ez

;) Thank you my friend. Συμφωνούμε. Άλλωστε, είναι δύσκολο -αν όχι αδύνατο- για 2 ανθρώπους που πραγματικά γουστάρουν Camel να διαφωνήσουν επι της ουσίας ;D!

1. Υπάρχουν και σε άλλα μεγέθη/επίπεδα. Απλά τα παραδείγματα που αναφέρεις είναι εξώφθαλμα. Να θυμίσω την περίπτωση του Nick Cave, όστις λατρεύεται στον τόπο μας, πράγμα που εξ όσων γνωρίζω δε συμβαίνει ευρέως. Αλλά και αρκετοί άλλοι, όσο μειώνεται η αναγνωρισιμότητα όμως, τόσο πιό συμπαγής γίνεται η γραμμή υπεράσπισης. Κι αυτό γιατί κατέρχεται σε επίπεδα γνωστά στους πολλούς, μιλάς πιό άνετα όταν σχολιάζεις καταστάσεις για τις οποίες μόνο αόριστη εντύπωση έχεις και ξέρεις πως δε θ'ασχοληθούν μαζί σου, αντίθετα υψώνεις ανάστημα και θάρρος όταν νοιώθεις οικείος του αντικειμένου και γνώστης εκ των έσω. Κάποτε σε μιά δημόσια συζήτηση είχα εκφράσει ένα απλοικό στη βάση του αφοριστικό τσιτάτο, που όμως νομίζω λέει την αλήθεια: "Αυτοί που μπορούν δεν θέλουν κι αυτοί που θέλουν δεν μπορούν"... Οι εξαιρέσεις της παραπάνω σοφιστείας είναι εκείνες που θα πρέπει να έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε -κι αυτό απαιτεί καλλιέργεια- και να προκρίνουμε αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα σε γενικώτερο επίπεδο. 2. Όχι. Λέω εγώ. 3. Αυτό λειτουργεί και vice versa. Και το λέω γιατί είμαι ένας απο αυτούς που περιγράφεις και γνωρίζω αρκετούς σαν του λόγου μου. Ξέρω ανθρώπους που αντλούν αδιανόητη ενέργεια και ικανοποίηση απο τα απλούστερα καλλιτεχνικά βήματα και δε δίνουν δεκάρα για όλους αυτούς και τις απόψεις τους. Γι αυτό και στέκομαι κατά κανόνα στο πλευρό των πιτσιρικάδων του ΝΟΙΖ και δεν έχω συμβουλές για πάρτη τους. ΜΑΘΑΙΝΩ απο κείνους. Και τους ευχαριστώ που με βοηθούν να μη ξεχνώ ποιός είμαι και κυρίως ΤΙ ήμουν. Άλλωστε, μη ξεχνάμε πως στις πλείστες των περιπτώσεων σαν αυτές που αναφέρεις, εκείνοι που αναλώνονται σε γκλαμουράτες καριέρες γεμίζοντας τα θησαυροφυλάκια τους, κατά κανόνα περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους αγοράζοντας άλλοθι... Κι αυτό επίσης συμβαίνει σε διάφορα επίπεδα καθώς σβήνονται μηδενικά απο τις φορολογικές δηλώσεις...δυστυχώς... Κουβέντες σαν αυτή που ξεκινάει απο το κείμενο του Τρόλευ, είναι πράγματα που έχουν ειπωθεί κι απο άλλα παιδιά, απλά ενδεδυμένα με διαφορετική-πλούσια γλώσσα, αναλυτική σκέψη κι εστιασμένες απόψεις. Για μένα καλοδεχούμενα.

Τα 4 πρώτα (Camel, Mirage, Snow Goose & Moonmadness) είναι νομίζω πέρα απο κάθε κριτική και προσωπικά δεν τα βαρέθηκα ποτέ -το αντίθετο! Η αλήθεια είναι πως τα καπνά τους μαγαρίστηκαν στο πέρασμα του χρόνου, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, φαίνεται όμως πως τους είχε μείνει κάποιο απόθεμα απο vintage καπνά, γιατί τα άλμπουμ Rajaz & Harbour of Tears στέκουν κοντά -ή και δίπλα- στα θρυλικά πρώτα τους. Οι Camel ποτέ δεν ξεφτιλίστηκαν και δεν ξεπουλήθηκαν, ο δε Andy Latimer είναι ένας κολοσσός της κιθάρας. Αλλά θα μου πείς ο μακαρίτης :( Peter Bardens ή ο Andy Ward δεν ήταν; Η συναυλία τους που είδα πριν λίγα χρόνια ήταν καταπληκτική και απλά επιβεβαιώνει πως κάποιοι καλλιτέχνες είναι ταγμένοι, αληθινοί και άμεσοι, ανεξαρτήτως γούστων και ματαιοδοξιών.

Έλα μωρέ, 2 χορδές πάνω-κάτω, μη μασάς ::)...

To Precision είναι σημείο αναφοράς -γενικώτερα- και μιά σίγουρη λύση. Ένα πολύ ιδιαίτερο όργανο που ίσως να σ'ενδιέφερε είναι το Rickenbacker, (http://www.rickenbacker.com/model.asp?model=4003) έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο Ροκ με επιφανέστερο εκπρόσωπο στο προγκ τον Chris Squire των Yes. ΠΟΛΥ διαφορετική ηχητική προσέγγιση γι'αυτό και χρειάζεται μελέτη και σκέψη για την απόκτηση του.

Όταν έπαιζα και ηχογραφούσα με Στρατ, η αγαπημένη μου συνδεσμολογία ήτο: master volume, tone for neck & bridge (for that Buchanan wah effect 8)) NO tone for middle pup (δημιουργεί εξαίρετους ήχους στις θέσεις 2 & 4 όταν κόβεις απο το tone καθώς ο μεσαίος μένει ανεπηρέαστος, επίσης ήχους που προσομοιάζουν σε Ρ90, ό,τι πρέπει για ditry swing ala Hollywood Fats :D) BLEND pot (το τρίτο ποτ) for bridge pup when you are in neck position. Καταπληκτικός συνδυασμός γιατί απο τη μιά έχεις τον κλασσικό Τέλε ήχο της μεσαίας θέσης αλλά επιπροσθέτως ΡΥΘΜΙΖΕΙΣ πόσο θέλεις να "βρέχεται" ο νεκ απο τον μπριτζ με όλα τα ενδιάμεσα ηχοχρώματα! Και για κερασάκι στην τούρτα όταν παίζεις στη θέση 4 (neck & middle) και "μπλεντάρεις" τον μπριτζ έχεις και τους 3 μαζί full output! Κι όλα αυτά χωρίς ν'αλλάζει τίποτε στην εμφάνιση της κιθάρας! Τυχαίο; ;)

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο πράγματι...ευχαριστούμε. Νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ...άντε να δούμε αν θα υπάρξει κάποια εξέλιξη καθώς το όνομα του σταθμού έχει βαρύτητα πανελλαδικώς και ίσως πυροδοτήσει αντιδράσεις.

Φοβάμαι πως ναι... :-\

Για το προσωπικό μου γούστο -και γνώσεις- σε ότι αφορά το Ροκ, το ''That smell'' αποτελεί έναν ΟΓΚΟΛΙΘΟ του είδους. Ίσως δε και το απόγειο της έμπνευσης του γκρουπ. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις για το συγκεκριμμένο τραγούδι... Όσο για το αν αξίζει το copy/paste σε σόλος που αγαπάμε, άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Εξαρτάται απο πολλά... Ο καθένας κρίνει κι αποφασίζει που θα διοχετεύσει το χρόνο του και πως θα διαχειριστεί τις ικανότητες του.

Τα μπλουζ είναι ΚΑΙ αυτά που αναφέρεις, σαφώς όμως όχι μόνον αυτά. Είναι και χορός και ξέδωμα το Σαββατόβραδο, είναι και όνειρα κι επιθυμίες και σίγουρα είναι R n R ;D! Όπερ: ιδρώτας, αλκοόλ, επαφή, σεξ ;)... Όσο για το "ντύσιμο", καλύτερα να το ξεχάσουμε...βέβαια, κανών κάθε κανόνος η εξαίρεσις, αλλά άστο καλύτερα...

Εγώ πάλι ημι-χαριτολογώντας να πω: 1. Ο Έλληνας έχει ανάγκη απο ελάχιστα γιατί διαθέτει ελάχιστα και 2. Πιστεύω πως καμμία μουσική δεν μπορεί ν'αποτελεί -εξ ολοκλήρου τουλάχιστον- στάση ζωής.

Ο γιές, ενδιαφέρον όμως ε; Φαντάσου πως ήταν για μένα όταν τόμαθα σε εποχές προ ίντερνετ και βίκις... Κι ο μύθος; Συμβόλαια, διάβολος, κόντρες, συναλλαγές... Ο Ρόμπερτ λοιπόν οδύρεται για πιό ταπεινά κίνητρα, σημαντικά όμως για τον ίδιο σαν το πετσί του... Απλά αναλογιστείτε το, κάπως έτσι, βήμα βήμα κάποιος μπορεί ίσως να καταλάβει μερικά πράγματα γι'αυτή τη μουσική και τους ανθρώπους της... Όσο για το βίντεο, νομίζω φανερώνει πιό πολύ τα στραβά της σύγχρονης Χολλυγουντιανής σόου μπιζ παρά διασκεδάζει...

100% μαζί σου σ'αυτό. Το στοιχείο του απρόβλεπτου πάντα με συνάρπαζε και το κυνηγάω. Το ζήτημα όμως παραμένει. Αποζητάς το καινούργιο, το φρέσκο, το καινοφανές εκεί που εσύ επιλέγεις να κοιτάξεις, εκεί που εσύ πιστεύεις πως συντελούνται κοσμογονίες (λέω τώρα...). Εγώ βρίσκω τέτοια στοιχεία στον Alvin Hart, τον Otis Taylor, τους Fathead αλλά και στον Ronnie Earl, που παρότι παίζει τα ίδια πράγματα εδώ και πολλά χρόνια -για να μη πω πάντα- με καθηλώνει με τη νέα του δουλειά Spread the Love. Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω τέτοια διάθεση, τουλάχιστον όχι τώρα. Ιδέες υπάρχουν αλλά η πραγμάτωση τους μοιάζει ανέφικτη επι του παρόντος... Παρόλα αυτά, σε ό,τι με αφορά, ποτέ δεν είναι μία απο τα ίδια 8)... Το ερώτημα παραμένει: Γιατί ο Robert Johnson στο περίφημο Crossroads blues έχει τέτοια πρεμούρα να τον πάρει κάποιος απο το σταυροδρόμι; Και είναι σοβαρό, όσο κι αν χαριτολογούμε...κανείς;

Δεν πρόλαβα να ξεπορτίσω λιγάκι κι ο ωδεικώστας με ρίχνει στα βαθειά ;D... Ρίχνω κι εγώ λοιπόν μερικές σκέψεις, ως μουσικός και μουσικόφιλος που είμαι κι ουχί μουσικολόγος ή αναλυτής/ιστορικός των μουσικών τάσεων/ειδών. Τα μπλουζ κατά την ταπεινή μου γνώμη ανθίζουν εσαεί γιατί είχαν την "εξυπνάδα" να μπολιάζουν και να μπολιάζονται απο όλα τα κατά καιρούς μουσικά ρεύματα. Ροκ, τζαζ, φοκ, ακόμα και κλασσική, χιπ χοπ, ραπ, τα πάντα χώρεσαν στην αγκαλιά τους. Σ'αυτό προσθέστε την Αγγλική κι έχετε μεμιάς ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ακόμα χαρίζει στους εκφραστές του ιδιώματος σπάνια ελευθερία αυτοσχεδιασμού, κάτι που δύσκολα βρίσκει κάποιος σε τραγούδια. Καλό θα είναι να ξέρουμε όλα εμείς τα λευκά αγόρια 8) πως ποτέ δεν θα παίξουμε μαύρα μπλουζ. Πιό όμορφα, ίσως. Διαφορετικά, σίγουρα. Τα ίδια όμως όχι. Το δικαίωμα παρόλα αυτά στο να προσπαθήσουμε δεν αμφισβητείται. Κανείς δεν τα ξέρει όλα, πιστεύω δε πως μιά ζωή δεν φτάνει για μιά βόλτα στις παρυφές των μπλουζ, πόσο μάλλον να ισχυριστεί κάποιος πως γνωρίζει βαθύτερα. Απλά, η αναζήτηση είναι αέναη. Χρειάζεται αφοσίωση, κότσια και θυσίες για να εμβαθύνεις. Κι αυτό με οδηγεί σε κείνο που είναι ζητούμενο όχι μόνο στη συγκεκριμμένη περίπτωση, αλλά γενικά. Χρόνος... Πόσοι αλήθεια έχουν τη δυνατότητα και τη θέληση να επενδύσουν σε κάτι που θα τους στερήσει τόσα άλλα; Και μάλιστα με το φόβο ν'ανακαλύψουν κάποτε πως αυτά που έδωσαν δεν ήταν καν αρκετά για να κάνουν λίγα έστω βήματα; Ή ακόμα να βρεθούν ξεκρέμαστοι και ξεπερασμένοι κι εντέλει χωρίς προοπτική; Έχω εκφράσει τη θέση μου πολλάκις πως όποιος προσπαθεί να κάνει κάτι εκτός πεπατημένης αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας. Το πόσο μας πείθει ή το που θα φτάσει μένει να κριθεί. Προσωπικά θαυμάζω και τους αναμασώντες κλασσικές φόρμες και τους ανανεωτές, εφόσον εκτελούν με σεβασμό και γνώση του τι κάνουν. Μη ξεχνάτε πως πολλές φορές οι ακροατές έχουμε παράλογες απαιτήσεις απο τους καλλιτέχνες, θέλοντας ουσιαστικά να κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό/πρέπον, όμως δεν είναι έτσι. Ο μουσικός θα κάνει ό,τι επιλέξει για τους δικούς του λόγους, αν μας αρέσει το αγοράζουμε, αν όχι προσπερνάμε. Η μελέτη είναι αυτονόητη για κάθε σοβαρό μουσικό. Ο Μάραθον έχει αναφερθεί με κάπως απαξιωτικό τόνο αρκετές φορές για κείνους που παίζουν μπλουζ επειδή δεν μπορούν κάτι άλλο. Δε συμφωνώ. Αν κάποιος είναι καλός μουσικός είναι καλός μουσικός ;D. Δεν είναι η φόρμα και ο αριθμός των νοτών ανα δευτερόλεπτο που κάνουν τη διαφορά, αλλά το καλό γούστο, η αισθητική, η εφευρετικότητα κ.ο.κ. Δεν είναι κομψό -τουλάχιστον- ν'απαξιώνουμε τόσο αβίαστα τις επιλογές του και να του προσάπτουμε ταπεινά κίνητρα ελαφρά τη καρδία... Όπως δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα στις παρεμβάσεις του Τρόλευ, ενός εμφανώς καταρτισμένου και με απόψεις ανθρώπου που πολλές φορές με προβοκατόρικη διάθεση σπρώχνει τη συζήτηση αλλού, τη στιγμή μάλιστα που δηλώνει πως το θέμα δεν τον απασχολεί καν...ξεχνώντας ακόμη πως μιλά ως επι το πλείστον σε 20άρηδες, ήτοι αθάνατους κι αδάμαστους, εκτός αν νοιώθει κάτι σαν θηριοδαμαστής ;D... Εγώ εκπλήσσομαι με τις γνώσεις που βλέπω απο νεαρούς συμφορουμίτες, ειδικά στο παρόν θρεντ. Πιστεύω ακράδαντα πως όποιος γνωρίζει έστω και λίγο μπλούζ, μπορεί σαφώς ευκολότερα να παίξει σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Με την εξαίρεση της κλασσικής μουσικής και κάποιων ακραίων μορφών μέταλ, σχεδόν το σύνολο της δυτικότροπης μουσικής "πατάει" στα μπλουζ. Νομίζω λοιπόν πως η έστω και "ολίγη" ενασχόληση με το ιδίωμα μόνο καλό μπορεί να κάνει σε κάποιον μουσικό. Υπ'αυτήν την έννοια, τα συστήνω ανεπιφύλακτα ;D. Και -στο πνεύμα του αρχικού ποστ του ωδειοκώστα- να βάλω κι ένα κουίζ ούτως ειπείν (αν και είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον κανα δυό απο τους συμμετέχοντες στη κουβέντα το γνωρίζουν), ενδεικτικό του απο που ξεκίνησε αυτή η μουσική. Γιατί ο Robert Johnson στο περίφημο Crossroads blues έχει τέτοια πρεμούρα να τον πάρει κάποιος απο το σταυροδρόμι;

Αρχίζω και αντιλαμβάνομαι κάποια απο κείνα τα ανεξήγητα που με τραβούσαν να γίνω μέλος του ΝΟΙΖ ;D!

Εξαιρετικός ενισχυτής. Μαζί με τον Fender Pro Junior είναι οι 2 mass production small amps που μ'εντυπωσίασαν πολύ. Κυρίως για το ότι με κάποιον τρόπο αναδεικνύουν καλές κιθάρες. Κάνουν ένα πράγμα, αλλά το κάνουν 100%. ΥΓ ...μέχρι ο Telegun να ετοιμάσει αυτό που συζητάμε 8)...άντε Μήτσο!

Μια και θα λείψω λίγες μέρες σας αποστέλλω bittersweet καρτούλα που συνάδει με τον συναισθηματικό μου κόσμο και το στραβό μου κεφάλι...

Να το φέρεις ;D! Θα σου πω κι εγώ για τον Kimbrough καθότι είχα την ευτυχία να τον ακούσω απο κοντά σ'ένα φεστιβάλ που παίζαμε και οι δυό στην Ιταλία. Ο πλούτος της ζωής μου...

Τα βλέπω ;D!

Ομολογώ πως παρότι είδα όλες τις καταθέσεις με ενδιαφέρον, νομίζω πως δεν είδα μιά ταινία που πιστεύω ανήκει στις κορυφαίες του είδους. Αν πάλι διέλαθε της προσοχής μου σχωρνάτε με, έτσι η αλλιώς καλό είναι να θυμόμαστε το: επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως ;D! Αν όμως όντως την ξεχάσατε, οι γέροι του ΝΟΙΖ είστε απαράδεκτοι 8)...

Να τη δείς, κορίτσι πράμα :D!

Και όχι μόνο... ;)

:) :D ;D

Δύσκολα μονοπάτια αυτά... Κυρίως λόγω του ότι όταν κάποιος φτάνει σε μουσικό επίπεδο τέτοιο για να μπορεί να παίξει αυτές τις μουσικές, παράλληλα καλείται να κάνει επιλογές που έχουν σχέση με λέξεις - έννοιες όπως: επιβίωση, δουλειά, σταθερότητα, προοπτικές κλπ... Τότε συνήθως κολλάνε τα πράγματα. Κάνε μιά βόλτα απο ένα μαγαζάκι (πάρε-δώσε) στο Ναυαρίνο -αν δεν έχεις πάει - και μίλα με τον Πάνο, υπάρχει κόσμος στην πόλη που ασχολείται σοβαρά με το είδος. Εύχομαι καλή τύχη πάντως, τα ονόματα που ανέφερες ενδεικτικά δείχνουν άνθρωπο που ξέρει για τι μιλάει, προσωπικά ο Roine Stolt είναι απο τους πλέον αγαπημένους μου κιθαρίστες/δημιουργούς του είδους και εν κατακλείδι συντάσσομαι 100% με τα λόγια του συνφορουμίτη:

Τώρα ρε συ παλληκάρι μου, συγνώμη κιόλας, αλλά είναι σα να πηγαίνεις λίγο γυρεύοντας ν'αρχίσουν τ'αστειάκια... Επί του ζητήματος, κιθάρα που να κάνει τα πάντα, δεν υπάρχει. Κιθάρα που μ'αυτήν εσύ μπορείς να κάνεις τα πάντα, μπορεί και να υπάρχει. Μ' όλο το σεβασμό δε, αν θέλεις κιθάρα για σένα, δώσε όσο κρίνεις, αν όμως θέλεις κιθάρα για τη δουλειά που περιγράφεις, το χιλιάρικο το πετάς...