ez

Έχεις "φορτώσει" πολύ και βάλλεις κατά δικαίων και αδίκων. Έγραψα: Η μόνη μου ένσταση είναι η εξής: αυτά που γράφεις εδώ, τα είπες και στον ίδιο; Αν ναί -και δεν μπόρεσες να βρείς λύση- τότε το βουλώνουμε, αν όχι, θα έπρεπε -κατά τη γνώμη μου- πρώτα να το δείτε μεταξύ σας. Το βουλώνουμε εμείς, όχι εσύ που ψάχνεις το δίκιο σου. Το οποίο για να το βρείς θα πρέπει πρώτα να ηρεμήσεις λίγο...

Δεν θα διαφωνήσω σ'αυτό, δυστυχώς συμβαίνει συχνά-πυκνά... :-\ Ούτε και αμφισβητώ το επίπεδο σου ν'αξιολογείς την όποια κατασκευή. Η μόνη μου ένσταση είναι η εξής: αυτά που γράφεις εδώ, τα είπες και στον ίδιο; Αν ναί -και δεν μπόρεσες να βρείς λύση- τότε το βουλώνουμε, αν όχι, θα έπρεπε -κατά τη γνώμη μου- πρώτα να το δείτε μεταξύ σας.

Η προσωπική μου γνώμη για τον Σταύρο Ντούκα είναι η καλύτερη δυνατή. Θεωρώ πως είναι ένας επαγγελματίας που σέβεται τους πελάτες του και τιμάει τον κλάδο του. Εάν κάποιος έχει προβλήματα μαζί του, πρώτα πρέπει να μιλήσει μαζί του, να εξετάσει τις όποιες εναλλακτικές λύσεις και κατόπιν, εάν θέλει, να το κάνει δημόσιο ζήτημα. Συχνά πυκνά, εμείς οι ίδιοι είμαστε σ'ένα βαθμό υπεύθυνοι για τα αποτελέσματα που μας "χαλάνε", κυρίως γιατί δεν έχουμε αποφασίσει τι ακριβώς ζητάμε. Εκείνο που για κάποιον μάστορα είναι must ή ευαγγέλιο, έναν μουσικό ενδέχεται να μην τον εξυπηρετεί. Μόνον εφόσον ο τεχνίτης αρνηθεί την όποια διευθέτηση, τότε έχουμε όλα τα δίκια να τον "κράξουμε" δημόσια. On topic: Συνηγορώ με τους προλαλήσαντες να μην πειραχτεί η ταστιέρα έως να εξαντληθούν/απορριφθούν όλες οι άλλες λύσεις.

Το ερώτημα τίθεται ανεξαρτήτως οργάνου ή τεχνικών δυσκολιών. Δεν χρειάζεται να πείτε ποιά είναι εκείνα που σας πήραν τα μυαλά, αλλά κάποια που όταν κληθήκατε να τα κοιτάξετε, τελικά αποδείχτηκαν "σκληρά καρύδια" και σας έμειναν στη μνήμη. Δίνω ένα παράδειγμα που αφορά εμένα:

Επειδή από (πολύ)νωρίς εξέφρασα επιφυλάξεις για τη συναυλία, θέλω να διευκρινήσω κάτι στους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Προσωπικά, δεν έχω καμμία επιφύλαξη πως η μπάντα που με το καλό θα έρθει θα είναι εξαίρετη. Θάβαζα στοίχημα οτι θα παίζουν καταπληκτικά και δεν θάναι αρπαχτή με τίποτα. Ακόμη, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το οτι λέγονται ακόμη Skynyrd. Και ο Rossington να μην ήταν, πάλι δε θάχα. Διάολε, ο αδελφός του Ρόνι τραγουδάει και συμμετέχουν τύποι σαν τον Μέντλοκ που δεν θα τολμούσα ποτέ να θέσω σε αμφισβήτηση τις επιλογές τους για το συγκεκριμμένο ζήτημα. Γιά μένα το πρόβλημα είναι πως το γκρουπ αυτό πλέον -εξώφθαλμα- αντιπροσωπεύει κάτι που ποτέ δεν εισέπραξα στην αυθεντική/παλαιότερη περίοδο του. Ενδεδυμένο με την φορεσιά του southern rock σιγοντάρει αντιλήψεις που στην Αμερική μόνο δεινά φέρνουν, και μέσω αυτής worldwide. Θρησκοληψία, μιλιταρισμός, συντηρητισμός, είναι κάποια απο κείνα τα στοιχεία που με απομάκρυναν απο το γκρουπ εδώ και καιρό. Κι αν κάποτε υπήρχαν -έστω κάποιοι- που με την παρουσία τους και μόνο σ'έκαναν να ξεχνάς τα κακώς κείμενα, τώρα, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον audio, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Αυτά για μένα, με γλυκόπικρη γεύση...

Μιά και τυχαίνει να είμαι και μουσικός αλλά και τραγουδιστής και τραγουδοποιός, να καταθέσω μερικές σκέψεις επί του θέματος -για όποιον ενδιαφέρεται. Δεν θα μιλήσω για κλασσική, δεν μου το επιτρέπουν οι γνώσεις μου. Σε ό,τι αφορά τα τραγούδια πάντως, θεωρώ πως γενικά ισχύει αυτό που αρκετοί υποστηρίζουν, "αρχηγός" είναι η φωνή ή το εκάστοτε lead όργανο. Φυσικά υπάρχουν πολλές παράμετροι και κατά περίπτωση συναντάμε διαφοροποιήσεις, αλλά εκεί έγκειται και η γοητεία του να παίζεις με άλλους μουσικούς. Εφόσον ένα τραγούδι έχει χτιστεί πάνω σε μιά συγκεκριμμένη μελωδία -πατώντας σε αντίστοιχες συγχορδίες- τότε το πράγμα είναι απλό. Αποδίδεται ανάλογα με το που "πατάει" καλύτερα εκείνος που οδηγεί. Δεν θεωρώ πως "χαλάει" οτιδήποτε με την τονική μεταφορά. Τώρα, αν η σπίθα της έμπνευσης υπήρξε ένα σχήμα, ένα πιό complex θέμα απο κάποιο όργανο, τότε μπορεί και να υπάρξει ζήτημα. Είμαι υποστηρικτής της άποψης πως τα διαφορετικά ακκόρντα έχουν και μία εν δυνάμει αισθητική, προξενούν ερεθίσματα στην ψυχή διαφορετικού περιεχομένου και κατεύθυνσης, οπότε αν φτιάξω στο μυαλό μου ένα τραγούδι βασισμένο σε κάτι τέτοιο και εκ των υστέρων διαπιστώσω πως "δεν μου βγαίνει" φωνητικά, έχω πρόβλημα... Μιλάω για την κιθάρα, που είναι το εκφραστικό μου μέσο. Πιθανολογώ πως το ίδιο μπορεί να συμβαίνει σε κάθε όργανο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, κατά κανόνα προσπαθώ να μεταποιήσω την φωνητική μελωδία κι όχι το αντίθετο, πράγμα που για μένα καταδεικνύει την δύναμη των συγχορδιών. Αν δεν το καταφέρω, παρατάω την προσπάθεια και κρατάω το σχήμα για κάποια -ίσως μελλοντική- άλλη χρήση. Ασφαλώς ο καθένας έχει τον τρόπο του να δουλεύει και να εξελίσσεται. Εκείνο που πρέπει να μας διέπει όμως, πιστεύω είναι ο σεβασμός στην προσωπικότητα και τις δυνατότητες των συνεργατών μας. Κανείς δεν ξέρει τι έχει στο μυαλό του ένας συνθέτης όταν δημιουργεί παρά μόνον ο ίδιος. Οι όποιες προσπάθειες μας να είμαστε είτε "πιστοί" είτε "αιρετικοί" όταν μας ιντριγκάρει ένα κομμάτι και θέλουμε ν'ασχοληθούμε μαζί του, αφορούν εμάς και την δική μας αντίληψη/γούστο/ικανότητες κι όχι το διαμορφωμένο δημιούργημα. Και καλό είναι να μη χάνουμε το δάσος κοιτώντας ένα δέντρο. Όταν εγώ οδηγώ επι πάλκου, καθορίζω το που και το πως. Κατά κανόνα θα είναι Μι, Λα, Σολ, καθότι μπλουζ κιθαρίστας είμαι. Όταν όμως οφείλω να "κοπλιμεντάρω" τον οδηγό μου, τότε θα παίξω εκείνα που είναι οφθαλμοφανώς ζητούμενα. Συνοδεύοντας έναν πνευστό, κατά κανόνα θα παίξουμε Σι μπεμόλ, Φα, Μι μπεμόλ και διάφορα τέτοια που προξενούν κράμπες σε ροκ/μπλουζ κιθαριστές ;D. Στο αρχικό ερώτημα, δεν υπάρχει ουσιαστικά απάντηση, ή αν θέλετε, οι απαντήσεις είναι τόσες όσοι και οι συνθέτες. Ειρήνη υμίν.

Πολύ με στεναχώρησε η είδηση... Ο Sumlin -κατά τη γνώμη μου- υπήρξε ένας απο τους επιδραστικότερους κιθαρίστες και σαφώς υποτιμημένος. Όχι απο τους γνώστες και τους λάτρεις των μπλουζ, αλλά απο τα ΜΜΕ και τις κατά τόπους ροκ κοινότητες. Ίσως ο ελαφρώς παιδικός χαρακτήρας του και η έλλειψη μόρφωσης να τον εμπόδισαν να φανεί περισσότερο, αλλά έχει σημαδέψει με το παίξιμο του μυθικά κομμάτια. Προσωπικά, είναι απο τις σημαντικές επιρροές μου, το τραγούδι που παραθέτω δε έχει για μένα ενα παίξιμο απο κείνα που λέω: αν παίξω αυτό, τότε θα καταλάβω αρκετά για το τι εστί μπλουζ κιθάρα...ακούστε το.

Μην ξεχάσεις τα σπηρούνια ;D... Πάντως ρε μάγκες, να την πω την αμαρτία μου, εγώ αυτούς τους Skynyrd δεν καίγομαι να τους δώ...θα μου πείς, αυτοί είναι, οι άλλοι μας τελείωσαν :'(...αλλά...

πχ σε μιά bolt on κιθάρα μπορείς να βιδώσεις το μπράτσο προσθέτοντας (ή αφαιρώντας) κομματάκια/φέτες εκεί που "δένει" με το σώμα αλλάζοντας το πως θά "κάτσει" σε σχέση με το σώμα -καβαλλάρη, αυτή η γωνία επηρεάζει την αίσθηση του οργάνου. Γενικά τα φαρδιά τάστα επιτείνουν την αίσθηση άνεσης που έχει ο κιθαρίστας καθότι είναι ευκολότερα τα "σηκώματα" και μπορούν πιό άνετα να χαμηλώσουν οι χορδές, όμως δεν τα προτιμούν όλοι. Κάθε τι, ακόμα και μιά λεπτομέρεια που φαντάζει ασήμαντη, επηρεάζει τον ήχο, γι'αυτό καλό είναι όλοι μας να πλουτίζουμε τις εμπειρίες μας παίζοντας/δοκιμάζοντας διαφορετικού τύπου/σχεδιασμού κιθάρες ώστε κάποια στιγμή να καταλαβαίνουμε τι και γιατί μας αρέσει.

Ευκολόπαιχτη είναι μιά κιθάρα που σε βολεύει ;D... Τώρα, για το πόσο "μαλακή" μπορεί να είναι -αν καταλαβαίνω σωστά τι εννοείς- παίζουν καθοριστικό ρόλο: Το scale length, η γωνία του μπράτσου και τέλος τα τάστα. Φυσικά, το σωστό -σύμφωνα με τις επιθυμίες του μουσικού- σεταπ είναι το κερασάκι στην τούρτα...καλή όρεξη ;)!

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους! (εεε...καλά, λίιιιγο παραπάνω στον key holder ;D ) Γιά κάποιους απο μας σχετκά ηλικιωμένους 8), το ν'ακούμε μπάντες σαν εσάς είναι κάτι σαν βιάγκρα ρε παιδί μου ;D!!! Αισθητικά τόχετε 100%, ακούγοντας το στα ηχειάκια του pc νομίζω πως πρόκειται για ξεχασμένη εκτέλεση μυθικού ψυχεδελογκρουπ 70ς...μπράβο! Πού είναι το Epitaph να κλάψουμε όλοι μαζί; ;)

Συμφωνώ και νομίζω έχεις δίκιο. Απλά να πω ότι μεταξύ ανικανότητας κι επιλογής υπάρχει ευρύ πεδίο... Ίσως χωρίς να το καταλαβαίνεις (απ'όσο ξέρω δεν είσαι μουσικός{;}) στρίβεις το μαχαίρι σε μιά πληγή πολλών καλλιτεχνών, αυτή της ετικέττας. Ειδικά όταν μιλάμε για μουσικούς με αδιαμφισβήτητο ταλέντο και ικανότητες, είναι ένα πεδίο δύσκολο, αγχωτικό, που φέρνει ανασφάλειες κι ερωτήματα που "τρώνε" την ψυχή. Το ακροατήριο, οι εταιρίες, οι μάνατζερς, ο τύπος, θέλουν κάτι που να μπορούν να το κατηγοριοποιήσουν, να είναι οριοθετημένο και "τακτοποιημένο". Αυτό, πολλές φορές έρχεται σε σύγκρουση με την δημιουργικότητα και τις αναζητήσεις των καλλιτεχνών, που τελικά -πλην εξαιρέσεων- αργά η γρήγορα θα "οχυρωθούν" πίσω απο κείνο που ξέρουν καλά, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ή να τους το πάρουν... Απο την άλλη, στο τέλος φαίνεται πως ο καθένας είναι σάμπως "φτιαγμένος" για κάτι, εκεί λάμπει κι εκεί ξαναγυρνάει. Απλά για μερικούς τα παράθυρα να κοιτάξουν και κάπου αλλού είναι σφαλιστά, κάποιοι απλώνουν το χέρι, λίγοι τ'ανοίγουν, οι περισσότεροι δεν βρίσκουν καν το κουράγιο να προσπαθήσουν. Η διαδρομή στα μονοπάτια της τέχνης αποκαλύπτει θαυμαστά πράγματα για κείνους που επιμένουν, παράλληλα όμως ξεγυμνώνει και φανερώνει και όσα σκάρτα κουβαλάμε μέσα μας, την ανεπάρκεια, την τυχόν ματαιοδοξία, τη θνησιγένεια, κι αυτά είναι φόβος, που δύσκολα αναμετριέσαι μαζί του.

Κυρίως με την αίσθηση πως "τσουβαλιάζεις" τους πάντες σε μιά πρόταση σου. Το ζήτημα που θέτεις, για μένα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και, ειλικρινά, θα μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο να το συζητήσουμε κατ'ιδίαν -εφόσον τύχει να γνωριστούμε εκ του σύνεγγυς. Σαν μουσικός, έχω βιώσει τέτοιου τύπου τζαμ με ετερόκλητων ειδών καλλιτέχνες αμέτρητες φορές, και στη χώρα μας και στην Ευρώπη, κι έχω διαμορφωμένη κατά το μάλλον ή ήττον άποψη. Όμως, οι παράμετροι είναι πολλές και ίσως είναι ελαφρώς άκομψο να επεκταθώ στο χώρο του φόρουμ. Πάντως, μη ξεχνάς πως όταν κάποιος προσκαλεί έναν μουσικό να παίξει μαζί του -μιλώ για επώνυμους με δισκογραφία και καρριέρα- αυτό γίνεται γιατί επιζητά αυτό ακριβώς το κάτι προσωπικό που έχει δυνατότητα να παράξει. Αν μας αρέσει η όχι, είναι άλλη ιστορία. Μουσικοί όπως οι Ernie Watts, Fathead Newman, Marsalis bros και πολλοί ακόμη, έχουν διαπρέψει ως συμμετέχοντες σε τραγούδια, και σε στυλ μάλιστα μακριά απο τα οικεία τους μονοπάτια. Ακόμα αν θες και η συμμετοχή του SRV σε τραγούδια του Bowie είναι κάτι που δεν βρίσκει άπαντες σύμφωνους ως προς το αισθητικό κομμάτι του πράγματος... Αυτό καθεαυτό όμως το ερώτημα "κατά πόσον διαπρεπείς αυτοσχεδιαστές της τζαζ έχουν καλές επιδόσεις σε τραγούδια" είναι κάτι που σηκώνει μεγάλη κουβέντα και έχει -όπως είπα- πολύ ενδιαφέρον. ΥΓ. Όταν λες τραγουδοποιία, εννοείς τη συμμετοχή τους σαν σολίστες σε τραγούδια άλλων ή το να συνθέτουν δικά τους;

Σεβαστή η άποψη σου -κι όχι κενή περιεχομένου. Κι εγώ πολλές φορές αισθάνομαι με παραπλήσιο τρόπο. Το ζήτημα είναι αν κάποιος θέλει -και μπορεί- να δεί σε τέτοιου τύπου "παντρέματα" κάτι που να τον κάνει να νοιώσει πιό "πλούσιος" σε ακούσματα κι εμπειρίες. Εγώ είδα. Ίσως το γεγονός πως έχω ζήσει πλειστάκις επί πάλκου αντίστοιχες στιγμές -με αποτελέσματα από αξέχαστα έως καταστροφικά- με κάνει ν'αντιμετωπίζω την όλη διαδικασία με διαφορετικό τρόπο απο κείνον του ακροατή, πολλώ δε μάλλον απο τη στιγμή που -όπως ανέφερα- ποτέ δεν παρακολούθησα επισταμένως την καλλιτεχνική πορεία ούτε του Κόεν, ούτε του Ρόλλινς. Ακόμα, την εποχή που είδα το εν λόγω απόσπασμα, ενείχε μιάν αποκαλυπτική έννοια για μένα σε σχέση με τη δίψα μου για τη μουσική, κι αυτό ενδεχομένως δημιούργησε μιά ούτως ειπείν προκατάληψη. Πέρα απο τη διαφορά μας όμως για την αξία της συγκεκριμμένης εκτέλεσης, διαφωνώ τελείως με την τελευταία παράγραφο σου (της παράθεσης). Κι αντί άλλου επιχειρήματος -για να μην κουράζω- παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα, τώρα, αν κι αυτό θεωρείς πως είναι "ωκεανογραφία" ;D, case closed. Rahsaan Roland Kirk - Ain't No Sunshine

Οι συνειρμοί σου με τρομάζουν... Δεν είναι, μάλλον θα γίνει όμως ;D! Όχι αδελφέ, εγώ πρέπει να πω ευχαριστώ...

Τι φάσκελο όμως, ε; ;D

Είθε το άβαταρ σου να είναι πάντα έμπνευση και οδηγός εδώ(φόρουμ) και στη ζωή ;). Καλώς ορίσατε!

Πρόσφατα είχα μιά κουβέντα μ'ένα φίλο για τον Ρόλλινς κι η κουβέντα ήρθε σ'αυτό το βίντεο, το είχα δεί όταν είχε προβληθεί περίπου 20 χρόνια πριν στο Night Music, με σημάδεψε ανεξίτηλα, ποτέ δεν το ξέχασα -κι ούτε πρόκειται- και είπα να το μοιραστώ κι εδώ μαζί σας. Προσωπικά το θεωρώ αριστούργημα, κι επιπροσθέτως να τονίσω πως εξ όσων γνωρίζω ποτέ δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα. Παρότι δεν υπήρξα φανατικός ακροατής κανενός απο τους μουσικούς που εμφανίζονται -με την εξαίρεση ίσως του Robben Ford- η χημεία και το τελικό αποτέλεσμα νομίζω μαγεύουν. Τα "φωνητικά σχόλια" του Sweet Pea Atkinson και -φυσικά!- το αδιανόητο παίξιμο του Sonny Rollins εκτοξεύουν την ερμηνεία του Κόεν και δημιουργούν ένα μοναδικό κλίμα. Η κυρία στα κρουστά νομίζω είναι η Sheila E και ο κύριος με το alto sax αγκαλιά απλώς να παρακολουθεί -όπως κάθε σπουδαίος μουσικός θα έκανε νομίζω στη θέση του- είναι ο David Sanborn...

Ο εκάστοτε πομπός (καλλιτέχνης) θέτει τον "τόνο", ανάλογα με το γούστο και την αισθητική του. Ο δέκτης (ακροατής), επίσης ανάλογα με την αισθητική του -αλλά και με τα "κολλήματα" του ίσως - "αποφασίζει" πως θα διαχειριστεί το όποιο άκουσμα. Κάποιοι παθαίνουν, άλλοι βγάζουν σπυριά. Ως ακροατής, όταν σέβομαι κάποιον μουσικό, σέβομαι και τις επιλογές του, χωρίς κατ'ανάγκην να τις ενστερνίζομαι/ακολουθώ. Ως μουσικός, κάποιες φορές τό κάνω, δεν είναι κάτι όμως που αποτελεί ας πούμε σταθερά στις επιλογές μου.

Αυτό είναι που λένε η μουσική μας φέρνει πιό κοντά; ;D Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με όλα όσα λέει ο εξαιρετικός αυτός κύριος. Ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά σας αγαπητέ φρηροκά! ΥΓ. Δύο παρατηρήσεις οφ τόπικ... 1. Η κατατομή του προσώπου του, αλλά ειδικά η ματιά του και ο τρόπος που εκφράζεται μιλώντας, μου θύμισαν έντονα τον μακαρίτη Richard Manuel... 2. Αυτός ο τύπος -και μόνο λόγω εμφάνισης- θάπρεπε να είχε παίξει στους Jethro Tull ;D!

Μάγκες, λίγα λόγια για αντίχειρες καθότι....

SF, μάλλον θα πρέπει να παραθέτεις την παράθεση ;D σε κάθε απάντηση μπας και καταλαγιάσει λίγο η οργή... Rolling Stone's list — which was compiled by votes from RS editors as well as bona fide ax-men like Tom Morello, Metallica's Kirk Hammett, Aerosmith's Joe Perry, and many more — measured guitarists by prowess, influence, and innovation. Κι εγώ συμφωνώ πως μιά χαρά είναι η λίστα, διάολε, μιλάμε για περιοδικά, με όλες τις σχέσεις και τα συμφέροντα που ενδεχομένως έχουν με δισκογραφικές, πολυεθνικές, τριτοκοσμικές, ρομαντικές ψυχές ή τι άλλο...και σαφώς έχει δίκιο ο Τζαζτζόκερ στα όσα -νωρίς- επεσήμανε...όλοι δίκιο έχουμε ;D...εμένα πάλι με ιντριγκάρουν όλα αυτά και γι'αυτό θα πω με τη σειρά μου κανα δυό πραγματάκια... Γιά μένα ας πούμε ο Toy Caldwell υπήρξε ο απόλυτος στυλίστας -κιθαριστικά αλλά και συνθετικά σε ψηλά στάνταρντς- του αποκαλούμενου Southern rock και σίγουρα έχει θέση σε μιά τέτοια λίστα, αλλά δε χάθηκε ο κόσμος... Γι'αυτό υπάρχουμε οι μουσικόφιλοι, να ψάχνουμε και να ψαχνόμαστε και με αφορμή τέτοιου τύπου "επιδερμικές" ψηφοφορίες να γνωρίζουμε ο ένας στον άλλον μουσικούς που ίσως να μην ήξερε και θ'άξιζε να γνωρίσει τη δουλειά τους - κι όχι να τρωγόμαστε με χαζομάρες... Ακόμα θέση -για μένα- θα είχε ο Steve Hackett, πρωτοπόρος τεχνικών που υιοθετήθηκαν μεταγενέστερα απο πλήθος διάσημων κιθαριστών - και κάποιους στην περιβόητη λίστα... Και τελειωμό δεν έχει οποιαδήποτε τέτοια λίστα, όπως κι η μουσική...

Η λύση του αραιωμένου υδροχλωρικού μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα. Θέλει προσοχή, λίγο πειραματισμό με parts που δεν μας είναι απαραίτητα :-\...προκειμένου να βρούμε τον επιθυμητό χρόνο και την αναλογία αραίωσης αλλά το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι ιδιαίτερα πειστικό (ναί, σε επίπεδα custom shop).

THE A-300 MODEL HAS A NICE STAINLESS FINISH AND HIGH OUTPUT..FITS ALL SOUND HOLES INCLUDING SMALL PARLOR TYPE GUITARS. COMES WITH A ULTRA HIGH QUALITY CABLE [XEROSTATIC BRAND BY BILL LAWRENCE USA] SIMILAR TO GEORGE L'S AND A SOLDERLESS UNIVERSAL PLUG WHICH CAN BE USED EITHER STRAIGHT OR RIGHT ANGLE.....GREAT PICKUP AT A UNBEATABLE PRICE.. http://www.ebay.co.uk/itm/BILL-LAWRENCE-USA-A-300-ACOUSTIC-GUITAR-PICKUP-/370549264500?pt=Guitar_Accessories&hash=item5646751074

Έτη πολλά - και καλά! Ή όπως μου είπε μιά καλή κυρία προ ετών στο δρόμο όταν με σταμάτησε να ρωτήσει κάτι και της απάντησα εξυπηρετώντας την: Νάσαι καλά παιδί μου, νάχεις και λεφτά!! ;D