ez

Ίσως όχι όσο φαντάζεσαι αγαπητέ! ;D

Υποκλίνομαι. Δε φανταζόμουν καν πως θα καλύψετε με τόση πληρότητα το ζήτημα. Επίσης δε θα είχα αντίρρηση για την κατάργηση του πληθυντικού ασφαλείας. Έχω ορισμένες ενστάσεις για την τελευταία παράγραφο της απάντησης, αλλά στο σύνολο της η τοποθέτηση σου ;) με καλύπτει κι ευχαριστώ -αληθινά- που έκανες τον κόπο. Δεκτές -και πολύτιμες- οι επισημάνσεις, ελεύθερα τα νεανικά όνειρα.

Θα παρακαλέσω -ειλικρινά- τέτοιου τύπου γενικεύσεις ν'αποφεύγονται ή τουλάχιστον ν'αποδίδονται σε προσωπικές εμπειρίες ή σε γνωστές σε σας περιπτώσεις. Είμαι σίγουρος πως αρκετοί δεν συμμερίζονται τις απόψεις σας και είναι νομίζω άδικο για τα νέα παιδιά που ονειρεύονται και φιλοδοξούν μελετώντας επίμονα κι επίπονα τη μουσική που αγαπούν. Προσωπικά μιλώντας, ούτε τη μουσική σιχάθηκα -κάθε άλλο- ούτε μούντζωσα τον εαυτό μου ακόμη.

Θέλεις να γίνουμε φίλοι; ;D Αμήν που το διαβάζω επιτέλους απο κάποιον! Αυτή την αγαπημένη σου θάθελα να τη χαιδέψω κάποια φορά... ;)

Συγχαρητήρια για το κείμενο σου και τη διάθεση αυτοκριτικής, ακόμη περισσότερο γιατί τα δημοσιοποιείς εδώ. Πιστεύω πως οι μοντς του ΝΟΙΖ θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά την πιθανότητα να μεταφερθεί στα άρθρα.

O Dave Specter είναι απο τους διαπρεπείς μπλουζ κιθαρίστες των τελευταίων ετών και πολύ χαίρομαι που βλέπω το ποστ αυτό. Δίνει μιά κάποια έμφαση στο στυλ του Σικάγο -άλλωστε νομίζω εδρεύει εκεί- και τελευταία ασχολείται και με παραγωγές. Αξιόλογος και restrained παίκτης, ακολουθεί μιά κιθαριστική παράδοση που το δρόμο της άνοιξαν εκπληκτικοί μουσικοί, Hollywood Fats, Jimmie Vaughan, Junior Watson, Ronnie Earl.

Μάλιστα. @x-minor: Μάλιστα! ;)

Χωρίς υποκοριστικά παρακαλώ!! ;D

Εδώ απλώς να προσθέσω και την εξής περίπτωση που έχει ενδιαφέροντα αποτελέσματα -αν και αφήνω σε σας να κρίνετε ποιό "στρατόπεδο" εξυπηρετεί καλυτερα. ;D Παίζοντας με μιά ηλεκτρική solid body χωρίς ενισχυτή, ακουμπήστε το headstock σ'ένα ξύλινο τραπέζι ή αντίστοιχο έπιπλο και οφθαλμοφανώς η ένταση και ο πλούτος του ήχου αυξάνουν. Τυχαίο; 8)

Για δες...τελικά αυτά τα μπλουζ ρε παιδί μου είναι ένα αποκούμπι για όλους... 8) Jon Lord & The Hoochie Choochie Men - Who's Been Talkin'

Συγχαρητήρια για την εκλαίκευση μέσω των παραδειγμάτων σας που κάνει όλους μας -νομίζω- να καταλάβουμε βαθύτερα τα πως και γιατί του ήχου μιάς ηλεκτρικής κιθάρας. Αλλά να καταλάβουμε επίσης και τον όγκο μελέτης και δουλειάς που πρέπει να καταθέσει κάθε σοβαρός οργανοποιός.

Μάλλον θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο κύκλωμα, συνήθως οι Ντάνο ακούγονται αξιοπρεπώς (τουλάχιστον) και ηλεκτρικά... Πάντως τη μεγάλη πλάκα την παθαίνεις στο "ανάποδα", δηλαδή όταν σου τύχει κάποια κιθάρα που σκέτη ακούγεται σαν να λιμάρεις τα τάστα κι όταν "μπαίνει στο ρεύμα" ψάχνεις να βρείς απο που σούρθε :o!

Να επαναλάβω εδώ κάτι που έχω σχολιάσει και σ'άλλη κουβέντα. Υπάρχουν κιθάρες που τις ακούς χωρίς ενισχυτή και "τραγουδάνε" αλλά μόλις παίξεις ηλεκτρικά απογοητεύεσαι και το αντίθετο... Κι εγώ κατά βάση σχηματίζω εντυπώσεις χωρίς να παίξω ηλεκτρικά αλλά κυρίως για τη γενικώτερη αίσθηση του οργάνου στα χέρια μου κι ΟΧΙ για τον ηλεκτρικό του ήχο. Σχηματικά μιλώντας, οι ηλεκτρικές κιθάρες πρέπει να κρίνονται για τον ΗΧΟ τους ΜΟΝΟ plugged in...

Αγαπητή μου οι εποχές τότε ήταν πολύ άγριες... Κυρίως -για να μην επεκταθώ- για το οτι η μουσική τους είχε ας πούμε έναν "εμπορικό" προσανατολισμό, στερούνταν "βάθους" κι "αλητείας" και παρομοίου τύπου κριτικές... Άφες, please...

Ένα γκρουπ που κατηγορήθηκε αρκετά στην εποχή του και τώρα χάρη στον Λευτέρη Τσαφαρίδη επιχειρεί να ξαναφανεί. Παίδες, δείξτε λίγο σεβασμό στο όνομα αυτό, παίζαν και σκέφτονταν τη μουσική πολύ μπροστά απο την εποχή τους -ανεξάρτητα απο γούστα- και είναι απο τα πιό βασανισμένα σχήματα του τόπου μας με τραγωδίες κι αναποδιές που θα λύγιζαν τον καθένα... Κανένας σήμερα δεν παίζει/αντιμετωπίζει το ροκ/ηχεί όπως κάποιοι τότε (1980)... Μακάρι ν'ακούσουμε κάτι καινούργιο απο αυτούς, ό,τι και νάναι, τους αξίζει.

Για να το πάω και λίγο πιό μακριά, ενδεχομένως με επιλογή ακόμα και φθηνότερης ή "χειρότερης" κιθάρας. Το κάθε όργανο έχει μέσα του τραγούδια, τυχερός είσαι να βρείς ένα που να σ'αρέσει η "μουσική" του... Πάντως για μένα το κυρίαρχο αυτού του τεστ είναι εκείνο που πολλοί έχουν σαν ευαγγέλιο στη μουσική/κιθαριστική τους ζωή: το μπράτσο χαρακτηρίζει σ'ένα τεράστιο ποσοστό τον ήχο μιάς κιθάρας. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, να κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μου άρεσε να δώ. Ένα τεστ με μία κιθάρα (Τέλε ας πούμε) όπου το μόνο που θα άλλαζε δεν θα ήταν τα ξύλα του μπράτσου αλλά μόνο το ΠΑΧΟΣ του!! Αφτό ίνε ;D! The bigger the neck, the bigger the sound 8)...

+100 ;D Μαζί σου! Και στα δύο! ;D @gerrard: όχι, τίποτα τέτοιο, αναφέρομαι στην ματαιοδοξία που παραφυλάει για να τρυπώσει στις ψυχές μας αν ξεχαστούμε λιγάκι...

:D ;) 8) ΠΟΛΥ ενδιαφέρον! Ευχαριστούμε.

Προφανώς αναφέρεσαι σε κάποιας μορφής οργανωμένη προπαγάνδα - αν καταλαβαίνω σωστά - το οποίον μου φαίνεται πολύ πιθανό να συμβαίνει, δεν έχω όμως γνώσεις ή στοιχεία να στηρίξω. Πάντως, νομίζω πως υφίσταται. Απο την άλλη, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να δεί τον εαυτό του μέλος μιάς ομάδας, κινήματος ή τι άλλο, οπότε εξίσου λογικό να δημιουργούνται τέτοιου τύπου "φατρίες" που έχουν δικιά τους και κάποιες φορές ίσως απρόβλεπτη δυναμική. Το ζήτημα είναι να μπορείς να δείς καθαρά και να μη τυφλώνεσαι/παραμυθιάζεσαι θεωρώντας τις επιλογές σου ντε και καλά καλύτερες όλων. Στην ενδιαφέρουσα κουβέντα μεταξύ τρόλευ και Χ μινόρε να προσθέσω μερικές σκέψεις... Η ικανότητα/ανάγκη παραγωγής μουσικής είναι κάτι που καίει τον καθένα εσωτερικά, περισσότερο ή λιγότερο. Δε νομίζω πως πρέπει να καθορίζεται απο τον εκάστοτε εξοπλισμό, όμως θεωρώ πως έχουν σχέση. Το θέμα είναι τι και γιατί γυρεύεις κάποιον εξοπλισμό. Υπάρχουν άνθρωποι που τάχουν και αντλούν χαρά κάνοντας συλλογές, δοκιμάζοντας κι αγοράζοντας στο όνομα ενός χόμπυ. ΟΚ, δεκτόν. Υπάρχουν άλλοι που αφού δουλέψουν καταπώντας αρχές και ιδανικά μαζεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά και κατόπιν κατά κάποιο τρόπο αγοράζουν άλλοθι ή αποζητούν αυτοεπιβεβαίωση μέσω της κατοχής (ακριβού) εξοπλισμού. Και πολλές ακόμη παράμετροι-εκδοχές. Δε μας φταίνε σε τίποτε, ο καθείς προσπαθεί να βρεί έναν δικό του δρόμο και να ισορροπήσει...αρκεί να μη νομίζει πως ο εαυτός του είναι ο καθοριστικός παράγων της μουσικής που παίζει... Σε κάποιες όμως περιπτώσεις, η αναζήτηση συγκεκριμμένου εξοπλισμού είναι απαραίτητη προκειμένου να κατανοήσεις/εμβαθύνεις στη μουσική που σε απασχολεί και τελικά η απόκτηση (και χρήση) κάποιων μηχανημάτων-οργάνων αποβαίνει καθοριστική σ'αυτό που θίχτηκε: ανάγκη παραγωγής μουσικής... Το να χάσεις τη μπάλα μάλλον δεν είναι και δύσκολο (ειδικά απο τη στιγμή που αποκτάς κάποια οικονομική επιφάνεια), γι αυτό και κατά καιρούς βλέπουμε/διαβάζουμε υπερβολές και εξοργιζόμαστε ή μας πιάνει το παράπονο... Θυμάμαι τώρα καθώς γράφω ένα τσιτάτο απο μιά ταινία που είδα πρόσφατα. Λέει λοιπόν κάποιος σ'έναν άλλο που θέλει να τον ταπώσει/προσγειώσει: "Πολλά χρήματα μπορείς να βγάλεις, πλούσιος όμως δε θα γίνεις ποτέ"... Και μιά και θυμήθηκα ταινίες, οφ τόπικ, προτείνω να δείτε -ειδικά οι γεροντότεροι ;D- την ταινία Crazy Heart, προσωπικά με άγγιξε τα μάλα...

Δύσκολα μονοπάτια τραβάς αγαπητέ τζίνιους... Το θέμα που καταθέτεις αφορά παιδεία, γνώσεις, προσωπική συγκρότηση, χαρακτήρα... Ό,τι πρέπει για μαλλιοτραβήγματα δηλαδή... :P Δύο πράγματα: στο αρχικό σου ποστ δίνεις απο μόνος σου τις όποιες απαντήσεις/εξηγήσεις για το ζήτημα. Το οτι αδυνατείς να καταλάβεις τέτοιες συμπεριφορές και γίνεσαι έξω φρενών το καταλαβαίνω, έχεις τη συμπάθεια και τη στήριξη μου, αλλά μάλλον είναι καλύτερα να το θεωρήσουμε έναν μονόλογο πάνω στα νεύρα και να το προσπεράσουμε... Γι'αυτό λοιπόν λέω, πριν αρχίσουν "ν'ανοίγουν μύτες", να συμπορευθούμε με τα κάτωθι λόγια του αγαπητού συμφορουμίτη κι όταν ψαχτούμε λίγο παραπάνω ενδεχομένως τα ξαναλέμε ;D...

Speed Bump.

Απο τα τέλη της δεκαετίας '50 που πρωτοκυκλοφόρησε έχουν παραχθεί κατά καιρούς διάφορα μοντέλα. Αν αναφέρεσαι στις επανεκδόσεις των τελευταίων ετών, βγήκαν μερικά με 2 μαγνήτες -δεν παράγονται πιά απ'όσο ξέρω- αλλά οι πιό πολλές που θα συναντήσεις είναι με έναν. Ο (οι) μαγνήτες είναι μονοπήνιοι, σε διαστάσεις ελαφρώς μεγαλύτεροι απο έναν στρατ, ο ήχος τους θέλει να μοιάσει σε Ρ90 αλλά δε τα πολυκαταφέρνει, έχει όμως ένα δικό του ελαφρώς low fi χαρακτήρα που αρκετούς γοητεύει. Με πολύ μικρή προσπάθεια κι ελάχιστο σκάψιμο χωράν Ρ90ς ή μίνι χαμς αν θέλεις να τους αλλάξεις (το συνιστώ). Η κιθάρα για μένα είναι η επιτομή του plank (σανίδα), περασμένη ένα νίτρο της απλούστερης δυνατής εκδοχής, πολύ ελαφριά και addictive... Ένα καλό κομμάτι μπορεί να γίνει μιά εκπληκτική βάση πειραματισμών και να προκύψει εξαιρετικό όργανο. Θέλει ψάξιμο πάντως. Θα πρότεινα αλλαγή τη γέφυρα με αλουμινίου και Ρ90 μαγνήτες του γούστου σου, αυτά είναι αρκετά να την απογειώσουν -ή τοποθέτηση κατευθείαν αυτού: http://www.lollarguitars.com/mm5/merchant.mvc?Screen=PROD&Store_Code=LGP&Product_Code=262&Category_Code=misc-single-coil-pickups Η κιθάρα είναι απλούστατη ως σύλληψη κι εκτέλεση/κατασκευή, αλλά όπως συνήθως γίνεται, σημασία έχει τι θέλεις και μπορείς να κάνεις μ'αυτή κι όχι πόσο κοστίζει... Προσωπικά, αυτό που γυρεύω σ'ένα όργανο, είναι με μιά λέξη το vibe. Να με φτιάχνει να παίζω και να γεννά πρωτοφανέρωτα συναισθήματα και ήχους. Η δικιά μου για παράδειγμα τα κατάφερε αυτά, μιά απο τις καλύτερες (και οικονομικότερες) αγορές της ζωής μου. Βέβαια, έχει ένα σετ μαγνήτες vintage Kay 50s, αλλά όπως είπα με στόχευση, μελέτη, υπομονή και ψάξιμο μπορείς να δημιουργήσεις κάτι εξαιρετικό και προσωπικό σε τόνο. Πάρε μιά ιδέα απο ένα κλιπ που τράβηξε ο συμφορουμίτης bluesscholar, εδώ παίζω με την περί ης ο λόγος μ'ενα twin reverb.

Ευχαριστώ. Νομίζω πως ναί, είναι πιό αργό, έτσι μου βγήκε... Η εκτέλεση των 9"νέιλς είναι παντελώς άλλη ιστορία...προσωπικά δεν μου αρέσει και πολύ - όπως και γενικά η δουλειά και ο ήχος του γκρούπ... Το μεγαλείο με τον Johnny Cash στα τελευταία του ήταν πως ό,τι κι αν διάλεγε να πεί το έκανε 100% δικό του. Είμαι πολύ σίγουρος πως αρκετοί θα πιστεύουν πως το κομμάτι αυτό είναι δικό του. Όταν διαλέγεις να παίξεις ένα τέτοιο τραγούδι απο έναν τόσο χαρισματικό και προσωπικού ύφους καλλιτέχνη χωρίς να το αλλάξεις/διασκευάσεις, αναπόφευκτα υπόκεισαι στη σύγκριση. Δεν ενοχλεί (τουλάχιστον εμένα), γίνεται για να τιμήσεις τον εκάστοτε μουσικό και να "ξεβρακωθείς" φανερώνοντας την ταπεινότητα σου και τον θαυμασμό στο έργο του. Δεν θα ΤΟΛΜΟΥΣΑ να συγκριθώ με τέτοιους τύπους ακόμα κι αν ο στίβος είναι 3 λεπτά και 4 ακόρντα...

Όταν πρωτοάκουσα (και λίγο αργότερα είδα) την εκτέλεση του τραγουδιού αυτού απο τον Johnny Cash, "έφαγα" ένα απο τα μεγαλύτερα χαστούκια των τελευταίων ετών. Υπήρξε το έναυσμα να θυμηθώ εκ νέου τον μυθικό καλλιτέχνη και να γνωρίσω την εκπληκτική σειρά δίσκων που με την καθοδήγηση του Rick Rubin κυκλοφόρησε στο τέλος της καριέρας του. Θα πω μόνο τούτο, το έχω αναρωτηθεί και απο μικροφώνου: χρειάζεται κάποιος να φτάσει στο κατώφλι του θανάτου για να παράξει τέτοιο αποτέλεσμα με τόσο λίγα μέσα; Την εποχή εκείνη ξεκινούσαμε με τον Σωτήρη Ζήση (μπάσο) τη δημιουργία ενός ακουστικού σχήματος (αρχικά σαν ντουέτο) και ηχογραφήσαμε ένα ντέμο με 3-4 τραγούδια. Αβίαστα, χωρίς αναλύσεις και περαιτέρω σκέψεις παίξαμε ζωντανά (one take) και το κομμάτι αυτό. Μιάς και το όνομα Johnny Cash αναφέρθηκε απο αρκετούς σε προηγούμενο ποστ που κατέθεσα, το μοιράζομαι μαζί σας ελπίζοντας να σας αρέσει. hurt_+.mp3

Στο δίσκο έτσι η αλλιώς υπάρχει μόνο βάθος και τίποτε άλλο. Όταν μιλούσα για καταφανείς επιρροές αναφερόμουν ακριβώς σ'αυτό 8)...