ez

Το είδα -τελικά- πριν λίγες ώρες...με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Η ταινία "πατάει" πολύ στην υπερβολή, προκειμένου να περάσει πιό εύκολα και ανώδυνα για τον μέσο θεατή κάποια πράγματα. Δεν είναι κακό, πολλές ταινίες έχουν αυτό το στοιχείο. Όπως επίσης και η "χολυγουντιανή" αισθητική που είναι παρούσα, επίσης δε μ'ενόχλησε ιδιαίτερα. Κάθε μουσικός που περπάτησε επαγγελματικά αυτόν τον δρόμο, αναγνωρίζει την αναλήθεια στα τεκταινόμενα, όμως φαίνεται πως η ταινία στοχεύει στο "απαίδευτο" ακροατήριο -κατά κύριο λόγο, και πετυχαίνει το στόχο της. Όσοι θέλουν να δουν μιά μουσική ταινία, ας δουν το Woodstock ή το The Last Waltz (για ν'αναφέρω μόνο δύο), όσοι πάλι θέλουν και μία δραματοποίηση ούτως ειπείν του κόσμου των μουσικών της τζαζ, ας δουν το Round Midnight ή το Bird, ακόμα και το 1900, το οποίο είναι προσπάθεια αριστοτεχνικά ισορροπημένη, πράγμα στο οποίο το Whiplash υστερεί δραματικά. Υπάρχει ελάχιστη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, καθώς και μία αίσθηση να μη θιχτεί κανείς τελικά, όλοι έχουν τα δίκια τους, μπορεί και νάναι έτσι, άλλωστε, πόσα μπορείς να πείς για τη τζαζ και τους ανθρώπους της σε μιάμιση ώρα; Κάτι που μ'ενόχλησε, είναι η υπέρ-προβολή της ατομικότητας και ταυτόχρονα η υποβάθμιση του "μοιράσματος" της μουσικής τέχνης. Εδώ, η λεγόμενη "αμερικανιά" χτυπάει κόκκινο. Και έχει δόσεις αλήθειας, οι "τζαζίστες" ως επι το πλείστον, είναι μουσικοί που παίζουν όπου υπάρχει δουλειά, σπάνια βλέπεις "μπάντες" τζαζ, κάτι που κατά κόρον συναντάμε στο ροκ. Κι όμως, αυτή η παρουσίαση "διάβασε την παρτιτούρα, εκτέλεσε άψογα" και η παντελής έλλειψη συναδελφικότητας ανάμεσα στους σπουδαστές/μουσικούς (όπως διαφαίνεται στο φιλμ) είναι άδικη και ενοχλητική. Κάποιος που ζεί μέσα στη μουσική, θα βρεί πολλά να "γκρινιάξει", όμως η ταινία δεν απευθύνεται σε αυτόν, τουλάχιστον όχι μόνο σ'αυτόν και τους ομοίους του. Κι εδώ, πετυχαίνει το στόχο της, να δώσει μιά ιστορία που μπορεί να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε, ταυτόχρονα δε να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά στη μουσική και τους εκφραστές της. Δεν αναγνωρίζω ιδιαίτερα αγνές προθέσεις όμως, κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως θα ξεχαστεί γρήγορα.

Respect 8)!

+1000

Τι;;; Δεν ισχύει;; ??? :o

Πολύ καλό...αν ο ήχος του ήταν ελαφρώς πιό Les Paul style (πιό "θαμπός") και ήταν μιά σταλιά λιγότερο επαναληπτικός, θα έλεγα πως παίζει ο Steve Hackett ;D ;D!

Παρομοίως, κι εγώ είμαι αντικειμενικός ;D ;D. Κι εδώ μαζί σου, ίσως είναι λίγο νωρίς να εκφέρω κατασταλλαγμένη άποψη για το Interstellar, όμως η πρώτη μου αίσθηση είναι πως προτιμώ το Contact.

Φαντάζομαι θα τόχεις ψάξει, αλλά just in case you didn't ;D, τα μπράτσα με round lam rosewood ταστιέρα, είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση που συνδυάζει -επιτυχημένα κατ'εμέ- στοιχεία απο δύο διαφορετικούς κόσμους...

Ζητάς απο άλλους να σου εξηγήσουν συγκεκριμμένα πράγματα που δεν υπάρχουν...νομίζω ματαιοπονείς. Στις απορίες σου, παραβλέπεις τον σημαντικότερο παράγοντα, που είναι ο ίδιος ο μουσικός. Μία κιθάρα που θ'ακούσεις στα χέρια κάποιου άλλου μπορεί να σου φανεί a dream come true και όταν την πιάσεις ο ίδιος να μην υπάρχει σχέση με αυτό που νόμιζες...και το αντίθετο. Η προσωπικότητα, το μουσικό όραμα του παίκτη και οι ικανότητες του, καθορίζουν και τις επιλογές του. Μόνον ο ίδιος μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα, ό,τι και να σου μεταφέρει κάποιος άλλος, είναι η δική του άποψη, που μπορεί να συνάδει ή όχι με τη δική σου. Το γεγονός πως πληθώρα μουσικών -καταξιωμένων, με άποψη κι εμπειρίες - καταλήγουν να δηλώνουν πως προτιμούν ένα vintage όργανο απο ένα καινούργιο, δημιουργεί όλο αυτό το hype, εξαρτάται απο τον καθένα εάν το υιοθετεί ή όχι. Κανένα blind test δεν μπορεί να σου πεί όσα θα νοιώσεις (ή δεν θα νοιώσεις) παίζοντας ο ίδιος κάποιο συγκεκριμμένο όργανο. Τα όργανα δεν παίζουν μόνα τους, και οι απόψεις ξέρουμε πολύ καλά σαν τι είναι... Καλό είναι ν'ακούμε και να διαβάζουμε γνώμες, ακόμη καλύτερο να διαμορφώνουμε τη δική μας - όταν κι όπως μπορούμε... Σαφώς και υπάρχουν κάποια "μετρήσιμα" στοιχεία, όμως είναι μεγάλη "παγίδα" να εμπλακεί κάποιος σε λεπτομέρειες και να χάσει την ουσία. Να δώσω ένα υποθετικό παράδειγμα...έστω πως παίζεις μία Strat του '56 και παθαίνεις πλάκα με το προφίλ του μπράτσου...και ψάχνεις να βρείς κάτι αντίστοιχο στην αγορά των καινούργιων και δεν υπάρχει...αναγκαστικά, οδηγείσαι είτε στην αναζήτηση αυθεντικής, είτε σε custom κατασκευές που όμως ενδέχεται σε κοστολόγιο να πλησιάσουν τιμές vintage...συν την αβεβαιότητα για το τελικό αποτέλεσμα σε ήχο και αίσθηση...και το ίδιο μπορεί να συμβεί με μαγνήτες, σώματα κλπ. Την καλημέρα μου.

Μία καλή αρχή για να ξεκινήσει κάποιος τέτοιες αναζητήσεις, νομίζω είναι: εφόσον η μουσική που σου αρέσει ν'ακούς/παίζεις έχει αναφορές (τουλάχιστον) στο παρελθόν (blues, jazz, RnR, rock {hard, heavy, prog}, folk), τότε ό,τι σχεδόν ακούς και σ'εμπνέει, είναι παιγμένο/ηχογραφημένο με παλιό εξοπλισμό. Η γοητεία του να πλησιάσεις σε ήχους που λάτρεψες, είναι μονόδρομος για παρόμοιους προβληματισμούς. Δεν είναι απαραίτητο, η μουσική είναι τελικά αυτό που μετράει και μένει, είναι όμως κάποιου είδους πρόκληση. Και μαζί, γνώση κι εμπειρία.

Χαίρετε. Αυτό, θα είναι κάτι διαφορετικό για την ως τώρα πορεία μας. Ζωντανά η μπάντα, χορογραφημένα τραγούδια και κάποια σχόλια εμβόλιμα απο μένα. Μία σύμπραξη που μας δίνει μεγάλη χαρά - είναι η αλήθεια. Blues Wire - JMM jazz theatre dance. Με διαφορετικό τόνο κι αισθητική, αφού παρουσιάζεται ως παράσταση σε θέατρο. Χάρη στην αστείρευτη ενέργεια, το θετικό πνεύμα και την αγάπη του Χρήστου για το γκρούπ και τη μουσική του, προχωρήσαμε μαζί και στήσαμε αυτή την παράσταση, όπου παρουσιάζονται τραγούδια απο το ρεπερτόριο των Blues Wire, χορογραφημένα απο τον Χρήστο Κατίδη και ερμηνευμένα απο το συγκρότημα και την χορευτική ομάδα Jazz Music Madness. Επιπροσθέτως, κατά διαστήματα αφηγούμαι ιστορίες απο τη διαδρομή και τις εμπειρίες του γκρούπ όπως τα θυμάμαι και τα έζησα. Γιά δύο Σαββατοκύριακα του Φλεβάρη (7,8 & 14,15) στο θέατρο Φαργκάνη στη Θεσ/νίκη. Παραθέτω την αφίσα των εκδηλώσεων, μία φωτ. του χορογράφου μ'ένα φίλο και μία - μπουκέτο - με τα κορίτσια της ομάδας. Ευχαριστώ για την προσοχή σας, Ηλίας Ζάικος

:) ;) :D 8)

Εκτός απο κομματάρα, το συγκεκριμμένο κλιπ είναι και μιά σπάνια ευκαιρία να δούμε τον Τσιτσάνη να γελάει(!) στο 1:49...αθάνατοι indeed...

Αν θέλεις vintage approach στο όργανο (μη ξεχνώντας όμως και άλλες παραμέτρους), ναί.

Merci για την αφιέρωση αδελφέ, και τι αφιέρωση!! Ξέρεις, θα μπορούσα να πω πολλά, για το παίξιμο, την προσέγγιση, τους ήχους κλπ., θα αρκεστώ μόνο σε τούτο: μετά απο χιλιάδες ώρες ακρόασης μουσικής εδώ και δεκαετίες - τονίζοντας πως λατρεύω ν'ακούω μουσική το ίδιο όπως στα 20 μου - έχω καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο οριοθετώ το άκουσμα της κάθε στιγμής (μιλάω για νέες-άγνωστες ακροάσεις που προέρχονται απο το δίκτυο, ραδιόφωνα, δίσκους φίλων)...εκείνα τα κομμάτια που αληθινά με συγκινούν και με αγγίζουν, τα ψάχνω...λαχταράω να μάθω τι, ποιός, πότε και να βρώ δίσκους ν'αγοράσω η να "κατεβάσω"...ενδιαφέρομαι. Η εκτέλεση σας για μένα εμπίπτει σ'αυτή την κατηγορία, θερμά συγχαρητήρια! Θα αγόραζα τον δίσκο που θα είχε αυτό το κομμάτι χωρίς δεύτερη σκέψη.

Thank you sir!!! Όλοι οι Lizzy με αρέσουν ;D, κυρίως οι παλιοί με το ντουέτο Gorham-Robertson. Εύγε για το παίξιμο σας, "εικαστικά" δεν ικανοποιήθηκα πολύ 8), αλλά το όλο ύφος μου άρεσε, ιδιαίτερα ο τετράχορδος νέος μπροστά! Πολύ ωραία φωνή. Αλλά κι εσύ με το wha, μου θύμισες τον εφιάλτη που έζησες προχθές!! ;D ;D Είπαμε, το Whipping post θα το τζαμάρουμε παρέα! ;) Νάσαι καλά!

Χαίρετε ;)...

Όπως τα λες είναι, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω...απλά, ο γραπτός "τρόπος" σου είθισται να είναι αρκετά "σκληρός" για τους περισσότερους απο εμάς που σε διαβάζουμε, εν προκειμένω όμως δίκαιος - οφείλω να ομολογήσω... Όσο γι'αυτό: Έχω ακούσει και διαβάσει πολλά...κι ακόμη ακούω... Εκπλήσσομαι πάντως που θυμάσαι τέτοια "στιγμιότυπα" απο τότε!! Μήπως τελικά είσαι ελέφαντας και όχι ηλεκτρικό τραμ;; ;D

Τρόλεϋ, τα περί αστυνομίας που ακούστηκαν, ενδέχεται να ειπώθηκαν καθ'υπερβολήν, ή απλώς να ήταν "σχήμα λόγου", μπορεί και όχι...απλά το αναφέρω, γιατί θυμάμαι σε κουβέντες μεταξύ μουσικών δεκαετίες πριν, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, όταν σχολιάζαμε κάποιους που -προφανώς- δεν μας άρεσαν, λέγαμε χαριτολογώντας πως χρειάζεται μιά μουσική αστυνομία προκειμένου να "διαφυλαχθεί" ένα μίνιμουμ επίπεδο σε όσα παρουσιάζονται...απλά το καταθέτω στην κουβέντα ως γεγονός. Ο πόνος της Διαβάτη για τους θεατράνθρωπους έχει πάντως βάση, ανεξάρτητα απο το αν μας αρέσει η όχι σαν ηθοποιός ή και χαρακτήρας. Ο καθένας που έχει μία -ελάχιστη, έστω- εμπειρία απο τις συνθήκες που επικρατούν στον χώρο τους, τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν στη δουλειά και τις σχέσεις τους (μιλώ για τους πολλούς και εν πολλοίς άγνωστους στο ευρύ κοινό κι όχι για τις "φίρμες") μπορεί να βεβαιώσει την αλήθεια που κρύβεται στο παράπονο της Διαβάτη. Απο την άλλη, εκτιμώ την προσπάθεια που καταβάλλουν άνθρωποι σαν τον Ρουβά, να δείξουν στους άλλους και στον εαυτό τους πως μπορούν να σταθούν σε δύσκολους ρόλους/ερμηνείες, πως διαθέτουν "καλλιτεχνικό βάθος" και προσωπική άποψη, να φανερώσουν πως έχουν δική τους φωνή, πως μπορούν εντέλει να είναι (και) αυτόφωτοι και λαμπεροί σε στίβους που δεν δοκίμασαν να εισέλθουν στο παρελθόν... Το πρόβλημα συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πως το όποιο "αμαρτωλό" παρελθόν τους στοιχειώνει την προσπάθεια τους -ανεξάρτητα απο ικανότητες και επιδόσεις... Το κοινό -αλλά και το σύστημα το ίδιο που διψάει για "τζερτζελέ"- δεν ξεχνάει...και, το σπουδαιότερο, δεν τους "πιστεύει"...ο χώρος της τέχνης βρίθει απο σχετικά παραδείγματα, οι δε εξαιρέσεις είναι ελάχιστες...είναι σαν να αγοράζεις άλλοθι για μελλοντική χρήση, γι'αυτό πιστεύω πως οι επιλογές του καθενός στην πορεία της τέχνης πρέπει να είναι και προσεκτικές, ταυτόχρονα όμως και αληθινές/αβίαστες/αυταπόδεικτες...αυτά μαζί με την βαθειά γνώση και μελέτη, μπορούν να κάνουν κάποιον -ανεξάρτητα απο την καλλιτεχνική η οικονομική "επιτυχία"- και άξιο, αλλά και να τον "προστατεύσουν" απο το να καταλήξει πικρόχολος γκρινιάρης...δύσκολα μονοπάτια αυτά...

Συγχαρητήρια κι απο μένα (τουλάχιστον απο τα prog σημεία του μυαλού μου) ;D... Μπράβο για τη μουσικότητα, την αισθητική, τις τεχνικές αρετές και την εκτελεστική σας δεινότητα. Πάνω απ'όλα μπράβο σας για την επιμονή και την αγάπη σας για μουσική που στον τόπο μας είναι καταδικασμένη στην αφάνεια. Άνθρωποι σαν εσάς, ίσως είναι κάποιοι απο εκείνους που θα ξεκινήσουν κάτι διαφορετικό στη χώρα του σκυλάδικου... Θα σας ευχόμουν απο καρδιάς να αντέξετε και να δημιουργήσετε όμορφα πράγματα εδώ, προτιμώ όμως να σας προτρέψω να επικοινωνήσετε (αν δεν το έχετε κάνει ήδη) με ανθρώπους και εταιρείες στην Ευρώπη, οι οποίοι αγαπούν και προβάλλουν/βοηθούν τέτοιες προσπάθειες. Υπάρχει γόνιμο έδαφος σε πολλά κράτη της Ευρώπης για μπάντες σαν κι εσάς πιστεύω, μακάρι να είστε τυχεροί και άξιοι και να τραβήξετε μπροστά μακριά απο δω... Προσωπικά, τα κομμάτια σας μου άρεσαν πολύ, λίγες δόσεις λυρισμού αλά Camel να είχαν μέσα τους και θα ήταν -για μένα- άψογα. Μπράβο σας και πάλι.

Μεράκλωσα με κάτι κρυφές διασκορπισμένες οκτάβες...ουπς...σε ποιό θέμα γράφω;; ;D

Αυτό θάθελα να το δώ :o :o!! Νάσαι καλά που βοήθησες να γυμναστεί λιγάκι το συκώτι μου και σήμερα! ;)