ez

Εγώ το βλέπω σαν το καλό που φέρνει η εξέλιξη και η τεχνολογία. Πως μπορείς να μην θαυμάσεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα, προιόν του ταλέντου και των ικανοτήτων μουσικών απ'όλα τα μέρη του πλανήτη, κάποιοι μάλιστα απο αυτούς -το πιθανότερο- δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ εν ζωή... Για τον Keb Mo, τιμή του, μαγκιά του και μπράβο του που συμμετέχει, όχι τόσο γι'αυτά που παίζει, όσο για το ότι η παρουσία του κατά μία έννοια υποδηλοί πως η μουσική ανήκει σε όλους, εξισώνει τους πάντες και δεν βασίζεται σε ονόματα, αλλά σε έμπνευση και αποτέλεσμα. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως κάποια στιγμή το όλο ζήτημα παραγίνει hype και καταλήξει σαν κάποια -αλήστου μνήμης- tribute albums του παρελθόντος που δοκίμασαν τις αντοχές μας, ελπίζω όχι.

...μμμ...σε μας τους παλιότερους βόρειους, ;D λάσπη είναι όταν δεν μπορείς να σταυρώσεις νότα... :-X

Ας το ξαναπώ κι εγώ, μήπως κι έχεις μπερδευτεί... Ο τύπος ΔΕΝ πουλάει τα ακουστικά, αλλά τη λίστα που περιγράφει, οπότε... Γενικά αγοράζοντας απο τον μπέη με Πέιπαλ υπάρχει εξασφάλιση, όμως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο τι καταλαβαίνουμε διαβάζοντας...πχ. αν γράφει: Amazing condition Les Paul Custom 1972 Carlton case!!! 650 $ !! ...τότε ο τύπος πουλάει τη θήκη της κιθάρας... Λίγη προσοχή και κατά τα άλλα οι αγορές είναι ασφαλείς.

Oh yeah...μαζί σου! Απλά υπάρχει αυτό το "κάτι" που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε/αναλύσουμε αλλά το νοιώθουμε... Γι'αυτό παίζεις έτσι ;D και γι'αυτό σ'αγαπάω :D...

Α ρε Νίκο, με στεναχώρησες πρωινιάτικα...μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητός ο κύριος...αλλά φαντάζομαι that's the way the story goes...όσο επιζούμε εμείς, τόσο θα πυκνώνουν παρόμοιες ειδήσεις...

Καμμία επιφύλαξη, ακριβώς όπως το ανέλυσες, ευχαριστούμε και πάλι.

Γιά μένα που είμαι άσχετος απο θεωρία ;D, αυτό, ναί, είναι κατανοητό. Ευχαριστώ.

Μάλιστα, αυτός είναι ο τρόπος για κλασικό μπλουζ παίξιμο. Απλώς έκανα την παρέμβαση γιατί αυτό: ...είναι λάθος και θα μπορούσατε να το διορθώσετε προκειμένου να μην δημιουργηθούν ασάφειες και μπερδέματα. Καλή συνέχεια.

Άντε!! ;D Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε φίλε μου, matawans!!...απ'όπου κι αν προέρχονται...

Ουπς, γύρισα κι ακούω φωνές... ;D Μμμμ...το θέμα άπτεται προσωπικών γούστων, αλλά δε βαριέσαι, here's my 2c... Πρώτα να πω πως το 7.25 δεν το θεωρώ απολειφάδι, συμφωνώ μεν πως τα 9.5-12 είναι easy way χωρίς "παραχωρήσεις", όμως το 7.25 έχει -να το πω έτσι- full grip, ειδικά αν είναι παχύ...1" ;D...εμένα μου αρέσει αυτό το feeling, τουλάχιστον σε vintage F type όργανα. Action, relief, frets and all that jazz... ;D Έχω δηλώσει πως το προσωπικό μου γούστο είναι: Χορδές χαμηλά (έως πολύ χαμηλά...) Μπράτσο αεροδιάδρομος ;D...0% relief, hey SF, dig what i'm sayin'?... ;) Ήχος πουσαρισμένος-destorted... Αυτά σε συνδυασμό με το οτι κοπανάω γερά ;D, έχουν σαν αποτέλεσμα να ΜΗΝ υπάρχει μεγάλη διάρκεια στις νότες -καθότι το compressing τα εξαφανίζει όλα...- αλλά έντονη παρουσία, ας πούμε πως δεν ακούς τόσο παραμόρφωση όσο θα δικαιολογούσαν τα settings... Εγώ βέβαια κάνω το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς με δάχτυλα/vol./tone/δυναμικές και το αποτέλεσμα με βολεύει, χώρια που μου δίνει και κάτι να σκαλίζω διαρκώς και να πολεμάω να το βρώ... ;D Ακόμα, στο soft tuch μπορείς εύκολα να παράξεις feedback, κάτι που όταν "βαράς" είναι πρακτικά εξαφανισμένο...αλλά επαναλαμβάνω, that's my own dirty self... 8) Δε χρειάζεται -ούτε θέλω- να πάρω κάποιον στο λαιμό μου... ;D

Το μέγεθος των τάστων είναι όρεξη του καθενός, όχι, εννοώ την αλλαγή στο radius...πάντως, αν είσαι ΟΚ με μεγαλύτερα τάστα, τα 6100 που ανέφερε ο SF όντως εξαλείφουν (ή ελαχιστοποιούν) το όποιο πρόβλημα. Είχα μπράτσο με μετρημένο radius μικρότερο!!!! απο 7.25 (Fender '63) το οποίο φορούσε 6100 και δεν καταλάβαινε τίποτα ;D.

Ψηλέ μου, ρώτα κι εμένα που είμαι τεμπέλης και γουστάρω χαμηλά τις χορδές ;D... Ο μόνος τρόπος είναι να φαγωθούν τα τάστα απο το 12 και μετά, όχι ομοιόμορφα όμως, αλλά με τρόπο σαν να αλλάζουν ελαφρά το ρέδιους...θέλει χέρια και προσοχή...γίνεται όμως - ρώτα και τον Λαμπή ;) ;D Το πιό σωστό θα ήταν να αλλάξεις την κλίση στην ταστιέρα απο το 12 και μετά κι ύστερα refretting...combined radius...αλλά κοστίζει και επηρεάζει την αίσθηση. Βέβαια ο πιό οικονομικός τρόπος -νέος είσαι, μη κοιτάς του λόγου μου-είναι να γίνεις άνδρας! ;D

Σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη-ανθρώπου...και είς εκ των ελαχίστων που αποτελεί πόλο συμφωνίας απόψεων των πολλών...συλλυπητήρια.

Συγγνώμη για την παρέμβαση, για μένα το ζήτημα έπαψε να υφίσταται όταν είδα τον Fran Christina (Fabulous T-birds) να παίζει φορώντας στο δεξί του All Star ένα σπηρούνι! :o ;D

Αν κρατούσα την κιθάρα ως έχει, θα άλλαζα κάτι/κάποια απο τα υπόλοιπα-και τούμπαλιν. Αλλά αυτό είναι μιά προσωπική γνώμη, όπως είπα, καλή συνέχεια, αν σας καίει, θα το βρείτε. ΥΓ. Ευχαριστώ για την εκτίμηση.

Το τραγούδι δείχνει (στ'αυτιά μου) σαν να μην ξέρει τι θέλει να γίνει... Εγώ δεν ξέρω βέβαια που θέλατε να πάτε, όμως: 1. Πάσχει στον τομέα φωνητικά. 2. Η lead κιθάρα-ειδικά στο πρώτο μέρος-αποπροσανατολίζει την όποια κατεύθυνση. 3. Συνθετικά/μελωδικά, το τραγούδι έχει κάτι απο την αισθητική του μεγάλου Willie Dixon. Αλλά για να ηχήσει προς τα εκεί (εφόσον υπάρχει τέτοια επιθυμία απο μέρους σας), τότε τα 1 & 2 πρέπει να επαναξεταστούν...αν η blues αισθητική είναι ζητούμενο. Φυσικά, εσείς κρατάτε το τιμόνι και στρίβετε όπου νοιώθετε... Καλή συνέχεια.

Δεν γνωρίζω την κιθάρα αλλά έχει κάτι που μ'αρέσει και είναι "μέσα" στα όσα ζητάς... Καλή τύχη. http://cgi.ebay.de/Greaser-ES-595TD-P90-Goldtop-Bigsby-Richwood-Koffer-/140502364214?pt=Gitarren&hash=item20b697f036

Παρασκευή βράδυ, να τα πούμε!

Πόσο χαίρομαι που βλέπω αυτό το θέμα! Ευχαριστώ απο καρδιάς! Νομίζω πως η "κατάδυση" στα βαθειά της λέξης κιθαρίστας φέρνει στην επιφάνεια τα πλέον απόκρυφα αυτής της σχέσης ανθρώπου-οργάνου, μιά βουτιά χωρίς "βοηθήματα", τεχνολογικά "τερτίπια", ηλεκτρισμό, τα δάχτυλα σε επαφή με τις χορδές μιάς ακουστικής... Ή όπως τίθεται στον τίτλο, fingerstyle...hard to believe you can get closer than that... Πολλές φορές -κι απο πολλούς- έχει ειπωθεί πως το τελικό (και ποιά ειρωνεία, πολλάκις και το αρχικό) στάδιο της πορείας κάθε κιθαρίστα έρχεται όταν πλέον δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά μόνον ο μουσικός και η κιθάρα του, γυμνοί, έτοιμη για την αναμέτρηση-ταύτιση. Μπορεί να είναι κι έτσι, δεν ξέρω... Αυτό που ξέρω είναι πως οι Γιάννηδες που αναφέρεις, (αλλά και όλοι όσοι μοχθούν σκληρά στον συγκεκριμμένο στίβο) τα παιδιά που γοητεύονται απο τύπους σαν τον Tommy Emmanuel, απο τους ήχους των Alex DeGrassi, Leo Kotke, John Fahey, Blind Blake, Mississippi John Hurt αλλά και των πιό σύγχρονων που μνημονεύονται στο αρχικό ποστ, είναι μαχητές αληθινοί, παλεύουν με θεούς και δαίμονες, ενάντια σε κατεστημένα που βασιλεύουν "αγριογούρουνα" -συμπαθάτε με για την προσβολή ζωάκια- και το πιό πικρό, είναι Έλληνες... Αν δεν τους έχετε ακούσει, είναι γιατί η χώρα που ζούμε όντως είναι κείνη που περιέγραψε ο Ρασούλης... Τους θαυμάζω και τους ζηλεύω, τους τιμώ και είμαι μαζί τους, όπως κι όσο μπορώ... Και ντρέπομαι που η πατρίδα μου εξορίζει με αφάνταστη απανθρωπιά και χυδαιότητα κάθε προσπάθεια που, μην ακούτε όσα λέω, ακούστε με τ'αυτιά σας, λάμπει απο μόνη της... Ακολουθώντας την προτροπή για να γνωρίσουμε κι άλλους Έλληνες του είδους, ν'αναφέρω την πολύ σοβαρή δουλειά που κάνει ο παλιός μου φίλος Γιώργος Παπάζογλου (στη φωτογραφία) ο οποίος απ'όσο ξέρω δυστυχώς δεν έχει κάτι ηχογραφημένο επί του παρόντος -κρίμα κι άδικο...- αλλά κι έναν σημαντικό fingerstyle μουσικό, καθηγητή, ταξιδευτή, με σπουδαίες στιγμές και συνεργασίες που θα σας αφήσουν άφωνους (δεν μου επιτρέπεται να επεκταθώ...). Ζει στο Βέλγιο κι εργάζεται στον κόσμο, είχα την τιμή να παίξω μαζί του κάποτε, για του λόγου το αληθές, Κώστας Χατζόπουλος: Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά νοιώθω πως έπρεπε/ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου εδώ, μια και τόφερε η ευκαιρία... Περιμένω με αγωνία να δω κι άλλους να συμμετέχουν σ'ένα θέμα που νομίζω παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. ΥΓ. Σε προσωπικό τόνο, επειδή αναφέρθηκε τ'όνομα μου (ευχαριστώ για τα καλά λόγια), είναι λίγο αστείο να μπαίνω στον ίδιο κουβά με κάποιους ανθρώπους που ασχολούνται με το είδος σαν να εξαρτάται η ζωή τους απ'αυτό...η επαφή μου με το fingerstyle παίξιμο είναι νηπιακού επιπέδου και οι ικανότητες μου κι ο χρόνος που μου μένει στη ζωή δεν φτάνουν για κάτι άξιο λόγου...μην μπερδεύεστε, κουτσοπαίζω λίγο fingerstyle κατά διαστήματα, εκείνο που κάνω, είναι απλώς να παίζω μπλουζ με τα δάχτυλα...

Το οποίον είναι; Σου θυμίζω το παράδειγμα του Robben Ford που ανέφερα νωρίτερα... Αγαπητέ, δεν διαφωνεί κάποιος-νομίζω- μ'αυτό...άλλωστε, αυτοδίδακτος δεν σημαίνει κατ'ανάγκην παίζω μόνος μου στο δωμάτιο μου...το αντίθετο θάλεγα. Εκείνο που με κάνει να "στραβώνω" λίγο ;D είναι μιά αίσθηση απόλυτου στα γραφόμενα σου, φυσικά κι έχεις όλο το δικαίωμα, απλά πιστεύω δε βοηθάει σε μιά ουσιαστική κουβέντα...

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε ερωτήματα περί τέχνης γενικώς, πολλώ δε μάλλον στο υποθετικό ερώτημα του αρχικού ποστ. Αν υπήρχαν ασφαλείς δρόμοι, όλοι θα ξέραμε τι να κάνουμε, πως να αποκτήσουμε εκείνα που χρειαζόμαστε κι εντέλει όλοι θα ήμασταν πετυχημένοι-ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο... Απάντηση σαφώς και δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο γνώμες/απόψεις-κι αυτά τάχουμε ξαναπεί, οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουμε απο μία... ;D Προκειμένου να ξεφύγουμε απο "μαντεψιές" καφενείου, εκείνο που έτσι ή αλλιώς οφείλουμε σαν λάτρεις της μουσικής είναι να προσδώσουμε πλούτο και γνώσεις στην "τρέλλα" μας και αυτά που υποστηρίζουμε κατά καιρούς να μπορούμε να τα στηρίξουμε μ'επιχειρήματα που αντλούμε απο τα όσα ξέρουμε ή, ακόμα καλύτερα, απο όσα ζούμε... Τα περί σπουδαγμένων - αυτοδίδακτων αποτελούν πολύ μεγάλη κουβέντα (ακόμα και ο χαρακτηρισμός αυτοδίδακτος σηκώνει πολύ συζήτηση) όμως τελικά άνευ ουσιαστικού αντικειμένου καθώς ο καθένας τελικά επιλέγει/οδηγείται σε κάποιον δρόμο, και, παρότι αποτελεί ανθρώπινη αδυναμία να θέλει κάποιος να προτάξει τη δική του επιλογή ως την πλέον "κουλ" ή ενδεδειγμένη, αυτό δεν τον κάνει αυτόματα "καλύτερο" ή με καλύτερες προδιαγραφές σε σχέση με κάποιον του "αντίπαλου δέους"... Θα αναφέρω 2 γεγονότα για κάποια που γράφτηκαν στα τελευταία ποστ, θεωρώ χρήσιμα. Αρκετοί ήσαν οι παλιοί μπλουζίστες που με καμάρι ανέφεραν πως πήραν μαθήματα απο κάποιους ή ακόμα και πως έχουν σπουδάσει μουσική. Απο την άλλη, σε πιό σύγχρονες εποχές, θα ήταν εύκολο να πιστέψει κάποιος ότι ο Robben Ford δεν ξέρει να γράφει και να διαβάζει μουσική;

Αντε καλά, μαζί με τη φορολογική ας πάει παρέα και η δήλωση ωδειοκώστα-μέρες πούναι ;D. Μουσικός λοιπόν, το γράφει και στην ταυτότητα ??? :P... ΥΓ...να θυμίσω και το γνωστό-φαντάζομαι-ανεκδοτάκι: "Ήτανε δυό φίλοι, ο ένας ήταν μουσικός, αλλά κι ο άλλος δεν είχε λεφτά"...

Κάποιες ειδήσεις δύσκολα τις πιστεύεις, δεν καταπίνονται μεμιάς... Για εμάς που ζούμε στη Θεσ/νίκη, ο Νίκος Παπάζογλου υπήρξε σημείο αναφοράς σε πολλά επίπεδα, πέρα απο προσωπικά γούστα και προτιμήσεις. Θα του έπρεπε ένα αφιέρωμα - παρουσίαση του έργου του απο μελετητές της ιστορίας της μουσικής.

Δεν υπάρχουν εύκολα μπλουζ κομμάτια ;D... Για στάνταρντ κούρδισμα τσέκαρε τραγούδια των: Big Bill Broonzy Brownie McGee (w/Sonny Terry) Lightnin' Hopkins John Hammond John Cephas (w/ Phil Wiggins) Κάνε μιά καλή βόλτα εδώ: http://littlebrotherblues.com/ Νομίζω θα βρείς αρκετή βοήθεια. Καλή τύχη!

...μμμμ...εσύ δεν είσαι που ασχολείσαι με κείνο το άλλο με τις λειψές χορδές; ;D Λίγο ή πολύ, έτσι είναι νομίζω. Ίσως ο μοναδικός κιθαρίστας που κατάφερε να γίνει σουπερ σταρ με την ολοκληρωτική έννοια της έκφρασης στην Αμερική υπήρξε ο Chet Atkins - η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα;...