ez

Συγχαρητήρια, εξαιρετική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Και πολύ ωραίο όνομα ;)... Καλή συνέχεια.

Ίσως αυτό λιγάκι...

Με πιάνει μιά απύθμενη στεναχώρια όταν ανακαλύπτω τα πόσα αγνοώ... Αγαπητέ nspanoud σ'ευχαριστώ. Μακάρι η "κώφωση" της να ήταν μεταδοτική... ΥΓ Επίσης απόλαυσα αρκούντως το μοναδικό της accent...

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους συναδέλφους μουσικούς εν Ελλάδι... Και δεν αντέχω να μη ποστάρω κι αυτό, πέρα απο την εξαιρετική εκτέλεση, μένω άφωνος με τις ενδυματολογικές επιλογές των μουσικών, ειδικά του Buddy Guy...υποκλίνομαι! Junior Wells, Buddy Guy, Phil Guy, A.C. Reed - Mystery Train 1974

Είναι αρκετά συχνό το φαινόμενο, με το που ξεκινάμε κάτι, να μην είμαστε -εκόντες άκοντες- 100% "εκεί"...αυτό, σιγά σιγά που κυλάει το τραγούδι εξαλείφεται, νοιώθουμε πιό "δικό μας" ό,τι ακούγεται και το χειριζόμαστε καλύτερα. Γενικά τα "μπασίματα" αλλά και οι καταλήξεις, θέλουν ιδιαίτερη προσοχή κι αυτοσυγκέντρωση, είναι εύκολο να "ξεφύγουν", λίγο ή πολύ. Η ακρόαση του πρωτότυπου, σου δίνει τον απαραίτητο "τόνο" και σου θυμίζει την αισθητική και τη δυναμική του τραγουδιού, βοηθώντας σε να το συλλάβεις άμεσα. Δεν υπάρχει λόγος να το "ράψεις", απο τη στιγμή μάλιστα που γνωρίζεις πως μπορείς να το κάνεις. Εκείνο που αληθινά χρειάζεται, είναι να προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στα τραγούδια, να τα νοιώθουμε όσο γίνεται περισσότερο κι εν τέλει να τα κάνουμε δικά μας. Να τα σεβόμαστε, όχι όμως να τα φοβόμαστε. Και για να σεβαστείς κάτι, πρέπει να γνωρίζεις το τι είναι. Αυτό απαιτεί χρόνο, επένδυση, εξάσκηση. Θέλει προεργασία και δουλειά, όχι μόνο τεχνικές γνώσεις. Όλα αυτά τα ξέρεις ήδη, μένει να αποφασίσεις ν'ακούσεις το "κλικ" μέσα σου. Αν πραγματικά το θέλεις, θα το κάνεις. Καλή συνέχεια.

Στα 3 πακέτα παίρνεις δώρο και 400γρ. φέτα σε άλμη, μόλις φας το τυρί, βουτάς στην άλμη τις χορδές για vintage relicking και γίνονται και συλλεκτικές...

Σαφώς και ΔΕΝ αναφέρομαι στο Notting Hillbillies, όχι ποίημα, εθνικός ύμνος είναι!!! ;D Άλλωστε, αυτό είναι παλιό (1990)...εννοούσα κυρίως σόλο δίσκους της τευταίας δεκαετίας...νάξερες πως περίμενα την συνέχεια εκείνου του δίσκου...εις μάτην...oh well :(

O Mark Knopfler αποτελούσε πάντα -για μένα- το παράδειγμα του πως είναι εφικτό στις μέρες μας, που οι σελίδες του βιβλίου της κιθάρας εν πολλοίς έχουν γραφεί, κάποιος να μπορεί ν'ακουστεί με στυλ/ήχο/φρασεολογία δικά του 100% χρησιμοποιώντας υλικά γνωστά και πολλάκις "φθαρμένα". Κοντολογής, βάζουμε σ'ένα σέικερ τους: Bob Dylan, Eric Clapton, JJ Cale & Chett Atkins, κουνάμε καλά και...ιδού! Ο μέγας Knopfler! Αθάνατος. Το πρώτο άλμπουμ των DS είναι σαφώς ένα αριστούργημα -κι ένα εκ των κορυφαίων debut albums ever... Θα συμφωνήσω με τον φίλτατο φριροκ για τα σχόλια του LOVE OVER GOLD, κι εμένα επίσης δε με χαλάει καθόλου το Brothers in Arms, το αντίθετο θάλεγα. Παρ'όλα αυτά, παρακολουθώντας τις σόλο δουλειές του Knopfler τα τελευταία χρόνια, αρκετές φορές με κουράζει, χωρίς όμως -ποτέ κατά την άποψη μου- να γίνεται "φθηνός".

Σε μιά συνέντευξη μου, έδωσα την ακόλουθη απάντηση στην εξής ερώτηση: How important is the venue for a performing musician? How does that contribute to his overall success? Let me put it this way...the worst venue can't beat an inspiring act from a dedicated musician. But, the slickest club can't make a poor artist sound good... Κάνε την αναγωγή στο "κιθαρίστας - εξοπλισμός" και καλά ξεμπερδέματα ;D...

Τι πάω και θυμάμαι βραδιάτικα...νάναι καλά ο "σωλήνας"... :P Σπάνιο κομμάτι, τελικά τα blues γυρεύουν όλοι ;D!! Albert Collins - Two-Lane Highway (from John Zorn's album "Spillane")

Και υπεύθυνος μεταξύ άλλων των GVCG, οι οποίες θεωρούνται ίσως οι πιό "πιστές" ρέπλικες των vintage Fender...αν και δεν πολυασχολείται πλέον απ'όσο ξέρω. Νομίζω πως η μουσική του αξίζει χρόνο των μουσικόφιλων.

No kidding? !!!

Αγαπητέ Μάραθον, το "βίτσιο" που περιγράφεις στο αρχικό σου ποστ είναι κάτι που καταλαβαίνω, μοιράζομαι κι εν τινι τρόπω "συμπάσχω" μετά σού... Το δημιούργημα σου μου άρεσε ιδιαίτερα, προσωπικά δεν άκουσα καμμία φλυαρία, ίσως μόνον ο ήχος κάποιων εξάχορδων να ήταν ελαφρώς θαμπός, κατά τα άλλα, συγχαρητήρια! Δεν μου έλειψαν οι εικόνες, έβλεπα αυτό που ήθελα ακούγοντας το κομμάτι. Ακόμη, το φαντάστηκα σαν μιά εισαγωγή σε κάποιο 10λεπτο τεχνούργημα κάποιου γκρουπ στυλ Pendragon, fits like a glove...μήπως τελικά είσαι προγκρεσιβάς;; :P ;D

Εξαιρετικό και μπράβο σου για μιά φορά ακόμη. Ήχος κι αισθητική σε υψηλά επίπεδα. Ιδέα: αντί να ψάχνεις γέφυρες ή τονικές αλλαγές προκειμένου να "πλουτίσει" λίγο το κομμάτι -αν φυσικά έχεις όρεξη για πειράματα- άστο ως έχει κι απλά πρόσθεσε μιά δεύτερη "βρώμικη" κιθάρα να παίξει 3-4 χαρακτηριστικές φράσεις (κυρίως με bendings) ανάμεσα στο 2:11 και 3:05 κάνοντας "κομπλιμέντινγκ" στη βασική και δίνοντας μία "δραματική" κορύφωση προτού οδηγηθεί στο fade out...λέω τώρα... ;D

Όπως ακριβώς τα λέει ο Ray. Φυσαρμόνικες υπάρχουν για όλες τις τονικότητες.

Johnny Adams. Ένας σπουδαίος τραγουδιστής και μύθος -αν θέλετε- στα περί Νέας Ορλεάνης υπέροχα και spicey ;)!! Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν κάποια καλά βίντεος στο Utube προς τέρψιν των θαυμαστών του αλλά και εν γένει της μουσικής. Σας τον θυμίζω (γνωρίζω ίσως σε κάποιους) με το ακόλουθο καταπληκτικό απόσπασμα με καλό ήχο και μουσικούς...τι να πω γι'αυτούς...ο καθένας τους επίσης ένας ξεχωριστός μύθος στη σκηνή της ΝΟ. Διαβάστε ονόματα, και να μη ξεχάσω, πρώτο τραπέζι πίστα ο Charles Brown!!! Piano-Jon Cleary Guitar-Danny Caron Bass-George Porter Jr Drums-Kenneth Blevins

Αγόραζα, αγοράζω και -εφ'όσον μπορώ- θ'αγοράζω κιθάρες με ζημιές ή σπασίματα. Εκείνο που αληθινά μετράει είναι αν το όργανο "παίζει" και φυσικά να γνωρίζεις τι και γιατί θέλεις. Σε ό,τι αφορά την τιμή, σαφώς είναι λογικό ένα όργανο που έχει ανάγκη διορθώσεων να έχει και ανάλογα κόστη, οπότε το προφανές είναι πως θα πρέπει -ανάλογα με τις ζημιές- να πωλείται αρκετά ή και πολύ φθηνότερα. Πάντως, αν κάποιο όργανο μου "μιλήσει", δεν θα είχα ενδοιασμούς να το πληρώσω ακριβότερα απο την θεωρούμενη "σωστή" τιμή που επιτάσσουν οι κανόνες της αγοράς.

Είναι ελπιδοφόρο το ενδιαφέρον νεαρών σαν του λόγου σου -αλλά κι άλλων- για μουσικά είδη ή στυλ που ταξιδεύουν βαθειά πίσω στο χρόνο (σαν τα blues που μνημονεύεις), καθόλου ελπιδοφόρο όμως το γεγονός πως ψάχνετε στα έτοιμα, θέλετε τα εύκολα και γρήγορα... Στη μουσική γενικώτερα -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, κι αν η βιτρίνα φωτιστεί ίσως, στο βάθος σκότος... Άκου, διάβασε, ψάξε, νοιώσε. Τα λέμε αργότερα.

OFF(?) TOPIC...food for thought: Το ξρέω ότι ενίαι δσκύολο να το πεστιέψτε και μροπεί να σας φεανί παλοράγο, αλλά ενίαι ένα πιαδνίγι του εφελάκγου που ατυή τη σγμιτή δεν δαεβζιάι τα γταμάμρα ξωχεστριά, αλλά τη λξέη σαν σνύολοο..Τορεμρό;

Ευχαριστούμε φίλτατε! "Πειραγμένη" περίπτωση ο κύριος, κάτι σαν "βιντατζάς" John Popper...με καλή δισκογραφία όμως, αν σας τύχει στο διάβα σας το Down at the Juke μην το αγνοήσετε!

Αν γίνει το Mad Max musical, την έκανε καλά...

Αυτό. Τα σέβη μου.

Very nice!! Thanx Ray.

Καλησπέρα. Ψάχνω κάτι απλό (Freeware) για να μπορεί κάποιος να γράφει cds αλλά να έχει την δυνατότητα να "μιξάρει" τα τραγούδια χωρίς κενά ή και με fade in/out... Όσο πιό απλό στη χρήση του, τόσο το καλύτερο. Αν γνωρίζετε κάποιο και το προτείνετε, καλοδεχούμενες οι προτάσεις σας.