ez

Ευχαριστώ για τα σχόλια. Η αλήθεια είναι πως ο Τομ ποτέ δεν ήταν στο μυαλό μου όταν τραγουδούσα, σε κάθε περίπτωση εκλαμβάνω τον συσχετισμό ως κοπλιμέντο. Επίσης αλήθεια είναι πως οι επιπλέον εγγραφές (μπάσο και φωνή), πιστές στο πνεύμα της ορίτζιναλ ηχογράφησης (κιθάρα και τύμπανα) έγιναν σε one take (με την εξαίρεση της τελευταίας στροφής που είπα δεύτερη φορά γιατί έκανα λάθος στους στίχους).

Πριν απο λίγες ημέρες, συμπληρώθηκε ένας χρόνος απο τον θάνατο του Χρήστου Γερμένογλου, μια απώλεια που με αυτήν είναι αδύνατο να συμβιβαστώ. Το 2017 ο Χρήστος μου ζήτησε να παίξουμε μαζί για την έκδοση που επιμελήθηκε με τίτλο Blue Black Blues, έτσι και έγινε, παίξαμε χωρίς προεργασία και εκ των υστέρων διορθώσεις, όσο αληθινά μπορούν να το κάνουν δυο μουσικοί που χαίρονται κι εκτιμούν ο ένας τον άλλον. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιο Royal Alzheimer Hall, σε τούτες ανατρέχω συχνά με συγκίνηση στέλνοντας ανάθεμα στο κακό ριζικό που βρήκε τον Χρήστο. Σε μια απο τις ακροάσεις λίγους μήνες πριν, διαπίστωσα πως το τέταρτο κομμάτι που παίξαμε ήταν βασισμένο σε μια ιδέα που δούλευα καιρό, ακούγοντας το πιο προσεκτικά αντιλήφθηκα με κάποια έκπληξη ομολογώ πως έπαιζα κανονικούς κύκλους του τραγουδιού που τότε έχτιζα στο μυαλό μου, έσκυψα πάνω του και ξεκίνησα να το δουλεύω με άλλη προσέγγιση και μια έξαψη γιατί ίσως μέσα απο αυτό μπορεί να κατόρθωνα να κρατήσω τη μνήμη του ζωντανή όσο περισσότερο γίνεται. Ταυτόχρονα, φούντωσε και δεύτερος λόγος να προχωρήσω στην ιδέα μου αφού οι στίχοι του τραγουδιού είχαν αναδυθεί στο νου μου κάτω απο μια κλαίουσα ιτιά στις όχθες του Σακουλέβα, ένα βροχερό Φλωρινιώτικο απόγευμα πενθώντας τον πατέρα μου. Δυο φευγάτοι άνθρωποι λοιπόν έδωσαν νέα πνοή και τελικά ζωή σε αυτό το τραγούδι μου που ωρίμασε με πόνο αλλά η αλήθεια του στάθηκε δυνατότερη κάθε αντίρροπου συναισθήματος. Αυτό δεν θα ήταν δυνατό να γίνει χωρίς την πολύτιμη συμβολή του φίλου και συνοδοιπόρου μου Νίκου Ντουνούση, μοιράστηκα τις σκέψεις μου μαζί του, με φιλοξένησε στο μικρό του στούντιο και ηχογράφησε την φωνή μου ενώ ο ίδιος έπαιξε εν ριπή οφθαλμού το εξαιρετικό μπάσο που ακούγεται και δένει μεταξύ τους τους ήχους με τον καλύτερο τρόπο, του χρωστώ ευγνωμοσύνη. Νοιώθω περήφανος για το αποτέλεσμα.

Το 1999 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Blues Wire με τον George Bandoek μέλος της μπάντας. Ονομάστηκε Steady Gig και περιελάμβανε 11 τραγούδια. Σήμερα παρουσιάζεται η αυθεντική εκδοχή του συνόλου των τότε ηχογραφήσεων, δηλαδή και τα 15 κομμάτια των εγγραφών, το σημαντικότερο, με το original mix και την πρωταρχική σειρά. Οι διαφορές εντοπίζονται κυρίως σε φωνητικά και παικτικά first takes ενώ ο ήχος είναι σαφώς διαφορετικός, πιο άμεσος και ζωντανός σε σχέση με το άλμπουμ, χωρίς επιπλέον εφέ και επεξεργασία, κάτι που τον κάνει πιο ωμό αλλά ταυτόχρονα πιο αληθινό και αναδεικνύει το παίξιμο του συγκροτήματος. Η πρώτη ιδέα που συζητήθηκε για ονομασία ήταν το Amplified, γι αυτό και ο βασικός τίτλος της έκδοσης. Μπορείτε να τον ακούσετε στην σελίδα μας στο Bandcamp, μαζί με άλλες δουλειές που παρουσιάζονται εκεί. Elias Zaikos - gtr, vox George Bandoek - harp, slide gtr, vcls So Zissis - bass Alex Apostolakis - drums, vcls https://blueswire1.bandcamp.com/album/amplified

Μεγειές και καλόπαιχτη. Το "στάνταρ" πάντως δεν είναι το 43mm, τουλάχιστον για τις βιντατζ φένδερ είναι 42. Τα 3.6 κιλά είναι πολλά και για μένα, εδώ και καιρό ταβάνι μου είναι τα 3μισυ. Τέλος της γκρίνιας μου με το οτι δεν μπορώ να "δεχτώ" τα 22 τάστα σε στρατ/τέλε, κάτι πάντα μου φαίνεται εκτός αρμονίας. ?

Το κάθε όργανο είναι μοναδικό, αν βγάλουμε απο την εξίσωση φασόν κατασκευές, απ όλα έχει ο μπαξές, έχω παίξει με Τελε άγκυρες και Λέστερ πούπουλα, ξύλα, προέλευση, κατασκευή, τα πάντα καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα και φυσικά και τον ήχο, ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του. Πάντως, σε σχέση με τα όσα έγραψε ο @gkourmoul1 πιο πάνω, θα έλεγα πως ο ήχος μιάς ελαφριάς κιθάρας είναι πιο φωτεινός και αέρινος ενώ μιας βαριάς πιο οξύς και μουράτος. Φανταστείτε ένα τρένο που ταξιδεύει, στη μια περίπτωση πάνω σε ράγες και την άλλη αιωρούμενο - κρεμασμένο πάνω απο το έδαφος. Προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια λόγω προβλημάτων μέσης παίζω με ελαφριά όργανα - τα οποία και μου αρέσουν και με βολεύουν περισσότερο. Δεν ξέρω αν μου αρέσουν επειδή είναι ελαφριά η αν συνήθισα τον ήχο τους με τα χρόνια αλλά έτσι είναι για μένα. Σπάνια ένα βαρύ όργανο θα με κατακτήσει, εντυπωσιάσει ίσως, αλλά μέχρι εκεί. Οι κανόνες είναι για να καταρίπτονται πάντως, οι 70ς Στρατ χορεύουν γύρω απο τα 4 κιλά αλλά κάποια στιγμή πιάνω μια με το ζόρι 3. Είχα (και έχω) κιθάρες πανάλαφρες που ζυγίζουν τέλεια, θυμάμαι μια Guild Aristocrat που κράτησα κάποιο διάστημα ήταν 2.3 κιλά και δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα ζυγίσματος, απο την άλλη μια Κάστομ 4,5 κιλά δεν καθόταν με τίποτα στ αυγά της. Ένα τελευταίο, αν κάποια στιγμή συναντήσετε όργανο που ο τρόπος που ακούγεται και παίζει σας κόβει την ανάσα, το πιθανότερο είναι να θελήσετε να το αποκτήσετε ακόμα κι αν βρίσκεται στον αντίποδα των προτιμήσεων σας. Και θα είστε τυχεροί.

Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το chat gpt που συζητάτε και συγνώμη για το οφ τόπικ, απλώς ο Αλί μου θύμησε πως κάπου το είχα κρατημένο και είπα να συνδράμω για όσους δεν το ξέρουν.

Διαφορετικά είδη μουσικής, διαφορετικοί μουσικοί, διαφορετικά "αφεντικά". Τα δεδομένα μπορεί και να αποκλίνουν σημαντικά, τα ευτράπελα πάλι όχι και τόσο. Θυμάμαι με τους Blues Wire πριν 25-30 χρόνια θεωρούσαμε τη μιάμιση ώρα ως τυπικά σωστή επιλογή και τούτο ήταν το στάνταρ γενικότερα και για γκρουπ του εξωτερικού και για μας όταν παίζαμε εκτός συνόρων. Κατα κανόνα αυτό δεν είχε εφαρμογή, εκτός απο τις περιπτώσεις όπου πολλά σχήματα σε κάποιο φεστιβάλ έπρεπε να χωρέσουν σε λίγες ώρες. Ήταν βάση της συμφωνίας, αν θέλαμε (που θέλαμε) παίζαμε περισσότερο, αν κατεβαίναμε όμως στη 1,5 ώρα δεν έλεγε κάποιος κάτι. Αυτά κάποτε, οι πραγματικές συνθήκες στην Ελλάδα λένε πως λάιβ κάτω απο 2 ώρες δεν είναι αποδεκτό. Εμείς -ανάλογα με τις συνθήκες- παίζουμε εδώ και χρόνια χοντρικά 2 με 3 ώρες και πολλές φορές έτυχε να τις ξεπεράσουμε, ήταν δική μας επιλογή όμως. Φυσικά το στυλ μας είναι μπλουζ/ροκ αυτοσχεδιαστικό σε μεγάλο κομμάτι του, συχνά έχουμε τζαμ, οπότε δεν αποτελούμε και κάποιο μέσο παράδειγμα. Εφόσον εξαρτάται απο μας δεν κάνουμε διάλειμμα, όσο κουραστικό κι αν γίνεται το λάιβ, κάποιες λίγες φορές όμως τυχαίνει κι αυτό, δεν το προτιμώ κατα κανόνα. Εδώ και αρκετά χρόνια φυτιλιάζομαι άσχημα με τα "παίξτε λίγο παραπάνω", "να το τραβήξουμε λίγο γιατι ήρθαν 2 παρέες"κλπ, δεν ανέχομαι πλέον τέτοιες κουβέντες και τις κόβω ανεξάρτητα απο κόστος. Εξαιρέσεις υπάρχουν, έχει να κάνει με την ευγένεια του λόγου, την διακριτικότητα και τον σεβασμό που δείχνει ή όχι ο μαγαζάτορας στους μουσικούς. Στάνταρ διάρκεια δεν μπορεί να υπάρξει, εξαρτάται απο το σχήμα και το πόσο θέλει και μπορεί να υποστηρίξει αυτό που κάνει, ο Σπρινγκστην κάνει λαιβ 4 ώρες αλλά γύρω του υπάρχουν πολλοί που βγαίνουν μπροστά και κρατάνε το σόου κατα διαστήματα, απο την άλλη οι DrFeelgood παίζανε βαριά 1,5 ώρα 25-30 τρίλεπτα τραγούδια και ένοιωθες το ίδιο γεμάτος ως ακροατής.

Είμαι υστερικός με τα προφίλ και τα πάχη, μετά απο τόσα χρόνια κι αμέτρητες κιθάρες, να πω οτι τελικά η κιθάρα ως όλον παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο, ενώ σε όλα τα ενδιαφέροντα που κατέθεσαν οι συζητητές για τα μπράτσα θα ήθελα να προσθέσω τον πιο καθοριστικό παράγοντα κατα τη γνώμη μου, τους "ώμους", shoulders της κάθε πρότασης. Ένα μεσαίο μπράτσο με τονισμένους ώμους φαίνεται πολύ παχύτερο στο χέρι και το αντίθετο. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό σε μπράτσα τύπου V (warmoth boatneck για παράδειγμα) όπου ενώ οι αριθμοί τρομάζουν η πραγματικότητα διαφέρει ριζικά. Υπάρχουν κάποιες σταθερές όπως ας πούμε το φαρδύτερο μπράτσο μάλλον θα φανεί λεπτότερο αλλά το παιχνίδι παίζεται στα shoulders. @fusiongtr Κι εγώ είχα παίξει στον Νάκα μια sg που με συνεπήρε τόσο το μπράτσο που πήγα μετά απο λίγες μέρες να την αναζητήσω και είχε πουληθεί..θα την έπαιρνα μόνο γι αυτό. Στις Γκίμπσον πάντως δεν είναι παράδοξες οι διαφορές αφού το τελικό sanding αλλά και το αρχικό shaping γίνεται με το χέρι (έτσι λενε τουλάχιστον) οπότε δικαιολογημένα βλέπεις διαφορές στο ίδιο μοντέλο και κάποιες φορές μάλιστα έντονες.

Το καναδέζικο, βόρειο εν γένει και όποιο άλλο απλό ash μπορεί να είναι βαρίδιο τύπου άγκυρας - και συνήθως έτσι είναι. Το swamp ash όμως είναι άλλη ιστορία, κατα κανόνα πολύ ελαφρύ και με διαφορετικά νερά, γι αυτό και σπανιότερο και ακριβότερο. Προσωπικά, οι πιο έυηχες και πλήρεις τονικά bolt on κιθάρες που έχω παίξει ήταν με swamp ash σώμα και maple μπράτσο. my2c

Jimi Hendrix Thin Lizzy Wishbone Ash Allman Brothers ZZ Top Όλοι οι παραπάνω έχουν πληθώρα κομματιών με σχήματα και θέματα που λατρεύω. Δεν ακουμπάω κλασσικά μπλουζ γιατί θα γράφω μέχρι το βράδι, θα κάνω μια εξαίρεση για το κάτωθι που ο φίλος μου ο μπαρμπα Τζον θεωρεί ως το κορυφαίο heavy metal τραγούδι που έχει ποτέ γραφεί, όχι αδίκως. ?

Δεν το διατύπωσα σωστά, ίσως λέχθηκε κάποια στιγμή ως αστείο απο τον Πεντζίκη (ο οποίος κρατούσε με συνέπεια τα αρχεία απο το στούντιο του) το να πεταχτούν, εκείνο που σίγουρα ελόχευε ως κίνδυνος ήταν το να ξαναγραφτούν και να χαθεί το υλικό.

Ποστάρω εδώ αυτή την μακρόσυρτη ιστορία ως δείγμα του πώς κάποτε λειτουργούσαν τα πράγματα (και) στον χώρο της ηχογράφησης και τις πατέντες που επινοούσαν οι ηχολήπτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Εδώ ταιριάζει γάντι το "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι". ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLUES WIRE - THE LOST ALBUM 1991 (όπως την έζησα και τη θυμάμαι) Πριν μερικά χρόνια, με κάλεσε στο τηλέφωνο ο φίλος κι εξαίρετος μουσικός Γιώργος Πεντζίκης (τότε εξακολουθούσε να ασχολείται με το στούντιο του) και μου λέει «γιατρέ μου, έχω κάτι παλιές ταινίες δικές σας εδώ που σαπίζουν στην υγρασία, πληρωμένες είναι, αν θέλεις έλα να τις πάρεις αλλιώς θα τις πετάξω». Αντιλήφθηκα πως πρόκειται για κάποιες ηχογραφήσεις που είχε χρηματοδοτήσει ο Μύλος στο ξεκίνημα του προκειμένου να δραστηριοποιηθεί και ως εταιρεία έκδοσης δίσκων. Ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα πως δεν θα υπάρχουν πλέον αλλά και χάρηκα ιδιαίτερα μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεν τα κομμάτια, σε προβληματικές και αμφιβόλου ποιότητας κασέτες δε, του απαντώ «κράτα τες, κανονίζω να περάσω να τις πάρω». Κι αυτό έκανα άμεσα, φορτωμένος συγκίνηση και αναμνήσεις. Αυτές οι καταγραφές έγιναν το 1991 με στόχο να κυκλοφορήσει τότε ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, οι μήνες κυλούσαν με τον Μύλο να γιγαντώνεται και τις υποχρεώσεις να πολλαπλασιάζονται, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα γραφεία της επιχείρησης, κάπως ξεχάστηκε το θέμα και υποχώρησε στην λίστα των προτεραιοτήτων της νεοσύστατης δισκογραφικής, στο μεταξύ πρόσωπα και καταστάσεις άλλαζαν και διαφοροποιούνταν η λειτουργία της, με τούτα και με άλλα πέρασε ένας χρόνος και όταν ωρίμασαν οι συνθήκες να βγει επιτέλους το άλμπουμ, εμείς είχαμε διανύσει απόσταση καλλιτεχνικά έχοντας εμπλουτίσει το ρεπερτόριο μας με πιο φρέσκα τραγούδια και βελτιώνοντας τις επιδόσεις μας ως μουσικοί, οι φιλοδοξίες του Μύλου είχαν απλωθεί περαιτέρω και τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξεχαστούν τα περσινά ξινά σταφύλια και να ξεκινήσει μια νέα, καλύτερα οργανωμένη και δουλεμένη προσπάθεια, κάτι που οδήγησε λίγο αργότερα στην κυκλοφορία του Bulldog boogie. Πέρασα το λοιπόν και παρέλαβα τις πολυκάναλες ταινίες, γέμισα το πορτμπαγκάζ και τις αποθήκευσα πρόχειρα στο σπίτι μου. Αργότερα, ξεκίνησε ένας νέος γύρος προβληματισμών και εν δυνάμει αδιεξόδων, αφού με κάποιον τρόπο έπρεπε οι ταινίες να ελεγχθούν και εφόσον έπαιζαν αξιοπρεπώς, το υλικό να διασωθεί σε ψηφιακή μορφή καθώς τα χρόνια των mp3 και του internet είχαν ήδη κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά της μουσικής. Αφού σκέφτηκα τις ενδεχόμενες επιλογές μου, επικοινώνησα με τον Γιώργο Μάνιο, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκαν αρκετές δουλειές του γκρουπ και προσωπικές μου, άλλωστε ο Γιώργος ήταν από τους λίγους που ακόμα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση τα παλιά του Atari και υπήρξε διαβόητος για την νοικοκυροσύνη του, τον εξοπλισμό αλλά και τις γνώσεις του, όντας ένας αυθεντικός gearhead στον τομέα του. Αφού ολοκληρώθηκε η μεταφορά, ήρθε τελικά η στιγμή της αποκάλυψης, οι ταινίες αναπαύονταν στα χαρτόκουτα τους και ήσαν τυλιγμένες με διαφανή πλαστικά, η όλη διαδικασία μου θύμισε –τηρουμένων των αναλογιών- διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει με αντίστοιχα ξεσκεπάσματα σαρκοφάγων από ασύλητους τάφους. Με αργές κινήσεις απομακρύνθηκαν τα νάιλον, ανοίχτηκαν προσεκτικά τα κουτιά και ιδού, οι παχιές ταινίες στο εσωτερικό τους. Η κατάσταση τους ήταν στα όρια του αθλίου, η υγρασία των υπογείων είχε τρυπώσει μέσα τους και η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική. Με συνέπεια και ιδιαίτερη προσήλωση ο Γιώργος, αφού καθάρισε όσο μπορούσε επιφανειακά την πρώτη ταινία, την τοποθέτησε ευλαβικά πάνω στο παλιό αλλά απαστράπτον και άριστα διατηρημένο μηχάνημα και πάτησε το play. Τίποτε δεν συνέβη. Η ταινία αρνιόταν πεισματικά κα κινηθεί έστω και ένα εκατοστό, οι πλευρές της εφάπτονταν θαρρείς με κόλλα, απογοήτευση. Ο Γιώργος δεν έχασε την πίστη του, ασφαλώς και διότι η όλη κατάσταση αποτελούσε και μια πρόκληση για τις ικανότητες του, «άσε να το ψάξω λίγο και θα σου πω» δήλωσε, καθώς εγώ αναχώρησα με καψαλισμένα φτερά. Μια δυο μέρες μετά, μου ανακοινώνει τηλεφωνικά πως αφού έψαξε τα κιτάπια του, βρήκε μια λύση που ίσως αποδειχθεί λυτρωτική, «έλα από δω, θα τις ψήσουμε», τον ακούω να λέει. Στον χώρο του εκ του σύνεγγυς, μου εξηγεί πως ο τρόπος αποκόλλησης και τελικά αναπνοής στις ταινίες, μπορεί να επιτευχθεί με την κατάλληλη θέρμανση, κάτι που όμως είναι επικίνδυνη διαδικασία και μπορεί να αποβεί μοιραία, απαιτεί υπομονή και χειρουργική ακρίβεια, απολύτως συγκεκριμένες τιμές χρόνου και θερμοκρασίας για να υπάρξει ευτυχές αποτέλεσμα. Οπλισμένος λοιπόν με state of the art θερμόμετρο και χρονόμετρο, θερμαίνει τον φούρνο της κουζίνας στους επιθυμητούς βαθμούς, τοποθετεί μέσα του την ταινία και κρατώντας το χρονόμετρο και τις ανάσες μας, περιμένουμε. Τα γεμιστά ωχριούν μπροστά στην τέχνη επιπέδου μάστερ σεφ που επέδειξε ο έμπειρος ηχολήπτης, κάποτε η διαδικασία παίρνει τέλος, μαγειρεύτηκαν τα τραγούδια, η ταινία μπαίνει ξανά στο παλιό μηχάνημα αναπαραγωγής και voilà! Ο ήχος του συγκροτήματος ξεπηδάει από τα ηχεία, ζωντανός και φρέσκος σα να ηχογραφήθηκε πριν μια βδομάδα. Με αυτά τα μαγικά ο Γιώργος έσωσε αυτή τη δουλειά ψήνοντας υπομονετικά σαν καλή νοικοκυρά όλες τις ταινίες, κάναμε και μια πρόχειρη επιτόπου μίξη και σώθηκαν τα αρχεία σε ψηφιακή μορφή. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη και υποκλίνομαι με υπέρτατο θαυμασμό για όσα πέτυχε, σ’ ευχαριστώ κύριε Μάνιο. Από μουσικής πλευράς, θεωρώ το Blues Wire 1991The lost album, μάλλον καλύτερο του Bulldog boogie που έκλεψε τη θέση του στην δισκογραφία μας, μπορεί το τελευταίο να έχει έναν αέρα πιο μοντέρνο για την εποχή και σίγουρα εμείς σαν παίκτες κάναμε χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο που φάνηκαν πιο καθαρά με κείνη την έκδοση, το 1991 παρόλα αυτά ως όλον, μολονότι πιο τραχύ και ακατέργαστο, στέκει κατά την άποψη μου σε υψηλότερο επίπεδο και διατηρεί πιο ενιαίο ύφος. Εδώ περιέχεται η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού Bulldog boogie και μια πρωτογενής εκδοχή του I don’t worry, τα μόνα κομμάτια που βρήκαν θέση στον δίσκο που ακολούθησε έναν χρόνο μετά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με ρυθμούς πολυβόλου, τραγούδια όπως τα Jump out of my grave, I feel like crying, Tobacco road, Willie and the hand jive έκαναν θραύση στις συναυλίες μας όμως ποτέ δεν καταγράφηκαν, κάτι άδικο στην συνείδηση μου που αυτή η κυκλοφορία έστω και ετεροχρονισμένα αποκαθιστά. Ο Σωτήρης και ο Αλέξης βρίσκονται στα καλύτερα τους ενώ ο Νίκος καταθέτει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα παιξίματα του στην κιθάρα με αιχμή του δόρατος το εξαίσιο I believe to my soul. Εγώ από την άλλη, πάντα πιστός σε μια αέναη δημιουργική καθημερινότητα σε ότι αφορά την τραγουδοποιία, συνεισφέρω αρκετά κομμάτια που ακούγοντας τα σήμερα νοιώθω υπερήφανος, και μουσικά και στιχουργικά. Όσο κι αν η καρδιά μου πάγωσε στιγμιαία καθώς ξεκινάει το The name of the game λέγοντας two times six, is just a kiss on the cheek καθότι μου θύμισε σύγχρονες αθλιότητες με 12χρονα κοριτσάκια, η περιγραφή του άνδρα κυνηγού που βρίσκεται στο κατόπι της γυναίκας θηράματος και τα στάδια από το φλερτ στην καψούρα κι από κει στις συμβάσεις και την αναπόφευκτη παράδοση στην φθορά, θεωρώ πως στέκει με αξιώσεις συμβάλλοντας στην αγαπημένη σταθερά της κυρίαρχης θεματολογίας των μπλουζ που είναι ο έρωτας. Το Jump out of my grave είναι ίσως το πιο δραματικό τραγούδι που έχω γράψει για την ανεκπλήρωτη αγάπη και την σταδιακή αποξένωση που ακολουθεί έντονα πάθη και συμβίωση εραστών, ενώ στο Call the blues again καταθέτω μια από τις καλύτερες ρίμες που έχω σκαρώσει στο πνεύμα της στιχουργίας που χαρακτηρίζει το ιδίωμα που υπηρετώ: putting you and me together is just like fire and ice, you ain’t no mother Teresa baby and I ain’t no Jesus Christ. Δε λείπουν βέβαια και οι πολιτικοκοινωνικές νύξεις, όπως στο VIP που και τούτο υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό εκείνα τα χρόνια, και για του λόγου του όμως η λήθη καραδοκούσε. Ας είναι, νοιώθω μεγάλη χαρά που ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιοποιείται η τότε προσπάθεια μας και ένας χαμένος κρίκος της σειράς στην ιστορία του γκρουπ μπαίνει στη θέση του.

Ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις απο το 1991 με την πρώτη σύνθεση του γκρουπ, στους παλιότερους φίλους της μπάντας - και ειδικά εκείνους των τελευταίων χρόνων του Παραρλάμα και των πρώτων του Μύλου - είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσουν πολλές αναμνήσεις. THE LOST ALBUM 1991 by Blues Wire

Απο σήμερα το νέο μας άλμπουμ διαθέσιμο για streaming/downloading σε γνωστές πλατφόρμες του internet. Στο YouTube music εδώ: https://music.youtube.com/playlist... Για παραγγελίες/αγορά του cd σε φυσική μορφή Ελλάδα και εξωτερικό: https://lotus.gr/record_info.php?ID=74230 Spotify, itunes etc: https://songwhip.com/blueswire/hobo-street

Εδέησα να φτιάξω μια official σελίδα στο bandcamp για το hobo street και όσα προκύψουν για τους blues wire. Εδώ μπορείτε να το ακούσετε και να το αγοράσετε σε ψηφιακή μορφή ολόκληρο η όσα κομμάτια επιθυμείτε. Ο ήχος είναι στην υψηλότερη δυνατή ποιότητα. Support the band! Σε λίγες ημέρες θα είναι διαθέσιμο και σε όλες σχεδόν τις υπάρχουσες πλατφόρμες (spotify, Utube etc.), θα επανέλθω. HOBO STREET by Blues Wire

Το φρέηζιν' είναι μια συνισταμένη του τι ακούς, τι είσαι ικανός να κάνεις και τι γουστάρεις να κάνεις. Η βαρύτητα της κάθε παραμέτρου καθορίζεται απο την εν γένει προσωπικότητα του μουσικού. Το σημείο καμπής/διαφοράς έρχεται όταν περάσεις στο παίξιμο σου σχήματα και φράσεις που προκύπτουν σχεδόν ως φυσική επιλογή και λιγότερο ως τεχνητή κατασκευή. Για το λεγόμενο φήλινγκ, υπάρχει μια ασάφεια στην αποκωδικοποίηση του όρου, καθότι για πολλούς συγχέεται με την μεταδοτικότητα, κάτι που δεν είναι ακριβώς λάθος κατα την γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση, για την πλειονότητα, συνήθως εκείνος που έχει delivery θεωρείται πως παίζει και με φήλινγκ, αυτός όμως που είναι αισθηματίας δεν είναι κατ' ανάγκη και μεταδοτικός.

Απο σήμερα ο δίσκος μας Hobo Street είναι διαθέσιμος. Για παραγγελίες/αγορές αποκλειστικά στο δισκοπωλείο Λωτός. Επίσης και στις συναυλίες μας, εφόσον υπάρχει απόθεμα. https://lotus.gr/info/?language=EL https://lotus.gr/record_info.php?ID=74230 Και μια διευκρίνιση. Ο Λωτός στέλνει παντού στον κόσμο. ? "You can purchase from our virtual shop by credit card, PayPal, or, for customers resident in Greece, by cash on delivery."

Πάντα πίστευα πως το φεντερίσιο dakota red θα ταίριαζε απίστευτα σε 335, κάποιες παλιές cherry φαίνονται κάπως έτσι με το πέρασμα των χρόνων.

Απο τέχνη καλά τα πάει ο γιατρός, μη τον φοβάστε. ?

Fred Stuart

Κατά κανόνα ένας απο τους τρεις Vibrolux Reverb που είχα εκείνους τους καιρούς στην κατοχή μου.

Περιμένοντας να έρθουν τα αντίτυπα του νέου δίσκου μας (ζωντανά ηχογραφημένου) Hobo Street, μια φωτο του οπισθόφυλλου που δείχνει τα κομμάτια που περιλαμβάνονται, συνθέτες και διάρκειες.

Πάντως, αυτό ακριβώς που γράφεις εν πολλοίς σχολιάζει ο Γουότερς, θεωρώντας πως η διαδικασία αλλαγής είχε ήδη ξεκινήσει απο Ζελένσκι+ΗΠΑ. Θέλω μόνο να σημειώσω στο νήμα, ο Γουότερς είναι ένας σκεπτόμενος μουσικός που δεν έχει φοβηθεί να εκφράσει τη γνώμη του, σε αντίθεση με την πλειονότητα των καλλιτεχνών. Ουδείς αλάθητος και μπορεί κάλλιστα να διαφωνούμε με κάποιες τοποθετήσεις και του συγκεκριμμένου αλλά και άλλων. Προσωπικά δεν θεωρώ πως προδόθηκα η κάτι άλλο απο την στάση του, και πριν 30 χρόνια κάποιες σκέψεις του δεν με έβρισκαν σύμφωνο, είμαι κάθετος όμως πως στη ζωή μας χρειαζόμαστε πολλούς Γουότερς, πολύ περισσότερο απο πολλούς σοβαροφανείς γραβατωμένους που καμώνονται τους ανθρωπιστές. Η στάση του και ο λόγος του έχουν αξιοπρέπεια και συνέχεια και πάντα ακούω και διαβάζω με προσοχή τις θέσεις του.