ez

Εμένα μου άρεσαν ο μπασίστας και ο ντράμερ. ;D ;D

Έχουμε πολλά κοινά, ;D θέλεις να γίνουμε φίλοι;; ;D ;D Επι του προκειμένου, επειδή κάτι σημεία με δισολίες με πήγαν προς την παλαιοροκάδικη αισθητική των Wishbone Ash, θα μαρτυρήσω Strat & Flying V!!! (άντε καλά, Les Paul 8) ).

Συγχαρητήρια νεαρέ μου, είσαι στον σωστό δρόμο! ;D Και η δική μου Notorious Tavlocaster... ;D

Μπααα...τα κσύλα είναι που κάνουν τη διαφορά ;D ;D... Άσε μας ρε Σπύρο βραδιάτικα... ;D Με τον τρελλάρα να μας ξεσηκώνει...αφού ό,τι και να βάλεις στα (θηριώδη ρε γ@#*...) χέρια του κάπως παρόμοια θ'ακούγεται... Λες να βάλω ν'ακούσω Gatton;;; 8) ...θα χάσω και τον ύπνο μου...πάλι...ουφ :-[

https://www.youtube.com/watch?v=DlDhJ0ghTg4

Γιατί δεν κάνετε και μία ψηφοφορία επι του θέματος εδώ, έτσι, για να φανεί και μία βάση εκκίνησης της συζήτησης; Με μόνο δύο επιλογές, ανεξαρτήτως ποσοστού επιρροής, ναί-όχι. Νομίζω πως θα βοηθήσει με κάποιο τρόπο τους συμμετέχοντες στο νήμα.

Όπως όλα τα ωραία τραγούδια του κόσμου, έτσι κι αυτό ακούγεται υπέροχα μόνο με κιθάρα και φωνή (πολύ ταιριαστή στο συγκεκριμμένο η ερμηνεία σου, χωρίς "τσακίσματα" και "αβεβαιότητες"). Bravo my friend! Το κομμάτι -απο "μπαντικής" απόψεως-είναι κελεπούρι ;D... Έχει πολύ δυνατή μελωδία, κλασσική επαναληπτική και addictive δομή και άπειρο χώρο για παιχνιδίσματα, ξεκινήματα και μαζέματα, κρεσέντο, half/fast tempo-groove, θησαυρός ;D! ΥΓ. Να το κάνεις!

Τυγχάνεις φίλος του Keith λαίμαι;;;; ;D

Johnny.T, o Gatton είχε "κόλλημα" με τους Joe Barden μαγνήτες, οι οποίοι είναι κάτι πολύ διαφορετικό απο vintage oriented μονούς Τέλε. Εξαιρετικοί πάντως σε όλα τα επίπεδα, πολύ ακριβοί όμως σε σχέση με τις περισσότερες προτάσεις που κυκλοφορούν... Θάλεγα -απλουστεύοντας λίγο μπακάλικα- πως είναι μαγνήτες για να κάνουν εύκολη τη ζωή εκείνων που παίζουν πολλά και διαφορετικά στυλ, καθαρά η με {πολύ} βρωμιά... Όπως είπα πιό πάνω, ακριβό σπορ... :-\

Αυτή σου όμως η πρόταση, θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση το άκριτο σου πιστεύω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το υπο συζήτηση θέμα. Όπως και η κάτωθι, αντιφάσκει με την άνωθι ;D. Παίρνοντας όμως αφορμή απο την ευγένεια και την επόμενη πρόταση σου: Και παρότι δεν ήθελα εξ αρχής να σχολιάσω, θέλω να θυμίσω σε όλους μας, πως τα όργανα, ο κάθε είδους εξοπλισμός κλπ., είναι τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να παράξουμε τέχνη, ο καθένας κρίνει κατά βούληση, εκείνο που αληθινά μετράει είναι αν έχουμε κάτι να πούμε, αν αγωνιούμε να βρούμε τη δική μας φωνή, αν καιγόμαστε απο πόθο και προσμονή να μοιραστούμε τη μουσική μας, την τέχνη μας, την επιστήμη μας. Το τι θα βολέψει κάποιον και γιατί θα το διαλέξει, ΟΚ, να το συζητήσουμε αν έχουμε διάθεση και χρόνο, όμως εκείνο που μένει είναι η μουσική, η έκφραση μας, τα τραγούδια που γράφουμε η επιλέγουμε να ερμηνεύσουμε, και όχι αν τ'αυτιά μας είναι καλύτερα η διαφορετικά απο του άλλου... Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε, ο Μπετόβεν έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του και συνέθεσε κάποια απο τα αριστουργήματα του όντας εντελώς κουφός... ;)

Peace brothers... ;D 8)

Το "θέλω λίγο πιό fat ήχο αλλά να μη χάσω twang", είναι δρόμος που -στη δική σου περίπτωση και με τις κιθάρες που αναφέρεις - "πρέπει" να ξεκινήσει απο αλλαγή μαγνητών, αλλά αυτό φίλε μου είναι ακριβό σπορ :-\ και με αμφίβολα αποτελέσματα... ::) Θα συνιστούσα να κοιτάξεις την ομάδα μαγνητών με Broadcaster χαρακτηριστικά. Προσφέρουν ακριβώς αυτό που ζητάς, αλλά η υπόθεση "ήχος" έχει τόσες παραμέτρους που δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος, ακτός αν δοκιμάσεις...εξ ού και το "ακριβό σπορ"... Πάντως, ένα σετ Lollar Special T, Don Mare 0038 αλλά και οι Django του "δικού μας" Nick Silver (τους συνιστώ), θα σε πάνε αρκετά μακριά απο κεί που ήσουν με τους "μαμά" κι ενδεχομένως πολύ κοντά σ'αυτό που ψάχνεις... Πάντως, αλλαγή κιθάρας σε Thinline με wide range μαγνήτες, είναι "άλλος" κόσμος.

Τι Τέλε έχεις και τι μαγνήτες "φοράει";

Ακριβώς έτσι αγαπητέ και μπράβο σου που το επισημαίνεις. Όμως, παραθέτεις μία απόλυτη γνώμη, κι αυτό εξ αντικειμένου δεν είναι καλός οδηγός για ουσιαστική συζήτηση, ειδικά σε θέματα ήχου, ακουστικής, οργανοποιίας... Αν κι έλεγα να μην εμπλακώ στην κουβέντα, τελικά λέω να πω δυό πραγματάκια... Αφήνω έξω τις Gibson και εν γένει τις set neck κιθάρες, γιατί εκεί είναι ακόμα δυσκολότερα τα πράγματα, θα μιλήσω μόνο για τις bolt on, κάτι που περιλαμβάνει τις Fender (σχεδόν όλες) και αναρίθμητες ακόμα κατασκευές. Για να βγάλει κάποιος ένα -μίνιμουμ, έστω- συμπέρασμα, προϋπόθεση είναι να έχει προβεί στις ακόλουθες (τουλάχιστον) ενέργειες: (θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα Telecaster, κάτι που προσωπικά άλλωστε έχω κάνει πολλές φορές και έχω αποκρυσταλλώσει γνώμη) 1. Να διαθέτει ένα σετ μαγνήτες που να τους "γνωρίζει" επαρκώς. 2. Να διαθέτει δύο κιθάρες (Telecaster εν προκειμένω) με διαφορετικά ξύλα. 3. Να διαθέτει έναν ενισχυτή που επίσης να γνωρίζει επαρκώς. 4. Να είναι ο ίδιος (και φυσικά τα χέρια του και το touch του) ο δοκιμαστής. 5. Οι ρυθμίσεις του ενισχυτή, το hardware, τα καλώδια και το setup των οργάνων να είναι αν όχι ταυτόσημα, τουλάχιστον παραπλήσια. Εφόσον λοιπόν υπάρχουν τα ανωτέρω -και αρκετός χρόνος για "κάψιμο" ;D -προχωράμε στις δοκιμές... Οι ίδιοι μαγνήτες, parts και παίκτης/ενισχυτής (βάλε - βγάλε) σε (υποθετικά): alder body - rosewood neck ash body - maple neck alder body - maple neck ash body - rosewood neck Εκείνον που έχει προχωρήσει σε τέτοια "πειράματα", θα τον ακούσω με προσοχή. Κατά τα λοιπά, γνώμες που βασίζονται σε θεωρητικές προσεγγίσεις, ασκήσεις επι χάρτου και κλιπς του σωλήνα, τα ακούω με επιφύλαξη (τουλάχιστον)... 8) Τα ανωτέρω, στοιχειοθετούν απλώς και μόνο ένα παράδειγμα, καθότι η συζήτηση για την μοναδικότητα ενός κομματιού ξύλου, απο μόνη της είναι μεγάλη και δύσκολη, απαιτεί ειδικές γνώσεις και είναι καλύτερα να μην φτάσουμε ως εκεί... Προσωπικά, έχοντας κάνει το πείραμα που παραθέτω (κι άλλα πολλά ;D 8) ::) ), βρίσκω διαφορές στον ήχο, άλλοτε σημαντικές, άλλοτε όχι. Φυσικά αυτό που ακούγεται σε κάθε περίπτωση, είναι ηλεκτρική κιθάρα και όχι λαούτο ;D, όμως δεν ακούγονται το ίδιο... Οι όποιες διαφορές λοιπόν εντοπίζονται, έχουν να κάνουν με τα κσύλα ;D ;D.

Εγώ τον βρήκα πολύ καλό, με μία εσάνς ;D Μπόναμ στο παίξιμο του, ευγενικό και καλότροπο. Ίσως το είδα έτσι γιατί δεν ήξερα ποιός ήταν και σε ποιούς παίζει... 8) ;D Δεν άλλαξε κάτι στη γνώμη μου όταν το πληροφορήθηκα ;D. Το groove -επίτρεψε μου φίλε Ρέυ- συνήθως δεν καθορίζεται απο έναν και μόνο μουσικό, όλοι συνεισφέρουν στο να "κουνάει" η όχι ένα κομμάτι, σαφώς και κάποιοι "τόχουν" σε μεγαλύτερες δόσεις, αλλά ο συγκεκριμμένος ήταν τόσο καλός όσο και οιοσδήποτε άλλος στο πάλκο στο κλιπ που είδα...μιά χαρά jam ήταν ;D.

+1 Το κομμάτι που πραγματικά ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου -κι έχει να προσφέρει ως άποψη/διασκευή- είναι το Breath, που μαζί με τα φωνητικά του Belew "κεντάει" στις κιθάρες ο Skunk ;), ένας μύθος της ηλεκτρικής κιθάρας.

My bad man, δεν το είχα προσέξει... :P...thanx anyway :).

Το ακούω ολόκληρο τώρα...έχω μερικές απορίες though... ??? Διαβάζω πως παίζουν κάποιοι που δεν τους βλέπω στα credits... Στο Any Colour You Like για παράδειγμα, είμαι 100% σίγουρος πως παίζει ο Robben Ford (αναφέρεται σε κάποια sites), στο Money επίσης αναφέρεται ο Bill Bruford αλλά κι αυτός δεν φαίνεται στο jpeg...καταρράκτη, εσύ που είσαι γατόνι ;D σ'αυτά, καμμιά πληροφορία; Κατά τα λοιπά, πολύ θα ήθελα να μάθω αν η παραγωγή είναι ξεχωριστή για κάθε τρακ (έτσι πιστεύω κι ακούω), όσο για τις εκτελέσεις, τα γερόντια διαπρέπουν ;D ;D... Speak To Me/Breathe - Time μέχρι τώρα τα πλέον αξιέπαινα. Θα επανέλθω...μάλλον ;D edit: να προσθέσω στα αξιόλογα (κατά την άποψη μου πάντα) το closing track, πολύ ενδιαφέρον απο πάσης απόψεως. Any Colour You Like, In The Flesh, Money, Hey You (ειδικά αν είχε λίγο διαφορετική παραγωγή και δεν έπαιζε ο Lukather ;D ;D) είναι -σε πρώτο επίπεδο ακρόασης- ικανοποιητικά, τα υπόλοιπα :-X...αυτά.

Ευχαριστούμε για την αφιέρωση :). Κάθε άλμπουμ που διαχειρίζεται τέτοιο υλικό, δεν μπορεί παρά να έχει το ενδιαφέρον κάθε μουσικόφιλου. Συχνά όμως, τα λεγόμενα tribute albums δεν στέκονται στο ύψος των απαιτήσεων - κι έχουν "φορεθεί" και πολύ εδώ που τα λέμε. Ακούγοντας δείγματα του ενός λεπτού απο τον δίσκο, με κάθε επιφύλαξη, επιφυλάσσομαι ;D... Είμαι ο τελευταίος που θα αμφισβητήσω την καλή πρόθεση και τις ικανότητες των συμμετεχόντων, μου φαίνεται όμως πως οι ήχοι, η παικτική προσέγγιση και το overall feeling του ακούσματος μάλλον δεν είναι πολύ του γούστου μου... Για να το συνοψίσω - λίγο "μπακάλικα" ;D: προτιμώ τους ερασιτέχνες που προσπαθούν να ηχήσουν σαν επαγγελματίες παρά το αντίστροφο... 8) Όπως έγραψα όμως, επιφυλάσσομαι...

Dynasonic style pickup...σαν αυτούς που "φοράν" οι Gretcsh και πολλοί κατασκευαστές προσφέρουν πλέον τα τελευταία χρόνια σε διάφορες εκδοχές (TV Jones, S.Duncan etc.).

The Imitation Game http://www.imdb.com/title/tt2084970/

Το είδα -τελικά- πριν λίγες ώρες...με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Η ταινία "πατάει" πολύ στην υπερβολή, προκειμένου να περάσει πιό εύκολα και ανώδυνα για τον μέσο θεατή κάποια πράγματα. Δεν είναι κακό, πολλές ταινίες έχουν αυτό το στοιχείο. Όπως επίσης και η "χολυγουντιανή" αισθητική που είναι παρούσα, επίσης δε μ'ενόχλησε ιδιαίτερα. Κάθε μουσικός που περπάτησε επαγγελματικά αυτόν τον δρόμο, αναγνωρίζει την αναλήθεια στα τεκταινόμενα, όμως φαίνεται πως η ταινία στοχεύει στο "απαίδευτο" ακροατήριο -κατά κύριο λόγο, και πετυχαίνει το στόχο της. Όσοι θέλουν να δουν μιά μουσική ταινία, ας δουν το Woodstock ή το The Last Waltz (για ν'αναφέρω μόνο δύο), όσοι πάλι θέλουν και μία δραματοποίηση ούτως ειπείν του κόσμου των μουσικών της τζαζ, ας δουν το Round Midnight ή το Bird, ακόμα και το 1900, το οποίο είναι προσπάθεια αριστοτεχνικά ισορροπημένη, πράγμα στο οποίο το Whiplash υστερεί δραματικά. Υπάρχει ελάχιστη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, καθώς και μία αίσθηση να μη θιχτεί κανείς τελικά, όλοι έχουν τα δίκια τους, μπορεί και νάναι έτσι, άλλωστε, πόσα μπορείς να πείς για τη τζαζ και τους ανθρώπους της σε μιάμιση ώρα; Κάτι που μ'ενόχλησε, είναι η υπέρ-προβολή της ατομικότητας και ταυτόχρονα η υποβάθμιση του "μοιράσματος" της μουσικής τέχνης. Εδώ, η λεγόμενη "αμερικανιά" χτυπάει κόκκινο. Και έχει δόσεις αλήθειας, οι "τζαζίστες" ως επι το πλείστον, είναι μουσικοί που παίζουν όπου υπάρχει δουλειά, σπάνια βλέπεις "μπάντες" τζαζ, κάτι που κατά κόρον συναντάμε στο ροκ. Κι όμως, αυτή η παρουσίαση "διάβασε την παρτιτούρα, εκτέλεσε άψογα" και η παντελής έλλειψη συναδελφικότητας ανάμεσα στους σπουδαστές/μουσικούς (όπως διαφαίνεται στο φιλμ) είναι άδικη και ενοχλητική. Κάποιος που ζεί μέσα στη μουσική, θα βρεί πολλά να "γκρινιάξει", όμως η ταινία δεν απευθύνεται σε αυτόν, τουλάχιστον όχι μόνο σ'αυτόν και τους ομοίους του. Κι εδώ, πετυχαίνει το στόχο της, να δώσει μιά ιστορία που μπορεί να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε, ταυτόχρονα δε να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά στη μουσική και τους εκφραστές της. Δεν αναγνωρίζω ιδιαίτερα αγνές προθέσεις όμως, κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως θα ξεχαστεί γρήγορα.