ez

Blues is a state of mind - EC Blues is the facts of life - Willie Dixon

Πέρα απο τα γνωστά (χέρια, αίσθηση), να προσθέσω πως ο Σαντάνα "δουλεύει" πάρα πολύ το volume της κιθάρας του, αν δε σκεφτείτε πως αυτό το έκανε απο τις εποχές που δεν υπήρχαν (νομίζω) treble bleed mods (μπλιάχ), εξηγείται καλύτερα το "κρεμώδες" του ήχου του. Σε ένα κανονικό wiring, το volume παίζει καθοριστικό ρόλο στο πως ακούγεται κάποιος. Αρκετοί "παλαιάς κοπής" κιθαρίστες, βασίζουν τον τόνο τους σε έναν "καργαρισμένο" ενισχυτή (ίσως και κάποιο πετάλι) κι απο κεί και πέρα τα πάντα καθορίζονται απο την κιθάρα και το touch.

This... ;D

C'mon man...this is soooo tough...and unfair...oh well...

Το έχω δοκιμάσει πολλάκις σε διάφορες κιθάρες με ΤΟΜ γέφυρες. Ηχητικά (plugged in), αν υπάρχει διαφορά, είναι ελάχιστη και -κατά την άποψη μου- μη ακουστή σε πραγματικές συνθήκες. Διαφορετικές κιθάρες αυξομειώνουν την τελική αίσθηση στο χέρι, ανάλογα με τα σπεκς που έχουν. Πχ, neck angle, headstock angle, απόσταση tailpiece απο γέφυρα κλπ. Κατά κανόνα, όταν η γωνία που κάθονται οι χορδές στα saddles της γέφυρας μικραίνει, η χορδή έχει μιά πιό "πλαδαρή" αίσθηση και μπορεί να μεταδώσει την εντύπωση πως είναι πιό "μαλακή", πάντα ανάλογα με τις παραμέτρους κατασκευής του οργάνου. Προσωπικά, μου αρέσει για τρείς λόγους. 1. Looks cool like Reverend Willy G. 8) 2. Το δεξί μου χέρι "κάθεται" πιό γλυκά όταν παίζω κοντά στη γέφυρα. 3. Με λίγη γυμναστική ;D στα δάχτυλα του δεξιού χεριού, μπορείς να κάνεις -μέχρι ένα βαθμό- τα εφέ -που γίνονται εύκολα στα Φέντερ μπράτσα- behind the nut, εδώ μεταφρασμένα σε behind the bridge... ;)

The Rising Sons, around 1965...very well brother!

Όχι σπάνια, αλλα εμβληματική φωτ. του Γουίλκο... Και περισσότερο παιχνίδι ;D...τους αναγνωρίζετε στα νιάτα τους;

Άπαντα άψογα! Κιθάρα, μαγνήτης, ήχος, παίξιμο, πουκάμισο! Bravo!

Εμπλουτισμός λοιπόν... ;D Mike Bloomfield street playing for change...νομίζω busking το αποκαλούν στον καιρό μας...

Ουπς...τι να κάνω, δεν τις έχω διαβάσει κι όλες...το αποσύρω ;D... Να βάλω στη θέση του τον Steve Miller, η αναφέρθηκε κι αυτός;; Πάντως ο Φόγκερτυ μου κάθεται καλά σαν επιλογή ;D 8)...

Ενδιαφέροντα κουίζ αυτά ;D... Εξαρτάται όμως πως εννοείς διάφορα πράγματα...πχ πως ορίζεις την έννοια RnR...ή για ποιά γενιά ακριβώς μιλάς...θα μπορούσες κάλλιστα να αναφέρεσαι και στον Michael Schenker ας πούμε...πολύ περισσότερο στον John Fogerty...

Μαζί σου, μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι ;)... Μαζί με αναρίθμητα blues albums (αναφέρω δειγματοληπτικά μόνο μερικά) ακολουθεί μία λίστα απο δίσκους που για διάφορους λόγους κυριολεκτικά έλιωσα...όπου δεν υπάρχει τίτλος δίσκου πρόκειται για self titled... Allman Brothers Band - At Fillmore East Hollywood Fats Band Buddy Guy - A man and the blues BB King - Live at the Cook County jail Muddy Waters - Blue Sky Mike Bloomfield/Al Kooper - Super Session Dr Feelgood - Stupidity Keb Mo Jimmy Witherspoon & Robben Ford - Live Albert King - Blues Power Johnny Cash - The man comes around Kirk Fletcher - I'm here and I'm gone Roy Buchanan - Second album Jeff Healey Band - See the Light Jimi Hendrix - Rainbow Bridge Robin Trower - Bridge of sighs Shuggie Otis - Here comes Danny Gatton - 88 Elmira st Ronnie Earl - Live in Europe John Mayall - Turning Point Gov't Mule - Life before insanity J.Geils Band - Full House Joan Armatrading - Steppin' Out Marshall Tucker Band - Long hard ride The Paul Butterfield Blues Band Big George Jackson - Big Shot The Word Harvey Mandel - Cristo Redentor Tony Joe White - Black and White Los Lobos - Just another band from East LA The Band - The Last Waltz Levon Helm - Dirt Farmer James Brown - Sex machine Santana - Havana Moon Bad Company - Bad Co Rory Gallagher - Calling Card Scott Finch - Haze of Mother Nature Thin Lizzy - Live and Dangerous Manfred Mann's Earth Band - Nightingales & Bombers Kansas - Song for America TRB - Power in the darkness Television - Marquee moon Steve Hillage - L The Nick Gravenites / John Cippolina Band - Monkey Medicine Porcupine Tree - The sky moves sideways Camel Jethro Tull - Thick as a brick Genesis - Selling England by the pound Pink Floyd - Wish you were here Yes - Close to the Edge Pendragon - Not of this world Jerry Garcia Band Wishbone Ash Stray Cats Snakefinger's History of the Blues Nils Lofgren - Cry tough Southside Johnny & The Asbury Jukes - The Jukes VDGG - Still life Roine Stolt - The flower king Bob Marley - Exodus Steve Gibbons Band - Caught in the Act Dire Straits The Fabulous Thunderbirds - Girls Go Wild SRV - Texas Flood David Bowie - Low Robert Cray - Strong persuader Eric Clapton - Just one night Fleetwood Mac - Then Play On Peter Green - In the skies Be Bop Deluxe - Live In the air age Ruthie Foster - Runaway Soul

Ναί, αλλά επειδή εγώ δεν τα πάω πολύ καλά με τα τεχνικά, ρίξε μιά ματιά σε μιά in depth κριτική εδώ: http://www.guitar-bass.net/gear/supro-1624t-dual-tone-review/ Σε ό,τι αφορά ποιότητα κατασκευής, το μηχάνημα εκτός απο "ντιζαηνάτο" εμφανισιακά, is built like a tank, δεν περίμενα και κάτι λιγότερο βέβαια αφού έχει βάλει και εδώ το χεράκι του ο Zinky...

Νάσαι καλά Σπύρο, ευχαριστώ για τα σχόλια. Τα inputs γεφυρώνουν μεταξύ τους και δίνουν την ευκαιρία να φτιάξει ο μουσικός αρκετά και ενδιαφέροντα ηχοχρώματα, κάτι που σε πρώτη φάση δεν γίνεται αντιληπτό, όμως η παράλληλη χρήση των καναλιών -παρότι μόνο volume/tone- προσφέρει πολλές δυνατότητες. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι "φαζαριστοί" ήχοι, ίσως (και) γι'αυτό με κέρδισε αμέσως ο συγκεκριμμένος ενισχυτής. Ναί, υπάρχει το 57άρι, καλά το πρόσεξες, ο ήχος όμως είναι όντως cutting σαν φιλοσοφία. Για μουσικούς που παίζουν πολύ με τα ποτς της κιθάρας (όπως εγώ) είναι βολικός και addictive θα ΄λεγα... Ίσως θα σου άρεσε παερισσότερο ο Titan, διαθέτει και λαμπάτα reverb/tremolo και λόγω του 10" ηχείου ακούγεται πιό "σφιχτός" και ίσως όχι τόσο raw όσο ο dual tone...οδηγεί τον παίκτη αυτόματα σε διαφορετικό "πλησίασμα" θα μπορούσα να πω... Τσέκαρε το κάτωθι, νομίζω είναι αρκούντως διαφωτιστικό.

Είχα την ευκαιρία και τη χαρά να γνωρίσω απο κοντά τον Θωμά Καραπάνο, έναν ευγενέστατο κι εξυπηρετικότατο νέο άνθρωπο και επαγγελματία, με ενημέρωσε πως φέρνει στην Ελλάδα τους καινούργιους Supro ενισχυτές, και μιά και η σχέση μου με την εν λόγω φίρμα είναι πολυετής και αρμονική, συζητήσαμε και μιά ενδεχόμενη συνεργασία. Στα πλαίσια αυτών των συζητήσεων, μεταξύ πολλών άλλων που είπαμε, ανάμεσα σε καλό κρασί, καπνό, γέλια και ιστορίες, έκανα κάποια demos on the spot για 3 μοντέλα ενισχυτών. Την προσωπική μου άποψη την καταθέτω δημόσια στο τέλος του βίντεο που παραθέτω, ελπίζω να βοηθήσω στο να διαμορφώσουν γνώμη και κάποιοι που ενδεχόμενα ενδιαφέρονται για τους συγκεκριμμένους ενισχυτές. Ευχαριστώ θερμά τον Θωμά και όλα τα παιδιά που ήταν στα γυρίσματα για την φιλοξενία και τις όμορφες στιγμές. http://musicpower.gr/ http://suprousa.com/ https://www.youtube.com/channel/UCpiyQFp3Dh6DXwebEKIpBsQ

Τι μου θυμίζεις τώρα!! Δεν είχα πάρει χαμπάρι το θέμα καθότι έλειπα κάποιες ημέρες και μόλις το διάβασα...Εκεί γύρω στο 1980 (όταν αλήτευα στην Πλάκα και άρχιζα να ασχολούμαι με την κιθάρα) είχα την τύχη να δω ζωντανά αρκετές φορές τους SOS band -μεταξύ πολλών ακόμη- και να θαυμάσω τον Τζίμυ τον Βατικιώτη, έτσι τον ήξερα...τι να πω τώρα, απλά να υπερθεματίσω για το πόσο σπουδαίος κιθαρίστας υπήρξε. Δεν ξέρω αν ήμουν άγουρος αρκετά για να κρίνω με σύνεση, όμως δε νομίζω πως άκουσα/είδα έκτοτε κιθαρίστα-περφόρμερ στην Ελλάδα να με συναρπάσει το ίδιο...στο Σκάιλαμπ τους είχα δεί και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα και άκουγα... Αρκετά χρόνια μετά τον έψαχνα εναγωνίως να δω που είναι και τι κάνει, έμαθα τη διαδρομή του στα Αγγλικά στούντιος και απ'όσο ξέρω δεν έκανε κάτι σε επίπεδο μπάντας/λάιβ απο τότε, τουλάχιστον δεν μου είναι κάτι γνωστό...πριν λίγα χρόνια γνώρισα τον γιό του σ'ένα τζαμ στην Κύπρο (τώρα μόλις ήρθε στο μυαλό μου) και τα είπαμε λίγο αλλά δυστυχώς έχασα κάθε επαφή...τυχεροί όσοι είδαν εκείνους τους μουσικούς στα ντουζένια τους, νάσαι καλά αδελφέ που μου ξύπνησες τόσο όμορφες αναμνήσεις. ΥΓ. Επί του θέματος, ρισπέκτ για το take, όπως είπε ένας συμφορουμίτης παραπάνω αληθινό και πολύτιμο μάθημα! Καί δωρεάν ;)

Λυπάμαι να γράψω πως ο Νίκος πέθανε, όμως είναι δυστυχώς αλήθεια...επίσης λυπάμαι που δεν συναντώ αναφορές στο λυπηρό γεγονός, νοιώθω πως του αξίζει αληθινά να μνημονευτεί σε τούτη εδώ την κοινότητα. Αντιγράφω απο το ogdoo.gr και παραθέτω ένα απόσπασμα απο τις πολλές εκλεκτές συνεργασίες του. Ο Νίκος Ψοφογιώργος έφυγε από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 52 ετών, το Μεγάλο Σάββατο 30 Απριλίου 2016. Είχε σπουδάσει τύμπανα με τον Κώστα Παγωνίδη στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης. Συνεργάστηκε τόσο σε ζωντανές εμφανίσεις όσο και στη δισκογραφία με πολλούς καλλιτέχνες όπως ο Σταύρος Κουγιουμτζής (υπήρξε επί σειρά ετών μέλος της ορχήστρας του), ο Γιώργος Καζαντζής καθώς και οι Φλώρος Φλωρίδης, Κώστας Μαγγίνας, Κώστας Θεοδώρου, Σαβίνα Γιαννάτου, Μελίνα Κανά, Μαριώ, Παύλος Παυλίδης (Ξύλινα Σπαθιά), Evan Parker, Danny Hayes, Terra Incognita (Ν. Καρατζής), Vorlike, Wutu Wupatu (Μ. Σιγανίδης), Μπάντα της Φλώρινας και άλλοι. Μεγάλη υπήρξε επίσης η συνεργασία του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που διήρκησε από το 1997 μέχρι το 2015. Συμμετείχε σε παραστάσεις όπως «Βάκχες», «Εκάβη-Κύκλωπας», «Ηρακλής», «Βάτραχοι», «Τραχίνιες», «Διονύσου λόγος», «Από τις Βάκχες του Ευριπίδη» και άλλες...

Και στο άλλο που παρέθεσες σε διπλανό θέμα (Brit awards 2006 νομίζω) την πετάει...κι εγώ σαν τον χαρίλατρον έψαχνα αλλά άκρη δεν βρήκα... Ή εχει κάποιον πολύ γατόνι/φάντασμα που κάνει τη βρώμικη δουλειά ή απλώς είχε πολλές ίδιες... ;D

Εξαίρετο, συγχαρητήρια σε όλους σας.

Υπάρχει ένα άλμπουμ που στα μάτια και στην καρδιά μου είναι απο κείνα που αποτελούν κομμάτι μιάς -ούτως ειπείν- βίβλου των μπλουζ...μαζί με αρκετά ακόμη βεβαίως. Κι όμως, κάτι στην συγκεκριμμένη ηχογράφηση φαντάζει μαγικό, μυθικό τολμώ να πω. Είναι η καθαρότητα στην αποτύπωση των ήχων, το κέφι που αναδύεται απλόχερα, οι δυναμικές και το επίπεδο των μουσικών; Όλα αυτά μαζί κι ακόμη περισσότερα; Ίσως το πιό σημαντικό να είναι η ανεπανάληπτη χημεία του βετεράνου με τον "άγουρο" αλλά ενθουσιώδη, του Jimmy Witherspoon και του Robben Ford. Κατά τη γνώμη μου, ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 1976 -και αποτέλεσε απαρχή πολυετούς συνεργασίας των δύο- αποτελεί μνημείο και σημείο αναφοράς για κάθε λάτρη των μπλούζ αλλά και της μπλουζ κιθάρας ειδικότερα. Ο τόνος του Ford είναι αληθινά breath taking...για την ερμηνεία δε του Spoon, ό,τι και να πεί κάποιος θα είναι λίγο. Πρόσφατα αλίευσα δύο μοναδικά ντοκουμέντα στο Utube, με το original line up του δίσκου, με τον Ford -αν είναι ακριβής η ημερομηνία- μόλις 21-22 χρονών! Παραθέτω τα δύο κομμάτια και κατόπιν ένα λινκ όπου μπορείτε ν'ακούσετε τον αυθεντικό δίσκο.

Εύγε. All you need is something to believe in...and SHOUT!!! Χαλάλι indeed... ;)

Πιστεύω οι περισσότεροι έχουν μουσικές ικανότητες, εντυπωσιακές η μικρότερου βεληνεκούς, οι αληθινά φελλοί και φαιδροί, αργά η γρήγορα αποκαλύπτονται και εξαφανίζονται. Νομίζω το έχω ξαναγράψει, για μένα το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στο οτι όσοι απο τους "εμπορικά" επιτυχημένους σε "ελαφρά" στυλ μουσικής επιχειρούν στροφή σε κάτι που θεωρείται πιό "ψαγμένο" η έχει περισσότερες απαιτήσεις, συνήθως έχουν πρόβλημα "πειθούς" στα ακροατήρια...κοντολογής, πλην εξαιρέσεων, το να "τα πάρεις" παράγοντας χαζομάρες και εκ των υστέρων ν'αποκαλύπτεις δυνατότητες και κρυμμένες αγάπες, κατά κανόνα προσκρούει πάνω σε καχυποψία κι επιφυλάξεις... Σε πολλές περιπτώσεις, η αίσθηση μου είναι πως με αυτόν τον τρόπο κάποιοι προσπαθούν ν'αγοράσουν άλλοθι για την καλλιτεχνική τους ύπαρξη.

Τα γένεια μου... ;D ;D 8) "...you know life's full of surprises, you know we do that too..."