ez

Εξαρτάται απο το επίπεδο που θέλεις να φτάσεις το πρότζεκτ σου. Χοντρικά: όσο πιό twangy, airy και καθαρός είναι ο μαγνήτης, τόσο λιγότερο θα "αντέχει" παραμόρφωση και μεγάλες εντάσεις, πιθανόν και να μικροφωνίζει. Όσο "βουλώνεις" και θωρακίζεις τον μαγνήτη, τόσο θα σε βοηθάει στα high gain αλλά θα χάνεις definition & attack στη νότα. Όλοι οι "μεγάλοι" κατασκευαστές έχουν αξιόλογες λύσεις που γέρνουν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, περισσότερο ή λιγότερο. (Fender, S.Duncan, Lollar) Υπάρχουν και οι boutique κατασκευαστές που προσφέρουν πολλά για κείνον που ξέρει τι θέλει, με το ανάλογο κόστος βέβαια... (Don Mare, OC Duff, Budz, Stuart) Λύσεις: 1. Αφιέρωσε λίγες ώρες να το ψάξεις στο νετ και κυρίως στα ειδικευμένα φόρα. 2. Ρώτα τον Superfunk! ;D

Με τιμάς "μικρέ", σ'ευχαριστώ επίσης...μην ξεχάσεις μόνο μόλις αλλάξεις τη χορδή, παίξε ;D!

Κι εγώ, αν και δηλώνω θαυμαστής και "φίλος" του γκρουπ, κάπως έτσι το είχα εισπράξει... You're not alone! ;D Δεν θα χρησιμοποιούσα ίσως αυτές τις λέξεις -μου κάθονται λίγο "βαριές"- αλλά το γενικό πνεύμα με βρίσκει σύμφωνο. Γενικά δεν είμαι φαν των "μεγάλων" events, προτιμώ πιό "καθαρές" καταστάσεις και μικρότερους χώρους, προκειμένου να "νοιώσω" καλύτερα τη μουσική και τους μουσικούς. Κι αισθάνομαι κάπως άβολα σε τέτοιου τύπου παραστάσεις όπου πολλά μπερδεύονται, σχεδόν δεν ξέρω πως να νοιώσω...σαν να μη με αφορά σε συναισθηματικό επίπεδο -πράγμα που για μένα είναι απαραίτητο στη μουσική που επιλέγω ν'ακούσω- παρά μόνον σε τεχνικό ή ιστορικού ενδιαφέροντος σώου... Έχω παρακολουθήσει συναυλίες σε μεγάλα γήπεδα στο παρελθόν και, κάθε φορά, απλά επιβεβαιώνονταν οι επιφυλάξεις μου...δεν μετανοιώνω, σπανίως το κάνω άλλωστε, αλλά όλο αυτό το BIG σε κάθε επίπεδο των τελευταίων ετών πιθανόν με ξεπερνάει και τελικά είμαι ανίκανος να το αξιολογήσω, γι'αυτό και παραθέτω μόνον κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς που μου γεννήθηκαν. Η κυκλοφορία ή όχι κάποιου δίσκου καθόλου δεν επηρεάζει την απόφαση μου να δω ή όχι κάποιο τέτοιο σώου...

...ου γαρ μόνον έρχεται... ;D

Ευχαριστούμε! Πέρα απο μουσικές προτιμήσεις, το όνομα De Facto για μένα ήταν πάντα με κάποιο τρόπο συνώνυμο μιάς άδολης αγάπης για τη μουσική. Για να μη σχολιάσω τον χαρακτήρα και την καρδιά που κουβαλάνε τα παιδιά. Καλή τύχη νάχετε αδέλφια!

Σας ευχαριστώ...δράττομαι της ευκαιρίας να πω οτι αυτό είναι απο τα μεγαλύτερα "βουνά" που πρέπει να σκαρφαλώσει κάποιος αν θέλει ν'ασχοληθεί σε βάθος με τα μπλουζ... Ειδικά για μπασίστες και ντράμερς, φαίνεται κουραστική και μονότονη διαδικασία κάποιες φορές, απο τη στιγμή όμως που θα σε κερδίσει η μουσική του ιδιώματος, αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις - και να το απολαμβάνεις...

Απλά θα επιβεβαιώσεις τις φήμες για τ'αυτιά σου και θα προσθέσεις ένα λιθαράκι στον μύθο του Αισ....Νέστωρα ;D... Έτσι είναι, (4 εννοείς middle & bridge πιστεύω) αλλά αν θυμάμαι καλά παίζω και τον middle μόνο του σε ένα θέμα. Ευχαριστώ όλους για την ακρόαση και τα σχόλια.

...ήμαν νιός και βιαζόμουνα... ;D

Έχω (κουρασμένη) όρεξη βραδιάτικα, ένα ακόμα κομμάτι που ξέθαψα απο ηχογραφήσεις live@studio καμμιά 20αριά χρόνια πριν... :-X Ακυκλοφόρητο κι αυτό, με λίγο αλαζονικό τίτλο 8), αλλά είχα στο μυαλό μου όταν τόγραφα κουστούμια, καπέλλα, δίχρωμα παπούτσια, μπέρμπον, γκόμενες & βίντατζ κιθάρες... ;D Έχει ενδιαφέρον progression νομίζω στα θέματα του...τόψαχνα τότε... ;D...αλλά τότε πάλι έπαιζα με strat & vibrolux καρφί...(τ'ακούς Νέστωρα;;; ;)) Ηλίας Ζάικος-gtr Σωτήρης Ζήσης-bass Αλέξης Αποστολάκης-drums Άκης Κατσουπάκης-organ string.mp3

Ωραίον! Ελαφρώς άναρχο και μπερδεψουάρ κατά διαστήματα, αλλά με κάποια κιθαριστικά περάσματα σούπερ! Κάτι σαν Cornell Dupree με Eric Clapton (αυτόν τον έχεις αρκετά εδώ) και ολίγη από Tom Principato 8)...ολίγον χαμός δηλαδή ;D... Όσο για τον Νέστωρα, μη τσιμπάς, καλά ακούει -αν κι είμαι Σαββατογεννημένος ;D- εσύ φταίς που βγάζεις τέτοιους ήχους και παίζεις τέτοιες κιθάρες...άκου SX... ??? Bravo!

Μανώλης Βουράκης

Άψογο, συγχαρητήρια μιά ακόμα φορά. Τις τεχνικές λεπτομέρειες (ηχογραφικά κλπ.) είμαι σίγουρος θα τις βρείς, εύχομαι και με μία πετυχημένη επιλογή μουσικών -όταν με το καλό προχωρήσεις- να γίνει ένα μπλουζ διαμάντι! Κάνεις πολύ καλά που τραγουδάς, μην ακούς κανέναν ;)... Μπράβο σου και πάλι! Ακούγοντας το τραγούδι, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τι μου θυμίζει η φωνή...κι έλεγα, που θα πάει, θα το βρω και μετά θα ποστάρω...και μετά διαβάζω το παραπάνω... Νέστωρα, υποκλίνομαι φίλε μου, είσαι ωραίος με αυτιά ραντάρ ;D...

Ευχαριστώ επίσης. Το ζήτημα με τους δίσκους είναι πονεμένη ιστορία, οι περισσότεροι δεν βρίσκονται πλέον, ελπίζω τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον να υπάρξει μία "αναδιάρθρωση" -για να είμαι και εντός του πνεύματος των καιρών ;D - και ένας δίσκος με καινούργιο υλικό. Τώρα, αν στο Blues Wire ηταν(ειναι;) μια μεγαλη μπαντα το είναι αναφέρεται στο μεγάλη, δεν μπορώ ν'απαντήσω, αν όμως απλά αναρωτιέσαι για το αν υπάρχουμε σαν γκρούπ, τότε η απάντηση είναι ναί.

Επανέρχομαι με μιά σκέψη, αν μου επιτρέπεις...ακούγοντας ξανά το κομμάτι, νομίζω κατάλαβα τι είναι αυτό που με "ξένισε" ελαφρώς...είναι η σειρά με την οποία διαδέχονται το ένα θέμα το άλλο...πιό σαφής: έχεις εισαγωγή, 3 verse φωνή, γέφυρα φωνής, γέφυρα σόλο και συνέχεια σόλο στο verse... Ίσως τελικά ο λόγος που ασκήθηκε κριτική στη γέφυρα είναι η τοποθέτηση της κι όχι η μελωδική της γραμμή...είθισται μετά απο γέφυρες (κι ενδεχομένως κάποιο "ξέσπασμα") να υπάρχει επιστροφή για να έχει ο ακροατής την αίσθηση του κύκλου...ας πούμε: εισαγωγή, 2 verse φωνή, γέφυρα σόλο, γέφυρα φωνής, 1 verse φωνή, σόλο verse... Νάχαμε να λέγαμε δηλαδή ;D, αλλά μούρθε και το είπα....έτσι η αλλιώς, εσύ κρατάς το μαχαίρι, εσύ και το καρπούζι, οπότε...κι είναι γλυκό το άτιμο... ;D

Ευχαριστώ φίλε, πιστεύω μέσα στο καλοκαίρι, θα ενημερώσω!

Ναί. Προσωπικά, δεν θα έβαζα σ'αυτή τη κιθάρα καινούργιους Gibson...είναι καλοί μαγνήτες, αλλά για τον χαρακτήρα του οργάνου νομίζω "φτωχοί"... Οι Lollar είναι εγγύηση γενικά, χωρίς να δίνουν κάτι ξεχωριστό. Κάνουν τα πάντα καλά, δεν θα σε "κρεμάσουν" πουθενά, αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια χρειάζεσαι dog ear P 90s, αλλά το ξέρεις αυτό... ;D Μία ενδιαφέρουσα -και σχετικά οικονομική- λύση, για να το ψάξεις περισσότερο είναι: http://www.vintagevibeguitars.com/windows/dog_p90Win.html Ψάξτο πάντως, υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι κατασκευαστές στο αντικείμενο. Κι ένα τελευταίο: αν παίζεις με "γκάζια", απέφυγε μαγνήτες χωρίς wax potting και γενικά clean vintage και καλά 50ς ρέπλικες γιατί μικροφωνίζουν ενοχλητικά, σε συνδυασμό δε με το κουφωτό της κατασκευής, δεν θα μπορείς να "σταυρώσεις" νότα... :-[ Αν πάλι παίζεις καθαρά, οι επιλογές αυξάνονται δραματικά... :-\ Μεγειά και καλόπαιχτη!

Συμφωνώ κι εγώ και με τους δυό σας. Δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, αλλά είναι κλισέ, όπως κλισαρισμένο είναι και όλο το τραγούδι. Δεν είναι αυτό κακό per se, το μπλουζ είναι γεμάτο απο τέτοιες στιγμές, συνήθως αυτού του τύπου τραγούδια χρησιμεύουν ως vehicles για να δείξουν κάποιες ικανότητες του ερμηνευτή ή κάποιο ωραίο τρικ, ριφ, ήχο, κάποια "πονηριά" αρκετά δυνατή για να δικαιολογεί την ύπαρξη του τραγουδιού. Κάτι τέτοιο εδώ δεν υπάρχει, γι αυτό κι εγείρει κριτική ;D... Η φωνή έχει αδυναμίες, αλλά νομίζω δε μας πέφτει λόγος, είναι σε καλό δρόμο. Τα ρυθμικά του κομματιού υστερούν, μπερδεύουν και δεν πείθουν, νομίζω αφαιρούν πολλά απο την καλή αίσθηση που θα μπορούσε να έχει το τραγούδι. Μένει το πάντα καλό παίξιμο της κιθάρας του Γκρεγκ, που το ψάχνει το πράγμα στο σύνολο του -και πλησιάζει όλο και πιό κοντά. Μην ξεχνάτε πως ο νέος αυτός ;D κάνει μιά σοβαρή, έντονη κι αξιοπρεπή προσπάθεια σ'ένα είδος που απαιτεί πολλά, κι όσο προχωράς, τόσο ανακαλύπτεις βαθύτερες πτυχές του ιδιώματος που ξεγυμνώνουν τις αδυναμίες μας...

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια αγαπητοί συναγωνιστές! Νέστωρ, τη φωνή μάλλον δεν την αναγνώρισες γιατί συνήθως γκαρίζω ;D, εδώ ήμουν λίγο "μαζεμένος" λόγω υλικού και ελάχιστης τριβής με το τραγούδι, για μένα χρήσιμο πάντως...όσο για τη στρατ, νομίζω είναι τέλη 90ς ή αρχές 00ς, μη νομίζεις, όλοι κάνουμε "παρασπονδίες" απο καιρού εις καιρόν ;D... Κώστα, ό,τι κι αν καταγράψω, πάντα έχω καλύτερες στιγμές ;)...

Τελευταία ετοιμάζω μιά συλλογή (η 2η των Blues Wire) με covers που κατά διαστήματα έχουμε παίξει σε στούντιο ή ζωντανά, και, ψάχνοντας, βρήκα κάποιες ηχογραφήσεις απο το Vega club στα Σκόπια. Το κομμάτι μάλλον θα περιληφθεί στη συλλογή, είναι απο κείνα που αγαπάω ιδιαίτερα, το μοιράζομαι εδώ, ελπίζω να σας αρέσει. Για μένα ήταν κατάκτηση να παίξω ζωντανά ένα τέτοιο τραγούδι, και μάλιστα του Charles Brown...πάνε αρκετά χρόνια απο τότε, και, παρόλες τις ατέλειες, ακούγοντας το ακόμα συγκινούμαι. Ηλίας Ζάικος-vocal, guitar Γεώργιος Μπαντούκ-harp, keyboard Σωτήρης Ζήσης-bass Αλέξης Αποστολάκης-drums 11_trouble_blues+.mp3

Τι ιδιαίτερη άποψη και ήχος! Μου ξεσκόνισες τη ψυχή βραδιάτικα! Προσωπικά είχα φάει χοντρό κόλλημα με το Psychomodo...μου φαίνεται θα το ξαναψάξω το ζήτημα... ;D

Αυτά που θέλεις να παίξεις παίζονται με πολλές κιθάρες. Δυστυχώς, αν θέλεις να κάνεις καλή επιλογή, θα πρέπει να ξέρεις τι -και γιατί- θέλεις: 1. Scale length 2. Bolt on / set neck construction 3. Single coil / humbucker pickups 4. Fat/Thin neck 5. Επίσης βάρος, ξύλα ( :-X ) και φυσικά, χρώμα ;D... Ψάξτο λίγο πρώτα, μη βιάζεσαι, και φρόντισε να σου αρέσει η αίσθηση του οργάνου -ανεξάρτητα απο το τι λέει ο καθένας... Καλή τύχη!

Δεν είχα ποτέ "μπούσουλες" στο συγκεκριμμένο ζήτημα... Κάποιες φορές γράφω στίχους που περιμένουν υπομονετικά να ερωτευτούν κάποια μελωδία, άλλες σκαρώνω ένα κιθαριστικό σχήμα που επιμένει στα δάχτυλα και στη ψυχή μου, αντιστέκεται στη λήθη και αποζητά λέξεις να ολοκληρωθεί, και μερικές φορές μου συμβαίνει να γεννιούνται όλα μαζί, αβίαστα, σαν να ήρθε η ώρα να συναντηθούν και να γίνουν τραγούδι. Η αλήθεια είναι πως για μένα, εκτός απο ανάγκη, το songwriting πάντα υπήρξε κάτι ταυτισμένο με την ύπαρξη μου, και, ανεξάρτητα απο αποτελέσματα, τολμώ να πω "εύκολο"...σχεδόν καθημερινά "γράφω" 2-3 τραγουδάκια, εδώ και καιρό όμως, ενσυνείδητα, δεν τα καταγράφω, γνωρίζοντας πως νομοτελειακά δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν. Επιλέγω λοιπόν να τ'αφήνω να σβήνουν, ελπίζοντας πως όσα έχουν αληθινά δύναμη και λόγο ύπαρξης, θα επιμένουν να μου τριβελίζουν το μυαλό και κάποια στιγμή πάρουν πληρέστερη μορφή -και ίσως καταγραφούν. Ευχαριστώ για την ερώτηση.

'Οταν σκαρώνετε μιά μελωδία, γράφετε κάποιους στίχους ή παίζετε ένα σχήμα, ποιό απο τα δύο βρίσκετε οτι σας προσφέρει έμπνευση συχνώτερα; Ή αλλιώς, ματζόρε ή μινόρε; Ακόμα, πιστεύετε πως κάποιο απο τα δύο είναι "πιό έντονο" σε επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας; Έχετε εντονώτερη προτίμηση ή ασυναίσθητη κλίση προς κάποιο απο τα δύο; Κι αν ναί, γνωρίζετε γιατί; Αν θέλετε, το μοιράζεστε εδώ. Παραθέτω δύο χαρακτηριστικά δείγματα απο την κάθε κατηγορία, ενδεικτικά.

Κάποιες φορές μπορεί να συναντήσεις όργανα που να αισθάνεσαι πως δεν "ζυγίζουν" σωστά και να "βαραίνει" λίγο περισσότερο το μπράτσο. Αυτό ΔΕΝ αφορά αποκλειστικά τις SG. Σπανίως δε αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Δοκίμασε κάποια(ες) για να σιγουρευτείς. Καλό θα ήταν να συμβουλευτείς κι άλλους πωλητές και μη ;D...

Συζήτησε το με ανθρώπους που είναι ειδικευμένοι γνώστες του θέματος και διάβασε γνώμες σε σχετικά φόρα. Εικάζω πως αυτό που "γουστάρεις" σε φρενάρει να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό, όπως ας πούμε παχιά μπράτσα, τα οποία κι εγώ πιστεύω πως είναι λιγότερο επιβαρυντικά για την περίπτωση σου. Κάνε κάποιες παραχωρήσεις και δοκιμές. Δεν μπορεί να τα έχεις όλα. Κανείς δεν μπορεί.