ez

From Guardian: In 1980 Brozman was involved in a serious car crash and, according to Thomas, "suffered severe pain in his spine and his extremities ever since". A year and a half ago, Brozman told him he was unable to play Hawaiian guitar. "He said 'My hand won't do it' ... and he was the greatest Hawaiian player since Tau Moe." While recording his last album, Fire in the Mind, "there were times when he just had to stop, and it was incredibly painful for him". According to Thomas, Brozman "took his own life. He said he was dissolving before his own eyes, and he was devastated by the loss. He struggled to imagine his life without an instrument in his hands." The cause was suicide, said Mike Pruger, the coroner’s deputy in Santa Cruz County. And another rumor... "Gary Atkison (ex U.K. tour agent)Thu, May 02, 2013 - 12:01 pm Because of the number of word restrictions, I am sending this message in two parts. I’m sorry to burst the bubble here, but if you don’t make it easy for readers to contact the editor directly then this sort of thing can happen. You’ll learn my qualifications for making the following statement in a moment. But let’s begin with the difficult stuff first. Bob Brozman committed suicide on Tuesday evening, 23rd April 2013, shortly after learning that he was to be taken to court for the severe sexual abuse of a child. This abuse happened some years ago spanning a period of time from when his victim was a toddler through to being a young teenager. In more recent years he repeated this abuse on another under age person. All of his victims were well known to him. In addition, I tell can you that whilst he was in the U.K. 1994 on tour, he sexually abused my own daughter who, at the time, was nine years old. I have never forgiven him and I never will. My name is Gary Atkinson and I live in the U.K.. I was Bob’s tour agent between 1988 and 1994. On the back of one major concert at the ICA in London, I arranged his first significant tour here. And even though I had not done anything like this before, I managed to get together for him ten or twelve dates. We first met at London’s Heathrow Airport. His flight was nearly twenty-four hours late! And he had been in the plane for that entire amount of time. As soon as he walked into the arrivals hall, loaded down with guitars and suitcases, I made him go straight to the bathroom and change into his stage clothes, after which, I bundled him into the car and we took a white knuckled car ride into the West of London where he was to headline a major concert, showcasing some of the finest slide guitarist in the world. After such a long and tiring journey from when he first set off from home, most people would have walked onto the stage, said “Hello” to the audience and then curled up under the chair and then said “Good night”. Instead, Bob walked on, looking and acting like he had just had a month’s vacation in Hawaii and as fresh as a daisy, he launched into one of the most energetic and powerful acoustic sets that I had ever seen. Unlike most tour agents and artist’s managers I always toured with the artists that I represented. I did the driving, I acted as stage crew, I helped with the sound checking, I would arrange interviews with everyone from music magazines to appearances on National TV and radio. Hotels, restaurants, banks, doctors. You name it. I even got up and joined him with my own guitar for half of the second set. Bob was an immediate success. The tours grew, year by year. By the fourth year we embarked upon the biggest tour so far. Nearly seventy dates, spread just a little over three months, including clubs, theatres, arts centres, concerts, festivals and even private parties that were prepared to pay his highest fee. And those sixty something dates didn’t include interviews, workshops, recording dates etc. I tell you this because, as a result of all of this activity Bob and became very, very close. From that first meeting at the airport, we got on like the proverbial house on fire. We agreed that we had become like “blood brothers”. In addition, he was welcomed into the hearts, minds, venues and often, homes of people up and down and around the British Isles. He couldn’t go wrong… Could he? Reply to this comment Gary AtkinsonThu, May 02, 2013 - 12:02 pm When a travelling artist, such as musician, is on the road there is one thing that is at the top of the code of do’s and dont’s. Among all of the contracts for every date, interview, TV and radio appearance and recording session, there are also unwritten contracts of trust and moral behaviour. Bob, like so many, lived a here today, gone tomorrow life. He was idolised and had audiences in the palm of his hand. Yes, he put his trust in all of those that were prepared to further his career but he was also put into a position of trust by hundreds, if not thousands of people around the world who just wanted to help Bob Brozman because they loved him and loved what he did as an artist. This came as everything from handshakes by adoring fans or the free use of family homes by patrons of the venues, all done to help him and encourage him on his way. I’m not going to go into details, but, for me, that trust was shattered in 1994 when Bob tried to take advantage of his “blood brother’s “ daughter. I confronted him about it and he would not admit to anything. There was a witness. My daughter’s friend, also nine years old but she would not speak out. As a result, I quickly wound down the tour and had nothing to do with Bob again… until recently. The first victim’s mother had been relentlessly trying to press charges against Bob for some time. The second mother’s victim was also fighting for justice. Bob denied everything and the local law enforcement agency were frustrating efforts by not taking individual allegations seriously. Bob thought he was on safe ground and in doing so tried to paint a picture of crazed opportunists trying to exhort him for his not insubstantial wealth. More recently, I was contacted by the parents of the victims and from 6,000 miles away I did my best to support and encourage them. At times they were exhausted in their quest to get justice for their loved ones, whilst at the same time Bob proceeded to win the love, adoration and accolades from audiences around the world. But even more recently as the result of the dogged persistence of the victim’s parents a court case was announced. Bob panicked and quickly changed his tact, offering a significant “out of court” payment for the first victim. Of course, this is an admission of guilt in anyone’s book. However, Bob would have known that such a settlement does not stop a case going to court and every court has the media reporters in attendance. For Bob the game was going to be up. All of those years ago, Bob explained to me why he did what he did as a performer. Despite the fact that he really didn’t need to work, certainly as much he did on his endless tours around the world, he fed off the audiences before him. He told me that he desperately needed their recognition, approval and acceptance. With what was about to happen, coming straight towards him like an unstoppable express train, he knew that all of that trust, the praise and adoration was about to be shattered monumentally and he would be revealed for what he was. I know that I cannot put everyone right about the real Bob Brozman and I don’t blame millions of people for thinking that he was one Hell of a guy because of what they have seen at the shows and read in the papers, magazines and on the internet. But I will inform, where articles such as this have been written. Either, take the article down or do some proper journalism, find out the facts and tell the truth. The article as it is, is offensive to those involved.

Πάρα πολύ ωραίο, ευχαριστούμε! Προσωπικά με συνεπήρε περισσότερο το Hard times killing floor, αν και σχεδόν ό,τι κι αν ακούσεις και τόχει υπογράψει ο Skip James, δεν αποφεύγεις τα chills...

Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Καλοτάξιδο και καλότυχο νάναι το πόνημα σας και είθε να μακροημερεύσετε με τη μπάντα. Από τα πιό ωραία άλμπουμ που άκουσα τελευταία - bar none... Εξαίρετο, μπράβο σας και πάλι. ΥΓ. Αγαπητέ Αντρέα, κάποια στιγμή οφείλεις να μας ενημερώσεις με τι παίζεις και πως ηχογράφησες! Επιτέλους ένας δίσκος τέτοιου στυλ απο Ελλάδα που έχει κιθάρα όπως του πρέπει!

Συγχαρητήρια, το θέμα, το groove και η ατμόσφαιρα είναι true classics! Μπράβο σου(σας).

Τα δύο τραγούδια απο το καινούργιο άλμπουμ μου άρεσαν πολύ - και αναθέρμαναν το ενδιαφέρον μου για το γκρούπ...ομολογώ πως τα τελευταία χρόνια δεν τους παρακολουθούσα όπως παλιά... Ο Leonard μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητός απο τους Enchant και νομίζω πως είναι κίνηση ουσίας για το μέλλον της μπάντας, αν μη τι άλλο, αυτό που άκουσα μου φάνηκε εξαιρετικό. Ευχαριστούμε θερμά για τον κόπο και την αγάπη σου να μοιραστείς όλες τις πληροφορίες/συνεντεύξεις αλλά και τις προσωπικές σου σκέψεις αγαπητέ Καταρράκτη-Κ!

Παρατήρησα το εξής -λίγο οφ τόπικ, να με συγχωρείτε... Δεν ξέρω αν όλοι όσοι γράφουμε για το συγκεκριμμένο γεγονός είμαστε κάποιας -μικρότερης η μεγαλύτερης- ηλικίας, ή τυγχάνουμε "παλαιοροκάδες" ως προς τα μουσικά γούστα, όμως βλέπω πως άπαντες αναφέρονται στο Woodstock, σαν να μην υπήρξαν ποτέ "συνέχειες"...θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να πεί το πρώτο ας πούμε... Όχι πως με χαλάει δηλαδή, απλά το παρατήρησα...

Χαίρομαι που το διάβασες, πολύ περισσότερο που το σχολιάζεις μ'αυτό τον τρόπο. Θα είμαστε παρέα λοιπόν φίλε μου...και τι κρίμα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ κάποιους, που -ακριβώς λόγω παρόμοιων επιλογών- αν και σπουδαίοι όσο ο καθένας, παραμένουν στην αφάνεια...ας είναι, ίσως στην άλλη πλευρά... Δεν θα ξεχάσω που άκουγα -για χρόνια ίσως- το I'd love to change the world και αγνοούσα πως επρόκειτο για τραγούδι του...βλέπετε, στα μάτια μου υπήρξε ο ήρωας του I'm going home και των ατελείωτων jam (Help me)...και τι ντροπή ένοιωσα όταν τόμαθα...νομίζω έμαθα κι άλλα απο τέτοιες καταστάσεις, κατανοώντας πως κι εγώ είμαι μέρος του προβλήματος, κι ίσως αν βελτιωθώ προσωπικά με ενέσεις ταπεινοφροσύνης κι εμβάθυνσης σε κείνα που με ελκύουν, θα βοηθήσω λιγάκι στο να φανούν κι άλλοι που τους αξίζει. Για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ο θάνατος του με τσάκισε...κι όμως. Διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο σου στην παράθεση μου, θέλω να σου πω πως κάθε άλλο παρά μισός μένεις...το αντίθετο. Τι καλύτερο δώρο απο τη θλίψη που έρχεται ξάφνου χωρίς να μας προετοιμάσει, απλά για να μας θυμίσει τους ήχους, τις μυρωδιές και τις εικόνες που αγαπάμε, να κεντρίσει την αγάπη μας για τη μουσική να θεριέψει, να μας κάνει δυνατότερους, να υπενθυμίσει τέλος το καθήκον μας... Άλλωστε, είμαι σίγουρος, και κείνος αυτό θάθελε. Για όλους μας.

Notes from his last album...message and inspiration...

Δεν ξέρω -και δεν έχω- τι να πω...

Αυτά είναι τα δύσκολα...δες (αν δεν τόχεις δεί) αυτό...τι πνεύμα όμως! Υπέροχος!

Στην αρχή είναι τα βασικά...που είναι και τα πιό δύσκολα 8)... Υπέροχο βίντεο...

Α ρε Γκρεγκ, γι'αυτό πας μπροστά, ακούς σπουδαία μουσική! ;) Είσαι βέβαια αρκετά μικρός, αυτό που χαρακτηρίζεις όμορφο, για κάποιους απο (εμάς) τους παλιότερους είναι μύθος... Απο τα πιό αγαπημένα μου κομμάτια ever, ούτε μία δεν τόχω ακούσει χωρίς ν'ανατριχιάσω, τη συγκεκριμμένη εκτέλεση δεν τη γνώριζα, εξαιρετική, ευχαριστώ! Οι κυρίες δικαιούνται όλο τον σεβασμό που μπορούμε να διαθέσουμε... Και κάτι απο πιό παλιά, πριν ακόμα γεννηθείς ;D, ένα υπέροχο τραγούδι του Springsteen με το οποίο εν πολλοίς ταυτίστηκαν τα κορίτσια ;D.

Πολύ λυπάμαι που το μαθαίνω... Υπήρξε απο τις μεγαλύτερες πρωταρχικές μου επιρροές...και λόγω Jazzmaster...

Έχω τη χαρά και την τιμή να τον γνωρίζω. Ένας εξαίρετος κιθαρίστας και άνθρωπος, με πλούτο γνώσεων και αξίες σε κάθε επίπεδο. Για τις κιθάρες του δε, πίκρα μεγάλη... :o :'(

Μεγάλη μου αδυναμία...ίσως ο κορυφαίος του είδους των τελευταίων (πολλών) ετών...

Μετά απο αρκετές μέρες άκουσα την ελληνική εκδοχή. Είχα διαβάσει τα λόγια κι απέφευγα επιμελώς να το ακούσω, η θλίψη που πηγάζει είναι βαθειά, τα τελευταία δε χρόνια έχω γίνει ιδιαίτερα ευσυγκίνητος...λίγο η ηλικία, λίγο οι εμπειρίες, λίγο το περιβάλλον, λίγο η δειλία...όμως το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται αν κλείσεις τα μάτια -και τ'αυτιά- και σήμερα βρήκα τη δύναμη. Χαίρομαι γι'αυτό. Γνωρίζοντας το γεγονός που στάθηκε αφορμή για το τραγούδι σου -αν και αγνοώ την όποια ενδεχόμενη προσωπική σου επαφή με κάποιον/κάποιους άμεσα εμπλεκόμενους- το βρίσκω καταπληκτικό, ίσως και συγκλονιστικό. Μου έδωσε το έναυσμα ν'ακούσω και κάποια παλιότερα σου, θεωρώ πως τούτο είναι ό,τι πληρέστερο έχεις παρουσιάσει εδώ. Τεχνικά, δεν έχω τις γνώσεις να κριτικάρω/αντιπροτείνω οτιδήποτε, εκτός ίσως της καταγραφής της φωνής -όχι της ερμηνείας- αλλά αυτό είναι κάτι που έτσι η αλλιώς θα βρεί το δρόμο του μέσω της αισθητικής σου. Όμως ο τρόπος που φτιάχνεις τα τραγούδια σου -όπως αρκετοί ήδη έχουν παρατηρήσει- είναι ιδιαίτερος και σαφώς άξιος προσοχής. Έχεις ταλέντο σ'αυτό. Έχω γνωρίσει μερικούς σαν εσένα -όχι πολλούς- τα τελευταία χρόνια, κάποιοι τα παράτησαν, άλλοι "βολεύτηκαν" στην αγκάλη των πονημάτων τους και φοβήθηκαν το άγνωστο, κάποιοι κουράστηκαν απο τον αγώνα και το γύρισαν αλλού, ελάχιστοι προσπαθούν ακόμα, πέφτουν, σηκώνονται και ξανά. Δυστυχώς έχεις ν'αντιμετωπίσεις ένα σύστημα και μιά χώρα θα τολμούσα να πω, τα οποία θα στέκονται απέναντι σου σε κάθε σου βήμα. Είναι τρομερά δύσκολο, επώδυνο και με πολλά κόστη το να "φανείς" μέσα στον ορυμαγδό, τις ρουφιανιές και τις κλίκες. Όμως νομίζω το αξίζεις, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σένα ή οιονδήποτε άλλον. Και ίσως τελικά να εξαρτάται και απο σένα. Στο εύχομαι.

Στο ερώτημα σου απαντώ ναί, θα συνέχιζα, όμως -φαντάζομαι- όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν πως ό,τι γράφω είναι αποτέλεσμα καθαρά εσωτερικής ανάγκης παραμένοντας ανεπηρέαστο απο τις αμέτρητες παραμέτρους της ζωής στον υπάρχοντα κόσμο. Άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Μη ξεχνάτε πως οι όποιες σκέψεις μας ξεκινούν με το δεδομένο της ύπαρξης μας εδώ που είμαστε και "καλλιτεχνούμε", κατά συνέπεια δεν γνωρίζουμε το πως ακριβώς θα νοιώθαμε αν εξαρχής ήμαστε "μόνοι"...

Αν η αξιολόγηση ήταν καθαρά οπτικής φύσης, νομίζω η επιλογή θα ήταν ομόφωνη ;D... Κατά τα λοιπά: 1. Ευχάριστο τραγουδάκι, όχι όμως εναρμονισμένο στην κατεστημένη αισθητική του θεσμού ( :P), η νεαρά τόχει όλο πάνω της για προφανείς λόγους ;). Εξάλλου, αν είναι ν'ακούσω One last kiss προτιμώ αυτό (βλέπε βίντεο που ακολουθεί). 2. Ενδιαφέρον, κάτι σαν μιά άλλη εκδοχή των M.Oldfield/M.Reilly (λέω τώρα...), ίσως η πιό "στοχευμένη" άποψη, με ελπίδες καλού πλασαρίσματος υπο προϋποθέσεις (βλ. σχόλιο Τρόλλεϋ). 3. Δεν μου άρεσε, σε σημεία μου "σκυλοφέρνει" και γενικά δεν αισθάνομαι καλά να με "αντιπροσωπεύει" κάτι τέτοιο...όπως είπα, δεν αισθάνομαι καλά ;D. 4. Παρότι μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς οι καλλιτέχνες, νομίζω πως αυτή η "balkan" αισθητική κάπου χάνει, ίσως γιατί το είδος είναι "πολυφορεμένο" τα τελευταία χρόνια και το συγκεκριμμένο κομμάτι δεν δείχνει να ξεχωρίζει κάπου... Θα ήθελα πάντως να σχολιάσω πως η εντύπωση που μου μένει είναι οτι τουλάχιστον αυτή τη φορά αποφεύχθηκαν επιλογές που μόνο γέλια προκαλούν... ΥΓ. Τζαζτζόκερ, έχεις την συμπάθεια και τον θαυμασμό μου για την αυτοσυγκράτηση σου ;D!

Καθυστέρησα λίγο στην απάντηση μου αλλά (ξανα)έβλεπα το απίθανο Death at a funeral στην τηλεόραση. Τώρα λοιπόν που το συκώτι μου αναβαθμίστηκε ;D, ρωτάω: το σκέφτεσαι για το σωστό, με τις 4 χορδές; ;) Πάντως, τώρα που το καλοσκέφτομαι, για κάποιον που γράφει όπως εσύ -και πολύ περισσότερο "τσιγκλίζει" τους άλλους όπως εσύ- είναι κάπως περίεργη εκλογή το μπάσο... Εκτός αν στρέφεσαι εκεί γιατί έχει λιγότερες χορδές ;D ή κρύβεις κάτι 8).

Μάλλον απέτυχα ν'αντιληφθώ την αίσθηση σου... ;D Ασχολείσαι με το μπάσο ή παρακολουθείς για άλλους λόγους τα βίντεο; Απο περιέργεια ρωτάω...

Αυτή είναι μιά μεγάλη κι ενδιαφέρουσα συζήτηση που σαφώς δεν μπορεί ν'απαντηθεί με μιά τέτοια φράση-τσιτάτο. Πιστεύω πως υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα και στα δύο άκρα. Προσωπικά πιστεύω πως η τεχνική δεν παράγει κατ'ανάγκη μουσική, όπως και κάποιες μουσικές αδιαφορούν πλήρως για την όποια τεχνική. Βεβαίως και σε μια συζήτηση τέτοιου τύπου πρέπει να υπάρχει το κοινό έδαφος περί του τι είναι και πως ορίζονται έννοιες όπως μουσική και τεχνική. Κάτι σαν 27 σελίδες ας πούμε; ;D

Ακούω πάντα με αγάπη κι ενδιαφέρον τα πονήματα σου, νομίζω αυτό είναι απο τα πλέον ολοκληρωμένα. Στο παρελθόν, στ'αυτιά μου τουλάχιστον, κάτι/κάπου μ'εμπόδιζε να τα θεωρήσω απολαυστικά, ίσως είναι δική μου ιδιοτροπία, αλλά αυτού του τύπου το πλησίασμα απαιτεί προσοχή και στη λεπτομέρεια και στην εκτέλεση. Έβρισκα λοιπόν κάτι (ένα σήκωμα στο περίπου ας πούμε) που φρέναρε την αίσθηση μου να "χαθώ" στο κομμάτι. Εδώ πιστεύω αφήνεις πίσω οτιδήποτε μπορεί να εγείρει κριτική και παίζεις αυτό που είσαι/θέλεις κι εμείς το σεβόμαστε (ως ακροατές) αντίστοιχα. Κι αυτό για μένα είναι μεγάλη κατάκτηση. Συγχαρητήρια για πολλοστή φορά. ΥΓ. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κομμάτι του Tom Principato ;). ΥΓ2. Ηχάρα!

Τα λόγια είναι περιττά...νομίζω δεν έχει σχολιαστεί, αν κάνω λάθος συγχωρέστε με, έτσι η αλλιώς αξίζει τον κόπο και τον χρόνο μας. Απίστευτο! :o

Έχει μία ναζιάρα ;D ο Jam, άκουσε την σ'ένα ωραίο τραγούδι που παίζουμε μαζί, αν και με όλα τα pedals που χρησιμοποιεί ο Γιάννης δεν βγάζεις συμπέρασμα για τον "μαμίσιο" ήχο της ;D...ωραία κιθάρα πάντως.

Μμ, όχι ακριβώς...νομίζω σε παρέσυρε λίγο η οργή σου. Το γεγονός πως κάποιοι έφτασαν σε τέτοιο συμπέρασμα, δεν οφείλεται νομίζω στην κριτική κατά Τσίπρα -άλλωστε, νομίζω πως οι περισσότεροι εδώ έχουν ασκήσει τέτοια ανεξαρτήτως της πολιτικής τους προτίμησης- αλλά στο ότι δηλώθηκε ξεκάθαρα απο μερικούς πως στηρίζουν τις επιλογές κυβέρνησης Σαμαρά. Χωρίς φυσικά αυτό να τους κάνει αυτομάτως "δεξιούς", αλλά φαντάζομαι συμφωνείς πως αυτό είναι κάποια σημαίνουσα ένδειξη. Κατά τα λοιπά, και οι κιθάρες καλές είναι ;D.