ez

Μ'αρέσεις δικολάβε μου ;D...όμως, αν εκείνος που προσκαλείται είναι μουσικός; Άστο καλύτερα, δυστυχώς είμαστε έρμαια των διαθέσεων των ελεγκτών... Μέχρι κάτι, κάπως, κάποτε ν'αλλάξει (;)...

Εξ όσων έμαθα, όχι...

Στην πρώτη παράγραφο σωστά το λες, μπορεί εγώ να έχω εταιρεία ας πούμε και ν'αναλαμβάνω ασφάλεια κλπ για τους μουσικούς μου, αλλά αν αυτό δεν είναι εκ των προτέρων βεβαιωμένο με χαρτιά/δηλώσεις κλπ τα πρόστιμα θα επιβληθούν σε όλους, του μαγαζάτορα συμπεριλαμβανομένου... Αυτό με απασχόλησε πολύ συνάδελφε ;D...ΠΩΣ μπορείς να το αποδείξεις;

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αμφισβητώ την ανάγκη νομιμότητας στην εργασία. Αυτά που ξέρω. Ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να ασφαλίζει στο ΙΚΑ τον μουσικό που θα δουλέψει στο μαγαζί του, ανεξάρτητα αν είναι για μία μέρα ή περισσότερο. Δεν ενδιαφέρεται (ο νόμος) αν έχεις μπλοκάκι, τιμολόγιο ή αν είσαι ασφαλισμένος ήδη σε άλλο φορέα. Κόλαση...προς το παρόν -τουλάχιστον όσο το έψαξα- δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να γίνει δεκτό το jamming... ???

Επειδή γράφτηκαν κάποια σχόλια περί ΣΔΟΕ/ελέγχων κλπ, στο θέμα http://www.noiz.gr/index.php?topic=200603.0 θέλω να βάλω στη κουβέντα κι ένα ζήτημα που προσωπικά με απασχολεί πολύ. Οι νέοι νόμοι, απαιτούν οι εμφανιζόμενοι σε πάλκο μουσικοί να είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ, το δε πρόστιμο για εργοδότες (αλλά και εργαζόμενους) είναι ιδαίτερα υψηλό. Καλά μέχρι εδώ. Κι όμως... Τα κλιμάκια ελέγχου -εξ όσων πληροφορήθηκα- είναι "αδυσώπητα", κι αυτό με οδηγεί σε κείνο που με απασχολεί (το οποίο βίωσα λίαν προσφάτως)... Κατ'ουσίαν, όλη αυτή η διεργασία, ΑΦΑΙΡΕΙ απο τους μουσικούς τη δυνατότητα του αυτοσχεδιασμού/jamming. Είσαι λοιπόν με το σχήμα σου κάπου και παίζετε, όλα νομότυπα, κι έρχεται κάποιος μουσικός στο χώρο (φίλος ή μη, αδιάφορο), και υπάρχει η ευκαιρία/διάθεση σύμπραξης επί πάλκου (πράγμα που -τουλάχιστον στη μουσική που εγώ παίζω- αποτελεί στόχο, βαθύτερη προσέγγιση, ανάγκη, όχι ίσως με τα καλύτερα αποτελέσματα πάντοτε, αλλά με μαγικές κι ανεπανάληπτες στιγμές κάποιες φορές), όμως...ο εκάστοτε ιδιοκτήτης του χώρου/εργοδότης, ΔΕΝ μπορεί να διακινδυνεύσει να επιτρέψει κάτι τέτοιο, καθότι, αν τη στιγμή που έχει ανέβει στο πάλκο ο γκεστ μουσικός (ή και περισσότεροι) κι εκείνη τη στιγμή μπεί στο μαγαζί η ομάδα ελέγχου, άντε ν'αποδείξει κάποιος πως ο τάδε κι ο δείνα δεν εργάζονται, απλά βρέθηκαν εδώ και παίζουν παρέα με τους υπόλοιπους. Το τι θα γίνει, επαφίεται στην καλή-ή όχι- διάθεση του ελεγκτή, κι απ'όσο πληροφορούμαι, τελευταία δεν υπάρχει καμμία διάθεση κατανόησης. Λυπάμαι αν σας κούρασα, όμως για μένα όλη αυτή η κατάσταση είναι ένα -ακόμη- χτύπημα στην προσπάθεια ανθρώπων να ξεφύγουν απο όρια και αριθμούς, να γευτούν λίγο απο το μεγαλείο της τέχνης, να αισθανθούν ανθρώπινα και πολιτισμένα στην κοινωνία που ζούν, ν'απογοητευτούν ή ν'απογειωθούν.

Δεν παίζεσαι!! ;D

Αγαπητέ Καταρράκτη, αν έχεις κάποιο εμότικον με υπόκλιση (και δη βαθειά), σε παρακαλώ πόσταρε το εδώ εκ μέρους μου για τον κύριο Παράγκα. Well done Samy ;)

Στη γέφυρα έχεις κάποια περιθώρια, ανάλογα με τις διαστάσεις του μπράτσου φυσικά και τον τρόπο κατασκευής/τοποθέτησης/λειτουργίας της. Σε vintage style Fender Tele ας πούμε, το string spacing μπορεί να είναι αρκετά φαρδύ, μέχρι 2" & 1/16 περίπου. Μιά λύση θα μπορούσε να ήταν να πάρεις μιά Eastwood Stratotone (η οποία έχει θηριώδες -αλλά και ιδιαίτερα φαρδύ όσο "κατεβαίνει" μπράτσο) που έτσι η αλλιώς διαθέτει αρκετά φαρδύ spacing -περίπου 2" & 1/8- και να τοποθετήσεις ένα νέο κοκκαλάκι στη γέφυρα που θα το έχεις σημαδέψει/χαράξει στο επιθυμητό για σένα spacing. Νομίζω πως το μπράτσο έχει αρκετά περιθώρια που θα σε καλύψουν. Βέβαια, πρέπει να σ'αρέσουν και τα (πολύ)χοντρά μπράτσα...

Στην ενδιαφέρουσα λίστα να προσθέσω τους Charlie Daniels Band. Επίσης, για όσους απο σας γουστάρουν τα νότια λίγο πιό "γκαζωμένα", προτείνω την ακρόαση του ντεμπούτο δίσκου ενός γκρουπ -παραγνωρισμένου- που στην εποχή του (μέσα 70ς) είχε κάνει εντύπωση στους φίλους του είδους.

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Μιάς και το θέμα "νεκραναστήθηκε" ;D, παραθέτω ένα ακόμη δείγμα απο τη βραδυά. Πρόκειται για το κλασσικό Its all over now, αργότερα πρόσθεσα στο λάιβ αρχείο μιά dobro κιθάρα κι ένα ντέφι. Ελπίζω να σας αρέσει. Κι ένα πιό ηλεκτρικό βιντεάκι απο μιά συνάντηση με τους Γρεβενιώτες αδελφούς στην Καστοριά, εδώ με τη βοήθεια της Νίκης στα τύμπανα και τον Νίκο σε μεγάλα κέφια! its_all_over_now.mp3

My 2c... Όλα καλά είναι όταν σε βολεύουν-κάνουν τη δουλειά... Όταν όμως λέμε το τάδε ή το δείνα έτσι ή αλλιώς, νομίζω πρέπει να θέτουμε κάποιους όρους σύγκρισης. Θα ακούσω προσεκτικά την κριτική εκείνου που θα μου πεί: κάθησα και δοκίμασα αυτό κι εκείνο με την κιθάρα μου και τον ενισχυτή μου. Ακόμη καλύτερα, είχα τα -δύο ας πούμε- πεταλάκια στα πόδια μου και τα δοκίμαζα ενδελεχώς side by side. Τότε έχει και αξία η όποια άποψη που διατυπώνεται. Αντιθέτως, αν κάποιος παίξει κάπου με κάτι και πάθει πλάκα, καλώς την παθαίνει και φτιάχνει πλέον τον ήχο του πάνω σε ό,τι τον "έφτιαξε" αλλά η άποψη του εμπίπτει στο "μ'αρέσει" και όχι στο "καλύτερο", "υποτιμημένο" κλπ. Θα μου πείτε, ακριβά σπορ είναι αυτά και θάχετε δίκιο. Προσωπικά, σχεδόν όλα τα true bypass pedals που έχω δοκιμάσει, μου άρεσαν πιό πολύ απο τα μη. Ένα προσεγμένο στις λεπτομέρειες "μπουτικ" πετάλι, κατά κανόνα είναι σε άλλη κλάση απο τα ευρείας παραγωγής - το ίδιο συμβαίνει κατά την άποψη μου και με τους μαγνήτες και τους ενισχυτές. Ο παραγόμενος ήχος όμως είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων και μπορεί ένας "φθηνός" συνδυασμός να παράξει σπουδαία αποτελέσματα. Τελικά, η μουσική είναι εκείνο που μετράει και λίγο ενδιαφέρει το τι χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί. Το "παραμύθι" καραδοκεί είτε απο τη μία πλευρά είτε απο την άλλη. Το δικό μας χρέος -νομίζω- είναι να εμβαθύνουμε στη μουσική, ν'ακούμε όσο γίνεται περισσότερο και να εξασκούμε την κριτική μας ικανότητα και την καλαισθησία του γούστου μας βασισμένοι στη γνώση και -όταν είναι εφικτό- την εμπειρία. Και τότε, εκείνο που φτάνει σε μας, στους άλλους περισσεύει.

Το κομμάτι είναι τόσο προικισμένο που όπως και να το δουλέψει κάποιος θα εξακολουθήσει να διατηρεί τη γοητεία του. Με δυό λόγια, η άποψη μου. Η νέα προσέγγιση το έκανε πιό "εμπορικό", είναι ευκολώτερο πλέον να το ακούσει και να εντυπωσιαστεί ένα απαίδευτο αυτί. Του έδωσε μιά πιό "τετράγωνη" αίσθηση, ο ακροατής έχει την εντύπωση πως ακούει πολύ συγκεκριμμένα θέματα με κλασσικό βηματισμό τραγουδιού, κάτι σαν κουπλέ-ρεφραίν. Έχει όγκο, επιθετικότητα -σε σχέση με το πρωτότυπο- αλλά και μιά ελαφρώς "αγχωτική/κλαμπίστικη" ενέργεια που το κάνει ν'ακούγεται φλατ, σαν οι μουσικοί να μην έχουν -ή να μην επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν- δυναμικές. Τίποτα δεν τάχει όλα. Κάτι κερδίζει, κάτι χάνει. Εξαρτάται απο το πως θέλει κάποιος ν'ακούει κάποια κομμάτια. Προσωπικά, η πιό "βίντατζ" αισθητική του πρωτότυπου με κερδίζει.

Εδώ μάλλον μπορείς να το ψάξεις λίγο εκτενέστερα... http://atcguitarworks.com/products/bodies/attachment/picture-26/ Η πλάκα είναι πως για οικονομική λύση (πολύ) πριν λίγο καιρό υπήρχε στοκ για την ακόλουθη, μπορεί όμως να σου βρούν κάποια, ποτέ δεν ξέρεις...(τη ζαχάρωνα άσχημα αυτή :-\) http://www.chguitars.co.uk/guitars/guitars-sub1/prototype-snakehead-telecaster-electric-guitar.html

1. Μ'αρέσεις ;)... 2. http://www.ebay.co.uk/itm/PROTOTYPE-TELECASTER-ESQUIRE-GUITAR-SNAKEHEAD-BODY-ANTIQUE-WHITE-FENDER-STYLE-/161061625026?pt=Guitar&hash=item2580055cc2

Στην Κύπρο.

Λυπάμαι αν έδωσα τέτοια εντύπωση, δεν ήταν στις προθέσεις μου. Ίσως τα χρόνια που πέρασαν μέσα μου μ'έχουν κάνει πιό κυνικό απ'όσο ενδεχομένως πρέπει. Σαφώς και δεν είναι αστείο, και είμαι ο τελευταίος που θα προέτρεπα κάποιον να κάνει κάτι τέτοιο ή κι οτιδήποτε εδώ που τα λέμε. Απο την άλλη, το πως επιλέγει να πορευθεί ο καθένας είναι δική του υπόθεση και το τι είναι/κάνει καλό - κακό στον εαυτό του και πόσο το "μετράει" ή το καταλαβαίνει, αποτελεί μεγάλη συζήτηση και μάλλον δεν είναι κατάλληλη στιγμή τώρα κι εδώ.

Θεωρώ καθήκον μου ;D να έχω συμμετοχή σε θέμα που περιλαμβάνει τη λέξη καφές (για να μη σχολιάσω το μπλουζ και φανώ προκατειλημμένος ;) ). Είμαι εθισμένος στην καφείνη εδώ και πολύ καιρό (σοβαρά...). Πίνω μόνο καφεζούμια, απο τότε που -δεκαετίες πριν, όταν έπινα 6-7 φραπέδες τη μέρα- έπαθα κάτι σαν μετεωρισμό νομίζω, -ή κάτι τέτοιο- δεν είχα καλή αίσθηση της ισορροπίας ξαφνικά, σαν το πάτωμα να μην είναι εκεί που πιστεύεις. Τρομακτικό συναίσθημα. Τάκλασα. Έκοψα τον νες καφέ για καμμιά βδομάδα, έπινα γάλα και σιγά σιγά μου έφυγε. Έκτοτε, τις ελάχιστες φορές που ξαναδοκίμασα νες, το στομάχι μου χόρευε γκάγκναμ ;D... Πίνω περίπου 1,5 λίτρο καφέ φίλτρου ημερησίως, συν κάποιους εσπρέσο/ελληνικούς στη γύρα, πάντα και όλων των τύπων χωρίς ζάχαρη (παλαιότερα βέβαια μου άρεσε να τους συνοδεύω με κανα μπακλαβά ή καμμιά τουλούμπα αλλά αυτά είναι παρελθόν...). Τις κάψουλες τις έχω δοκιμάσει, μερικές ήσαν αρκετά ευχάριστες αλλά δεν με κέρδισαν. Ο εσπρέσο μου αρέσει πολύ, κυρίως σε λούνγκο έκδοση για να κρατάει λίγο παραπάνω ;D, κυρίως τον γεύομαι μέσω βίντατζ τρόπου παρασκευής, αν και νομίζω πως μιά καλή μηχανή δεν μπορεί να ηττηθεί. Παραδόξως, τα νεύρα μου είναι σε καλή κατάσταση 8). Έχω πάθει κανα δυό φορές σύνδρομο στέρησης, δεν θέλω να το σκέφτομαι καν... Φαντάζομαι όμως πως η απεξάρτηση δεν πρέπει να είναι πολύ χρονοβόρα και ιδιαίτερα επώδυνη, επι του παρόντος -κι ελπίζω εσαεί- πάντως δεν με απασχολεί καθόλου. Να πίνω καφέ, είναι το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ...καλά, εξαιρέσεις πάντα μπορεί να υπάρξουν ;).

Οι βραδύποδες και τα κούγκαρ ΔΕΝ παίζουν κιθάρα. Το τι παίζουν είναι συζήτηση άλλων φόρα ;D... Οι γάτες (ενίοτε κι οι γατούλες) τραγουδάνε. ΥΓ. Δεν θυμάμαι αν έχει αναφερθεί, παλιό αλλά "πεντακάθαρο" περί σκύλου και γάτας: Σκύλος για τ'αφεντικά του: "Πω Πω, με ταίζουν, με φροντίζουν, με χαϊδεύουν, πρέπει να είναι οι θεοί μου!" Γάτα για τ'αφεντικά της: "Πω Πω, με ταίζουν, με φροντίζουν, με χαϊδεύουν, πρέπει να είμαι η θεά τους!"

Δεν τόχα πάρει χαμπάρι αυτό το θέμα...μμμμ... Λοιπόν, τόχω! Λιοντάρια = ροκάδες Τίγρεις(πιό σοφιστικέ) = τζαζίστες Πούμα/Τζάγκουαρ/Τσίτα(και λόγω ταχύτητας ;D) = καντράδες Πάνθηρες = μπλουζίστες 8)

Ανταποδίδω φίλτατε, άσε το Leslie να γυρίζει κι όλα θάναι όμορφα... ;)

Κάτι ξέρεις εσύ... 8)

Ναί ;).

Να δώσω την πληροφορία για όσους "καίγονται" ;D πως ο Τέλεγκαν βρίσκεται αυτό τον καιρό στη Θεσσαλονίκη, όπου και θα παραμείνει περίπου για ένα μήνα. Στο διάστημα αυτό έχει δυνατότητα να φροντίσει κάποιες επισκευές καθότι συνεργάζεται με φίλο τεχνικό. Για περαιτέρω πληροφορίες: Κώστας 6977393102

Αφορμή για να γράψω γι'αυτό το άλμπουμ αποτέλεσε η παρουσίαση του στο Utube. Το είχα πολλά χρόνια πριν, κάπου στην πορεία δεν γνωρίζω τι απέγινε, το έψαξα χωρίς αποτέλεσμα, κατόπιν το αναζήτησα -ίσως και σε ψηφιακή έκδοση- σε καταστήματα και στο διαδίκτυο, πάλι ατύχησα...τελικά, κάποιος φιλόμουσος το πόσταρε -αν και με κακό τράνσφερ- και είπα να σας το γνωρίσω-θυμίσω. Το γεγονός πως ένας τέτοιος δίσκος υπογράφεται απο τον Snakefinger, ενδεχομένως να προκαλέσει περαιτέρω προβληματισμούς ή(και) συζητήσεις, πιστεύω πως μόνο για καλό θα είναι. Πρόκειται -κατά τη γνώμη μου- για ένα μνημείο προσήλωσης, έρευνας, μελέτης, αφοσίωσης κι εκτέλεσης, με υλικό μάλιστα που απαιτεί χρόνο, κότσια, εκφραστική δεινότητα και ενδοσκόπηση. Νομίζω είναι τόσο καλό, που αληθινά δεν θα μπορούσα να σκεφτώ άλλη δουλειά απο λευκούς που παίζουν μπλουζ και να μην το θεωρήσω ισάξιο. Τουλάχιστον σε ότι αφορά διασκευές-εκτελέσεις κλασσικών κομματιών. Έστω και με χαμηλή ποιότητα ήχου, αξίζει την προσοχή μας. Ολόκληρο το άλμπουμ μπορείτε να το ακούσετε εδώ: Πληροφορίες για συντελεστές κλπ. μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.discogs.com/Snakefinger-Snakefingers-History-Of-The-Blues-Live-In-Europe/release/735241

From Guardian: In 1980 Brozman was involved in a serious car crash and, according to Thomas, "suffered severe pain in his spine and his extremities ever since". A year and a half ago, Brozman told him he was unable to play Hawaiian guitar. "He said 'My hand won't do it' ... and he was the greatest Hawaiian player since Tau Moe." While recording his last album, Fire in the Mind, "there were times when he just had to stop, and it was incredibly painful for him". According to Thomas, Brozman "took his own life. He said he was dissolving before his own eyes, and he was devastated by the loss. He struggled to imagine his life without an instrument in his hands." The cause was suicide, said Mike Pruger, the coroner’s deputy in Santa Cruz County. And another rumor... "Gary Atkison (ex U.K. tour agent)Thu, May 02, 2013 - 12:01 pm Because of the number of word restrictions, I am sending this message in two parts. I’m sorry to burst the bubble here, but if you don’t make it easy for readers to contact the editor directly then this sort of thing can happen. You’ll learn my qualifications for making the following statement in a moment. But let’s begin with the difficult stuff first. Bob Brozman committed suicide on Tuesday evening, 23rd April 2013, shortly after learning that he was to be taken to court for the severe sexual abuse of a child. This abuse happened some years ago spanning a period of time from when his victim was a toddler through to being a young teenager. In more recent years he repeated this abuse on another under age person. All of his victims were well known to him. In addition, I tell can you that whilst he was in the U.K. 1994 on tour, he sexually abused my own daughter who, at the time, was nine years old. I have never forgiven him and I never will. My name is Gary Atkinson and I live in the U.K.. I was Bob’s tour agent between 1988 and 1994. On the back of one major concert at the ICA in London, I arranged his first significant tour here. And even though I had not done anything like this before, I managed to get together for him ten or twelve dates. We first met at London’s Heathrow Airport. His flight was nearly twenty-four hours late! And he had been in the plane for that entire amount of time. As soon as he walked into the arrivals hall, loaded down with guitars and suitcases, I made him go straight to the bathroom and change into his stage clothes, after which, I bundled him into the car and we took a white knuckled car ride into the West of London where he was to headline a major concert, showcasing some of the finest slide guitarist in the world. After such a long and tiring journey from when he first set off from home, most people would have walked onto the stage, said “Hello” to the audience and then curled up under the chair and then said “Good night”. Instead, Bob walked on, looking and acting like he had just had a month’s vacation in Hawaii and as fresh as a daisy, he launched into one of the most energetic and powerful acoustic sets that I had ever seen. Unlike most tour agents and artist’s managers I always toured with the artists that I represented. I did the driving, I acted as stage crew, I helped with the sound checking, I would arrange interviews with everyone from music magazines to appearances on National TV and radio. Hotels, restaurants, banks, doctors. You name it. I even got up and joined him with my own guitar for half of the second set. Bob was an immediate success. The tours grew, year by year. By the fourth year we embarked upon the biggest tour so far. Nearly seventy dates, spread just a little over three months, including clubs, theatres, arts centres, concerts, festivals and even private parties that were prepared to pay his highest fee. And those sixty something dates didn’t include interviews, workshops, recording dates etc. I tell you this because, as a result of all of this activity Bob and became very, very close. From that first meeting at the airport, we got on like the proverbial house on fire. We agreed that we had become like “blood brothers”. In addition, he was welcomed into the hearts, minds, venues and often, homes of people up and down and around the British Isles. He couldn’t go wrong… Could he? Reply to this comment Gary AtkinsonThu, May 02, 2013 - 12:02 pm When a travelling artist, such as musician, is on the road there is one thing that is at the top of the code of do’s and dont’s. Among all of the contracts for every date, interview, TV and radio appearance and recording session, there are also unwritten contracts of trust and moral behaviour. Bob, like so many, lived a here today, gone tomorrow life. He was idolised and had audiences in the palm of his hand. Yes, he put his trust in all of those that were prepared to further his career but he was also put into a position of trust by hundreds, if not thousands of people around the world who just wanted to help Bob Brozman because they loved him and loved what he did as an artist. This came as everything from handshakes by adoring fans or the free use of family homes by patrons of the venues, all done to help him and encourage him on his way. I’m not going to go into details, but, for me, that trust was shattered in 1994 when Bob tried to take advantage of his “blood brother’s “ daughter. I confronted him about it and he would not admit to anything. There was a witness. My daughter’s friend, also nine years old but she would not speak out. As a result, I quickly wound down the tour and had nothing to do with Bob again… until recently. The first victim’s mother had been relentlessly trying to press charges against Bob for some time. The second mother’s victim was also fighting for justice. Bob denied everything and the local law enforcement agency were frustrating efforts by not taking individual allegations seriously. Bob thought he was on safe ground and in doing so tried to paint a picture of crazed opportunists trying to exhort him for his not insubstantial wealth. More recently, I was contacted by the parents of the victims and from 6,000 miles away I did my best to support and encourage them. At times they were exhausted in their quest to get justice for their loved ones, whilst at the same time Bob proceeded to win the love, adoration and accolades from audiences around the world. But even more recently as the result of the dogged persistence of the victim’s parents a court case was announced. Bob panicked and quickly changed his tact, offering a significant “out of court” payment for the first victim. Of course, this is an admission of guilt in anyone’s book. However, Bob would have known that such a settlement does not stop a case going to court and every court has the media reporters in attendance. For Bob the game was going to be up. All of those years ago, Bob explained to me why he did what he did as a performer. Despite the fact that he really didn’t need to work, certainly as much he did on his endless tours around the world, he fed off the audiences before him. He told me that he desperately needed their recognition, approval and acceptance. With what was about to happen, coming straight towards him like an unstoppable express train, he knew that all of that trust, the praise and adoration was about to be shattered monumentally and he would be revealed for what he was. I know that I cannot put everyone right about the real Bob Brozman and I don’t blame millions of people for thinking that he was one Hell of a guy because of what they have seen at the shows and read in the papers, magazines and on the internet. But I will inform, where articles such as this have been written. Either, take the article down or do some proper journalism, find out the facts and tell the truth. The article as it is, is offensive to those involved.