ez

Κι εδώ συμφωνούμε φίλε μου ;)...απλά είχα κατά νού την "αποστήθιση" μεγάλων σε διάρκεια σόλος, σε ότι αφορά φράσεις/μικρά θέματα-μελωδίες, oh yeah, η κλοπή είναι my middle name... ;D Εξαιρετική τοποθέτηση-ανάλυση, με βρίσκει πολύ σύμφωνο...με αρέσεις!! ;D

Πολύ νέος πέθανε κι αυτός...η μουσική του έκφραση με συγκινούσε ιδιαίτερα, χώρια που δίδαξε στον SRV πως να τραγουδάει...ένα δείγμα ακολουθεί. Θλίβομαι πολύ για τέτοιους μουσικούς, σπουδαίους, που ελάχιστοι εξ αυτών τελικά καταφέρνουν ν'ακουστούν πέρα απο τα στενά όρια των τόπων τους...

Μερικές σκέψεις σε σχέση με τα ερωτήματα σας... 1. Aν σε κάποιο στυλ μουσικής έχουμε ακούσματα είναι ποιο εύκολος ο αυτοσχεδιασμός? Κατά μία έννοια, ναί. Η βαθύτερη γνώση ενός ιδιώματος σαφώς βοηθάει, όχι όμως απαραίτητα και πάντα -κατά τη γνώμη μου. Αυτοσχεδιάζοντας σ'ένα απλό μοτίβο Ηπειρώτικου μινόρε πεντατονικού, με σχετικά λίγες ικανότητες μπορεί και να παραχθεί κάτι αξιοπρεπές, ίσως και αξιόλογο. Στη τζαζ απο την άλλη, οι απαιτήσεις είναι πολυποίκιλλες και πιό σύνθετες, κατά κανόνα οι αρμονίες είναι πιό δαιδαλώδεις και η ελευθερία που απλόχερα χαρίζει στους εραστές της είναι εύκολο να παραχαραχθεί... 2. Ο μουσικός που παίζοντας αυτοσχεδιάζει σωστά είναι εκείνη τη στιγμή ένας στιγμιαίος συνθέτης? Κατά μία έννοια, ναί. Είναι δύσκολο μεν, αλλά πολλάκις τα θέματα που προκύπτουν απο αυτοσχεδιασμούς, έχουν την ποιότητα και το ειδικό βάρος να χαρακτηρισθούν συνθέσεις, αυτοδύναμες κι ολοκληρωμένες. 3. Είναι όλοι οι μεγάλοι μουσικοί αυτοδίδακτοι , άσχετα με τα αν έχουν παρακολουθήσει πανεπιστημιακές σπουδές? Κατά μία έννοια, ναί. Νομίζω πως οι αληθινά εμπνευσμένοι μουσικοί ποτέ δεν καθορίζονται απο τις όποιες σπουδές τους, τις ξεπερνούν και θεσπίζουν δικούς τους κανόνες έκφρασης. 4. Είναι καλύτερα να μάθουμε ‘’απ’ έξω ‘’ έναν αυτοσχεδιασμό ενός καλού μουσικού και να προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε κάνοντας και δικές μας τροποποιήσεις { όπως έκανα στα ανωτέρω 2 videos } ή να προσπαθήσουμε χρησιμοποιώντας τη φαντασία μας να κάνουμε το δικό μας αυτοσχεδιασμό ? Προσωπική μου γνώμη είναι πως η μελέτη αυτοσχεδιασμών νότα προς νότα ελάχιστα συνεισφέρει στην κατεύθυνση που σχολιάζετε... Εδώ επανέρχεται πιστεύω και το ερώτημα 1, το να έχει κάποιος βαθύτερη γνώση κάποιου μουσικού στυλ/είδους, τον σπρώχνει προς την ουσία του αυτοσχεδιασμού, να δημιουργήσει εκ του μηδενός, με μόνο γνώμονα την αισθητική του, τις τεχνικές του αρετές και την ψυχολογική/συναισθηματική του κατάσταση τη συγκεκριμμένη στιγμή, κι όλα αυτά, όχι άναρχα κι αυθαίρετα, αλλά βασισμένα σε κώδικες, αρμονίες, ρυθμούς, "μπούσουλες" του εκάστοτε ιδιώματος. Κι αυτό αγαπητέ, απαιτεί πολλά. ΥΓ. Όλα τα παραπάνω, για μουσικά είδη που εκ προοιμίου παρέχουν τέτοιες δυνατότητες στον μουσικό (κυρίως παραδοσιακού χαρακτήρα μουσικά είδη).

Συνηγορώ επ'αυτού. Ίσως κάποιες φορές κινείται στα όρια της -ευρέως αποδεκτής- καλαισθησίας, κι αυτό μάλλον "ξυνίζει" ελαφρώς κάποιους, πιθανόν και τον Σέλτερ. Must για κάθε κιθαρίστα, ιδιαίτερα εραστή της ακουστικής.

Ένα τραγούδι το οποίο για μένα είναι απο τα πιό σημαντικά που έχω γράψει. Με εξαιρετικό ήχο νομίζω, απο τις καλύτερες ηχογραφήσεις που έτυχε να κάνω. Σκάρωσα ένα βιντεάκι με τα λόγια - για όσους ενδιαφέρονται... Ηχογραφημένο πριν 15 χρόνια περίπου, παίζουν οι εξής μουσικοί: Σωτήρης Ζήσης-μπάσο Αλέξης Αποστολάκης-ντραμς Κρις Ζακσέφσκι-σαξόφωνο Άκης Κατσουπάκης-πλήκτρα Ηλίας Ζάικος-Κιθάρα/φωνή

You got me! Μου άρεσε ιδιαίτερα, κυρίως σαν άποψη που δεν φοβάσαι να την υπερασπιστείς. Λείπουν τέτοιες προσεγγίσεις, μπράβο! Με λίγο προσοχή σε κάποια σημεία θα μπορούσε να γίνει σημείο αναφοράς. Κάτι μεταξύ Tom Principato & North Mississippi Allstars μου έκανε -and all points in between... 8)...well done!

Ευχαριστούμε για το λινκ, δεν ήξερα πως έπαιζε κι αυτό τελευταία. Πάντα βαθειά ανθρώπινος και καλαίσθητος ο Κλάπτον, μπράβο του.

Μπράβο σου, το παίξιμο -και ειδικά η προσέγγιση του παιξίματος- δεν μαρτυρά τα λίγα σου χρόνια. Αν είχες το θάρρος να "ριψοκινδυνεύσεις" και νωρίτερα -κι όχι μόνον προς το fade out- τότε ίσως τίποτα δεν θα πρόδιδε ηλικία κι έλλειψη εμπειρίας. Αυτά φαίνονται κυρίως απο το μονότονο κι όπως λες επίπεδο παίξιμο, όμως 1. το γεγονός πως το καταλαβαίνεις είναι προς τιμήν σου και 2. δεν παρουσιάζεις γνωστά "φάλτσα" νεαρών κι απείρων, όπως σηκώματα στο περίπου, τσαπατσουλιές κλπ. Keep playin' da blues boy!

We have a winner!!! Δαχτυλίδι λοιπόν στο δεξί που χτυπάει και σέρνεται στις χορδές.

Σας ευχαριστώ άπαντες για την προσοχή και την καλή προαίρεση. Σχεδόν σε κάθε τι που ποστάρεις, νοιώθω να υποβόσκει αυτή η συνειδητοποίηση. I'm with you.

1. Ακριβώς έτσι το είχαμε αντιμετωπίσει το ζήτημα...είναι ματαιοπονία να "βγάλεις" Hendrix...αυτό που ψάξαμε ήταν να θυμίσουμε στους θεατές ένα "feeling" της εποχής και του ήχου του. 2. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις...αν δεν έχεις ακούσει Scott Finch, ψάξτο...ή πες μου να σου γράψω ;D... 3. Δεν ψεύδομαι!! 8) Η εποχή που λες ήταν ΜΕΤΑ απο αυτό το λάιβ...και δεν κράτησε και πολύ... 4. Ανέτρεξε στο 3... ;D

Να μη σας κουράζω πολύ ακόμα...σαφώς και γνωρίζετε/καταλαβαίνετε οι περισσότεροι τον τρόπο-τη διαδικασία, απλά κολλάμε στο "με τι"... Είναι λοιπόν ακριβώς το ίδιο στοιχείο που παράγει τον κρουστό ήχο -χωρίς overdubs, one take- στο κομμάτι μου εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=189299.msg607702;topicseen#new

Η ιδέα να σκαρώσω αυτό το βιντεάκι μου ήρθε εξαιτίας κάποιων σκέψεων που μου γεννήθηκαν και εντέλει τις κατέγραψα με τελεσιγραφικό τρόπο. Φαντάζουν ίσως απλοικές, όμως ενέχουν σοβαρό ποσοστό αλήθειας για το πως εγώ βλέπω τα μπλουζ... Έντυσα τις εικόνες και τις λέξεις μ'ένα τραγούδι μου για το οποίο είμαι πολύ περήφανος -και νομίζω ταιριάζει. Λέγεται Buy a Dog.

Ξεκαρδίζομαι ρε μάγκα, νάσαι καλά :D...δεν την έσπασα, "κομμάτια" όμως την έκανα ;D... Τα ζζζζζζζζ είναι από τους μονοπήνιους, δεν "παίζει" κάτι με το μεγάφωνο. Δεν είναι drum stick αλλά -βοηθάω- ούτε κάτι ηλεκτρικό.

Very obvious old man... ;D...but no, αν ήταν αυτό δεν θα ρωτούσα καν. Και, όχι, ΔΕΝ είναι ανεμιστηράκι... ;D

Λοιπόν, παραθέτω και τα τελευταία 2,5 λεπτά στο φινάλε του κομματιού (για όποιον ενδιαφέρεται) και προσθέτω και μία ερώτηση/τεστ για τους παιχνιδιάρηδες συμφορουμίτες ;D! Πως νομίζετε οτι παράγεται ο ήχος της κιθάρας από το 0:37" έως το 1:12" περίπου; Θα σκεφτώ κι ένα prize αν θέλετε!!! jimijam_edit_III.mp3

...εεε, καλά, όντως τάχω χάσει... :P...ώρα να ξαναπιάσω τη στρατ ;D...

Ευχαριστώ θερμά Νέστωρ! Όλα τα προσέχεις μπαγάσα!!! ;D Όπως και κάθε τι που ακούγεται είναι on the spot, ξέρεις, ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι όπως το θέτεις (με τους τίτλους)! Πόσο δίκιο έχεις όμως...ασυναίσθητο ήταν πάντως, φαντάζομαι η προσπάθεια για ουσιαστικό πλησίασμα του ύφους με οδήγησε στο ν'ανακαλέσω στη μνήμη μου φράσεις, τρόπους και, απ'ότι φαίνεται και τίτλους απο το υλικό του...και φαντάσου πως σ'ένα σημείο (που δεν ακούγεται εδώ) τραγουδάω και το here's my train a comin'...oh well... Προς το παρόν έχω επιστρέψει (για τα καλά 8)) στις τέλε...άμα γεράσω ακόμα λίγο...ποτέ δεν ξέρεις ;D... ΥΓ. off topic: η εκτίμηση μου για τις γνώσεις και το αιθητήριο σου ανέβηκαν έτι περαιτέρω μετά το εξαίρετο (όσο και ουσιαστικό) σχόλιο σου για τα σόλος του B.Robertson στο θέμα για το wah...υποκλίνομαι! Καλά, άμα είναι να δημιουργήσω προβλήματα, ήταν η δεύτερη... ;D ;D

Επειδή διαβάζω τις τελευταίες μέρες αρκετά περί wah το θυμήθηκα. Χρόνια πριν, είχε γίνει μιά εκδήλωση για να τιμηθεί η μνήμη του J.Hendrix. Μας ζητήθηκε να πάρουμε μέρος, παίξαμε ένα σετ 45 λεπτών, ηχογραφήθηκε πρόχειρα, μας άρεσε όμως και βγήκε ένας δίσκος απο τη συναυλία. Παίξαμε τρίο -προκειμένου να πιάσουμε κάτι απο το πνεύμα της εποχής και του μουσικού- και το κομμάτι που παραθέτω (σε edit μορφή γιατί είναι αρκετά μεγάλο) ήταν εκείνο που νομίζω πλησίασε αρκετά το ύφος που ζητούσαμε. Είναι 100% αυτοσχέδιο, παίχτηκε 1 φορά μόνο επί πάλκου, κανείς δε γνώριζε τι ακριβώς θα γίνει, ίσως και γι'αυτό μας οδήγησε σε μονοπάτια που δεν συνηθίζουμε να διαβαίνουμε ως γκρουπ... Ακόμα, να σημειώσω πως αυτή ήταν η πρώτη φορά -εξ όσων θυμάμαι- που έπαιξα με wah pedal στη ζωή μου (και μία εκ των ελαχίστων γενικά επί πάλκου). Ηλίας Ζάικος-κιθάρα,φωνή Σωτήρης Ζήσης-μπάσο Αλέξης Αποστολάκης-τύμπανα jimijam_new.mp3

Θεωρώ πως σε επίπεδο δημιουργικής ενασχόλησης -σε οποιοδήποτε επίπεδο- με τη μουσική, ποτέ δεν είναι αργά. Δώσε ιδιαίτερη προσοχή σε όσα έγραψε ο Νικόλας. Αν κάτι λέει αυτό, προσωπικά έπιασα κιθάρα για πρώτη φορά στα 20 μου... Καλά, ο Wood κοιτάει να μάθει απο τον δάσκαλο με την Gibson, αυτή η γιαγιά με τη Στράτο αριστερά ποιά είναι;;... ;D

Πολύ ενδιαφέρουσα, ευχαριστούμε.

Δώσε λίγο χρόνο (1-2 μέρες) να τραβήξουν εκ νέου οι χορδές το μπράτσο και να πάρει τη θέση του. Έλεγχε το κούρδισμα κατά διαστήματα, μην πειράζεις κάτι ακόμα.

Προσπάθησα να εκλαικεύσω λίγο το ζήτημα και να το θέσω ολίγον τι ουμανιστικά... ;D Αλλά, όπως ανέφερα, ο καθένας το αναλύει κατά το δοκούν... Οι πορτοκαλιές και τα συναφή είχαν να κάνουν με την ανθρωπόμορφη εικόνα που έδωσα, γνωρίζω πολύ καλά και την αξία του ΝΟΙΖ και τη σχέση μου μαζί του...εσείς; Απο πότε οι προσωπικές επιλογές κάποιου -εφόσον δεν ενοχλεί κανέναν- είναι φασίζουσες; Εξάλλου, δεν παρέθεσα κανένα επιχείρημα, κάθε άλλο θάλεγα...

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόβλημα έγκειται στο πως ο καθείς εξ'ημών αντιμετωπίζει-αξιολογεί: 1. τον εαυτό του 2. το φόρουμ & 3. τη σχέση τους. Όχι, δεν πρόκειται να το αναλύσω ;D, οι παράμετροι είναι πρακτικά άπειρες... Προσωπικά, κατανοώ την αρχική επιθυμία του ΟΡ (και αρκετών ακόμη) αλλά δεν συμφωνώ. Το Νο 3 είναι κι εκείνο που πρέπει ν'αναλυθεί βαθύτερα. Τι θέλει κάποιος και γράφεται στο ΝΟΙΖ; Τι περιμένει, τι μπορεί και θέλει να παρουσιάσει και το κυριότερο, πόσο και πως μπορεί να διαχειριστεί τα όσα μπορεί να προκύψουν; (αντιπαλότητες, διαφωνίες κλπ.) Για να το πω πιό λαικά... 8) Όταν επιλέγεις κάποιον(α) για συντροφιά, αναγκαστικά "λούζεσαι" και κείνα που δεν σου αρέσουν πάνω του...Όμως...δεν απαγορεύεις, συζητάς, προσπαθείς να βρείς τα κοινά σημεία που θα βοηθήσουν στην αλληλοκατανόηση και συνύπαρξη, ναί, θυμώνεις, φωνάζεις, αλλά αν θέλεις αυτή τη σχέση βρίσκεις τους τρόπους να ξεπερνάς τα όποια προβλήματα... Αλλιώς...υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια... ;)

Πρόσφατα ένας φίλος μου ζήτησε μιά κόπια του Lo-Fi Kings live at the Gallery και το (ξανα)θυμήθηκα...πάνε καμμιά 10ριά χρόνια που έγινε αυτή η ηχογράφηση στην Κοζάνη...βρεθήκαμε -κι εγώ δεν θυμάμαι πως- με τον Γιάννη τον Οικονομίδη (Aroma Caribe μεταξύ άλλων) για να παίξουμε με τους φίλους απο τα Γρεβενά Νίκο και Γιώργο...ο ηχολήπτης έγραφε χωρίς να το ξέρουμε, αργότερα ακούσαμε το υλικό και μας άρεσε ιδιαίτερα η αίσθηση που απέπνεε και, παρά τα ηχητικά προβλήματα -παίζαμε όλοι καρφί στη κονσόλα- έγινε και δίσκος... Εκείνο που θυμάμαι περισσότερο απ'όλα, είναι μιά βαθειά, αμόλυντη χαρά που παίζαμε παρέα, πως το διασκεδάζαμε αβίαστα. Σχεδόν όλα τα κομμάτια τα παίζαμε για πρώτη φορά μαζί και αυτοσχεδιάζαμε δεόντως...έτσι και στο κλιπ που παραθέτω, ένα ριφ του Γιάννη πάνω σε 2 ακκόρντα -εξ ού και ο τίτλος. Να σημειώσω πως η συναυλία -και πολλές που ακολούθησαν- έγινε δυνατή χάρη στην ψυχή των φίλων απο τα Γρεβενά, που νοιάζονται και πονάν τη μουσική, την αντιμετωπίζουν χωρίς καχυποψία, μεμψιμοιρίες και οικονομοτεχνικά κριτήρια και, τέλος, με τάισαν με την αγάπη και τη φιλία τους. Τους είμαι ευγνώμων. Νομίζω δεν έχω ξαναποστάρει γι'αυτό το πρότζεκτ, αν σας αρέσει θα κοιτάξω ν'ανεβάσω κι άλλα. Γιάννης Οικονομίδης-Τρομπέτα, κρουστά Νίκος Μπέλτσιος-Ακουστική κιθάρα Γιώργος Δούμας-Μπάσο Ηλίας Ζάικος-Τελεκάστερ 2c.mp3