ez

"The Greatest Unknown Guitarist In The World" Μόλις το παρακολούθησα όλο κι είπα να σας το θυμήσω-ή να σας το γνωρίσω... Καταπληκτικό live/documentary για τον άνθρωπο και μουσικό Roy Buchanan. Δεν έχω λόγια...το λιγότερο πολύ ενδιαφέρον για οιονδήποτε λάτρη της κιθάρας και της blues/country based-ούτως ειπείν- μουσικής και MUST για κείνους που τον γουστάρουν ειδικώτερα. Έχει μερικά κλιψ στον σωλήνα (παραθέτω ένα) αλλά αξίζει 100% την μιάμιση ώρα απο το χρόνο σας. Με μερικές καταπληκτικές εκτελέσεις/συνεργασίες/παρουσίες -και παρουσίαση του θρυλικού Bill Graham...δείτε παρακάτω. - Jerry Garcia Interview - Roy Buchanan Interview - Merle Haggard Interview 1. After Hours 2. ? (Gospel tune) 3. Merle Haggard: Travellin' Blues (originally by (Country) Jimmie Rodgers) 4. Merle Haggard: I Love You You 1000 Ways 5. Johnny Otis: Sweet Home Chigago 6. Johnny Otis: Worried Life Blues 7. Roy Buchanan: ? Guitar instrumental ("farther along" ?) 8. Roy Buchanan: Misty 9. Roy Buchanan: ? 10. Roy Buchanan: Sweet Dreams 11. Roy Buchanan: Johnny B. Good 12. Roy Buchanan: Down By The River 13. Roy Buchanan: Roy's Bluz 14. Roy Buchanan: By The Time I Get To Phoenix (Jimmy Webb song, "done in the Glenn Campbell version") 15. Nils Lofgren & Roy Buchanan: Shotgun 16. Roy Buchanan: Messiah Will Come Again (no sound) Tracks 1, 10-16: Roy Buchanan & Snakestretchers, live at Soundstage, New York, USA 8.9.1971 Roy Buchanan: guitar, vocals Dick Heintze: keyboards Chuck Tilley: vocals, rhythm guitar Pete Van Allen: bass guitar Marc Fisher: percussio Mike "Pokey" Walls or Ned Davis: drums Nils Lofgren: guitar (only track 15) Track 2: Roy Buchanan at Pentecostal church of God, Pixley, California, USA Summer 1971 Tracks 3-4: Merle Haggard and his Strangers (with Roy Buchanan): live at Pat and Charlies, Ridgecrest, Bakersfield, USA Summer 1971 Tracks 5-6: Johnny Otis (with Roy Buchanan): live at Santa Monica, Los Angeles, USA Summer 1971 Tracks 7-8: Mundell Lowe (with Roy Buchanan): live at Donte's, West Hollywood, USA Summer 1971

Μακαρίτης κι αυτός (δυστυχώς...), (συν)υπεύθυνος για το θρυλικό ντεμπούτο άλμπουμ των Outlaws, εξαιρετικός τραγουδιστής και σαφώς σε ό,τι αφορά τα λικς του κομματιού βρισκόταν --το λιγότερο- σε common ground ;).

Κατ'ουσίαν δεν διαφωνώ με κανέναν στην συζήτηση αυτή ;D... 'Οπως ανέφερα παραπάνω είναι ζήτημα παιδείας, αξιολόγησης κι επιλογής του δέκτη, δεν αφορά εμένα, εσένα ή όποιους άλλους οι οποίοι -καλώς- έχουμε διαφορετικές ανάγκες, ηλικίες, ιστορικά ασθενείας ;D ή τι άλλο. Αν θέλετε να συζητήσουμε αποκλειστικά για τις νεότερες γενιές του ιντερνετ και του γιουτουμπ και το πως θάπρεπε ν'αντιμετωπίζουν την τηλεόραση και τους ανθρώπους που κινούν μοχλούς και νήματα, ή ακόμα και για κείνους τους ώριμους που ενσυνείδητα κλείνουν τα χαζοκούτια κι επιλέγουν άλλα, ΟΚ. Καλό είναι πάντως να μην ξεχνάμε πως η τηλεόραση δεν εκπέμπει μόνη της, κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται απο πίσω κι εκεί το πράγμα ξεφεύγει -και σαν θέμα συζήτησης και σαν παρουσία του στο συγκεκριμμένο φόρουμ.

Ο μοναδικός δίσκος που ηχογράφησε δείχνει όχι μόνο το ταλέντο και το εύρος του παιξίματος του αλλά κυρίως φανερώνει μία δυναμική που "φωνάζει" για σπουδαία πράγματα στο μέλλον...το οποίο δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ γι'αυτόν...όσο για τα όσα έκανε στους Σκίναρντ, νομίζω όλοι οι φίλοι του γκρουπ ένοιωθαν πως θα ήταν ο καταλύτης που θα έσπρωχνε τη μπάντα σε ακόμη ψηλότερα επίπεδα...

Του λόγου μου βλέπω τηλεόραση, συχνά ειδήσεις και συζητήσεις, κάποιες αθλητικές μεταδόσεις, μουσικά αφιερώματα (που τέτοια τύχη... ???), σπανιώτερα αν πέσω πάνω τους ντοκυμανταίρ, επιλεγμένα ταινίες και, αναπόφευκτα όλη τη "μπίχλα" ανάμεσα ;D... Τη θεωρώ μαγικό μέσο και, έν τινι τρόπω την αγαπάω, όπως και πλείστα μέσα -απόρροια τεχνολογικών εξελίξεων κυρίως- που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας πιό ενδιαφέρουσα... Η χρήση του μέσου είναι εκείνη που εγείρει τις όποιες αντιδράσεις και βεβαίως η διαχείρηση των υπευθύνων προγραμμάτων και δικτύων. Αυτή είναι άλλη κουβέντα. Αυτό που μ'εξοργίζει αληθινά είναι η θέση που έχει στην Ελληνική πραγματικότητα. Ένας απόλυτος κυρίαρχος, τύρρανος χυδαίος και φθηνός που -δυστυχέστατα- διαμορφώνει συνειδήσεις και προσωπικότητες... Εγώ είμαι αρκετά υπομονετικός κι επιπροσθέτως έχω μιά διαστροφική περιέργεια που κατά καιρούς με κάνει να υπομένω απίθανες καταστάσεις, αλλά, αυτά αφορούν εμένα και τα χούγια μου. 8) Δεν μπορώ πάντως να μην αναφέρω κανα 2 περιπτώσεις όπου η τηλεόραση, όπως κι αν είναι αυτή, προσφέρει συντροφιά και ναι, για να γίνω και λίγο μελοδραματικός, παράθυρο στον κόσμο, τις εξελίξεις και τα γεγονότα σε ανθρώπους όπως είναι κάποιοι περασμένης ηλικίας, μοναχικοί εξ ανάγκης, ταξιδευτές...σκεφθείτε πόσες φορές ένας μουσικός που ξημεροβραδιάζεται απο το ένα ξενοδοχείο στο άλλο βρίσκει -κάποια, έστω- παρηγοριά σε μια ανοιχτή συσκευή... Η ύπαρξη της ως μέσο εκπαίδευσης, ψυχαγωγίας, προπαγάνδας και άλλων, είναι μεγάλη κουβέντα και αφορά κυρίως την παιδεία του δέκτη κι όχι την ύπαρξη του μέσου αυτού καθεαυτού που προφανώς δεν διαθέτει εγγενείς ιδιότητες και χαρακτηριστικά, αλλά απλά προβάλλει απόψεις κι αισθητικές των χειριστών αυτής.

Γειά σου ώ Νέστωρ! Γι'αυτό σε αγαπάω ;D, και ειδικά γι'αυτές σου τις επιλογές! Να προσθέσω 2-3 άλμπουμ με μυθικούς ήχους/παιξίματα στρατ: Buddy Guy - A Man and the Blues Nils Lofgren - Cry Tough Robert Cray - Strong Persuader Ειδική μνεία στον Eric Johnson για την αφοσίωση του ;)...

O Trower ήταν πάντα κυρίαρχος του ήχου, τότε, τώρα και για πάντα. Αδικημένος κιθαρίστας, μα κυρίως φιλοσοφημένος καλλιτέχνης. Τον θαυμάζω τα μάλα. Προσέξτε το ύφος και τις εκφράσεις του όταν μιλάει για τα διάφορα κιθαριστικά του και θα καταλάβετε πόσο τελικά ίδιοι στην ψυχή είμαστε όσοι "πεθαίνουμε" για την κιθάρα... Η θυμηθείτε τον αείμνηστο SRV και δείτε πίσω απο τις ικανότητες και το ταλέντο αυτό που έβλεπαν οι φίλοι του, one of the boys... Ή για να το θέσω μέσω των λόγων του Angus Young: είμαστε πιτσιρικάδες φυλακισμένοι σε σώματα ενηλίκων.....δε θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα... Όσο για τον Dewar, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, είναι απο τους πλέον αγαπημένους μου λευκούς τραγουδιστές ανεξαρτήτως ειδών και εποχών...

We're all under the same sky guys... Ε, καλά, όχι και μυστικά ;D... Όχι πολύς, σκέτο κύριος ;)...τώρα, για το νετ, μεγάλη κουβέντα αυτή... :-\

Όπως καταλαβαίνεις και ο ίδιος, η κιθάρα σου δε βοηθάει...όμως...αν ψάχνεις κάποιον συγκεκριμμένο ήχο που έχεις ακούσει, κάνεις την έρευνα σου και προσπαθείς να πλησιάσεις όσο γίνεται. Αν όμως ψάχνεις για μπλουζ ήχο γενικώτερα, τότε τα εργαλεία δεν έχουν πολύ σημασία, όσο η καρδιά και τα χέρια σου. Και, φυσικά, ν'ακούς όση περισσότερη μουσική μπορείς. Παρ'όλα αυτά, να δώσω ένα τιπ, δουλεύει στους πιό πολλούς ενισχυτές και μας προσφέρθηκε κυρίως απο τον σπουδαίο Robin Trower: bass-0 treble-0 middle-10 gain/volume-your taste ;D

Κατά διαβολική σύμπτωση είδα ένα μέρος της εν λόγω εκπομπής -τυχαία ;D... Αλλά μετά απο λίγο άρχισα να νοιώθω κάπως περίεργα, κάτι κομάρες, μιά ανακατωσούρα ένα πράγμα και δυστυχώς δεν είδα παρακάτω ;D...

Σε γενικές γραμμές ναι, το "επιβάλλει" άλλωστε το είδος μουσικής που παίζω αλλά και το γεγονός του οτι συχνά βρίσκομαι σε πάλκα. Όμως, εκείνο που αληθινά καθορίζει το αν και πόσο θα πειραματιστώ είναι οι συνθήκες του λάιβ. Όταν είναι δύσκολές, ένα προκαθορισμένο τραγούδι συνήθως εκτελείται χωρίς πολλά "πειράγματα"...αντίθετα, όταν όλα φαίνονται/ακούγονται σούπερ, σαφώς τα ρίσκα αυξάνονται σε αριθμό. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι για το αν θα κάνω κάτι ή όχι, αλλά είναι πιό προσωπικού ύφους, αφορούν κυρίως ψυχολογικές προεκτάσεις κι ενδεχόμενα κατά περιόδους "κολλήματα" διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων...

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας. Ίσως κι 81, δεν είναι και πολύ σίγουρος για την ακριβή ημερομηνία γέννησης ;D. Είναι σε πολύ καλή κατάσταση και αντέχει γερά, πως θα μπορούσε νάναι διαφορετικά άλλωστε; Σε τέτοιους ανθρώπους η ύπαρξη τους είναι ταυτισμένη με τη μουσική που παίζουν. Η ηλικία έχει κόστη βέβαια, τα χέρια του πλέον τον προδίδουν κάποιες φορές, αλλά μέχρι εκεί. Τύποι σαν τον Ρεντ μπορεί να "ψάχνονται" για ώρα στη συναυλία, αλλά κάποια στιγμή παίζουν μιά και μόνο νότα ή φράση που δεν τη ξεχνάς ποτέ... Μένει μαζί σου θέλεις δε θέλεις, κάτι σαν τα μπλουζ ας πούμε... Εκτός του συγκεκριμμένου αποσπάσματος, το μόνο που βρήκα μέχρι στιγμής είναι αυτό: http://videosonar.com/2/video/%20louisiana/xhuph5.html

Για μας ήταν πάντα υπέροχο να παίζουμε με τον Ρεντ, έτσι και φέτος. Αλίευσα αυτό το κλιπ με αρκετά καλό ήχο και εικόνα, για όσους ήσαν εκεί να θυμηθούνε και για όσους δεν τα κατάφεραν να έρθουν, να σχηματίσουν μιά ιδέα. http://www.dailymotion.com/swf/video/xhuske_louisiana-red-and-blues-wire-live-at-half-note_music

Στα (πολλά) χρόνια που παίζω μουσική έχω ηχογραφήσει με μετρονόμο 1-2 φορές. Το συναίσθημα που ένοιωσα ήταν κάπως "κλινικό" και αποστειρωμένο, έμαθα να παίζω είτε ζωντανά με άλλους είτε "πάνω" σε δίσκους βινυλίου...αλλά εγώ είμαι αυτοδίδακτος κι επιπροσθέτως ασχολούμαι με μιά κατα βάση λαική μουσική φόρμα (μπλουζ) που δε νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες ;D...μην πω τις αποφεύγει κιόλας... Είναι τεράστια η διαφορά απο το κάνω μπάντα και παίζουμε μουσική που μας "φτιάχνει" στο είμαι μουσικός πολυσύνθετος κι ενημερωμένος - έτοιμος να υπηρετήσω διαφορετικού τύπου κι αισθητικής δουλειές... Στη δεύτερη περίπτωση το εύρος των ήχων/τεχνικών/στυλ που πρέπει να καλύψει κάποιος είναι τεράστιο και οι απαιτήσεις ατελείωτες. Αυτό όμως που είναι κοινό για κάθε δημιουργικό μουσικό είναι η διάθεση να ψάχνεις διαρκώς το ποιός είσαι και που βαδίζεις, οπότε μοιραία κατα κάποιο τρόπο θα συναντήσεις στο δρόμο σου πολλά απ'όσα συζητάμε εδώ. Ξανά, είναι στο χέρι μας τι κάνουμε με όσα γνωρίζουμε στη διαδρομή. Μπορεί κάποιος να ξοδέψει μιά ζωη ψάχνοντας για το αν το 2 σε κάποιο ρυθμό πρέπει -ή του ταιριάζει- ν'ακούγεται ελαφρά πιό "πίσω" ή "μπροστά" και αυτές οι αναζητήσεις στη μουσική δεν έχουν τελειωμό, αλλά ούτε και μιά "σίγουρη" απάντηση. Για μένα, το να μπορείς να "φρενάρεις" ή να "επιταχύνεις" κατα βούληση αποτελεί ίσως το δυσκολότερο επίτευγμα στον τομέα του ρυθμού. Δεν είμαι ειδικός, έχω την εντύπωση όμως πως οι πλείστοι μουσικοί απο φυσικού τους έχουν την τάση να "τρέχουν". Εκείνοι που ασυναίσθητα "τραβάνε" είναι μειοψηφία. Το "καθιστό" feeling είναι κάτι που πολλοί ροκ/μπλουζ μουσικοί ζητούν και είναι αρκετά δύσκολο να το βρούν. Βοηθάει πολύ σ'αυτό που αποκαλείται restrained παίξιμο και -τουλάχιστον στα μπλουζ- προσδίδει γοητεία και ίσως "μαγκιά" επιτρέψτε μου να πω ;D. Απο την άλλη, δεν είναι πάντα το ζητούμενο...κόλαση >:(... Κι ένα τελευταίο. Οι ηχογραφήσεις του παιξίματος μας είναι σπουδαία βοήθεια για να καταλαβαίνουμε καλύτερα κάποια πράγματα...όμως...ακόμα κι εδώ το πεδίο αναζητήσεων είναι αέναο. Γιατί τα μηχανήματα και οι μετρήσεις μπορεί να δείχνουν αναντίρρητα κάποια αποτελέσματα, η μουσική όμως είναι -εκτός απο μετρήσεις, σύμβολα και νούμερα - και αίσθηση... Μου έχει συμβεί η αίσθηση να είναι υπέροχη αλλά -καταγεγραμμένα- το αποτέλεσμα με ψεγάδια και τούμπαλιν... Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει κάποιος ασφαλής δρόμος παρά το ειλικρινές και ανιδιοτελές ενδιαφέρον για την ίδια τη μουσική, τα μέσα και τους εκφραστές της. Καλό είναι να θυμόμαστε όμως, πως σ'αυτό το ταξίδι δεν υπάρχει τερματικός σταθμός.

Η αίσθηση του ρυθμού έχει πολλές παραμέτρους προς συζήτηση, εν πολλοίς όμως είναι έμφυτη. Ζέφυρε επτά, αν σου ήταν εύκολο να πατήσεις πάνω στον μετρονόμο, έχεις προφανώς ανεπτυγμένη απο φυσικού σου αυτή την αίσθηση -και ένα μεγάλο αβαντάζ στην μουσική σου πορεία ;D...απο σένα εξαρτάται πως θα διαχειριστείς τις όποιες δεξιότητες σου. Εύη, δε νομίζω πως είναι ζήτημα σωστού ή λάθους, είναι επιλογές ανάλογα με τις ικανότητες -μιλάμε για μουσικούς που ξέρουν να παίζουν και δεν ψάχνονται με τα βασικά... Σε κάποια shuffle/swing blues για παράδειγμα, το μπάσο είναι εκείνο που καθορίζει το ρυθμό ενώ ο ντράμερ παίζει πάνω στην κιθάρα, εν είδει ερωταπαντήσεων με έμφαση στον σχολιασμό και το παιχνίδισμα παρά στην σταθερότητα του "κυλίσματος".

Απο σήμερα το βράδυ (10:30) και για 7 ημέρες!!!ελπίζω να δω απο κοντά φίλους που έχω να συναντήσω καιρό αλλά να τα λέμε κι απο δώ καθότι έχω πρόσβαση σε pc!!oh yeah!!

Ευχαριστούμε για τα κατατοπιστικά και την δουλειά σου, θα πρέπει όμως να διορθώσω το εξής: η cross harp -που είναι η βάση για το μπλουζ παίξιμο- είναι στην ΤΕΤΑΡΤΗ και όχι στην πέμπτη νότα...παράδειγμα: η μπάντα παίζει σε ΛΑ (Α), η φυσαρμόνικα πρέπει να είναι σε ΡΕ (D) προκειμένου να ηχήσει στο στυλ αυτό. Φιλικά.

Η θλίψη είναι δεδομένη για τον θάνατο του σπουδαίου πιανίστα, αλλά στην περίπτωση αυτή -τουλάχιστον για μένα- συνυπάρχει με τον θαυμασμό, και, ναι, τη χαρά που έμεινε για τόσο καιρό σ'αυτό τον κόσμο παίζοντας τα μπλουζ. Νόμιζε κάποιος πως ήταν πάντα τριγύρω και ποτέ δεν θα πέθαινε... Παραθέτω ένα εξαιρετικό βίντεο για τα 95α γενέθλια του και τον δίσκο που κυκλοφόρησε γιορτάζοντας το γεγονός, με συμμετοχές πολλών και διαφόρων, κάποιοι μιλάνε για τον ίδιο και τη μουσική του, αξίζει να το δείτε...

Απίθανο!! Φαντάζομαι σε λίγα χρόνια (ή μήπως ακόμα και τώρα; ) οι νεότεροι κάπως έτσι θ'ανακαλύπτουν το τι εστί βιβλίο...όπως κάποιοι σημερινοί πιτσιρικάδες βλέπουν δίσκο βινυλίου και τον κοιτάν σαν αγνώστου προελεύσεως και χρησιμότητος γκάτζετ...ας είναι... Oh well...

Προφανώς ο σχεδιαστής δεν είναι ούτε καν του Λόουερ...ή πολύ αφηρημένος ;D...oh well...

Κι ένα bump για σήμερα το βράδυ...

HALF NOTE JAZZ CLUB 25/3/2011 - 31/3/2011 Ο Louisiana Red, Αποτελεί χωρίς αμφιβολία μία από τις περισσότερο σημαντικές προσωπικότητες του μπλουζ, έναν από τους τελευταίους αυθεντικούς legendary bluesmen. Κάθε χρόνο περιοδεύει ασταμάτητα από ήπειρο σε ήπειρο, τραγουδώντας τα δικά του βιώματα και ηχογραφώντας τα σε άλμπουμ υψηλών προδιαγραφών. Δεν είναι παράξενο ότι τόσο το ηλεκτρικό του άλμπουμ “Back to the black bayou”, όσο και το ακουστικό “You got to move” με τον πιανίστα David Maxwell, ανακηρύχθηκαν από το Blues Foundation σαν τα καλύτερα του 2010 στις αντίστοιχες κατηγορίες. Η μουσική του δραστηριότητα αρχίζει στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '40, όταν πιτσιρικάς παίζει φυσαρμόνικα και κιθάρα στους δρόμους για πενταροδεκάρες.Το 1948 γνωρίζει τον Muddy Waters, ο οποίος γοητεύεται από τον πεισματάρη δωδεκάχρονο ορφανό και του μαθαίνει όλα όσα ξέρει, περιθάλποντας τον σαν το πνευματικό του παιδί. Σήμερα, ο Louisiana Red είναι ο μοναδικός μουσικός του μπλουζ που παίζει σλάιντ, όπως ακριβώς και ο Muddy. Στη δεκαετία του '50 αρχίζει να ηχογραφεί με το ψευδώνυμο Crying Red ή Playboy Fuller. Στη συνέχεια υιοθετεί το Louisiana Red, είτε λόγω της Ινδιάνικης καταγωγής του, είτε εξαιτίας της σοσιαλιστικής του ιδεολογίας και δράσης στο κίνημα των Black Muslims και του Rev.Ike, στις αρχές της δεκαετίας του '60. Ο Louisiana Red είναι ένας μοναδικός φίλος για όσους τον γνώρισαν από κοντά - και είναι πολλοί αυτοί στην Ελλάδα - και ένας ξεχωριστός και μεγάλος καλλιτέχνης. Μαζί του στο Half Note οι Blues Wire. Ξεκινώντας την πορεία τους στο χώρο του blues στα 1983, οι Blues Wire βαδίζουν ήδη στην τρίτη δεκαετία τους, γεγονός πολύ σπάνιο για ελληνικό συγκρότημα, με αμέτρητες συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδος, εννέα άλμπουμ στη δισκογραφία τους και τον τίτλο μιας από τις καλύτερες blues bands στην Ευρώπη. Louisiana Red: φωνή / κιθάρα Ηλίας Ζάικος: κιθάρα / φωνή Σωτήρης Ζήσης: μπάσο Νίκη Γουρζουλίδου: τύμπανα

Έπαιζα κανα 2-3 χρόνια με τέτοιες, όντως υποκαθιστούν μια νορμαλ πένα αρκετά καλά αλλά αν βαράς δυνατά ;D δεν τα καταφέρνουν και τόσο...και δεν έχουν τόσο καλό ήχο... Πριν χρόνια έφτιαχνα μόνος μου παίρνοντας ένα σκληρό thumbpick και αφού έκοβα την άκρη του κολλούσα μιά πένα με τρόπο που με βόλευε (πολύ πριν κυκλοφορήσει αυτό: ;D http://www.strum-n-comfort.com/, δε δούλεψε για μένα πολύ καλά...αλλά είναι έδαφος να πειραματιστεί κάποιος με ελάχιστο κόστος...

Ουσιαστικά χρησιμοποιώ το thumbpick όπως μία πένα -σε κάποιες περιπτώσεις- σαν τον J.Winter ας πούμε...κι όχι πιό παραδοσιακά μόνο προς τα κάτω... Τίποτα δεν τάχει όλα, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις, το ζήτημα είναι να βρείς μιάν ισορροπία που να συνάδει με το στυλ του παιξίματος σου, τις εκφραστικές σου ανάγκες και τις τεχνικές σου αδυναμίες...

Έχω παίξει σχεδόν τα πάντα όλα ;D απ'ότι κυκλοφορεί, πρώτα βρες το μέγεθος που βολεύει στον αντίχειρα σου (small/med./large) και κατόπιν θα βρείς αυτό που θέλεις. Θα συνιστούσα μια παραγγελία απο το Elderly.com, έχουν μεγάλη ποικιλλία και αστείες τιμές, τα δε μεταφορικά είναι περίπου 7 ευρώ. Αγόρασε 5-10 διαφορετικές για να γνωρίσεις τα στυλ και τα υλικά και καταλήγεις όπου οι ανάγκες σου σε οδηγούν. Αυτές που προσωπικά χρησιμοποιώ και τις συστήνω ανεπιφύλακτα είναι οι Fred Kelly delrin, είναι εκείνες που αντέχουν σχεδόν οιαδήποτε κακομεταχείρηση αλλά και -κυρίως για τα γούστα και τον τρόπο παιξίματος μου- έχουν κορυφαία ηχητική σχέση με τα υπόλοιπα γυμνά δάχτυλα. Επίσης θα μπορούσες να πειραματιστείς "τρώγοντας" με μιά μικρή λίμα την άκρη, ώστε να τη φέρεις ακριβώς στο σχήμα και μέγεθος που επιθυμείς.