ez

Αυτός όμως είχε intonated δάχτυλα ;).

Θερμά συγχαρητήρια νεαρέ μου! Προσωπικά θα μου άρεσε λίιιγο πιό πολύ αν: 1. Είχε ελαφρώς λιγότερα πρίμα (κύρια το hi hat και δευτερευόντως η κιθάρα) 2. Είχε λίγο πιό τονισμένα το ταμπούρο και κάποιες μεσαιοχαμηλές συχνότητες στα μπάσα ...but that's me buddy, bravo!

...και εις την νιοστήν...έλειπα και δεν τόχα ακούσει, η θλίψη μου είναι απερίγραπτη...απο τους πλέον αγαπημένους μου bar none... Αυτή ίσως είναι η τελευταία του συνέντευξη...

Αυτό είναι κάτι που κατά βάση με βρίσκει σύμφωνο, μόνο μιά μικρή επιφύλαξη. Απο τη στιγμή που το ιδίωμα βρίσκεται εν εξελίξει και η ιστορία του δε μετρά παρά μόνο μερικές δεκαετίες, μένει να φανεί στο μέλλον εαν κάποιοι που ενδεχομένως μπολιάστηκαν απο την όλη σκηνή αποβούν καθοριστικοί και στην "μεγάλη εικόνα". ΥΓ. Αυτοαναιρέσεις δε θα τόλεγα, ένας απλός μουσικός μπορεί να είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος...κατά τα λοιπά, σωστά κατάλαβες...

Το πλέον πιθανό είναι πως τους πιό αξιόλογους μουσικούς δεν θα τους ακούσουμε ποτέ. Κατ'αντιστοιχίαν, μάλλον δεν θα βρείς εδώ τις απαντήσεις στα ερωτήματα σου. Όλες οι μουσικές είναι αναπόσπαστα -τις περισσότερες φορές- δεμένες με τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στον τόπο και τον χρόνο γέννησης τους. Ακόμα και με τις καιρικές-γεωλογικές του εκάστοτε τόπου. Το αν κάποιος αναγνωρίζει στον εαυτό του στοιχεία που τον ταυτοποιούν σ'ένα βαθμό με κάποια που συνοδεύουν μιά μουσική πρόταση, τελικά είναι προσωπικό του θέμα το πως θα τα χειριστεί στην πορεία του. Σαφώς και οιαδήποτε μουσική πρόταση δεν είναι μόνον ήχος, τεχνική κι εξοπλισμός. Πολλώ δε μάλλον δεν επαφίεται κατά κύριο λόγο στην διάθεση ή τον χαρακτήρα του εκφραστή της. Ναί, υπάρχουν διαβαθμίσεις, άλλοτε βαραίνουν κάποια στοιχεία κι άλλοτε άλλα, ανάλογα με τον δημιουργό. Ναί, παντού υπάρχουν μουσικοί που δίνονται ψυχή τε και σώματι σε κείνο που αγαπούν, με κόστη που οι περισσότεροι δεν πλησιάζουν καν, κάποιες φορές και την ίδια τους τη ζωή. Αν αυτό από κάποιους αποκαλείται "τάδε τρόπος ζωής", ας το δεχτώ, αν και η προσωπική μου γνώμη είναι δυσανεκτική με "τσουβαλιάσματα" γενικώς... Δυστυχώς δεν είμαι αναλυτής-μελετητής αλλά ένας απλός μουσικός, οπότε δεν μπορώ να βοηθήσω σε κάποια κατηγοριοποίηση ή καταγραφή δεδομένων για τη μουσική σκηνή και την ιστορία της στη χώρα μας, πέραν ίσως προσωπικών μαρτυριών για κάποιους μουσικούς και γκρούπ που όμως δεν θα βοηθούσαν (πιθανότατα) την συζήτηση. Έχω την πεποίθηση πως ένας καλλιτέχνης οφείλει να είναι κι ένας εν δυνάμει επαναστάτης, δημιουργός που αμφισβητεί, σχολιάζει, κρίνει και, κάποιες φορές ίσως και να προτείνει. Με ειλικρίνεια, μελέτη και σεβασμό εις εαυτόν και αλλήλους. Κατ'εμέ, το βασικό "πρόβλημα" του μουσικού στην Ελλάδα, είναι πως κατ'ουσίαν τίθεται εν αμφιβόλω η αρχική του επιλογή, και, κατ'επέκταση η "επαγγελματική" του υπόσταση. Η μουσική στην Ελλάδα -ακόμα και σήμερα- αντιμετωπίζεται κατά βάση ως "χόμπυ" ή -στην καλύτερη περίπτωση- ως "δημιουργική παράλληλη απασχόληση", ανίκανη απο μόνη της να σηκώσει το βάρος και το κύρος μιάς "αληθινής δουλειάς", τουλάχιστον όπως αυτή αξιολογείται απο την πλειονότητα των πολιτών αλλά και των ΜΜΕ. Αλλά αυτή είναι μιά μεγάλη, άλλη κουβέντα.

Κάτι σαν να έβαλες στο μίξερ τους Danny Gatton & Chet Atkins! Μετά τον μέγα Brian Setzer καιρό είχα ν'ακούσω κάποιον με τέτοια "πειθώ" στην τεχνική του. Για να δούμε που θα πάει... rockabilly guitar with Paul Pigat... plus Pete Turland... On Double Bass

Κι εγώ, ευχαριστούμε για την πληροφορία.

Να παίζω με τον Κλάπτον ;)

Ας πούμε παίζεις ένα 12μετρο απο Α. Οι συγχορδίες που χρησιμοποιείς είναι A-D-E. (1η-4η-5η) Για μπλουζ παίξιμο πάνω σ'αυτό (crossharp) επιλέγεις φυσαρμόνικα σε κλειδί D. Ακόμα (χοντρικά) όπως φυσώντας στις πρώτες τρύπες έχεις D, αντίστοιχα ρουφώντας έχεις Α, τη βασική τονικότητα του εν λόγω 12μετρου δηλαδή. Καλή συνέχεια.

Μου θυμίσατε τα νιάτα μου ;D...λες να ψάξω να βρω τη στέκα μου; Βέβαια εγώ εντρύφησα εις το Γαλλικόν 8) και δη στις τρίσποντες αλλά, διάολε, τόσο δύσκολο θάναι να πετύχεις τις τρύπες; ;D (όχι το γκρούπ βρε ;), τις άλλες, στο τραπέζι!!). Έχω δεί πολλά παρόμοια -και εκ του σύνεγγυς- αλλά όντως ο τύπος είναι out of this world...πάντως, στα σοβαρά, για να φτάσεις σε κάποιο επίπεδο -και να βλέπεις απο μακριά τον περί ού ο λόγος- it takes all and everything you got...maybe a lifetime...

Είμαι ιδιαίτερα θλιμμένος. Νοιώθω πως έχασα έναν -επιτρέψτε μου- άνθρωπο της οικογένειας μου. Χρόνια πριν, έγραψα μία σειρά κειμένων για το περιοδικό Jazz & Τζαζ, ιστορίες κι εμπειρίες απο τις επαφές μου με μουσικούς των μπλουζ. Παραθέτω το κείμενο που σκάρωσα τότε, αυτούσιο, μία μορφή χαιρετισμού, κι όχι αποχαιρετισμού. BLUES REVEALS THE TRUTH LOUISIANA RED Πολλα εμαθα απο τις κατα καιρους επαφες μου με αυθεντικους μπλουζανθρωπους και για μενα ιδιαιτερα σημαντικα. Oχι κατ’αναγκην μουσικης φυσης οσο βαθυτερου και ουσιαστικοτερου πλησιασματος της ανθρωπινης “φτιαξης”. Mια απο τις μεγαλυτερες απογοητευσεις της ζωης μου υπηρξε η στιγμη που στην αρχη της μουσικης μου πορειας ανακαλυψα πως πολλοι συναδελφοι και μη χρησιμοποιουσαν τη μουσικη ως “οπλο”, χωριζοντας εαυτους και αλληλους σε “παραταξεις”, ομαδες οπαδων πολλακις “βαμμενων”, οχυρωμενοι πισω απο ταμπελες που γραφαν: ροκαδες, τζαζιστες η και γω δε ξερω τι αλλο. Oι συντοπιτες μου με σημαδεψαν ανεπανορθωτα, ξεχνωντας οι μωροι πως τα πραγματα ειναι απλα: ξεκινας την ενασχοληση με καποια μορφη τεχνης για προσωπικη ικανοποιηση και στην πορεια λαχταρας να μοιραστεις τα πονηματα σου με τον υπολοιπο κοσμο που σε παρακολουθει, παλευεις για την αληθινη και ουσιαστικη επικοινωνια και εν κατακλειδι για να γινεις ενας καλυτερος ανθρωπος, λευτερος. Tοσο απλα. Δεχτηκα πολλακις χτυπηματα στα τρισβαθα της ψυχης μου και καποιες φορες γκρεμιστηκαν προπυργια του εγωισμου μου, πληγωθηκα, επεσα και ξανασηκωθηκα, καθε φορα χαρακωμενος μεν, με περισσευμα γνωσεων κι εμπειριων δε. Δοξαζω το Θεο που με αξιωσε να γνωρισω καποιους ανθρωπους απο τοπους μακρινους που με τον τροπο τους μου θυμισαν τα πως και τα γιατι αυτου που αγαπω να κανω. Aισθανομαι την αναγκη να υπερασπιστω εν τινι τροπω τον Λουιζιανα Pεντ και μεσω αυτου ολους εκεινους με παραλληλες πορειες, οσο τουτο ειναι δυνατο. Ξερετε φιλοι μου, εμεις οι ανθρωποι εχουμε την ταση ν’απομυθοποιουμε καποιους αμα τη εμφανιση μας διπλα τους και δυστυχως μερικες φορες με θλιβερη προθυμια. Aφηστε με να τα πω απ’την αρχη, με τη σειρα. O Λουιζιανα Pεντ ειναι – περα απο τη θεση του ως μουσικου του μπλουζ – ενας πολυ ενδιαφερων χαρακτηρας, αμεσος και βαθεια ανθρωπινος. Φανταστειτε μια χρωματικη παλετα με ολες τις δυνατες αποχρωσεις, ε, καπως ετσι ειναι ο κυριος Aιβερσον Mιντερ (το πραγματικο του ονομα). Tαυτοχρονα μωρο και υπερηλιξ, ανασφαλης και πληρης, ψιθυρος και κραυγη συναμα. O Pεντ για καποιους λευκοχρωμους δυτικους ειναι η εικονα του ιθαγενη που μαγευεται απο φανταχτερα μπιχλιμπιδια και την επομενη στιγμη μεταβαλλεται σε καποια οντοτητα που μπολιαζει τους γυρω του με ψηγματα Θεικης ενεργειας και γνωσης. Kαλοπροαιρετος ων, ερχονται ωρες που εμφανιζει μια παιδικη αφελεια και αυτο εκλαμβανεται ως αδυναμια η κατωτεροτητα. Eχω δει ανθρωπους να τον περιγελουν πιστευοντας πως ειναι ανικανος ν’αντιληφθει το παραμικρο, ακομη να τον βριζουν εκμεταλλευομενοι τη μη γνωση του της Eλληνικης και πολλα αλλα. Oργιστηκα. Eπεσα κι εγω σ’αυτη τη παγιδα με καποιο τροπο, αρχες ηταν της γνωριμιας μας. Λαχταρωντας να μαθω – παντα – λεπτομερειες για τη ζωη, τα εργα και τις συνηθειες εκεινων που θαυμαζα, ρωτουσα και ξαναρωτουσα ο,τι μπορουσα και θυμομουν. Eκεινος παντα προθυμος να συζηταει για κιθαρες, τραγουδια, στεκια, ταξιδια, απωλειες, γιορτες – νομιζες πως δε θα σταματουσε ποτε, δε θα κουραζοταν στο ελαχιστο. Oλους τους ηξερε, για τους παντες κατι ειχε να θυμηθει. Kαποιοι τον χαρακτηρισαν παραμυθα, μη πιστευοντας πως ειναι δυνατο να γνωριζει και ναχει ζησει ολα κεινα που ελεγε. Aρχισα κι εγω – λυπαμαι που το λεω – ναχω τις αμφιβολιες μου. Tον ρωταω σε μια στιγμη, ξεφευγοντας απο τα στενα ορια του δωδεκαμετρου, εχεις γνωρισει τον Pορυ Γκαλαχερ; Bεβαια, μου λεει, εχουμε παιξει και ηχογραφησει παρεα! Aργοτερα ζητω να μαθω για τον Aλμπερτ Kινγκ. Tα ιδια και γι’αυτον. Mπα, λεω μεσα μου, μαλλον τα παραλεει η δε θυμαται καλα. Iσως θαπρεπε η γνωστη σχεση του με τον Eρικ Mπαρτον να με πεισει σχετικα με την αληθεια των λεγομενων του, αλλα οπως ειπα πριν ειχα μολυνθει και του λογου μου απο τα οσα λεγονταν τριγυρω. Iσως ειναι η αισθηση του οτι, διαολε, δεν μπορει αυτος ο τυπος που ειναι μπροστα μου και μιλαμε, παιζουμε παρεα, ν‘αγγιζει και το δικο μου χερι με την ιδια σαρκα που εσφιξε κεινο του Aλμπερτ Kινγκ, μπα, δε γινεται. Aργοτερα την ιδια χρονια, ντροπιασμενος ως το μεδουλι, ανακαλυπτω το διπλο αλμπουμ του A. Kινγκ λαιβ στο Mοντρε, οπου ολα οσα ειχα ακουσει απο τον Pεντ αποδεικνυονται αληθη. Mαθαινω και για το Ride on Red του Γκαλαχερ και θελω να κρυφτω σε καποια τρυπα, ψυχικα καταρρακωμενος. Tον Λουιζιανα Pεντ τον αγαπω και τον σεβομαι, και καθε που ξανανταμωνουμε θαρρω πως ενα βουρκωμα στα ματια μου φουντωνει πιοτερο απ’την προηγουμενη φορα. Eχω κι αλλα πολλα να σας διηγηθω για του λογου του, μιαν αλλη φορα. Γνωριζω τον ανδρα πανω απο 15 χρονια τωρα και φροντιζω να μη ξεχνω ποτε πως οταν πρωτοακουσα το δισκο του Reality blues εκλαψα συγκλονισμενος και τους ηχους εκεινους θα τους κουβαλω μεσα μου μεχρι το τελος, σημαδι μιας φυσης ατελους, μιας τεχνης μοναδικης, μουσικης της αληθειας. Tου ζητω συγγνωμη κι ευχομαι ναναι ακμαιος και να τον καλοσωρισουμε πολλες φορες ακομη στη χωρα μας.

Κατά βαση χρειάζεσαι 4 διαφορετικές κιθάρες για τα είδη που ανέφερες ;D... Μην ξεχνάς πως οι κιθάρες δεν παίζουν μόνες τους είδη, το καλύτερο είναι να "γευτείς" όργανα -όσο κι όπου/όταν μπορείς- και κυρίως ν'αντιληφθείς τι ακριβώς εννοείς με τις λέξεις που χρησιμοποίησες...μπούσουλας: blues > parlor slide > resonator folk > dreadnaught fingerstyle > ooo/OM Κι απο κεί και μετά...scale, neck profile, nut width, bracing, χάος...είναι πολλά εκείνα που ΔΕΝ ξέρουμε για να προτείνουμε κάτι συγκεκριμμένο, αλλιώς πάρε αυτή που σου "κάτσει" ;D! Υπάρχουν στην αγορά όργανα αξιοπρεπέστατα στα λεφτά που διαθέτεις, ειδικά αν μπείς στα ebay σίγουρα βρισκεις κάτι καλό ως εξαιρετικό, αλλά πρέπει να ξέρεις τι θέλεις. Τα είδη που σ'ενδιαφέρουν θέλουν και λίγο βαθύτερο ψάξιμο, είναι τεράστιο το πεδίο...

Ωραία είναι όλα αυτά, οι πειραματισμοί, οι ανακαλύψεις που κάνουν ευκολώτερη τη ζωή των μουσικών, πολύ φοβάμαι όμως πως πλησιάζουμε στην εποχή που θα βγεί κάποιο καλαμπαλίκι που θα λέει: δεν μπορείτε να παίξετε το τάδε κομμάτι γιατί κόψατε λίγο τον δείκτη σας αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί το πρωί; no problem! χρησιμοποιώντας το $@^$&^( &^$% που μόλις κυκλοφόρησε καλύπτεται κάθε αδυναμία σας! Και σε λίγο θα στέλνουμε τα μηχανήματα να παίζουν για την πάρτη μας... Ξέρω, λίγο υπερβάλλω, αλλά σκεφτείτε που πάει το πράγμα... Άλλωστε, δεν μπορείς να κάνεις κι'αυτό:

Και τα κουπιά χρειάζονται, δεν πας μπροστά αν δεν τραβήξεις ;D. Γενικά, τις partcasters τις στήνω μόνος μου σε ό,τι αφορά σεταπ, δέσιμο/κλίση μπράτσου κλπ. Πάντως, καλές και οι σερβάντες κι οι γιρλάντες, όταν παίζεις μουσικές τύπου μπλουζ & RnR εκείνο που -κατά τη γνώμη μου- κυρίως "μετράει" είναι το "vibe". Πρέπει ρε αδέλφια το όργανο να σε ταξιδεύει, να σε φτιάχνει να το κοιτάς και να τ'αγγίζεις, νάχει τραγούδια και μελωδίες να μοιραστεί μαζί σου...και κάποιες φορές να σε ζορίζει και λιγάκι ;D...

Το σώμα δεν γνωρίζω απο που προέρχεται - δεν είναι allparts. Μπρος πίσω swamp ash.

Made from parts. Specs: Thinline swamp ash body Allparts fat neck (1" thick, 9,5 radius, 6105 frets) PUPS>Teisco (neck)-Lollar BS (bridge) 3 way switch (middle pos. out of phase) Συχνά πυκνά δοκιμάζω διάφορα μοντέλα στη θέση bridge.

Ναί, αυτή μάλλον είχε κάνει ρεκόρ ;D... Σε ό,τι αφορά hardware, τίποτα extreme κατά κανόνα. Έχω βέβαια μιά αδυναμία στις half - chopped γέφυρες (GE Smith style) καθότι μου αρέσει να βιδώνω τον bridge μαγνήτη στο ξύλο, χάνεις κάτι απο το κλασσικό twang της τέλε αλλά κερδίζεις λίγο πιό γεμάτο και ζεστό ήχο. Κατά περίπτωση όμως, το κάνω επίσης γιατί με βολεύει στο δεξί όταν παίζω κοντά στη γέφυρα. Steel plates, brass saddles, nothing fancy. Από μαγνήτες, τα πιό εντυπωσιακά αποτελέσματα τα βρήκα χρησιμοποιώντας σετ των Don Mare, Fred Stuart & Jason Lollar. Φυσικά αυτό είναι ένα τεράστιο πεδίο για κουβέντα -κι έχω δοκιμάσει 10άδες κατασκευαστές- αλλά απο τη στιγμή που θα "γευτείς" τον ήχο των vintage specs hand wound boutique κατασκευαστών, δύσκολα κοιτάζεις πίσω...ακριβό σπορ κάποιες φορές βέβαια... :-\ Να σας πω εδώ πως η πολυετής αναζήτηση μου για κάποιον neck μαγνήτη σε τέλε που θα "κοιτάει στα μάτια" τον bridge, μάλλον ολοκληρώθηκε ;D. Vintage Teisco Japan goldfoils, γύρω στα 5Κ, κεραμικοί μονοπήνιοι. Ό,τι καλύτερο για μένα. Πάντως ο κλασσικός συνδυασμός lightweight swamp ash body/fat maple neck είναι δύσκολο να υπερκεραστεί απο κάποιον άλλο συνδυασμό σε τονικά χαρακτηριστικά.

Χαίρετε. Μόλις είδα το θέμα, να συνεισφέρω ελαφρώς ;) λοιπόν! Έχω φτιάξει δύο τέλε με σώματα gfs paulownia, και οι δύο ολοκληρωμένες κιθάρες που προέκυψαν ήταν σούπερ. Κανένα πρόβλημα με neck diving, πανάλαφρες, "κουδουνιστές" και καλόηχες. Με vintage προσανατολισμού μαγνήτες και παχιά μπράτσα σκοτώνουν! Επίσης είχα 3-4 με pine, μία εξ αυτών πανάλαφρη (κατά τι βαρύτερη απο τα paulownia), αλλά έχω πετύχει και alder - swamp ash πολύ ελαφριά σώματα. Ακόμα, μην ξεχνάτε το korina hog που μπορεί να είναι απίστευτα ελαφρύ. Προσωπικά, και για λόγους ηλικίας ;D (δισκοκοίλη...) αλλά και ηχητικούς, προτιμώ τις ελαφριές κιθάρες. Ευρέως υποστηρίζεται πως οι hot μαγνήτες ταιριάζουν στα ελαφριά σώματα, κατά βάσιν ισχύει, όχι όμως απόλυτα. Τα pine & paulownia είναι όντως πολύ μαλακά, δεν αντιμετώπισα όμως ιδιαίτερα προβλήματα, προσοχή όμως χρειάζεται στο πως "δουλεύονται". Ηχητικά δεν είναι πολύ κοντά, όπως ίσως θα περίμενε κάποιος. Το πρώτο είναι πιό "piano like", αναπάντεχα ζεστό και καθαρό, το δεύτερο πιό "επιθετικό", ζωντανό και "κρουστό". Μιά τέλε στυλ κιθάρα, πιστεύω πως αν είναι 2,5 έως 3 κιλά, αποτελεί την ιδανική βάση για να βρεί κάποιος μαγνήτες που τον καλύπτουν και να δημιουργήσει μιά partcaster που να τον ικανοποιεί σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά και πάλι, το στήσιμο partcasters είναι απο τις αγαπημένες μου ασχολίες ;).

Ποστάρω αυτό το απόσπασμα για δύο λόγους. Πρώτα γιατί είναι απο την πρωτοχρονιάτικη συναυλία μας στο Γαία, όπου το γλεντήσαμε δεόντως με πολλούς φίλους - κι επιπροσθέτως είναι απο τα σπάνια κλιπ όπου τραγουδάει (και παρλάρει ;D) ο Johnny - αλλά κυρίως γιατί εντυπωσιάστηκα απο την αισθητική του "τραβήγματος". Δεν γνωρίζω το παλληκάρι που έκανε τη δουλειά, επισκέφθηκα το μπλογκ του κι είδα μερικές εξαιρετικές φωτογραφίες, πρέπει να πω όμως οτι στον "σωλήνα" βλέπουμε διάφορα αποσπάσματα ανάξια προσοχής κι αυτό το βίντεο δείχνει μεράκι και καλαισθησία - κατά τη γνώμη μου - εξ ού και το μοιράζομαι εδώ ελπίζοντας να το βρείτε κι εσείς ενδιαφέρον. Ο ήχος φυσικά δεν είναι σπουδαίος, αλλά το όλον μου άρεσε ιδιαίτερα. Μαζί μας στο κομμάτι ο Γιάννης "Doc" Στανόπουλος στο σαξόφωνο.

Είσαι όμως πολύ σκληρός...γράψτα λίγο πιό μαλακά...

Μην ταράζεσαι αγαπητέ, εσύ παίζεις με τις κιθάρες σου ;). Στο μόνο που διαφωνώ με όσα καταθέτεις, είναι το ζήτημα των μαγνητών. Εκεί θα εξαντλούσα όλα τα περιθώρια και μετά θα προχωρούσα σε αλλαγή. Κατ'ουσίαν μόνον αν πέθαινε ο μαγνήτης θα τον άλλαζα, σφυρίγματα και παρεμφερή διορθώνονται. Συνυπογράφοντας το ποστ του Νέστορα λοιπόν, θα πω το εξής: Τα "απείραχτα" vintage όργανα αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τους συλλέκτες. Τα "πειραγμένα" τους παίκτες ;D... Τώρα, το πόσο "πειραγμένα", το καθορίζουν οι ανάγκες και η αισθητική του καθενός.

:'( ...σχεδόν μαζί (με 3 μέρες διαφορά) με τον άνθρωπο που την ανακάλυψε αρχικά, τον Johnnie Otis, μία τεράστια προσωπικότητα της μουσικής και δη της αποκαλούμενης μαύρης, επιπροσθέτως ελληνικής καταγωγής...αγκαλιά θα φτάσουν...τους πρέπει... They will meet again...