Μεγάλωσα με hard rock και αργότερα μέταλ 80's. Blackmore, EVH, Randy, Yngwie, Vai, Lizzy, Priest, Maiden.
Οι επιρροές μου ήταν από τέτοιους τύπους. Για πολύ καιρό, όσο έπαιζα κιθάρα πριν τα είκοσι, δεν άκουγα άλλα πράγματα - ουσιαστικά ούτε καν classic rock.
Όσο μεγάλωνα όμως και άνοιγε το αυτί μου και άκουσα δύο πράγματα παραπάνω, διαπίστωνα ότι το παίξιμό μου που νόμιζα ότι είχε επηρεαστεί απ΄αυτούς τους τύπους, περιείχε πράγματα από κιθαρίστες που δεν θα μπορούσαν να με έχουν επηρεάσει επειδή δεν τους άκουγα. Τους σνομπάριζα.
Με το που άρχισα να ακούω Hendrix και Clapton, εξεπλάγην από το πόσα δικά τους πράγματα είχα στο παίξιμό μου. Φυσικά, ήταν δευτερογενείς επιρροές. Αυτοί οι κιθαρίστες είχαν επηρεάσει τους ήρωες μου και αυτή η επιρροή περνούσε και σε μένα.
Σιγά σιγά άνοιξαν και τα γούστα μου αλλά υπάρχουν ακόμα πράγματα που για τον έναν ή άλλο λόγο δεν έχω ακούσει. Άλλαξε και το στυλ μου. Και ακόμα βρίσκω δευτερογενείς επιρροές. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι παίζω πράγματα από τον Hubert Sumlin. Που, κακώς, δεν έχω ακούσει και πολύ...
Το έχει προσέξει αυτό κανείς στον εαυτό του;