το βράδυ).
Anyway, αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι κάθε φορά ακούω από κάθε κιθάρα "τον πατέρα όλων των ήχων", τον "ήχο που δεν θα αλλάξω ποτέ", με ενθουσιάζει, χτυπιέμαι κανά μισάωρο, μετά πάω καμιά βόλτα, επιστρέφω πιάνω μια άλλη κιθάρα και φτου κι απ την αρχή.
Με αληθινό p90 δεν έχω παίξει ποτέ. Έχω παίξει με τους p-rails οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να χρησιμοποιηθούν για το μέλλον. Επειδή όμως δεν θέλω να τους βάλω σε Gibson scale κιθάρα, θα περιμένουν αρκετά μάλλον.