ez

...κι άλλα τόσα απο μένα...

Το rhythm section groove μου θύμισε αρκετά Sade (καλό αυτό ;) ) αλλά η μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν το keyboard στο τέλος όπου η αισθητική και ο ήχος μου θύμισαν έντονα Peter Bardens !!! (κι αυτό καλό ;D ) Κατά τα άλλα, πέρα απο ένα ευχάριστο κι ενδιαφέρον στο άκουσμα κομμάτι, εκείνο που έχω να παρατηρήσω είναι πως κιθαριστικά είναι ίσως η πρώτη φορά -για μένα- που σε ακούω με εντονώτερο "τσαμπουκά", νομίζω δεν πρέπει να το "φοβάσαι", σου πάει ;D ! Νομίζω ΚΑΘΟΛΟΥ δεν το παράκανες, καιρός ήταν ;D ! Όσο για τα "χορταράκια", μη μασάς, το φάλτσο είναι το αλατοπίπερο της μουσικής ;D !

Την πρώτη φορά που είχα δεί αυτό το βίντεο, δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ πως αυτή η μουσική, όσα κι αν κάποιος μπορεί να της προσάψει για κείνα που κουβαλάν στα κεφάλια τους οι εκφραστές της, είναι λυτρωτικού θάλεγα χαρακτήρα... Good time and uplifting music... Ο ίδιος ο Stewart αλλά και η μπάντα είναι απολαυστικοί στο έπακρο. Και προσδίδει τιμή στον leader το γεγονός πως μοιράζεται με τον έτερο κιθαρίστα το spotlight των σόλος. Δύο τελευταίες παρατηρήσεις: 1. Και σ'αυτό το κλιπ, φαίνεται πως οι αληθινά καλοί παίκτες κάνουν τα πάντα να φαίνονται τόσο εύκολα και αβίαστα. 2. Αν δεν απατώμαι, η τέλε που παίζει ο Stewart είναι η μυθική του Clarence White...έστω και για ιστορικούς/συναισθηματικούς λόγους, έχει τη σημασία του.

Αυτός ίσως; 8)

Τώρα, μη με παρεξηγείτε, μου αρέσει ιδιαίτερα το στυλ που εκφράζουν οι καλλιτέχνες που παραθέσατε, όμως...όταν διάβασα τον τίτλο του ποστ το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στον παρακάτω κύριο...συγγνώμη για την "παρενόχληση" ;D...

Ακόμα ένα δείγμα του οτι είσαι "έτοιμος" :D...συγχαρητήρια! ...πίσω στα πάτρια εδάφη;...

Εσύ μ'αρέσεις! Θα σε βάλω ψηλά στη λίστα που ήδη ετοιμάζω για τις δύσκολες μέρες! ;D ...κι εγώ που τα είχα και τα δύο, τι κατάφερα;... :-\...ψάχνω για φαί... ;D Ρε συ Μήτσο αυτά με πμ...έτσι που τα δημοσιοποιείς θα γεμίσει η Αθήνα μπλουζίστες!! ;D

...μμμ...δύσκολες μέρες έρχονται...τουλάχιστον να μη πεινάσω ;D...ακούω κι άλλες προτάσεις! Κανα Βολιώτη με σπετζοφάι, Κρητικό για ντάκους, i'm available ;D!! :o :o :o ...ε, καλά τώρα...ΑΥΤΟ είναι που βασικά κάνει ένα σχήμα γ@μ@το ;)...αν δε παινέψεις το σπίτι σου... ;D

Ποτέ δεν είναι αργά... ;D...άσε που μπορεί ν'ανηφορίσω κατά Βερολίνο κάποια μέρα για καλό γύρο... ;D Όσο για το πανκ...εμείς της ηλικίας μου 8) λέγαμε έτσι κάτι γκρουπ σαν τους TRB και τους Television...και ξέρεις για τι κιθάρες μιλάμε...

1. Μπράβο σε σένα και τα κουράγια σου, ό,τι κι αν κάνεις, θα είναι το σωστό, πετύχει δε πετύχει, σ'αρέσει δε σ'αρέσει, η ζωή του γιού σου είναι δική του. 2. Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω τι ήταν "σωστό" για τη δική μου ζωή, αν κάποιος κοιτώντας με μπορεί να νοιώσει για τον εαυτό του τι θα του άρεσε και τι όχι, μακάρι. 3. Πες στο καμάρι σου πως αν συνεχίσει να προσπαθεί μέσα κι έξω απο τα ωδεία, "ο κύριος Ηλίας" κάθε που επισκέπτεται την Αθήνα θα περνάει για καμμιά ωρίτσα απο το σπίτι να τα λένε οι δυό τους ;)...έναντι πινακίου σπιτικού φαγητού... ;D

Απλά να παρατηρήσω καλοπροαίρετα πως οι γενικεύσεις συλήβδην δεν βοηθούν... Εκατέρωθεν...

Νομίζω εμπίπτουν στην κατηγορία ;D, ένα γκρουπ που μου αρέσει πάρα πολύ... ...αυτόν δε μπορώ να τον βλέπω να παίζει με τις ώρες!!..κάτι σαν τον Μπόναμ ένα πράμα...

Ρε μαμώτο εμένα μου συμβαίνει διαρκώς το αντίθετο... :-[ Συνέχεια τραγουδάω πράγματα που δεν μπορώ να παίξω... ??? Αλλά πάλι δεν παίζω τύμπανα... ;D

Δείτε κι αυτό...αξίζει τον χρόνο σας...

Κι εμένα... Μάλλον η καρδιά σου το πρώτο και το μυαλό σου το δεύτερο...

ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ ...κλασσική τραγική φιγούρα, αυτοκτόνησε πριν λίγα χρόνια, όσοι είχαν την τύχη να τον δουν στα "ντουζένια" του, έχουν να λένε...και τα κλιπς που παραθέτω αφορούν κι άλλους που εμπίπτουν στην μελαγχολική κατηγορία που μας θύμισε ο Επικούρης...

Ειρήνη υμίν παίδες...το θέμα "ξύλα/λούστρα" και τα παρελκόμενα έχει αναλυθεί τόσο κι από τόσους, που στ'αλήθεια μου δημιούργηθηκε το ερώτημα: γιατί σας νοιάζει τόσο πολύ; ΟΚ, κι εγώ ασχολούμαι και τρελλαίνομαι κατά καιρούς όπως κι ο κάθε μουσικός που θέλει να μάθει κάτι παραπάνω για τα όργανα που παίζει, όμως το ζήτημα άπτεται παραμέτρων οι οποίες είναι και αμέτρητες, κάποτε άγνωστες πιθανόν, αλλά και σχέση με την ψυχολογία των ανθρώπων έχουν, οπότε, καλό είναι να ψάχνουμε αλλά η οχύρωση πίσω απο εγωιστικές -κι ίσως κάποιες φορές αυθαίρετες- απόψεις τίποτε καλό δεν φέρνει...και το πιό σημαντικό: μας απομακρύνει απο το ζητούμενο, να βρούμε ένα όργανο που μας "φτιάχνει" να παίζουμε. Σκεφτείτε ακόμη γιατί κάποιες φορές ενώ έχουμε βρεί κάτι σπέσιαλ για μας, καταλήγουμε να το πουλήσουμε αντικαθιστώντας το με κάτι άλλο...γιατί ΕΜΕΙΣ είμαστε που αλλάζουμε κι αποζητούμε κάτι διαφορετικό κι όχι γιατί "ξεράθηκαν τα λούστρα"... Οι συζητήσεις προσφέρουν σε όλους μας, τα δόγματα γκρεμίζουν την όποια αρτίστικη πλευρά μας... Όλα καλά είναι, όχι για όλους όμως...μπορούμε να καταλάβουμε γιατί κάτι δεν μας αρέσει; ακόμα καλύτερα...μπορούμε να καταλάβουμε τα επι μέρους υλικά που θα μας φέρουν πιό κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα; έξοχα! κι όμως, ακόμα και τότε, το εύρος είναι τόσο μεγάλο που η ζωή μας η ίδια είναι αστεία ως μέγεθος προκειμένου να σχηματίσουμε ασφαλή γνώμη για το σύνολο των διαθέσιμων επιλογών. Εν κατακλείδι, καλό είναι να μην ξεχνάμε γιατί αγοράζουμε όργανα κι εν πολλοίς γιατί τα λέμε και στο ΝΟΙΖ...γιατί θέλουμε να ΠΑΙΞΟΥΜΕ μουσική. Κι ίσως αυτός είναι πιό ασφαλής τρόπος προκειμένου να μάθουμε να αξιολογούμε σωστά και σε βάθος κάποια πράγματα, γιατί παίζοντας μουσική δεν γινόμαστε απλά καλύτεροι παίκτες, αλλά πιό φιλοσοφημένοι άνθρωποι...λέω τώρα εγώ ο καψερός... :-\ Δεν είμαι κανείς εκ των δύο αξιοσέβαστων κυρίων αλλά ναί, είχαν. Έχω παίξει με Τέλε διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων (όχι σε μαγαζιά, ζωντανά 8)...) με σώματα: alder, pine, mahogany, poplar, basswood, swamp ash, unknown hardwoods ;D, ash, spruce! και μπορεί να ξεχνάω και κάποιες... ;D ΔΕΝ ακούγονταν όλες το ίδιο...κάθε άλλο. Ήταν τα ξύλα που έκαναν τη διαφορά; ΜΗ ρωτάς εμένα, μερικές ήταν υπέροχες, άλλες φτωχές...ακόμα αγοράζω ή φτιάχνω Τέλε ;D...ωραία είναι!

Μαμά, πότε η κιθάρα είναι... ''κουπί''? Όταν πάει γρήγορα η βάρκα ;D... Μπά, απλώς ήμουν ιδιαίτερα τυχερός στίς 2 πρώτες ;D, έκτοτε δύσκολα βρήκα παρόμοιες... Αγαπητέ, εγώ παίζω μπλουζ, ο Φάμελλος είναι κωπηλάτης ;D... On topic: Αν έβρισκα κάποια κιθάρα που θα μου έπαιρνε τα μυαλά, θα προσπαθούσα να πάρω τη συγκεκριμμένη...και τόχω κάνει πολλάκις... 8) Απο την άλλη, ποτέ δεν είχα πρόβλημα ν'αγοράζω "γουρούνι στο σακί", όμως πάντα ήξερα τι ήθελα απο specs κλπ., κι ακόμα πάντα σκαλίζω τις κιθάρες μου...τα ζητήματα σεταπ όπως ήδη αναφέρθηκε κάνουν τεράστιες διαφορές. Βέβαια, μούχει τύχει περίπτωση να παίζω με κάποια και τρελλάθηκα, την πήρα σπίτι, έφτιαξα λίγο το action κι έβαλα 11ς αντί 10ς που είχε και το όλο πράγμα "ξεφούσκωσε"...απίθανα πράγματα...ίσως μιά καλή αρχή είναι να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως η κιθάρα είναι θηλυκό, άρα εξ αντικειμένου δεν πρόκειται να τις καταλάβουμε ποτέ... ;) Προσωπικά διαλέγω όργανα με πρώτο και κύριο κριτήριο το vibe που μου μεταδίδει, κι αυτό φυσικά είναι κάτι εντελώς προσωπικό...οπότε... Κουπί είναι η κιθάρα που δεν με φτιάχνει να παίζω μαζί της...για κάποιον άλλο βαρκάρη όμως ;D, ίσως τον βοηθάει καλύτερα...

Αν ήξερα οτι ακούγεται έτσι δε θα στην έδινα!! ;D Εύγε παλληκάρι μου, με ό,τι και να παίξεις θα ακούγεσαι σούπερ! Εύγε again! :D

Well done λεβέντες! :) Bravo!

Σαφώς και αναφέρθηκαν σπουδαίες στιγμές, επιτρέψτε μου ένα όχι και τόσο obvious choice, αλλά μέσα στη μεγαλοσύνη του, το πρώτο άλμπουμ των TRB είναι και ένας ύμνος στον ήχο της Les Paul...κι αυτός ο Danny Kustow, στα αυτιά μου πάντα ήταν "κιθαρισταράς"...τι κρίμα που δεν τον ακούσαμε και σ'άλλα...τι ν'απέγινε άραγε; Ξέρει κανείς;

On topic: Να προσθέσω και τον Τεν Τεν, που δεν τον πολυγούσταρα αλλά έπαιρνε κι αυτός τον χρόνο του ;D...αλλά και τον μυθικό Snoopy :D... Off topic (ή περίπου...): Διαβάζοντας τις απαντήσεις του ωδειοκώστα αλλά και άλλων μαμούθ ;D του ΝΟΙΖ, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ, πόσα κοινά έχουμε στη ζωή μας, πόσο μοιάζουμε χωρίς πολλές φορές να το ξέρουμε, πόσα μας κάνουν αδέλφια στη ζωή και τα ξεχνάμε-έστω, κάποιες φορές...να είστε καλά φίλοι μου.

Άσε μας ρε ωδείο πρωί πρωί 8) που θέλεις ν'αγαπήσουμε μόνο ένα απ'αυτά ;D... Ίσως θα ήταν ευκολότερο να ψηφίζαμε ποιό κομμάτι του Μπομπ μας αρέσει απο εκτέλεση ΑΛΛΟΥ καλλιτέχνη... :-\ Χρόνια μας ;D πολλά μαν...ε, διδυμάκι κι εγώ...Μαίων που λένε οι γλυκές και καλοπροαίρετες ψυχές... ;) ;D

Περί ορέξεως...

Πάντως, εντύπωση μου κάνει πως η συλλογή αυτή δεν έχει πουληθεί...στην εποχή μας; που τα πάντα έχουν μιά τιμή; ποιός ξέρει... Το ζήτημα βινύλιο vs cd έχει συζητηθεί πολλάκις, κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματα της -και τα δίκια της θάλεγα...για μένα το σημείο "μηδέν" είναι η μουσική αυτή καθαυτή, αν μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε στην κρίση μας για το έργο, τα τραγούδια, μετά ας κάνουμε ό,τι θέλουμε -κι ό,τι μας βολεύει... Προσωπικά, έχω πουλήσει στο παρελθόν μερικές χιλιάδες δίσκους βινυλίου, για διάφορους λόγους, κράτησα περί τα 1000 "ψιλοεπιλεγμένα", αν και κατά καιρούς ξαναγοράζω κάποια που είχα παλιά, όχι τόσο συχνά πλέον...ανήκω σε γενιά που μεγάλωσε χωρίς digital pleasures, αναγκαστικά είμαι ελαφρώς προκατειλλημένος, όχι όμως δέσμιος, άλλωστε, γενικά είμαι αλλεργικός στις απαγορεύσεις και στις γενικεύσεις με απόλυτο τρόπο... Αν μετάνοιωσα που πούλησα;...μερικές μέρες ναι, άλλες όχι...δεν συνηθίζω να πολυψειρίζω τέτοιες καταστάσεις, ούτε να μεμψιμοιρώ...ό γέγονε, γέγονε, κάποιος λόγος θα υπήρχε, κι αν δεν τον καταλαβαίνω τώρα, δεν πειράζει, ίσως αύριο, κι αν ποτέ, πάλι δεν πειράζει... Για τα "οφ τόπικ"...σαφώς ένα βιβλίο μπορεί να περικλείει ασύγκριτα μεγαλύτερη ποσότητα συναισθημάτων κι ερεθισμάτων απο μία ταινία, δεν είναι όμως σπάνιες οι περιπτώσεις ταινιών που βασίστηκαν σε βιβλία και ήσαν εξαιρετικές, ίσως και ισάξιες του αναγνώσματος... Αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα... ΥΓ. Αυτό που κυρίως απασχολεί πάντως αρκετούς απο τους συμμετέχοντες στη συζήτηση -αλλά και αποτελεί το βαθύτερο πρόβλημα- με μιά λέξη είναι: χρόνος...