ez

Καλύτερα δοκίμασε brass...μπορεί να "γλυκάνει" λίγο.

Για την ποιότητα των μουσικών (όλων) που συμμετέχουν, δε χωράει κουβέντα. Γενικά πάντως σαν αίσθηση που αποκομίζω ως ακροατής, είμαι με τον Νέστορα ;)... Δεν είναι κακό κάποιες φορές να μπορείς να διακρίνεις ένα μέτριο αποτέλεσμα μέσα σε μιά ομάδα προικισμένων καλλιτεχνών. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά και στο σινεμά, όπου ηθοποιοί τεράστιου βεληνεκούς "χάνονται" μέσα σε ταινίες στα όρια του αποδεκτού...

Δεν ήξερα τη δουλειά του κι ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα (μέχρι και signature Gibson έχει!). Με αφορμή την Ελληνική του καταγωγή (Αντωνόπουλος) νομίζω πως θα είχε ενδιαφέρον ένα ξεχωριστό θέμα όπου θα μοιραστούμε τις γνώσεις μας για Ελληνικής καταγωγής μουσικούς που ζούν, δημιουργούν και εργάζονται σε άλλες χώρες. Άκουγα το άλμπουμ του Get Inside και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους προτιμούν τεχνική με συναίσθημα και καλό γούστο σε καλαίσθητο mix. Απο τζαζ μέχρι ροκ, μπλουζ και άλλα (all instrumental), ακούγεται σαν κάτι μεταξύ Chet Atkins/Danny Gatton/Robben Ford, προσωπικά μου θύμισε πολύ Carl Verheyen αλλά και Larry Carlton -ειδικά στο δίσκο του Renegade Gentleman. Όχι και τόσο vintage αισθητική για τα γούστα μου, όμως ο δίσκος του κυλάει σαν γάργαρο νεράκι, ιδιαίτερα καλόγουστος και -αν μου επιτρέπετε- "εύκολος" στο άκουσμα ακόμη και απο σχετικά "απαίδευτα" αυτιά.

Δεν εννοώ αυτό αγαπητέ...νόμιζα πως φαινόταν απο το υπόλοιπο κείμενο μου... Εννοώ πως με όλα αυτά που έχεις στο κεφάλι σου είναι δύσκολο να έχεις κατασταλαγμένες απόψεις -ειδικά γιά όργανα αξίας- οπότε αναγκαστικά θα βασιστείς σε γνώμες άλλων, κι αυτό -όταν μάλιστα δεν τους γνωρίζεις (όπως εδώ στο φόρουμ)- ενέχει "κινδύνους" ;).

Πριν κάποια χρόνια έπεσα ακριβώς σε μιά τέτοια περίπτωση στο αμερικάνικο ι-μπέη, επωλείτο μιά κιθάρα ενός παππού, η οποία βρέθηκε σε κάποια σοφίτα/αποθήκη μετά τον θάνατο του απο συγγενείς. Αν θυμάμαι καλά επρόκειτο για μιά Gibson L5 ή Super 400 απο τη δεκαετία του '50, μιλάμε για σοβαρά χρήματα, κάποιες λίγες χιλιάδες δολλάρια στην καλύτερη περίπτωση, και την πουλούσαν για κάτι σαν 400-500 δολλάρια. Παρακολούθησα την καταχώρηση για κανα δυό μέρες και είδα στα μηνύματα των wachers τουλάχιστον δύο, που συνιστούσαν στούς πωλητές να αποσύρουν την αγγελία και να παρουσιάσουν το όργανο σε ειδικούς (τονίζοντας πως πρόκειται για κιθάρα μεγάλης αξίας), φτάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να προτείνουν και που ν'απευθυνθούν για αξιολόγηση (Gruhn). Όπερ και εγένετο. Χάρηκα γι'αυτή την κατάληξη.

Το ποσό που διαθέτεις είναι μεγάλο και δύσκολα "διαχειρίσιμο" απο τον κάθε μουσικό, πόσο μάλλον απο την πλειονότητα αυτών που συχνάζουν στο φόρουμ. Έτσι όπως τα περιγράφεις τα πράγματα, δυστυχώς δεν έχεις πολλές επιλογές... Καλώς η κακώς, η διαδρομή προς τη γνώση -κάθε αντικειμένου, όπως ήδη ξέρεις- απαιτεί χρόνο, θυσίες, έρευνα και μελέτη σε βάθος -και στα γύρω, και στα μέσα μας... Καλό θα ήταν να μη βιαστείς και να προσπαθήσεις -όσο είναι δυνατόν- να μάθεις κάποια πράγματα και να δοκιμάσεις προσωπικά όπου κι όταν μπορείς όργανα κι εξοπλισμό, εφόσον έχεις ειλικρινές και βαθύ ενδιαφέρον για τη μουσική, απαιτείται υπομονή και "αγώνας", αν απο την άλλη θες απλώς να κάνεις το "κέφι" σου, θα βρεθούν αρκετοί για προτάσεις, τις οποίες όμως δεν θα είσαι σε θέση ν'αξιολογήσεις.

Αν ο ήχος είχε λίγο περισσότερο "haunting" βάθος/χώρο και λίγο λιγότερα πρίμα - "καινουργίλα" ;D, θα έλεγα πως σε κατέλαβε το φάντασμα του Lightnin' Hopkins ;).

Το ζήτημα είναι για ποιόν... ;D :o http://www.youtube.com/watch?v=mc1Ls_lKXEk

Ακριβώς το ίδιο μου φάνηκε κι εμένα! ;) Είναι πάντως απο τους ήχους που μου άρεσαν περισσότερο, μαζί με τις Νταντζέλικο και τις Γκίμπσον.... Κατά τα λοιπά, θερμές ευχαριστίες για την καταπληκτική δουλειά -σε όλα τα επίπεδα- που μας προσέφερες, συγχαρητήρια.

Αν τα υπόλοιπα (setup/nut/relief κλπ) είναι ελεγμένα και σωστά, το μόνο που μπορεί να επηρεάζει την αίσθηση "σκληρότητας" στο παίξιμο είναι η γωνία του μπράτσου. Εφόσον μιλάμε για bolt on κιθάρες, εαν γνωρίζεις κάποια βασικά και είσαι προσεκτικός, μπορείς να το ψάξεις και μονος σου αρχικά.

Είχα πολύ καιρό να τους ακούσω...με την ευκαιρία ξανακούω τώρα το πρώτο τους. Δεν ξέρω τι είναι για τον καθένα το καινούργιο τους, για μένα είναι απο τα καλύτερα μπλουζ άλμπουμς που άκουσα τελευταία...το κατάπια ;D - ευχαριστώ δικαστά μου ;) !

Ένα έξοχο κείμενο που αλίευσα πρόσφατα, ιδιαίτερα προσεγμένο και κατατοπιστικό, επιμελημένο απο το Πάνο Σαββόπουλο, δημοσιογράφο, ερευνητή και μουσικό. Πολλές κι ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες/αναλύσεις, καθώς και η προσωπική θέση του υπογράφοντος για την σχέση των δύο μουσικών ειδών - αλλά και άλλων. Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο. Παραθέτω και δύο δείγματα απο την τελευταία δισκογραφική δουλειά του, για να έχετε μιά πιό ακριβή αντίληψη περί του ανδρός. http://www.24grammata.com/?p=43932

Σήμερα, μετά απο δεκαετίες που η αγορά και τα ΜΜΕ -ομού μετα των πολυεθνικών- έχουν θεμελιώσει την κυριαρχία τους στη διαμόρφωση "απόψεων", μόδας, "κατεστημένου", "γούστου", υπάρχουν μάλλον ασφαλείς μπούσουλες (κάτι σαν την αρχή του δεδικασμένου για να σε βοηθήσω ;D ) για κάποιον που επιθυμεί "να την κάνει"... Απο το σημείο αυτό και πέρα, κάθε κουβέντα μοιάζει περιττή. Εφόσον κάποιος καταλήξει δέσμιος επιταγών άλλων συμφερόντων και προτεραιοτήτων, είτε το κάνει ενσυνείδητα -κι αν έχει ταλέντο, κάποιες φορές με θαυμαστά αποτελέσματα- είτε παλεύει με εσωτερικούς δαίμονες, πασχίζοντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε ασυμβίβαστα πιθανόν πράγματα. Πάντα είχα την αίσθηση πως οι αληθινοί καλλιτέχνες πρέπει ν'ακολουθούν την έμπνευση και το όραμα που έχουν. Αν υπάρχει μιά πιθανότητα να πετύχουν, νομίζω αυτή περνάει μέσα απο τη δική τους ματιά. Απο την άλλη, το τι ορίζεται ως επιτυχία, μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες. Νομίζω τελικά πως αυτή η πολυπόθητη ισορροπία που σε απασχολεί, είναι αδύνατο να προσδιορισθεί εκ των προτέρων, οι παράμετροι που μπορεί να επηρεάσουν προς τη μιά η άλλη κατεύθυνση είναι τόσο πολλές και ευμετάβλητες, που καθιστούν έστω και μία κατά προσέγγιση απόπειρα εξαγωγής συμπεράσματος αδύνατη, τουλάχιστον σε βαθμό που να μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής δείκτης. Διάβασε και το κάτωθι -για να μπερδευτείς ακόμα πιό πολύ... :-\ Ο Kerry Livgren των Kansas, όταν ηχογραφούσαν τον δίσκο τους Point of no Return, είχε ένα τραγούδι -το οποίο ηχογραφήθηκε- που δεν το "πίστευε" και πολύ, χρειάστηκε δε να τον πείσουν οι υπόλοιποι της μπάντας προκειμένου να μπεί μαζί με τα υπόλοιπα στο δίσκο. Το τραγούδι ήταν το "Dust in the Wind"... Τώρα, που ήταν η ισορροπία ανάμεσα στη δημιουργικότητα/αυθεντικότητα του καλλιτέχνη και στην "εμπορικοποίηση" του υλικού του...ποιός να πεί με σιγουριά;

Ευχαριστώ αγαπητέ! Μιάς και το θέμα "νεκραναστήθηκε" και αρκετοί δεν κατεβάζουν αρχεία αλλά απλά παρακολουθούν βίντεος στο νετ (και απο τότε που άρχισε η συζήτηση το κομμάτι το ποστάρανε στο γιουτουμπ), συγχωρείστε μου την επανάληψη, βάζω και το λινκ για όποιον ενδιαφέρεται.

Είμαι μεγάλος θαυμαστής του Eli, τον παρακολουθώ απο τα πρώτα του βήματα (το ντεμπούτο άλμπουμ του θεωρώ πως είναι must για κάθε μπλουζ κιθαρίστα). Είναι κι εξαιρετικό παιδί συν τοις άλλοις ;)... Κι όμως... Για τα δικά μου γούστα, τον προτιμώ όπως έπαιζε παλαιότερα, πιό vintage style πλησίασμα στη μουσική, πιό "χαλαρή" αντιμετώπιση της μελωδίας των τραγουδιών...ίσως γι'αυτό και τον προτιμώ πλέον περισσότερο όταν συνοδεύει άλλους, πιό "κλασσικούς" 12μετράδες. Τα τελευταία χρόνια, μοιάζει σαν να "έμαθε" πολλά στην κιθάρα ;D και η διαχείριση τους κάπως δε μου πολυκάθεται...φυσικά κι απολαμβάνω πάντα να τον ακούω και να τον βλέπω και ν'αγοράζω τους δίσκους του, όμως, γνωρίζοντας το τεράστιο ταλέντο του, με κάποιο τρόπο με "στεναχωρεί" να τον βλέπω με το σχήμα του και να μένω με την εντύπωση πως θα ήθελαν πολύ να είναι ο Robben Ford & the Blue Line... :-[ ...ή κάπως έτσι... Θα τον άγαπώ πάντα όμως ;D...

Dreamdancer, υπάρχουν κάποιοι που δεν καταπίνουν αμάσητα τις μυριάδες αρλούμπες που μας περιτριγυρίζουν...κάποιοι έγραψαν σ'αυτό το νήμα, κάποιοι απέχουν. Έχουν τις απόψεις τους, που βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες και δοκιμές, νομίζω αξίζουν σεβασμού. Θα σε "άκουγα" με μεγαλύτερη προσοχή και πιό έντονο ενδιαφέρον αν ο ίδιος παρέθετες δικές σου εμπειρίες και όχι αναπαράγοντας άλλων - και υποθέτοντας πράγματα χωρίς να έχεις προσωπική εμπλοκή στα όποια "πειράματα". Οι όποιες δικαιολογίες, δεν είναι απαραίτητα αναληθείς, κάποιες μπορεί να έχουν βάση. Ο συμφορουμίτης Πνοή και Νύξη, λίγες σελίδες πιό πριν, με λίγα λόγια και καλά, προσπάθησε να βάλει τα πράγματα σε μιά -μίνιμουμ, έστω- τάξη. Υπάρχουν όργανα που κατασκευαστικά "τονίζουν" τις όποιες αλλαγές κάποιος επιχειρεί σ'αυτά και κάποια που είναι φτιαγμένα τονίζοντας το αντίθετο. Αν έχεις να μοιραστείς κάποιες εμπειρίες σου, θα σ'ακούσουμε, αν επιθυμείς μέσω βίντεο να καταδείξεις στους υπόλοιπους την απόλυτη αλήθεια, ξανασκέψου λίγο ποιόν αντπροσωπεύει περισσότερο η ρήση που παραθέτεις: Denial above all.

Χίλια μπράβο (και λίγα είναι...)! Ακούγεται εξαιρετικά και οπτικά είναι χάρμα! Πράγματι, ένα όργανο βεληνεκούς να κοιτάει στα ίσια κατασκευές πανάκριβες κι "επώνυμες". Μπράβο και για εκείνο το 25μμ πάχους στο πρώτο τάστο! Δύο ερωτήσεις: ποιό είναι το scale length; Η κιθάρα είναι παραγγελία ή δικής σου επιλογής/αισθητικής; Επίσης, ενημέρωσε αν την έχεις στο μαγαζί - και για πόσο καιρό... ;)

Καλά, είσαι σοβαρός; Είναι αυτή ώρα για στεναχώριες; ;D Κι εγώ που νόμιζα τέτοια ώρα δε θα με πάρει χαμπάρι κανένας... ;D

Παράμετρος που συχνότατα δεν (συν)υπολογίζεται στις όποιες συζητήσεις... Προσωπικά πάντως, τέτοιους τύπους (θέσης-άποψης-έκφρασης) σπανίως καταφέρνω να τους παρακολουθήσω επι μακρόν, μου είναι κατά κανόνα απο αδιάφοροι έως ενοχλητικοί, κάποιες φορές επιφυλάσσομαι καθότι δεν έχω τις γνώσεις ν'αναλύσω και να κριτικάρω τα λεγόμενα τους -όπως και πολλών αξιόλογων συμφορουμιτών που χαρίζουν χρόνο και σκέψεις σε ανάλογες κουβέντες- αλλά κατά βάση δεν τους εμπιστεύομαι, δε "μου το βγάζουν" αν θέλετε το συναίσθημα, αλλά μάλλον γι'αυτό παίζω μπλουζ ;D...

...μμμμ...όχι και τόσο θάλεγα...πολλά λείπουν απο τις επιλογές, κάτι που σίγουρα θ'αναγκάσει τον ενδιαφερόμενο (και γνώστη) να επικοινωνήσει -προσωπικά- για περαιτέρω διευκρινήσεις με τον κατασκευαστή, πράγμα που ήδη συμβαίνει με τους περισσότερους "μπουτικάδες"... Πιό πολύ μου μοιάζει σαν έξυπνη (?) κίνηση μάρκετινγκ...oh well...

Dynamite!! Κι εγώ θα τόθελα λίγο πιό "μακρύ", λίγο όμως, κυρίως με μιά ελαφρά "ανακατανομή" των vocal parts. Κατά τα λοιπά, είσαι πιό μπροστά απο κεί που ήσουν ;D, bravo!! PS ...and long live Kid Ramos, Magic Sam, Luther Gtr Jr Johnson, Hollywood Fats...

Το καλύτερο είναι να επικοινωνήσεις μαζί του, Αρχέλαος λέγεται, είναι νέο και σοβαρό παιδί, θα σου πεί με πάσα ειλικρίνεια τι θέλεις να μάθεις. Συχνάζει και στο ΝΟΙΖ ;). Η προσωπική μου εμπειρία απο τη γνωριμία και τις κατασκευές του είναι εξαιρετική (τουλάχιστον!). Θεωρώ το Voxy ένα απο τα καλύτερα boost/drives που έχω παίξει.

Βεβαίως, διότι αι Τέλις είναι αρχή του παντός ;D... Και βεβαίως επίσης, δίχως αφτές δεν θα δυνάμεθα να συνομιλούμεν αγαπητέ, καθώς όπως ο φίλος σου ;) Κηθ έχει δηλώσει: Muddy Waters invented electricity 8)...

We have a unanimous decision ;)! Το πρώτο take είναι αυτό που κάθε αληθινό και με ουσία τραγούδι θέλει να είναι: one... Δεν έχει απολύτως κανένα "θέμα", το όποιο "θέμα" το έχεις εσύ, το τραγούδι είναι υπέροχο -θα το ζήλευαν πολλοί διάσημοι κι "επώνυμοι"- και η απόδοση του ιδανική. Την έχω πατήσει έτσι κι εγώ πολλές φορές στο παρελθόν...νομίζοντας και "διορθώνοντας"... Το πιό δύσκολο κομμάτι στη διαδικασία της αυθεντικής δημιουργίας, νομίζω είναι η στιγμή που πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να τον δεχτούμε στην ατελή μεγαλοσύνη του. Όλα γίνονται πιό καθαρά κατόπιν. Συγχαρητήρια για ένα -ακόμη- θαυμάσιο τραγούδι, ευχαριστώ.

Συγγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω το νόημα της αρχικής ερώτησης...πάντα είχα την εντύπωση πως μόνο τα πρίμα (και δη μιάς Τέλε) ξυρίζουν σωστά ;D ;D ;D ...