ez

Το ν'ακούει κάποιος μουσικός τον Ι.Α. να μιλάει είναι στη χειρότερη περίπτωση χρήσιμο. Πολλάκις ο Σκωτσέζος κύριος έχει προβοκατόρικη και παιχνιδιάρικη συμπεριφορά και ως ιδιοφυής άνθρωπος μπορεί να γίνει και "σπαστικός" κάποιες φορές, εδώ φαίνεται πως τον έπιασαν σε πιό χαλαρή διάθεση ή του έρριξαν κάτι στο τσάι που πίνει ;D... Ευχαριστούμε.

Καλά πάει το πράγμα... ??? Άντε, στο επόμενο ποστ ν'ασχοληθούμε με την προέλευση των αγαλμάτων στη νήσο του Πάσχα... Είπα νήσος του Πάσχα και θυμήθηκα τα νιάτα μου και τον Έριχ φον Νταίνικεν 8)!! Μήπως μόλις σφίξουν λίγο οι ζέστες να πιάναμε και το ενδεχόμενο οι Έλληνες που κρύβονται πίσω απο κάθε ανακάλυψη/δημιουργία τελικά να ήσαν οι εξωγήινοι που όλοι ψάχνουν και κανένας δε τους βρίσκει; :o Λες;

Μιά δυό διευκρινήσεις...Με τους ταξιτζήδες δεν έχω τίποτα, κι εγώ έχω γνωρίσει εξαιρετικούς απο πάσης απόψεως, απλά έλαχε ως αφορμή, οι σκέψεις και οι απορίες μου αφορούν γενικώτερα τον νεοέλληνα κι όχι κάστες ή επαγγελματικές ομάδες. Το παράδειγμα με το Ποντίκι το ανέφερα ως χαρακτηριστικό που μου φάνηκε έντονο στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάτι σαν contradiction in terms ούτως ειπείν, σαφώς και δεν συνάγουμε συμπεράσματα έτσι εύκολα. @pinhead: άστο καλύτερα αυτό για κάποια άλλη φορά, ξύνεις βαθειές πληγές... Κατά τα λοιπά, σαφώς και δεν είναι άσπρο-μαύρο η χώρα και οι πολίτες της, αλλά, να, θα ρίξω λίγο λάδι στη φωτιά τώρα ;D, πριν λίγο καιρό μιλούσα με ευγενή, φιλότιμο κι εργατικό άνθρωπο ο οποίος είχε την εντύπωση απο εκείνα που βλέπει κι ακούει πως ο Καρατζαφέρης αποτελεί μιά ενναλακτική πρόταση αντί του ΚΚΕ σε ότι αφορά το ιδεολογικό του υπόβαθρο... Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, μου μαθαίνουν πτυχές του τόπου και αποκαλύπτουν πρόσωπα ανθρώπων που ζουν σ'αυτόν both sides of the fence... @spy: αν κι όταν έχεις χρόνο και διάθεση, πες μας λίγα πιό αναλυτικά γι'αυτό το τελευταίο...

Ξεκινάω αυτό το θέμα και λόγω κάποιων συζητήσεων που διάβασα εδώ τελευταία αλλά κι επειδή θάθελα να ξέρω τη γνώμη σας, κυρίως όσων απο σας ζείτε στην Αθήνα ή στην ευρύτερη περιοχή της. Λίγες μέρες πριν, μπήκα σ'ένα ταξί για να βιώσω μιά πολύ άσχημη εμπειρία... Ο ταξιτζής ήταν ένας πολύ κλασσικός τύπος Έλληνα της σύγχρονης εποχής, 45άρης -ή κάπου εκεί- με υφάκι, γνώστης και τιμητής των πάντων, μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση που λένε στο χωριό μου. Θα μπορούσε μέχρι και διασκεδαστικός νάτανε, για να μη σας κουράσω αναφέρω μόνο 2 παραδείγματα για να καταλάβετε τελικά γιατί δεν ήταν. Πρώτα όταν αντίκρυσε μιά γιαγιά κι άρχισε να μου αναλύει πόσο κοστίζει η γριά στο κράτος και κατ'επέταση στη τσέπη μας, αλλά και να λέει/υποθέτει που και γιατί τ'ακουμπάει η γιαγιά με χυδαίο και προσβλητικό τρόπο. Έπειτα βλέπουμε έναν υπέργηρο με μπαστούνι και γάζες να προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο, κι αφού περιμένει πατώντας ελαφρά το φρένο στολίζοντας τον με χαρακτηρισμούς, πατάει γκάζι και του φωνάζει απο το ανοιχτό παράθυρο: άντε ρε πεθαμένεεε, πεθαμένε! Και συνεχίζει γελώντας. Εγώ αποσβωλώθηκα, αλλά δεν πρόλαβα να πω κάτι γιατί άρχισε έναν μονόλογο για τους δημοσιογράφους και τις εφημερίδες, καταλήγοντας πως θα πήγαινε μετά ν'αγοράσει το Ποντίκι γιατί είχε μιά ωραία ατάκα στον τίτλο, και πως το αγόραζε συχνά! Νοιώθω μεγάλη ντροπή που έμεινα σιωπηλός αν και είχα μεγάλο άγχος να προλάβω ένα τραίνο, και να που θέλω να καταλήξω και να ζητήσω τη γνώμη σας: έχουν γίνει ίσιωμα όλα; Είναι πλέον λογικό ένα φασιστοειδές να διαβάζει Ποντίκι; Όλα είναι ένας αχταρμάς μέσα στον οποίο πλέον είναι δυσδιάκριτα τα πάντα; Σαν να λέμε αριστεροί θρησκόληπτοι και φιλάνθρωποι ρατσιστές; Ο τύπος μου έδωσε ακριβώς αυτή την εικόνα και με σόκαρε, γιατί είναι διαφορετικό να τα βλέπεις στην τηλεόραση απο να τα βιώνεις μπροστά σου. Μεγάλωσα σε εποχές και οικογένειες που τα πράγματα είχαν αρκετά σαφή όρια και στεγανά κι αναρωτιέμαι: Έμεινα πίσω με κάποιο τρόπο; Εγώ φταίω που μου φαίνονται περίεργα όλα αυτά ή όντως είναι σημεία των καιρών; Θα ήθελα τη γνώμη σας κι όπως είπα στην αρχή, πιστεύω πως οι εκ πρωτευούσης ορμώμενοι θα έχουν ίσως κάτι παραπάνω να πούν, αφού εκεί διαδραματίζεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό το μεγάλο πανηγύρι... Συγχωρέστε μου το μακρύ ποστ, έγραψα όσο λιγότερα ήταν δυνατόν...

Πλωτάρχα μου με τιμάτε! 8) Ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια! Τώρα για τα λοιπά φίλε γιάμεθ, το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν τόχεις ;D! Συμφωνώ, δεν θα μπορούσα να τα θέσω καλύτερα και πιό περιεκτικά. Θέλω όμως να πω κάτι στους φίλους κιθαρίστες που διαβάζουν ΝΟΙΖ. Γιά μένα ίσως κατέληξε φυσικό να φιλτράρω σχεδόν τα πάντα μέσα απο τα χέρια μου, αφού παίζω καθημερινά για κάποιες δεκαετίες ;D, και στην τελική είναι και η δουλειά μου -όπως κι αν μπορεί να εκληφθεί αυτό :-\- όμως: ο καθένας που παίζει κιθάρα είναι ένας εν δυνάμει στυλίστας αφού τα χέρια του τάχει μόνον εκείνος. Θέλω να πω, μην υποτιμάτε το άγγιγμα σας, όποιο και νάναι αυτό. Μιλάμε για μουσική, όλοι έχουμε να μάθουμε/ζηλέψουμε απο τον άλλο. Νομίζω πως αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας και κατανοώντας τα όρια μας μπορούμε νάμαστε καλύτεροι μέρα με τη μέρα. Κανείς δε τάχει όλα. Κάποιοι έχουν εκείνα που εμείς γυρεύουμε και γίνονται αναφορές, ινδάλματα ή τι άλλο. Να μην πλατιάσω άλλο, να πω μόνο το κοινότοπο: Αν δεν πιστέψεις εσύ πρώτος σ'αυτό που κάνεις, κανείς δε θα σε πιστέψει. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως η ζωή που όλοι μας λατρεύουμε νάχουμε, και σαν ζωή, έχει πίκρες, απογοητεύσεις αλλά και γεμάτη αίσθηση και χαρές που δεν μετριούνται με κανένα όργανο...κάτι σαν τη καψούρα ένα πράγμα ;D...

Η κιθάρα είναι αυτή: Μία Esquire partcaster που είχα στήσει μόνος μου καιρό πριν, πολύ ενδιαφέρουσα παικτικά και ηχητικά. Ash body, maple neck, Lollar T pup. Θυμάμαι σίγουρα πως όταν έπαιζα το συγκεκριμένο κομμάτι, πάντα είχα το tone κλειστό 30-40%, πράγμα που κάνει τον ήχο πιό θολό μεν, άκρως vintage και γεμάτο δε...almost like a P 90...cool. Αυτή ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ η αίσθηση μου ακούγοντας το κομμάτι του SF...oh well 8)

Δεν σας ξεχνάω φίλοι ξενύχτηδες 8), λέω όμως να περιμένω λίγο ακόμα μιά και η ώρα είναι περασμένη και τα λέμε με αποκαλύψεις Κυριακάτικες ;D!

Καλά, το θέμα έχει εξαντληθεί νομίζω, αλλά μιά κι έχω χρόνο και διάθεση :D, να βάλω κι εγώ κάτι για παιχνίδι!! Αν κι αυτό νομίζω είναι εύκολο... Τι κιθάρα λοιπόν παίζω στο κλιπ που επισυνάπτω; Μια παλιότερη ηχογράφηση απο το Ροντέο, ένα δικό μου ινστρουμένταλ που το αγαπώ πολύ και λέγεται B.E.D.S.! Μόνο μη με ρωτήσετε για τον ενισχυτή, δε θυμάμαι, ήταν του μαγαζιού 8)... B.E.D.S..mp3

Solid body με 2 μαγνήτες! Όπως τάλεγα δηλαδή!! 8) Τι έγινε παίδες; Δεν το περιμέναμε; Ειρήνη υμίν κι ας δεχτούμε κανα δυό πραγματάκια: ΔΕΝ μπορείς να κρίνεις με ασφάλεια απο κλιπς σε τέτοιο επίπεδο που συζητάμε. Ο εκάστοτε παίκτης με την αισθητική και το touch του καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα σε τέτοιο βαθμό που μαντεψιές και κουβέντες μπορούν μόνο χαλαρό χαρακτήρα νάχουν. Και εις ανώτερα! ΥΓ. Το μόνο που πραγματικά με εξέπληξε είναι πως θα έβαζα στοίχημα οτι η ρυθμική είναι παιγμένη σε μεσαία θέση...γιά δες...αλλά πάλι έχω ψιλοκουφαθεί με τα χρόνια ;D... Μάλλον θα φταίει το κρύωμα των τελευταίων ημερών που βούλωσαν τ'αυτιά μου ;) 8)!

Τώρα το κατέβασα και τ'άκουσα. Ποτέ δεν πιστεύω βέβαια στην αξία τέτοιων μαντεψιών αλλά απο την άλλη μ'αρέσουν αυτά τα παιχνίδια! Λοιπόν: 1. ΔΕΝ ξέρω τι κιθάρα είναι!!! ;D 2. Αν έπρεπε να πω κάτι θάλεγα Τέλε ή υπο συνθήκες κάποιου τύπου 335. 3. Θα μου έκανε μεγάλη έκπληξη αν δεν είναι κιθάρα με 2 pickup configuration... 4. Solid body, single coils, rosewood neck, alder body, bolt on!!! 8) Τάπα κι ησύχασα! Περιμένω την τάπα τώρα... ::) ΕΔΙΤ: πλακα κανω τα λεω αυτα γιατι ζηλευω... Grin θα εδινα ΟΛΕΣ τις κιθαρες μου και θα κραταγα μια Danelectro αν μου ελεγαν οτι θα αποκτουσα το 1/10 του ταλεντου και της ικανοτητας σου στη κιθαρα.... Smiley Αν τόγραψες αυτό για μένα...τι να πω...just remember man, we're all under the same sky...εξ'άλλου κι εγώ παίζω (και) με Dano ;D!

Σωστά κι αυτά και σχεδόν όλα όσα λέτε. Κι όμως, παρότι και του λόγου μου φύσει περίεργος και την ψάχνω μονίμως, διαρκώς και διακαώς, είχα στην κατοχή μου κιθάρες που ακουστικά ήτανε για τα μπάζα και μόλις κάρφωνες το βύσμα πάθαινες ΠΛΑΚΑ, αλλά και το αντίστροφο...όργανα που δονούνταν απο μουσικότητα, με φωνή και κουδούνισμα, αλλά, pluged in, ψιλοτζίφος...και μιλάω για ΚΑΛΑ όργανα, όχι της σειράς ή no name... Επιμένω. Κατά βάσιν, καλό όργανο είναι εκείνο που θα σου δώσει όσα περισσότερα απο αυτά που ΕΣΥ γυρεύεις ή κρίνεις απαραίτητα για ό,τι κάνεις. Σαφώς και υπάρχουν αντικειμενικά μετρήσιμες παράμετροι στην κατασκευή και στον τελικό ήχο μιας κιθάρας, όμως ελάχιστο ρόλο παίζουν στο πως τα βιώνεις όλα αυτά με το όργανο στα χέρια σ'ένα πάλκο... Κοντολογής, μην αγοράζετε specs, ψωνίστε feeling... Δηλαδή, δοκιμάστε, παίξτε κι ακούτε, αλλά μην παραμυθιάζεστε...θα μου πείτε, δεν είναι κι εύκολο αυτό, ειδικά σε τόπους όπως η χώρα μας και θα σας απαντήσω, συμφωνώ...

Πωπωπωπωπω!!!! Αυτό είναι πισώπλατη μαχαιριά!!!! ΜΙΑ μέρα ΜΕΤΑ τη γιορτή μου!!!! Θα το θυμάμαι 8) 8) 8) 8) 8)

Μιά και μιλάμε για επιθυμίες... 8)... Εγώ θάθελα βέβαια να μπορώ να παίρνω 5-10 κιθάρες το χρόνο ;D, έτσι, να ενημερώνομαι αδέλφια ;) και να σχηματίζω μιά σφαιρική άποψη ;D! Στα σοβαρά πάντως, για μένα το πρόβλημα δεν είναι αν η μία του τάδε κάνει 35.000 και η δείνα του άλλου 2.500... Το πρόβλημα είναι να βρεί κάποιος τον χρόνο και τα χρήματα για ν'αποκτήσει πρόσβαση στα όργανα που τον ερεθίζουν :o (σόρρυ για το πορνό) και τελικά ό,τι και να διαλέξει να μπορεί να πεί: αυτή είναι κιθάρα για μένα! Εγώ πάντως ΠΟΛΥ θάθελα να δοκιμάσω μιά τέτοια: http://www.yanuziello.com/electricGuitars/indexEguitar.html Κι ένα δωράκι για τη γιορτή μου ;): Προσέξτε τον μέγιστο Danny Carron! Charles Brown - Bad Bad Whiskey 1992

Κι εγώ χαίρομαι :D! Ανταποδίδω ta σέβη και τους Three dog night τους ξέρω μεν, ποτέ όμως δεν ασχολήθηκα ενδελεχώς...για να παραφράσω ελαφρώς ένα κλασσικό: So many music, so little time...

Σοφέ Νέστωρ, είσαι σωστός, εν μέρει πάντως... Για να κάνω και λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, πρέπει να πας πίσω στις αρχές της δεκαετίας 70-80 και στο Something to say για να βρείς μερικά που συνυπογράφει... Πέραν τούτου, είναι ζήτημα αν θα βρείς 4-5 σε ολόκληρη τη δισκογραφία του...και σίγουρα κανένα στα τελευταία άλμπουμ του. Τό ζήτημα είναι πως έθεσα το παράδειγμα για λόγο που πιστεύω είναι εμφανής και όχι για να βγώ σωστός ή έξυπνος...και δεν έχω δισκογραφία του για νάμαι σίγουρος... Λίγο ψάξιμο πάντως που μ'έβαλες να κάνω μου φανέρωσε τα παραπάνω. Άντε, για να επανέλθω με άλλο παράδειγμα: John Hammond. Μύθος του μπλουζ και χαρισματικός καλλιτέχνης. Χρειάστηκε να περάσουν καμμιά 40ριά χρόνια για να γράψει κανά δυό τραγούδια...μειωτικό για το έργο του; δε νομίζω 8)! Και ναί, του λόγου μου είμαι τύπος που λατρεύει να διαβάζει κρέντιτς, αρκεί να τάχω :-\.

Δυό τρία πραγματάκια κι απο μένα... Ανεξάρτητα απο το τι κάνεις, το τελικό αποτέλεσμα είναι αναπόσπαστα δεμένο με το ταλέντο, την έμπνευση και το όραμα που διαθέτεις. Εφ'όσον υπάρχουν, θα διακριθείς no matter what. Παραδείγματα: κανείς δεν μπορεί να πεί (ανεξαρτήτως γούστου) πως ο Joe Cocker δεν είναι τραγουδισταράς - κι απ'όσο ξέρω, δεν έχει γράψει ούτε ένα κομμάτι... Καλό παράδειγμα αποτελούν και οι Manfred Mann's Earth Band, οι οποίοι και σαφώς έχουν ορίτζιναλ και αξιόλογο υλικό, όμως οι πιό πολλοί τους γνωρίζουν απο τις διασκευές τους...Blinded by the light, Father of day/father of night etc. Το ζήτημα όμως είναι τι έκαναν με τα κομμάτια που επέλεξαν... O argytar νομίζω στο επιμύθιο του τόθεσε σωστά σαν μιά γενική αρχή: η προσωπική μου αποψη ειναι αν κανεις διασκευες καν τες δικες σου τελειως (τραβα τες και απ τα μαλλια) και εχε στο νου σου όταν ερθει η εμπνευση να την αρπαξεις απ τα μαλλιά...

;D ;D :o ;D

Διαβάζω εγώ Μήτσμ αλλά δυστυχώς δεν έχω υλικό πρόχειρο-ούτε και αρκετό... Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω για τον Μπαντούκ είναι πως χαλαρά θα σάρωνε ό,τι βραβείο ή διάκριση μπορούσε να υπάρξει ποτέ για το ερώτημα/απάντηση τι είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί για σλάιντ παίξιμο στην κιθάρα. Λίγα μόνο απο μνήμης: πυροσβεστήρας, καρέκλες, ποτήρια και μπουκάλια όλων των ειδών/μεγεθών/ποιοτήτων, σκαμπώ, ενισχυτές, πατερίτσες, φυστίκια, οδοντογλυφίδες, παπούτσια, γυαλιά, άλλες κιθάρες, βάσεις, κράνη και μία τουλάχιστον φαλάκρα!!! Κι όλα αυτά παίζοντας και βγάζοντας ήχο! Και μη νομισθεί πως λέω μπαρούφες, ήμουν εκεί σε όλα, αυτήκοος μάρτυς!!!

@solega: ευχαριστώ φίλε, τέλειο σημάδι 8)!! Στις αρχές της καρριέρας του συνήθως με διάφορες Les Paul, αργότερα και μέχρι το θάνατο του σχεδόν αποκλειστικά με μοντέλα 335. Ο Toy Caldwell είναι απο τους ήρωες μου κατά κάποιο τρόπο και IMHO ίσως ο κορυφαίος στυλίστας που ανέδειξε ο Νότος... Το οτι έπαιζε πάντα με τον αντίχειρα και μάλιστα έτσι ποτέ δεν μπόρεσα να το αφομοιώσω πλήρως :o! Και για του λόγου το αληθές: YouTube - Broadcast Yourself.

Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα και τις απόψεις που εκφράζονται, μιάς και προέρχομαι απο μιά γενιά που είχε, αγόραζε και διάβαζε περιοδικά μέχρι που αυτά πέθαναν είτε στα χέρια μας είτε στις ψυχές μας. Καθώς λοιπόν διάβαζα, ξάφνου αντιλήφθηκα το προφανές, όπως προκύπτει απο τις τοποθετήσεις σας: Ναι, υπάρχει έδαφος για τη δημιουργία τέτοιου περιοδικού (ηλεκτρονικής ή όχι μορφής) και το σπουδαιότερο, θα έπρεπε να είναι παιδί του ΝΟΙΖ και των ανθρώπων του! Για σκεφτείτε το λίγο και διρθώστε με αν κάνω λάθος, συνήθως βλέπουμε μια έκδοση η οποία μαζί με τα υπόλοιπα κοτσάρει κι ένα φόρουμ ως συμπληρωματικό στοιχείο, εδώ μιλάμε για κίνηση vice versa! Έτσι ή αλλιώς πολλοί εκλεκτοί αφιερώνουν σεβαστό κομμάτι του χρόνου τους για να γράψουν κείμενα εδώ, δε βλέπω γιατι δε θα μπορούσαν να μοιράσουν λίγο την πίττα, ξέρουν σίγουρα πως να το κάνουν. Εδιτ: η στήριξη του εγχειρήματος νομίζω απλοποιείται όταν οι γεννήτορες του προέρχονται απο το ίδιο το ΝΟΙΖ...

Μιά και πιστεύω πως ανήκω στους παλαιότερους 8), να πω 2-3 πραγματάκια... Πρώτα να πω οτι νοιώθω θάλεγα απόλυτα τον Χοσέ και γενικώτερα είμαι μαζί του. Απο την άλλη, όλοι όσοι γράψατε σε τούτη τη συζήτηση, έχετε δίκιο, λίγο ή περισσότερο... Όπως πάντα σχεδόν, η αλήθεια προκύπτει απο την ανάλυση και την αξιολόγηση που κάνει ο καθείς στα όσα(αρκετά) ακούστηκαν. Και η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα... Είχα -κι εν πολλοίς εξακολουθώ νάχω- την τύχη να παίζω μ'ένα γκρούπ που μαζί του έζησα αγωνίες, τραγωδίες, αποθεώσεις, κολλήματα, να καβαλήσω τ'όνειρο και να παίξω σε χιλιάδες εμφανίσεις, σε συνθήκες που ποικίλλουν σε απίστευτο βαθμό. Δεν θ'αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα, απλά θέλω να σας πω τα εξής: Ναι, είναι τραγικό να εξαρτάσαι απο την ακύρωση ή μη μιάς συναυλίας... Ναι, είναι αδιανόητα ψυχοφθόρο να προσπαθείς να κρατήσεις κάποια στάνταρ στις επιλογές σου και με το πέρασμα των χρόνων προκειμένου να διατηρήσεις το μίνιμουμ (δηλ. να παίξεις αυτό που αγαπάς) τα στάνταρ αυτά να χαμηλώνουν και να νοιώθεις τόση απελπισία και ανημπόρια... Ναί, μπορείς να θεσπίσεις αρχές και όρια, μπορείς όμως να τα κρατήσεις σε βάθος χρόνου; Ναι, μπορεί για λόγους που ακούστηκαν το όνομα σου να κηλιδωθεί και πολλές φορές εν αγνοία σου -και για άλλους λόγους... Όχι, τα πράγματα δεν είναι πάντα απλά... Όχι, τα χαρτιά δεν είναι για πέταμα, όταν όμως έχεις χρόνο, χρήμα, καβάντζες... Όχι, ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τόσο δυνατό να σε σταματήσει όταν πιστεύεις, αγαπάς, ακούς, θέλεις κι έχεις στομάχι και κοχόνες... Ναι, μπορεί να σε νικήσουν (μάλλον...). Ο συγκερασμός των σκέψεων κι απόψεων που εγράφησαν μπορεί σίγουρα να μας κάνει εξυπνότερους και δυνατότερους. Το δίκαιο έχει νόμους και στεγανά, η δικαιοσύνη πάλι όχι... Συγχωρέστε μου το ύφος μονολόγου, απλά ήθελα να πώ είμαι εδώ και ακούω...

Εξ όσων γνωρίζω, όλες οι 335 έχουν κουρμπαριστά καπάκια κλπ. Ο όρος plain έχει να κάνει με το γεγονός οτι το καπάκι δεν είναι flame πχ... αλλά ένα απλό κομμάτι maple... Αν σ'αρέσει μη δίνεις σημασία, αισθητικό είναι το ζήτημα...

Το ταλέντο του νεαρού Αναδολή αδιαμφισβήτητο, επιτρέψτε μου όμως να σχολιάσω τα εξής: στο πρώτο κλιπ, τον συνοδεύουν ο πατέρας του Σωτήρης στα τύμπανα και ο Δημήτρης Γουμπερίτσης στο μπάσσο, δύο απο τις μυθικές φιγούρες της τζαζ στη Θεσ/νίκη και μέλη των θρυλικών Απριόρι, ενός γκρουπ που σημάδεψε τη σκηνή της πόλης αλλά και της χώρας θα τολμούσα να πω...το δεύτερο κομμάτι είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιώργου Κωνσταντινίδη, κιθαρίστα του γκρουπ που άδικα χάθηκε πέρυσι. Χαίρομαι ιδιαίτερα για το ποστ που παρουσιάζει το ταλέντο του Νίκου, και είμαι σίγουρος πως θα λάμψει στο μέλλον, θεώρησα όμως χρέος μου ν'αναφερθώ στους δύο βετεράνους που παίζουν μαζί του. Για κάποιους απο τους νεώτερους -έστω ελαφρά, σαν του λόγου μου- υπήρξαν παραδείγματα και πηγή έμπνευσης.