ez

At all ;).

Εύγε κι απο μένα!

Μόλις σήμερα αξιώθηκα να το παρακολουθήσω ολόκληρο... Τους SBT τους γνώρισα παιδιά, τώρα τους χαίρομαι ώριμους και δημιουργικούς μουσικούς. Εύχομαι ν'ακολουθήσουν πολλές ακόμη δεκαετίες, γεμάτες εμπειρίες και καλλιτεχνική υγεία. Νάστε καλά αδέλφια, κι εσύ Κώστα, που πάντα ρίχνεις το βλέμμα σου εκεί που συνήθως κρύβονται "μυστικά" και "μαγικά"... ;)

Πως με καταλαβαίνεις ;D ;D ;D!!

Και του λόγου μου εκνευρίζομαι αφάνταστα με τα κλικς/γκαπς, είναι κάποτε λόγος -απο μόνο του- να πετάξω κατεβασμένα αρχεία και ν'αναζητήσω επίσημες εκδόσεις... Επίσης, είμαι άνω των 40 (πολύ όμως ;D) και δεν με στεναχωρεί το τέλος των Φλόυντ. Ακόμα, μου αρέσει το Endless River περισσότερο απο το Division Bell 8)...μάλιστα προχθές, προβληματισμένος (λέμε τώρα) απο την συζήτηση του νήματος, άκουσα όλο το DB και κολλητά το ER, ακριβώς για να βιώσω το feeling του να ήταν το -ούτως ειπείν- φρέσκο άλμπουμ ένας έξτρα δίσκος -συνοδευτικός- σε ενδεχόμενη επετειακή έκδοση. Το ποτάμι με συνεπήρε ;D, μου αρέσει πιό πολύ, άσε που σαν ξέχωρο άλμπουμ με ενέπνευσε να το ακροαστώ με προσοχή και συνέπεια, κάτι που μάλλον δεν θα έκανα αν ήταν "κολλημένο" σε κάποια άλλη έκδοση. Όντως η συζήτηση είναι βερμπαλιστικού περιεχομένου -αλλά ωραία :D.

Θα μου έκανε εντύπωση αν δεν το έκανε. Ο Portnoy, πέρα απο τις επιδόσεις του ως μουσικός, είναι δηλωμένος φαν κάποιων μουσικών (ατόμων, στυλ και σχημάτων) κι έχει δείξει πως αγαπάει με ειλικρινές ενδιαφέρον εκείνα κι εκείνους που τραβάν το ενδιαφέρον του. Κάποιες φορές ίσως, οι περισσότεροι μπορεί να πούμε κάτι χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητα των λέξεων ή μη εννοώντας ακριβώς εκείνο που (μπορεί και να) καταλαβαίνει ο συνομιλητής-ακροατής μας. Απο την εμπειρία μου ως μουσικός δε, έχω την πεποίθηση πως η πλειονότητα των μουσικών με ταλέντο, ικανότητες και προσωπικότητα, είναι άνθρωποι που δεν κατατρύχονται απο εγωπάθειες και αντιπαλότητες, αντίθετα, συνήθως είναι σαν όλους μας που συζητάμε για γκρουπ και μουσικές που αγαπάμε -συνοδεία μπυρών και άλλων, one of the boys, με την λαχτάρα που όλοι μας δείχνουμε όταν θέλουμε να μοιραστούμε αυτά που μας μαγεύουν. Σε τέτοιες συνθήκες, μπορεί και να ξεφεύγει κανα μαργαριτάρι ενίοτε :-X :D, παραδείγματα έχουν υπάρξει πολλά κατά καιρούς. Εκτός πάλκου, συνήθως είναι απλοί, ταπεινοί και αγαπησιάρηδες ;D.

Αν δεν θέλεις εφέ κλπ., συνιστώ τη δοκιμή ενός Fender Pro Junior.

Μου άρεσε πολύ, ίσως περισσότερο απο άλλα άλμπουμς του γκρουπ εδώ και δεκαετίες... Πρώτα, γιατί ο ήχος του είναι άμεσα αναγνωρίσιμος απο τα πρώτα δευτερόλεπτα, ακούγοντας τη μουσική να κυλάει, δεν μπορεί να είναι τίποτα εκτός απο Φλόυντ. Κατόπιν, γιατί το άλμπουμ είναι προγκρέσιβ (διάολε, το Talkin' Hawking θα μπορούσε να είναι θέμα απο δίσκο των Van Der Graaf Generator!!). Όπως κάθε αυθεντική αναζήτηση μουσικών του είδους που παρακολουθούμε για πολλά χρόνια, συνεχίζει σε παρόμοια μονοπατια. Τέλος, γιατί υπάρχει ευαισθησία, τιμή και σεβασμός απέναντι στον Richard Wright, που εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ο τεράστιος ρόλος του σε αυτό που θαυμάζουμε ως ήχος Pink Floyd. Φαντάζομαι, πως για κάποιους νεότερους που γνώρισαν το γκρούπ μέσα απο επιτυχίες όπως το Another brick in the wall, το MTV και όλη τη μυθολογία που αναπτύχθηκε παράλληλα με τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, ο δίσκος μπορεί και να "μη τους λέει πολλά"... Για δεινόσαυρους όμως σαν του λόγου μου, που μεγάλωσα ακούγοντας -στην εποχή τους- τους δίσκους του γκρουπ (Atom Heart Mother, Dark side of the moon, Meddle κλπ.), το Endless River με συναρπάζει -και με βάζει στη γόνιμη διαδικασία να σκέφτομαι- όπως κάθε άλλος δίσκος τους, έχει δε και το συναισθηματικό βάρος του χαμού του Wright και όλων όσων σημαδεύουν την πορεία τους μέχρι σήμερα. Δεν γνωρίζω πόσα -και ποιά- παιχνίδια παίζονται με εταιρίες/δικαιώματα και τα σχετικά, στ'αυτιά μου όμως ο δίσκος έχει λόγο ύπαρξης ως αυτόνομη δημιουργία, ταυτόχρονα δε, αποτελεί ένα εξόχως ανθρώπινο νεύμα (απο)χαιρετισμού στον φίλο και συνεργάτη που πλέον -μόνος όσο ο καθένας- κατεβαίνει το ποτάμι, τόσο μακρινό, τόσο κοντινό, τόσο γνώριμο... Και, με μιά ειρωνική θάλεγε κάποιος διάθεση, το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που είναι τραγούδι (το εξαίρετο Louder than words), λέει φωναχτά αυτό που είναι τελικά ο δίσκος: It's louder than words - This thing that we do.

Με αρέσει ο Λάιτνιν και με αρέσεις κι εσύ Σπύρο ;D ;D. Αυτά που σχολιάζεις, είναι κοινός τόπος ανάμεσα στους μουσικούς του μπλουζ, τουλάχιστον σ'εκείνους που έχουν εμπειρία απο παλαιάς κοπής παίκτες. Οι παλιότεροι μπλουζίστες, παίζαν κατά βάση μόνοι τους, απο κεί προέρχεται και η τελική δήλωση του εν λόγω θεού, με συνέπεια -κάποιοι εξ αυτών- ν'αναπτύξουν ιδιότυπες και προσωπικές προσεγγίσεις στο ζήτημα του χρόνου και του μέτρου, κάτι που ορισμένες φορές ίσως ακουστεί περίεργο στ'αυτιά του ακροατή που έχει μάθει/συνηθίσει όλα να είναι μετρημένα και στοιχισμένα, όμως τελικά δίνουν έναν χαρακτήρα στα τραγούδια, πολλές φορές δε πολύ ενδιαφέροντα. Τώρα, για τους μουσικούς που καλούνται να συνοδεύσουν τέτοιου τύπου καλλιτέχνες, τα πράγματα δεν είναι και πολύ εύκολα...θεωρώ πως είναι μεγάλη εξάσκηση για τ'αυτιά και τα αντανακλαστικά τους, ένα σκληρό και πολύτιμο μάθημα για το τι εστί πάλκο κι εντέλει μπλουζ...ένα ανελέητο μπαράζ αναιρέσεων εκείνων που ξέρουμε και μία δοκιμασία ακροβασιών ανάμεσα στον χρόνο, τα μονά και τα ζυγά μέτρα. Προσωπικά, είχα την τύχη απο νωρίς να συνοδεύσω τέτοιους μουσικούς, κάτι που μου δίδαξε πολλά κι ανεκτίμητα, ο Louisiana Red και ο Champion Jack Dupree ήσαν δύο εξ αυτών. Άλλωστε, πολλοί διάσημοι μουσικοί του είδους έχουν δηλώσει πως έμαθαν πολλά και χρήσιμα μέσα απο τέτοιες εμπειρίες. Με τον Χόπκινς -κατά δήλωση του- μπολιάστηκε στα βαθειά νερά του μπλουζ και ο Dusty Hill των ΖΖ ΤΟΡ αλλά και πλείστοι ακόμη. Μέχρι και σήμερα πάντως, υπάρχουν αντίστοιχοι καλλιτέχνες, τείνουν βέβαια να εκλείψουν σιγά σιγά, ή, εν πάσει περιπτώσει, ο αριθμός τους να είναι μειωμένος. Νάσαι καλά Κυριακάτικα ;D.

Τον ανακάλυψα πρόσφατα και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Στο συγκεκριμμένο μινόρε μπλούζ, παντρεύει -ιδανικά θα έλεγα- το παραδοσιακό με το σύγχρονο παίξιμο, ή, αν θέλει κάποιος να το πεί αλλιώς, τα κλισέ με τις αναζητήσεις σε άλλους μελωδικούς δρόμους. Και το κάνει με θαυμαστή -κατά την άποψη μου- ισορροπία. Παραθέτω κι ένα δεύτερο κλιπ, όπου παίζει εξίσου εντυπωσιακά το όργανο που κυρίως τον έκανε γνωστό, ένα αυτοσχέδιο δίχορδο cigar box. Συνιστάται ;)...

Συγχαρητήρια, εξαιρετικό! Πέρα απο τις όποιες επι μέρους διαφωνίες του καθενός (κατά βάση σε ήχους, εντάσεις οργάνων στη μίξη κλπ.) το κομμάτι κερδίζει το ενδιαφέρον του ακροατή απο την αρχή. Έχεις μερικές "θανατηφόρες" φράσεις, κιθαριστικά είναι στα όρια του breathtaking. Το γεγονός πως "κρατιέσαι" στην ανάπτυξη της φρασεολογίας, εμένα μου φανερώνει μουσικό ολοκληρωμένο και υψηλού επιπέδου, απο κείνους που ζηλεύω και χαίρομαι ν'ακούω. Με μερικές μικρές αλλαγές (κυρίως στο ηχητικό μέρος), το κομμάτι είναι world class. Προσωπικά, για κάποιο λόγο, μου θυμίζεις ένα συνδυασμό Snowy White με Gregor Hilden, κρατώντας τα όμορφα στοιχεία του παιξίματος τους - κυρίως του δεύτερου... Damn fine!

Νάσαι καλά φίλε μου, σ'ευχαριστώ!

Σε πνευματικό επίπεδο ;D...γενικά, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν έχουν πικάπ, όμως προσωπικά γράφω κάποια πράγματα απο βινύλιο σε cd οπότε δεν θα είμαι τελείως απατεώνας... 8) - άλλωστε, για ιστορίες μίλησα, όχι για δίσκους ;D! Η σημερινή εναρκτήρια εκπομπή πάντως, θα έχει μόνο κομμάτια δίσκων βινυλίου περασμένα σε δισκάκι cd, έτσι, για να μην είμαι ανακόλουθος με το καλημέρα ;D... Νάστε καλά όλοι.

Η ραδιοφωνική εκπομπή ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΒΙΝΥΛΙΟ επιστρέφει! Από σήμερα Τρίτη 7 Οκτ. και κάθε Τρίτη 9 το βράδυ, στη συχνότητα 93,4 του σταθμού ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ Θεσσαλονίκης (και ιντερνετικά http://live24.gr/radio/generic.jsp?sid=1982). Για μία ώρα, θα (ξανα)έχω τη χαρά να μοιράζομαι με τους ακροατές μουσικές που αγαπάω και σκέψεις που μηρυκάζω... Με συγκίνηση γυρνάω στα μικρόφωνα των ερτζιανών, προσδοκώντας γόνιμες στιγμές και καλή παρέα. Ηλίας Ζάικος.

Νεαρέ μου, έχεις μακρύ και όμορφο δρόμο μπροστά σου, απο την πλευρά μου σου το εύχομαι ολόψυχα. In the end, life is good. Δικαίωμα στο όνειρο έχεις όσο ο καθένας, κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει αυτό. Η μελέτη και η ενασχόληση με το αντικείμενο θα σε κάνουν συνεχώς καλύτερο -χωρίς καμμιά αμφιβολία - και σιγά σιγά θα σου αποκαλύπτουν μυστικά που λαχταράς να γνωρίζεις (ίσως γρήγορα κι εύκολα) αλλά θέλει πίστη, αφοσίωση, υπομονή και θυσίες σε πολλά επίπεδα. Παράλληλα, καλό θα είναι ν'αρχίσεις να ψάχνεις τη δική σου φωνή, να δείς τι θέλεις εσύ να πείς με τους ήχους και τη μουσική σου, καλό είναι να θαυμάζεις τα έργα των άλλων και να προσπαθείς να κατακτήσεις τεχνικές και μεθόδους που κάποιοι μας γνώρισαν, όμως το τι τελικά ο ίδιος έχεις να συνεισφέρεις είναι το ζητούμενο. Εφόσον είσαι αληθινός στο πλησίασμα σου στην τέχνη, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Στην πορεία, θα τρως σφαλιάρες, θα βιώνεις απογοητεύσεις, όμως όταν η μουσική στραφεί κάποτε προς το μέρος σου και σου σκάσει ένα χαμόγελο, τίποτα απο τα προηγούμενα δεν θάχει βάρος και αξία. Η εφηβεία είναι μαγικό πράγμα, για ρώτα και κανένα μεγαλύτερο ν'ακούσεις... :'( Μη τρελλαίνεσαι λοιπόν, ή καλύτερα, βούτηξε στην τρέλλα ;D Στα 17 σου είσαι ήδη νικητής.

:)

8)

Ένα ενδιαφέρον που βρήκα (δεν τόχω κάνει όμως) με 2 push/pull για περισσότερους ακόμα ήχους... 8)

Όχι, μπορεί να γίνει σε κάθε περίπτωση (απο γνώστη-επαναλαμβάνω). Δες το παρακάτω στο 1:30 περίπου ;).

Προσωπικά λατρεύω τον out of phase ήχο και χρησιμοποιώ αυτό το option (with push/pull knob) σε όλες τις κιθάρες μου. Η κιθάρα σου -απ'ότι μας είπες- είναι Les Paul type, οπότε ακόμα καλύτερα! Στις κιθάρες που έχουν volume & tone για κάθε μαγνήτη, το εφέ αποκτά την πληρέστερη του εφαρμογή. Κι αυτό, γιατί όταν ο ήχος (στη μεσαία θέση, και οι δύο μαγνήτες on) είναι out of phase, όντως ακούγεται λεπτός και ίσως φτωχός, όμως έχει ιδιαίτερη χροιά και παρουσία, αρκεί να ξέρει κάποιος πως να τον χειριστεί. Παρατηρείται το φαινόμενο, όταν χαμηλώνεις την ένταση του ενός μαγνήτη, η συνολική ένταση του ήχου δυναμώνει. Χρειάζεται κάποια εξοικείωση, όταν όμως κατανοήσει κάποιος το τι ακριβώς συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Τα ηχοχρώματα που προκύπτουν είναι σχεδόν άπειρα, απλώς ανεβοκατεβάζοντας την ένταση και τον τόνο για κάθε μαγνήτη. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, δεν αφαιρεί τίποτε απο τον ήχο και τις δυνατότητες του οργάνου, απλά προσφέρει τη δυνατότητα να εξερευνήσει κάποιος ηχητικά τοπία που ίσως τον εκπλήξουν. Οποιοσδήποτε με στοιχειώδεις γνώσεις περί κολλήσεων/ηλεκτρονικών/συνδεσμολογίας μαγνητών μπορεί να στο κάνει σε 15 λεπτά. Σαφώς και το εφέ δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα με μονοπήνιους (πολλά παίζουν ρόλο για το τελικό αποτέλεσμα, το τύλιγμα, το είδος του μαγνήτη κλπ.) -και δη με master volume/tone- αλλά οι Ρ 90ς κατά την ταπεινή μου γνώμη ενδείκνυνται για τέτοιο wiring. Ρίξε μιά ματιά στο κάτωθι βίντεο, νομίζω θα βρείς αρκετά ενδιαφέροντα σημεία.

Να το πω λίγο "μπακάλικα"... ;D Αν όλα στη κιθάρα σου είναι ήδη σεταρισμένα κι "έχουν τη θέση τους" χωρίς ζορίσματα, το neck pocket είναι σφιχτό, το μπράτσο ακόμα και χωρίς να είναι βιδωμένο δε "μπαλαντζάρει", οι βίδες γλυστράν απαλά χωρίς ιδιαίτερη πίεση, αν εν γένει το όργανο είναι στιβαρό και όλα φαίνεται να "ταιριάζουν" χωρίς προσπάθεια, τότε ΜΠΟΡΕΙ και να μην έχεις κανένα πρόβλημα βαζο-βγάζοντας το μπράτσο, ακόμα κι αν δεν έχεις εμπειρία γι'αυτό. Απο την άλλη, αν είσαι ικανός να κρίνεις τα ανωτέρω, μάλλον δεν θα έκανες την αρχική ερώτηση ;D...οπότε...ή φώναξε κανα φιλαράκι σου που ξέρει πέντε πράγματα παραπάνω να της ρίξει μιά ματιά, ή οπλίσου με θάρρος και πειραματίσου!

Κατά σύμπτωση, βρίσκομαι κι εγώ σε παρόμοιες αναζητήσεις (που φαίνεται πως ποτέ δεν σταματούν... :-\ )...να προσθέσω πως αν κάποιος έχει κάποιο απο τα παρακάτω και θέλει να το αποχωριστεί - ή να το δανείσει ;D ας μου στείλει πμ. Τελευταία, 3 έχουν τραβήξει την προσοχή μου, αν κάποιος έχει προσωπική εμπειρία, θα εκτιμούσα την άποψη του. Αγαπητέ Σάκη, σου προτείνω να δώσεις ιδιαίτερη βαρύτητα στο 3ο βίντεο ;)...

Κατά κανόνα οι κιθάρες δεν παίζουν καλά...υπάρχουν κι εξαιρέσεις φυσικά, και σαφώς έχει σημασία τι εννοεί ο καθένας με το "παίζουν καλά"... ;D Αν θέλεις να πλησιάσεις το "feeling" του Hound Dog Taylor όσο το δυνατόν κοντύτερα με κάθε τρόπο, τότε ΟΚ, αλλιώς, δοκιμάζεις τους μαγνήτες σε κιθάρα που σε βολεύει. Καλύτερη λύση -αν θέλεις όλο το πακέτο- είναι να ψάξεις κάποια παλιά αλλά καλοδιατηρημένη Kay - Silvertone, υπάρχουν πολλές και σε καλές τιμές στο νετ. Τα 10Κ (+/-) είναι πολλά για τέτοιο μαγνήτη. Με εξαίρεση κάποιους αμερικάνικους DeArmond(Εξαιρετικοι), οι υπόλοιποι κυμαίνονται στην περιοχή 3-6Κ, και αυτοί είναι κυρίως που προσφέρουν τα χαρακτηρηστικά που συζητάμε. Επίσης, είναι πολλοί...Teisco, Kay, Kawai, Harmony, Decca και δεν έχει τελειωμό...για αρχή, θα σου συνιστούσα κάτι τέτοιο: http://www.ebay.co.uk/itm/1960s-Teisco-Gold-Foil-Japanese-Bridge-Pickup-Vintage-Ry-Cooder-Tone-/151375312418?pt=Guitar_Accessories&hash=item233eabf622 η αν θέλεις ολόκληρη κιθάρα, κάτι σαν αυτή: http://www.ebay.co.uk/itm/Original-1966-Harmony-H-14-Bobcat-With-Gold-Foil-DeArmond-S-Grill-Pickup-/271517282425?pt=Guitar&hash=item3f37b0f079

Gold foils...υγιείς αναζητήσεις αυτές ;D... Είναι όλα αυτά που αναφέρεις - and then some. Δεν είναι όλοι ίδιοι, έχουν διαφορές, σε output, ηχητική εικόνα κλπ. Οι Harmony συνήθως είναι πιό "γκαζάτοι", θάλεγα κοντύτερα στα σημερινά στάνταρς. Αλλά κι αυτοί όχι πάντα. Οι Γιαπωνέζικοι συνήθως έχουν χαμηλή έξοδο (αλλά δεν ακούγονται σιγά!) και πολλές φορές είναι πιό "θολοί" στον ήχο τους και προβληματικής κατασκευής...εξ ού και τα προβλήματα μικροφωνισμών. Αυτό λύνεται εν μέρει με το να τους "στουμπώσεις" με αφρολέξ -ή κάτι παρόμοιο- απο κάτω, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι όποιες ανεπιθύμητες μετακινήσεις κομματιών της κατασκευής στα "εντόσθια" ;D. Λύση είναι φυσικά και το κέρωμα, όμως προσωπικά δεν το συνιστώ σ'αυτούς τους μαγνήτες... Μέχρι σήμερα, δεν έχω ακούσει κανέναν μαγνήτη -ρέπλικα η μη- που ν'ακούγεται όπως οι αυθεντικοί. Μπορεί και να υπάρχει, όμως εγώ δεν ξέρω την ύπαρξη του. Αν τα γούστα τείνουν προς ήχους με χαρακτήρα ιδιαίτερο, "παλιακό", με τη νότα να κολυμπάει σε θολά νερά και νάχει κάτι σαν φυσικό βάθος, συνιστάται η δοκιμή τους ;). Αν ζητάει κάποιος ευκρίνεια και sparkling ήχο, καλύτερα να το αφήσει. Στη Νο 1 Τέλε μου, στρογγυλοκάθεται ακούνητος ;D ένας Teisco απο τα late 60s στα 5Κ. Κοντολογής, αν σου αρέσουν ο Junior Watson ή ο Robert Nighthawk, μπες στη διαδικασία να το ψάξεις περαιτέρω (αν και ο γνωστότερος "πρεσβευτής" του ήχου τους είναι ο Ry Cooder).