ez

Green sounds from the past...magic...

Δύο σχόλια απο μένα, ένα εντός θέματος κι ένα "εξ αντανακλάσεως" που άπτεται του θέματος. Πρώτα, να εκφράσω τη θλίψη μου για το χαμό ενός τεράστιου ταλέντου κι ενός ιδιοφυούς μουσικού, αληθινά μοναδικού. Κατόπιν, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον "Καταρράκτη" του φόρουμ για τη σπουδή του να παρουσιάσει ένα υψηλού επιπέδου μικρό αφιέρωμα στον ΚΕ καθιστώντας μας γνώστες λεπτομερειών και γεγονότων που -πιστεύω- ελάχιστοι εξ ημών είχαν υπόψη. Μπορεί ο ιντερνετικός του λόγος (του "Καταρράκτη") να είναι αψύς κάποιες φορές και ο ίδιος να ξεχνάει το ζωνάρι του λυτό που και που, τέτοια όμως ποστ (μας έχει χαρίσει και άλλα στο παρελθόν) αξίζουν την -όποια- μεγαλοθυμία μας απέναντι του. Νάσαι καλά αδελφέ.

Οι απανταχού μουσικές -η μουσικά είδη, όπως μας αρέσει/βολεύει να τ'αποκαλούμε- δεν δημιουργούνται για πλάκα η για το "χαβά" κάποιων. Απαιτούν υπόβαθρο και πρόσφορο έδαφος που άπτεται κοινωνικών, γεωγραφικών, ιστορικών, οικονομικών και άλλων παραμέτρων. Κουλτούρα, αισθητική, παιδεία, καταβολές, είναι λέξεις που συχνά χρησιμοποιούμε σε σχετικές συζητήσεις, σπάνια όμως επενδύουμε τον χρόνο μας για να κάνουμε αναγωγές και να σκεφτούμε βαθύτερα τα γενεσιουργά αίτια και την όποια εξέλιξη. Έχουν λόγο και αιτία που υπάρχουν, κι αυτό πρέπει να μας προβληματίζει σε κάθε περίπτωση, είτε διατιθέμεθα ευμενώς απέναντι τους, είτε δυσμενώς. Επί του προκειμένου, η άποψη μου είναι πως το σκυλάδικο αντανακλά με εκωφαντικό τρόπο το που και πως βαδίζει ο τόπος μας και οι άνθρωποι του τα τελευταία χρόνια (ασφαλώς όχι στο σύνολο τους-αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα), τρόπος που προσωπικά με βρίσκει παντελώς αντίθετο, και είναι τεράστια "παγίδα" να νομίζει κάποιος πως έννοιες όπως "κέφι", "διασκέδαση", "καψούρα" και άλλα πολλά απαντώνται μόνο στις πίστες ταπεινών η "χλιδάτων" και "μπουρζουάδικων" σκυλάδικων.

...ε, καλά, χαμήλωσε λιγάκι την ένταση, έχει αλλες χάρες το βίντεο... ;D ;D

Μαζί σου ρε φίλε, δεν ισχυρίζομαι πως η προσπάθεια με ευγενικά κίνητρα αρκεί απο μόνη της, πολλά περισσότερα απαιτούνται για να νοιώσεις πως μπαίνεις σε κάποιο δρόμο και κατακτάς στόχους, αλλά για μένα πάντα είναι "προαπαιτούμενο" να έχεις κάτι να πείς. Γι'αυτό και πάντα λέω πως οιοσδήποτε ξεκινάει να κάνει μία προσπάθεια σε μουσικά στυλ μακριά απο τα mainstream-τετριμμένα, έχει δεδομένα την προσοχή και τον σεβασμό μου. Απο κει και πέρα, μπαίνουν κι άλλες παράμετροι στην εξίσωση... Ο Μπαντούκ είναι Βρεττανός, εγώ ήρθα απο άλλη ήπειρο ;D ;D

Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα, ευχαριστώ αρχηγέ. Το ζήτημα είναι αρκετά λεπτό/θολό και άπτεται της γενικότερης κουλτούρας-αισθητικής αλλά και εμπειριών του καθενός. Η Αγγλική γλώσσα -στην περίπτωση της σύγχρονης μουσικής- πρέπει να θεωρηθεί ως "σταθερά" προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση. Παλαιότερα ήμουν πιό "μυγιάγγιχτος" στο ζήτημα της προφοράς και μάλιστα έμπαινα και στο "παιχνίδι" ρεμπέτικα με Γερμανική προφορά κλπ. Εν τέλει το βρήκα αδιεξοδικό. Είχα την τύχη να γνωρίσω και να παίξω με μουσικούς/τραγουδιστές απο σχεδόν όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου μας, διαπίστωσα πως κάποιες φορές η πραγματικότητα μας εκπλήσσει (το λιγότερο) - και στο ζήτημα της προφοράς. Σε κάποια έξοδο μας με έναν εξ αυτών (Μαύρος Αμερικάνος) τον πήγα να δούμε μιά μπάντα που έπαιζε κυρίως τζαζ στάνταρντς και κάποια πιό ποπ τραγούδια. Ο τραγουδιστής, ερμήνευε με καλή φωνή και συναίσθημα αλλά λίγο over the top και με προφορά σαφώς όχι τόσο καλή...τότε, κάπως ενοχλημένος κι αισθανόμενος άβολα, τον ρώτησα τη γνώμη του με απολογητική διάθεση. Μου απάντησε πως "no man", μιά χαρά τραγουδάει και καταλαβαίνω τι λέει, αυτά μου είναι αρκετά. Μπορεί να ήθελε να φανεί ευγενικός, όμως με έκανε να σκεφτώ το ζήτημα κάτω απο άλλη σκοπιά και γενικά με ώθησε στο να ψάξω βαθύτερα, να προσπαθήσω να κατανοήσω καλύτερα και ν'ασκήσω την όποια κριτική μου ικανότητα πιό ουσιαστικά. Και όταν ψάχνεις με ειλικρινές και άδολο ενδιαφέρον τη μουσική, ανακαλύπτεις πως στο τέλος, κάθε μειονέκτημα, κάθε έλλειψη, κάθε λάθος, σταματούν να έχουν τόση σημασία όταν καλύπτονται απο τον μανδύα της αληθινής προσπάθειας για έκφραση και δημιουργία. Αυτό είναι που δεν καλύπτεται με τίποτα.

Respect για την επιλογή και την προσήλωση σου 8). Γενικά απο vibrato/bends είσαι πολύ στο ύφος του original, μπράβο σου. Νομίζω όμως πως ο ήχος σου είναι ελαφρώς clean cut ( :-\) για το στυλ του Β και 2-3 πραγματάκια θα σε έφερναν κοντύτερα στον στόχο σου. Εναλλαγή ηχοχρωμάτων μέσω χρήσης (πιό έντονο χαρακτήρα στην κλίμακα μπάσα>πρίμα) διαφορετικών μαγνητών ανα περίπτωση, μεγαλύτερη έμφαση σε πιό unexpected φρασεολογία (όχι τόσο μελωδικές και "συμμετρικές" φράσεις) και κάπου να βάλεις και κανα false harmonic 8)... Συγχαρητήρια.

Πόσο το ένοιωσα πριν λίγο...κατά σύμπτωση, τις τελευταίες ημέρες άκουγα το τελευταίο άλμπουμ του, προσπαθώντας να το "αποκρυπτογραφήσω", αισθανόμενος πως μ'έναν μαγικό τρόπο, ο DB επιστρέφει στις σκοτεινές εποχές του Low, κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο...κι έψαχνα το πως, σχεδόν μην πιστεύοντας αυτό που άκουγα. Μετά είδα το κλιπ του Lazarus (που πόσταρε ο SF λίγο πριν), και τώρα, μετά το άκουσμα της είδησης, στέκω αποσβολωμένος, καθώς όλα μεταφράζονται διαφορετικά με τον πλέον δραματικό τρόπο. Τεράστιος μάγκας ο Δούκας, ξαναποστάρω το συγκεκριμμένο κλιπ, κατά μία έννοια, στη συνείδηση μου, έρχεται να σταθεί δίπλα στο κλιπ του Hurt του J.Cash... Αντιγράφω, υποκλίνομαι και χαιρετώ: Το 2003 αρνήθηκε πεισματικά να χρηστεί ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (τίτλος τιμής για πολλούς καλλιτέχνες). "Δεν είναι αυτός ο σκοπός για τον οποίο δουλεύω όλη μου τη ζωή", είχε δηλώσει τότε.

;D :D...ήταν ο τρίτος που θα πόσταρα (γνωρίζοντας τα γούστα σου κιόλας μέσα απο τα ποστ σου εδώ) καθώς ήμανε σίγουρος γι'αυτόν, αλλά είπα να προσπεράσω τα αυτονόητα ;D 8)...

Πολλοί κι εξαίρετοι. Ως κιθαρίστας, παραθέτω δύο "δείγματα" ;D, έναν παλαιότερο κι έναν σχετικά "φρέσκο"...

247 - ό,τι πρέπει για μπλουζ... ;D :P ::) ...σύνολο 13 > σύνολο 4...επι 3=12...νάτο το 12μετρο! ;D Άσε που μόλις ξύπνησα μετά απο λάιβ και είμαι και ηλικιωμένος άνθρωπας... 8)

Εξαιρετική δουλειά, χίλια μπράβο, οι φωτ. μιλάνε απο μόνες τους! Προσωπικά θα ήθελα να σ'ευχαριστήσω που αναφέρεις όλα τα specs, και κυρίως εκείνα που αφορούν το προφιλ του μπράτσου και το βάρος. Αν όλοι οι κατασκευαστές ενεργούσαν όπως εσύ, η ζωή μας θα ήταν ευκολότερη...

Αν και δεν τα πάω πολύ καλά με τα Χριστούγεννα, πίσω στο 1993 είχα ηχογραφήσει μία "μπλουζ" εκδοχή του Silent Night. Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναποστάρει, αλλά κι έτσι νάναι, ας είναι, γιορτινές μέρες κυλάνε γεμάτες κατανόηση, συμπάθεια και συγχώρεση... ;D Εγώ παίζω τις κιθάρες και μαζί μου είναι ο Δημήτρης Γουμπερίτσης στο μπάσο και ο Χρήστος Κίλλιας στα τύμπανα. Ευχές σε όλους. silent_night2.mp3

Αγαπητέ κωνσταντινος2, δεν υπάρχουν καλύτερα και χειρότερα, υπάρχουν εκείνα που μας βολεύουν/ταιριάζουν/φτιάχνουν (ανάλογα με το τι είναι ο καθένας) και εκείνα που δεν... Ασφαλής τρόπος επιλογής είναι μόνον η δοκιμή, καταλαβαίνω βέβαια πως τούτο είναι δύσκολο πρακτικά και ασύμφορο οικονομικά. Οι επιλογές του πού να κοιτάξεις, δυστυχώς σχεδόν άπειρες... Δοκίμασε όσα περισσότερα μπορείς από φίλους, σε μαγαζιά κλπ. για ν'αποκτήσεις τουλάχιστον μία μίνιμουμ άποψη για το πού θέλεις να κινηθείς. Ρίξε και μιά ματιά στο κάτωθι, είναι ευέλικτο και ζεστό στον ήχο του, καλύπτει δε με αρκετή επιτυχία ήχους απο TS μέχρι boost & Klon.

Αυτό μου θυμίζει μιά ιστορία που μου είχε αφηγηθεί φίλος που ήταν στην Αυστραλία, πολλά χρόνια πριν βέβαια, δεν ξέρω αν και κατά πόσον ισχύει, απλά το μεταφέρω σαν πληροφορία μη ελεγμένη. Ένας γνωστός του ήθελε ν'ανοίξει -ας πούμε- ένα κρεοπωλείο στην οδό τάδε, αριθμός δείνα. Πηγαίνει λοιπόν στην αρμόδια υπηρεσία, κάνει γνωστό το αίτημα του, ο υπάλληλος του λέει "περιμένετε ένα λεπτό", ανοίγει έναν φάκελλο και του απαντά: "Στη συνοικία που θέλετε ν'ανοίξετε το κατάστημα, κατοικούν Χ πολίτες και υπάρχουν ήδη τρία κρεοπωλεία που καλύπτουν με το παραπάνω τις ανάγκες της περιοχής. Οπότε, δεν έχετε αυτή τη δυνατότητα. Αν θέλετε, υπάρχουν κενά σε μπακάλικα, είδη καπνού κλπ., σε αυτές τις κατηγορίες μπορείτε να προχωρήσετε αν το αποφασίσετε. Καλημέρα σας"!! Επαναλαμβάνω, δεν γνωρίζω αν όντως ισχύει, μου είχε κάνει όμως εντύπωση όταν το είχα ακούσει.

Ευχαριστώ αγαπητέ, αλλά μάλλον θα μου τα "έδενε" τα πόδια... ;D Εδώ δεν βάζω wah, πόσο μάλλον άλλα foot controllers... Αυτά είναι χρήσιμες προσθήκες για άλλου τύπου παιξίματα και μουσικές, εγώ πιό πολύ είμαι (για το βάθος) του τύπου set and forget (ανά τεμάχιο), άσε που είμαι και ζωηρό παιδί στο πάλκο... ;D ;D

Όντως! Βέβαια, έχει σημασία απο πού "κοιτάει" κάποιος το θέμα...υπάρχουν εφέ που δεν κάθονται σε κάποιους για διάφορους λόγους, προτείνω να μην εξαντληθεί η συζήτηση στο "μ'αρέσει-δε μ'αρέσει", παρότι είναι (φυσικά) βασικό. Πχ. εμένα δεν μου αρέσουν γενικά οι κομπρέσορες, αλλά δεν ενδιαφέρει και τόσο τον υπόλοιπο κόσμο ;D... Πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμο να "κουβεντιάσουμε" για πετάλια που θέλουμε να χρησιμοποιούμε αλλά μας κάνουν δύσκολη τη ζωή... >:( Ας πούμε, προσωπικά -αν και δεν χρησιμοποιώ πολλά πετάλια- έχω ένα θέμα με τα modulation effects, κυρίως επειδή παίζω πάρα πολύ με το volume της κιθάρας και κάποιο fuzz/booster συνέχεια ΟΝ. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν ανοίγω ένταση και ο ήχος "θεριεύει" ;D, συχνά το tremolo/leslie effect χάνεται σαν παρουσία...φυσικο κι επόμενο θα μου πεί κάποιος, αλλά αυτή η καταραμένη ισορροπία με βασανίζει αρκετά...κοντολογής, σε πολλές περιπτώσεις μου λείπει το depth κατά μία έννοια, πράγμα που μ'έχει κάνει να δοκιμάσω πάρα πολλά πετάλια μέχρι τώρα...καλά τα πάω όμως, δεν έχω παράπονο 8)... Όσο για το reverb που αναφέρθηκε απο τον ΟΡ, welcome to the club my friend... Αληθινή σπαζοκεφαλιά, ειδικά αν ενδιαφέρει vintage προσέγγιση, χωρίς περαιτέρω εφέ στο βάθος...έχω δοκιμάσει αμέτρητα (που λέει ο λόγος) πετάλια βάθους, η διαπίστωση μου είναι πως απο τη στιγμή που χρησιμοποιείς αρκετό gain, είναι πολύ δύσκολο να βρείς και να κρατήσεις ισορροπίες, αν δε "γευτείς' το πως ακούγεται ένα original βάθος με λάμπες κι ελατήρια, καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει πετάλι που να μπορεί να αναπαράξει με επιτυχία αυτόν τον ήχο...sweet compromise blues... ;D

Είναι αυτό που λένε "ο πόνος γεννάει"... Κατά την άποψη μου έξοχο δείγμα μπλουζ, μπράβο σου. Ακροβατεί στα όρια του παράδοξου κάποιες στιγμές, κυρίως το lead παίξιμο, αλλά αυτό στ'αυτιά μου μόνο καλό είναι, ειδικά αφού μου θυμίζει κάτι σαν John Campbell & Hubert Sumlin στο shaker ;D...well done.

Τι μέταλ και in ear φίλως; Άμα είσαι γέρος, ροκάς και κουφός μία είναι η λύση ;D...

Το γιατί και αν είναι κάτι που καταδεικνύεται μέσα απο τον ήχο και τη δουλειά τους, ασφαλώς μπορεί -και ίσως πρέπει - να εγείρονται ενστάσεις, το όμορφο και χρήσιμο τέτοιων θεμάτων είναι τελικά να γινόμαστε πιό πλούσιοι σε γνώσεις, να μαθαίνουμε απο συνοδοιπόρους για κάποιους που δεν είχαμε υπόψη μέχρι τώρα. Συνοπτικά: ο Hackett θεωρείται ο γεννήτωρ του tapping, αυτό απο μόνο του αποτελεί καινοτομία πρώτης γραμμής...ο Wilko πήρε το percussive style της ρυθμικής του Bo Diddley και δημιούργησε μιά σχολή παιξίματος ιδιαίτερα προσωπικού ύφους, και σε επίπεδο εκτέλεσης αλλα και σε συνθετικό. Ο Hillage, παικτικά ίσως να μην έφερε κάτι νέο, το συνολικό όμως ύφος και η εμβάπτιση του στην ψυχεδέλεια της εποχής του χαρίζουν πόντους στη διάκριση. Ο Nelson, ήδη απο τους Be Bop Deluxe έδειξε πως ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι που η μεταγενέστερη πορεία του και οι πειραματισμοί του επιβεβαίωσαν. Είναι ένα θέμα που μπορώ να μιλάω με τις ώρες, πολύ αγαπητό στον χαρακτήρα μου, υπάρχουν τόσοι εκπληκτικοί και καινοτόμοι κιθαρίστες σε διάφορα επίπεδα ανάλυσης... Να, τώρα καθώς γράφω θυμάμαι τον Tom Verlaine, αληθινά εμπνευσμένο κιθαρίστα. Και βέβαια υπάρχουν και οι πιό "προσωπικές" προτιμήσεις, για παράδειγμα, εγώ θεωρώ καινοτόμο τον Nils Lofgren, ο οποίος σε μία σειρά δίσκων "κλασσικού" ροκ ύφους, έχει προσφέρει παιξίματα με ιδιαίτερη τεχνική, ήχο και αισθητική, έξοχο δείγμα ο τρόπος με τον οποίο παράγει τα "σφυρίγματα" που ανέφερα πιό πάνω...καθότι παίζει με thumbpick, ακουμπάει απο πίσω απο το picking spot τον παράμεσο του δεξιού του χεριού...μαγικό. Ατέλειωτη και όμορφη κουβέντα.

Σύμφωνα με τα κριτήρια που καθόρισε ο ΟΡ, σαφώς ο Jeff Healey. Επίσης, μιά και αναφέρθηκε η σλάιντ κιθάρα, μέγας καινοτόμος υπήρξε ο Earl Hooker. Νομίζω μνεία διεκδικεί και ο Steve Hackett... Ακόμα, ίσως όχι ακριβώς καινοτόμος - αλλά ιδιαίτερα δεξιοτέχνης, ο Danny Gatton (που "έγδυσε" τον Roy Buchanan -μεταξύ άλλων- βέβαια, ο οποίος όντως υπήρξε αληθινός καινοτόμος, θυμίζω πως είναι ο "εφευρέτης" των "σφυριγμάτων" {false harmonics}). Κάποιοι ακόμη που μούρχονται αυτή τη στιγμή στο νού για διαφορους λόγους: Bill Nelson, Wilko Johnson, Steve Hillage.

Δεν είμαι φίλος των λιστών που ορίζουν "καλύτερους", αν όμως κάποιος κιθαρίστας που ενδιαφέρεται σε βάθος για τα μπλουζ μου ζητούσε ν'ακούσει κάποιους για να ξεκινήσει την περιπλάνηση του στον μαγικό αυτό κόσμο, μία βασική πρόταση θα μπορούσε να είναι αυτή. Acoustic Black White Son House T-Bone Walker Mike Bloomfield Robert Johnson Clarence "Gatemouth" Brown Peter Green Skip James Albert King Eric Clapton Lightnin' Hopkins BB King Junior Watson John Hammond Buddy Guy Jimmie Vaughan

Ποιός είναι ο γείτονας σου, ο Rick Rubin?? ;D ;D