ez

Ακριβώς. Και ίσως επιβάλλει πρόστιμο και στον ίδιο τον μουσικό...

Μ'αρέσεις δικολάβε μου ;D...όμως, αν εκείνος που προσκαλείται είναι μουσικός; Άστο καλύτερα, δυστυχώς είμαστε έρμαια των διαθέσεων των ελεγκτών... Μέχρι κάτι, κάπως, κάποτε ν'αλλάξει (;)...

Εξ όσων έμαθα, όχι...

Στην πρώτη παράγραφο σωστά το λες, μπορεί εγώ να έχω εταιρεία ας πούμε και ν'αναλαμβάνω ασφάλεια κλπ για τους μουσικούς μου, αλλά αν αυτό δεν είναι εκ των προτέρων βεβαιωμένο με χαρτιά/δηλώσεις κλπ τα πρόστιμα θα επιβληθούν σε όλους, του μαγαζάτορα συμπεριλαμβανομένου... Αυτό με απασχόλησε πολύ συνάδελφε ;D...ΠΩΣ μπορείς να το αποδείξεις;

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αμφισβητώ την ανάγκη νομιμότητας στην εργασία. Αυτά που ξέρω. Ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να ασφαλίζει στο ΙΚΑ τον μουσικό που θα δουλέψει στο μαγαζί του, ανεξάρτητα αν είναι για μία μέρα ή περισσότερο. Δεν ενδιαφέρεται (ο νόμος) αν έχεις μπλοκάκι, τιμολόγιο ή αν είσαι ασφαλισμένος ήδη σε άλλο φορέα. Κόλαση...προς το παρόν -τουλάχιστον όσο το έψαξα- δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να γίνει δεκτό το jamming... ???

Επειδή γράφτηκαν κάποια σχόλια περί ΣΔΟΕ/ελέγχων κλπ, στο θέμα http://www.noiz.gr/index.php?topic=200603.0 θέλω να βάλω στη κουβέντα κι ένα ζήτημα που προσωπικά με απασχολεί πολύ. Οι νέοι νόμοι, απαιτούν οι εμφανιζόμενοι σε πάλκο μουσικοί να είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ, το δε πρόστιμο για εργοδότες (αλλά και εργαζόμενους) είναι ιδαίτερα υψηλό. Καλά μέχρι εδώ. Κι όμως... Τα κλιμάκια ελέγχου -εξ όσων πληροφορήθηκα- είναι "αδυσώπητα", κι αυτό με οδηγεί σε κείνο που με απασχολεί (το οποίο βίωσα λίαν προσφάτως)... Κατ'ουσίαν, όλη αυτή η διεργασία, ΑΦΑΙΡΕΙ απο τους μουσικούς τη δυνατότητα του αυτοσχεδιασμού/jamming. Είσαι λοιπόν με το σχήμα σου κάπου και παίζετε, όλα νομότυπα, κι έρχεται κάποιος μουσικός στο χώρο (φίλος ή μη, αδιάφορο), και υπάρχει η ευκαιρία/διάθεση σύμπραξης επί πάλκου (πράγμα που -τουλάχιστον στη μουσική που εγώ παίζω- αποτελεί στόχο, βαθύτερη προσέγγιση, ανάγκη, όχι ίσως με τα καλύτερα αποτελέσματα πάντοτε, αλλά με μαγικές κι ανεπανάληπτες στιγμές κάποιες φορές), όμως...ο εκάστοτε ιδιοκτήτης του χώρου/εργοδότης, ΔΕΝ μπορεί να διακινδυνεύσει να επιτρέψει κάτι τέτοιο, καθότι, αν τη στιγμή που έχει ανέβει στο πάλκο ο γκεστ μουσικός (ή και περισσότεροι) κι εκείνη τη στιγμή μπεί στο μαγαζί η ομάδα ελέγχου, άντε ν'αποδείξει κάποιος πως ο τάδε κι ο δείνα δεν εργάζονται, απλά βρέθηκαν εδώ και παίζουν παρέα με τους υπόλοιπους. Το τι θα γίνει, επαφίεται στην καλή-ή όχι- διάθεση του ελεγκτή, κι απ'όσο πληροφορούμαι, τελευταία δεν υπάρχει καμμία διάθεση κατανόησης. Λυπάμαι αν σας κούρασα, όμως για μένα όλη αυτή η κατάσταση είναι ένα -ακόμη- χτύπημα στην προσπάθεια ανθρώπων να ξεφύγουν απο όρια και αριθμούς, να γευτούν λίγο απο το μεγαλείο της τέχνης, να αισθανθούν ανθρώπινα και πολιτισμένα στην κοινωνία που ζούν, ν'απογοητευτούν ή ν'απογειωθούν.

Δεν παίζεσαι!! ;D

Αγαπητέ Καταρράκτη, αν έχεις κάποιο εμότικον με υπόκλιση (και δη βαθειά), σε παρακαλώ πόσταρε το εδώ εκ μέρους μου για τον κύριο Παράγκα. Well done Samy ;)

Στη γέφυρα έχεις κάποια περιθώρια, ανάλογα με τις διαστάσεις του μπράτσου φυσικά και τον τρόπο κατασκευής/τοποθέτησης/λειτουργίας της. Σε vintage style Fender Tele ας πούμε, το string spacing μπορεί να είναι αρκετά φαρδύ, μέχρι 2" & 1/16 περίπου. Μιά λύση θα μπορούσε να ήταν να πάρεις μιά Eastwood Stratotone (η οποία έχει θηριώδες -αλλά και ιδιαίτερα φαρδύ όσο "κατεβαίνει" μπράτσο) που έτσι η αλλιώς διαθέτει αρκετά φαρδύ spacing -περίπου 2" & 1/8- και να τοποθετήσεις ένα νέο κοκκαλάκι στη γέφυρα που θα το έχεις σημαδέψει/χαράξει στο επιθυμητό για σένα spacing. Νομίζω πως το μπράτσο έχει αρκετά περιθώρια που θα σε καλύψουν. Βέβαια, πρέπει να σ'αρέσουν και τα (πολύ)χοντρά μπράτσα...

Στην ενδιαφέρουσα λίστα να προσθέσω τους Charlie Daniels Band. Επίσης, για όσους απο σας γουστάρουν τα νότια λίγο πιό "γκαζωμένα", προτείνω την ακρόαση του ντεμπούτο δίσκου ενός γκρουπ -παραγνωρισμένου- που στην εποχή του (μέσα 70ς) είχε κάνει εντύπωση στους φίλους του είδους.

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Μιάς και το θέμα "νεκραναστήθηκε" ;D, παραθέτω ένα ακόμη δείγμα απο τη βραδυά. Πρόκειται για το κλασσικό Its all over now, αργότερα πρόσθεσα στο λάιβ αρχείο μιά dobro κιθάρα κι ένα ντέφι. Ελπίζω να σας αρέσει. Κι ένα πιό ηλεκτρικό βιντεάκι απο μιά συνάντηση με τους Γρεβενιώτες αδελφούς στην Καστοριά, εδώ με τη βοήθεια της Νίκης στα τύμπανα και τον Νίκο σε μεγάλα κέφια! its_all_over_now.mp3

My 2c... Όλα καλά είναι όταν σε βολεύουν-κάνουν τη δουλειά... Όταν όμως λέμε το τάδε ή το δείνα έτσι ή αλλιώς, νομίζω πρέπει να θέτουμε κάποιους όρους σύγκρισης. Θα ακούσω προσεκτικά την κριτική εκείνου που θα μου πεί: κάθησα και δοκίμασα αυτό κι εκείνο με την κιθάρα μου και τον ενισχυτή μου. Ακόμη καλύτερα, είχα τα -δύο ας πούμε- πεταλάκια στα πόδια μου και τα δοκίμαζα ενδελεχώς side by side. Τότε έχει και αξία η όποια άποψη που διατυπώνεται. Αντιθέτως, αν κάποιος παίξει κάπου με κάτι και πάθει πλάκα, καλώς την παθαίνει και φτιάχνει πλέον τον ήχο του πάνω σε ό,τι τον "έφτιαξε" αλλά η άποψη του εμπίπτει στο "μ'αρέσει" και όχι στο "καλύτερο", "υποτιμημένο" κλπ. Θα μου πείτε, ακριβά σπορ είναι αυτά και θάχετε δίκιο. Προσωπικά, σχεδόν όλα τα true bypass pedals που έχω δοκιμάσει, μου άρεσαν πιό πολύ απο τα μη. Ένα προσεγμένο στις λεπτομέρειες "μπουτικ" πετάλι, κατά κανόνα είναι σε άλλη κλάση απο τα ευρείας παραγωγής - το ίδιο συμβαίνει κατά την άποψη μου και με τους μαγνήτες και τους ενισχυτές. Ο παραγόμενος ήχος όμως είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων και μπορεί ένας "φθηνός" συνδυασμός να παράξει σπουδαία αποτελέσματα. Τελικά, η μουσική είναι εκείνο που μετράει και λίγο ενδιαφέρει το τι χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί. Το "παραμύθι" καραδοκεί είτε απο τη μία πλευρά είτε απο την άλλη. Το δικό μας χρέος -νομίζω- είναι να εμβαθύνουμε στη μουσική, ν'ακούμε όσο γίνεται περισσότερο και να εξασκούμε την κριτική μας ικανότητα και την καλαισθησία του γούστου μας βασισμένοι στη γνώση και -όταν είναι εφικτό- την εμπειρία. Και τότε, εκείνο που φτάνει σε μας, στους άλλους περισσεύει.

Το κομμάτι είναι τόσο προικισμένο που όπως και να το δουλέψει κάποιος θα εξακολουθήσει να διατηρεί τη γοητεία του. Με δυό λόγια, η άποψη μου. Η νέα προσέγγιση το έκανε πιό "εμπορικό", είναι ευκολώτερο πλέον να το ακούσει και να εντυπωσιαστεί ένα απαίδευτο αυτί. Του έδωσε μιά πιό "τετράγωνη" αίσθηση, ο ακροατής έχει την εντύπωση πως ακούει πολύ συγκεκριμμένα θέματα με κλασσικό βηματισμό τραγουδιού, κάτι σαν κουπλέ-ρεφραίν. Έχει όγκο, επιθετικότητα -σε σχέση με το πρωτότυπο- αλλά και μιά ελαφρώς "αγχωτική/κλαμπίστικη" ενέργεια που το κάνει ν'ακούγεται φλατ, σαν οι μουσικοί να μην έχουν -ή να μην επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν- δυναμικές. Τίποτα δεν τάχει όλα. Κάτι κερδίζει, κάτι χάνει. Εξαρτάται απο το πως θέλει κάποιος ν'ακούει κάποια κομμάτια. Προσωπικά, η πιό "βίντατζ" αισθητική του πρωτότυπου με κερδίζει.

Εδώ μάλλον μπορείς να το ψάξεις λίγο εκτενέστερα... http://atcguitarworks.com/products/bodies/attachment/picture-26/ Η πλάκα είναι πως για οικονομική λύση (πολύ) πριν λίγο καιρό υπήρχε στοκ για την ακόλουθη, μπορεί όμως να σου βρούν κάποια, ποτέ δεν ξέρεις...(τη ζαχάρωνα άσχημα αυτή :-\) http://www.chguitars.co.uk/guitars/guitars-sub1/prototype-snakehead-telecaster-electric-guitar.html

1. Μ'αρέσεις ;)... 2. http://www.ebay.co.uk/itm/PROTOTYPE-TELECASTER-ESQUIRE-GUITAR-SNAKEHEAD-BODY-ANTIQUE-WHITE-FENDER-STYLE-/161061625026?pt=Guitar&hash=item2580055cc2

Στην Κύπρο.

Λυπάμαι αν έδωσα τέτοια εντύπωση, δεν ήταν στις προθέσεις μου. Ίσως τα χρόνια που πέρασαν μέσα μου μ'έχουν κάνει πιό κυνικό απ'όσο ενδεχομένως πρέπει. Σαφώς και δεν είναι αστείο, και είμαι ο τελευταίος που θα προέτρεπα κάποιον να κάνει κάτι τέτοιο ή κι οτιδήποτε εδώ που τα λέμε. Απο την άλλη, το πως επιλέγει να πορευθεί ο καθένας είναι δική του υπόθεση και το τι είναι/κάνει καλό - κακό στον εαυτό του και πόσο το "μετράει" ή το καταλαβαίνει, αποτελεί μεγάλη συζήτηση και μάλλον δεν είναι κατάλληλη στιγμή τώρα κι εδώ.

Θεωρώ καθήκον μου ;D να έχω συμμετοχή σε θέμα που περιλαμβάνει τη λέξη καφές (για να μη σχολιάσω το μπλουζ και φανώ προκατειλημμένος ;) ). Είμαι εθισμένος στην καφείνη εδώ και πολύ καιρό (σοβαρά...). Πίνω μόνο καφεζούμια, απο τότε που -δεκαετίες πριν, όταν έπινα 6-7 φραπέδες τη μέρα- έπαθα κάτι σαν μετεωρισμό νομίζω, -ή κάτι τέτοιο- δεν είχα καλή αίσθηση της ισορροπίας ξαφνικά, σαν το πάτωμα να μην είναι εκεί που πιστεύεις. Τρομακτικό συναίσθημα. Τάκλασα. Έκοψα τον νες καφέ για καμμιά βδομάδα, έπινα γάλα και σιγά σιγά μου έφυγε. Έκτοτε, τις ελάχιστες φορές που ξαναδοκίμασα νες, το στομάχι μου χόρευε γκάγκναμ ;D... Πίνω περίπου 1,5 λίτρο καφέ φίλτρου ημερησίως, συν κάποιους εσπρέσο/ελληνικούς στη γύρα, πάντα και όλων των τύπων χωρίς ζάχαρη (παλαιότερα βέβαια μου άρεσε να τους συνοδεύω με κανα μπακλαβά ή καμμιά τουλούμπα αλλά αυτά είναι παρελθόν...). Τις κάψουλες τις έχω δοκιμάσει, μερικές ήσαν αρκετά ευχάριστες αλλά δεν με κέρδισαν. Ο εσπρέσο μου αρέσει πολύ, κυρίως σε λούνγκο έκδοση για να κρατάει λίγο παραπάνω ;D, κυρίως τον γεύομαι μέσω βίντατζ τρόπου παρασκευής, αν και νομίζω πως μιά καλή μηχανή δεν μπορεί να ηττηθεί. Παραδόξως, τα νεύρα μου είναι σε καλή κατάσταση 8). Έχω πάθει κανα δυό φορές σύνδρομο στέρησης, δεν θέλω να το σκέφτομαι καν... Φαντάζομαι όμως πως η απεξάρτηση δεν πρέπει να είναι πολύ χρονοβόρα και ιδιαίτερα επώδυνη, επι του παρόντος -κι ελπίζω εσαεί- πάντως δεν με απασχολεί καθόλου. Να πίνω καφέ, είναι το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ...καλά, εξαιρέσεις πάντα μπορεί να υπάρξουν ;).

Οι βραδύποδες και τα κούγκαρ ΔΕΝ παίζουν κιθάρα. Το τι παίζουν είναι συζήτηση άλλων φόρα ;D... Οι γάτες (ενίοτε κι οι γατούλες) τραγουδάνε. ΥΓ. Δεν θυμάμαι αν έχει αναφερθεί, παλιό αλλά "πεντακάθαρο" περί σκύλου και γάτας: Σκύλος για τ'αφεντικά του: "Πω Πω, με ταίζουν, με φροντίζουν, με χαϊδεύουν, πρέπει να είναι οι θεοί μου!" Γάτα για τ'αφεντικά της: "Πω Πω, με ταίζουν, με φροντίζουν, με χαϊδεύουν, πρέπει να είμαι η θεά τους!"

Δεν τόχα πάρει χαμπάρι αυτό το θέμα...μμμμ... Λοιπόν, τόχω! Λιοντάρια = ροκάδες Τίγρεις(πιό σοφιστικέ) = τζαζίστες Πούμα/Τζάγκουαρ/Τσίτα(και λόγω ταχύτητας ;D) = καντράδες Πάνθηρες = μπλουζίστες 8)

Ανταποδίδω φίλτατε, άσε το Leslie να γυρίζει κι όλα θάναι όμορφα... ;)

Κάτι ξέρεις εσύ... 8)

Ναί ;).

Να δώσω την πληροφορία για όσους "καίγονται" ;D πως ο Τέλεγκαν βρίσκεται αυτό τον καιρό στη Θεσσαλονίκη, όπου και θα παραμείνει περίπου για ένα μήνα. Στο διάστημα αυτό έχει δυνατότητα να φροντίσει κάποιες επισκευές καθότι συνεργάζεται με φίλο τεχνικό. Για περαιτέρω πληροφορίες: Κώστας 6977393102

Αφορμή για να γράψω γι'αυτό το άλμπουμ αποτέλεσε η παρουσίαση του στο Utube. Το είχα πολλά χρόνια πριν, κάπου στην πορεία δεν γνωρίζω τι απέγινε, το έψαξα χωρίς αποτέλεσμα, κατόπιν το αναζήτησα -ίσως και σε ψηφιακή έκδοση- σε καταστήματα και στο διαδίκτυο, πάλι ατύχησα...τελικά, κάποιος φιλόμουσος το πόσταρε -αν και με κακό τράνσφερ- και είπα να σας το γνωρίσω-θυμίσω. Το γεγονός πως ένας τέτοιος δίσκος υπογράφεται απο τον Snakefinger, ενδεχομένως να προκαλέσει περαιτέρω προβληματισμούς ή(και) συζητήσεις, πιστεύω πως μόνο για καλό θα είναι. Πρόκειται -κατά τη γνώμη μου- για ένα μνημείο προσήλωσης, έρευνας, μελέτης, αφοσίωσης κι εκτέλεσης, με υλικό μάλιστα που απαιτεί χρόνο, κότσια, εκφραστική δεινότητα και ενδοσκόπηση. Νομίζω είναι τόσο καλό, που αληθινά δεν θα μπορούσα να σκεφτώ άλλη δουλειά απο λευκούς που παίζουν μπλουζ και να μην το θεωρήσω ισάξιο. Τουλάχιστον σε ότι αφορά διασκευές-εκτελέσεις κλασσικών κομματιών. Έστω και με χαμηλή ποιότητα ήχου, αξίζει την προσοχή μας. Ολόκληρο το άλμπουμ μπορείτε να το ακούσετε εδώ: Πληροφορίες για συντελεστές κλπ. μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.discogs.com/Snakefinger-Snakefingers-History-Of-The-Blues-Live-In-Europe/release/735241