ez

Θάλεγα να συνεχίσετε μόνοι σας, εφόσον έχετε τη διάθεση να το παλέψετε σε όλα τα επίπεδα...Ο akrateia μπορεί να μην είπε όσα το nick του θα δικαιολογούσε ;D αλλά συμπύκνωσε σε μία πρόταση όλα όσα πρέπει να προσέξετε και να δουλέψετε.

Συγχαρητήρια νεαρέ μου, σύλληψη, εκτέλεση κι αισθητική world class.

... https://reverb-res.cloudinary.com/image/upload/s--bz7n4E4w--/a_exif,c_limit,e_unsharp_mask:80,f_auto,fl_progressive,g_south,h_620,q_90,w_620/v1468117413/dakhzgmetdu4sbmj2kw8.jpg[/img]

Yes :D...

...

Ως αριστερόστροφος φίλος ;D, σε ό,τι με αφορά τουλάχιστον, έχω κατά 99.9% την ίδια αίσθηση με σένα. Όχι όμως βεβαιότητα...μακάρι ν'ανακατευτούν -έστω λιγάκι- τα λασπόνερα...

Σε σχέση με τα παραπάνω, νομίζω σωστό είναι να αρνηθούν την παραχώρηση της Ακρόπολης. Δεν υπάρχει αντίρρηση για τα οφέλη προβολής/διαφήμισης, όμως αυτή η αίσθηση πως τα πάντα έχουν μία τιμή, κάπως μου είναι αποκρουστική. Μου βγάζει μιάν απελπισία, θλιβερή και αποκαρδιωτική... Και μπορεί να μου πεί κάποιος πως αυτό ακριβώς συμβαίνει στην σημερινή Ελλάδα - σε μεγάλη μερίδα των πολιτών της αν μη τι άλλο, όμως σε κρατικό επίπεδο θεωρώ πως είναι το τελευταίο βήμα πριν την εφάπαξ εκχώρηση οιασδήποτε ιδιοκτησίας της χώρας... Δεν μου αρέσει αυτή η σκέψη...εκτός αν είσαι φίλος του Ψινάκη ;D ;D... Και για να κάνω μία αναγωγή on topic, όλοι χρειαζόμαστε/θέλουμε τα χρήματα που μαζεύει η (οποιαδήποτε) ΑΕΠΙ, όμως θέλουμε τα "καθαρά" κι ελεγμένα/δηλωμένα, όχι των περιπτεράδων και καφετζήδων...

Ευχαριστώ φίλε μου, ήμουν ιδιαίτερα τυχερός να έχω μιά τέτοια κιθάρα για αρκετό χρόνο. Μιά και τόφερε η κουβέντα, εκείνη ανήκει στην κατηγορία "δεν πειράζω τίποτα". ;) ;D

Αγαπητέ τσιφ, γράφεις: "Το ότι κερδίζεις απο την μουσική που παίζεις στο καφενείο/cafe σου είναι δεδομένο. Γιατι αν δεν ήταν, δεν θα έβαζες μουσική. Κάνω λάθος;" Δεν είναι πάντα έτσι, τα ξέρεις, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις και με στεναχωρείς...κι εκείνο που είπες στην αρχή της κουβέντας πως σου κάνει εντύπωση η επιμονή του συντάκτη, δεν θάπρεπε;; Κι εμείς τι εντύπωση να σχηματίσουμε για σένα που εντυπωσιάζεσαι απο κάτι τέτοιο;; Αγαπητέ dimsonic, αυτό που σε(με) εξοργίζει είναι το αίσθημα της αδικίας, κάτι που δυστυχώς έχει γιγαντωθεί στα "σύγχρονα" συστήματα και ειδικά στη χώρα μας χτυπάει κόκκινα...

Έχω παίξει -κι έχω "φτιάξει"- αμέτρητες κιθάρες. Πεποίθηση μου είναι πως το υποκείμενο χαρακτηρίζει και αξιολογεί το όργανο. Βλέπουμε σπεκς, χρώματα, σχεδίαση, εξαρτήματα, παρακολουθούμε ντέμος η συγκριτικά τεστ, κάνουμε τη σούμα και πιθανόν όλα μαζί στο μυαλό μας να "φτιάχνουν" μιά ιδανική κιθάρα. Πάμε και δοκιμάζουμε/αγοράζουμε/παίζουμε και διαπιστώνουμε πως δεν...τις πταίει; Κανείς, λέω εγώ. Κάθε όργανο δεν είναι για τον καθένα, ανεξαρτήτως τιμής. Το υποκείμενο λοιπόν, δηλαδή ο κιθαρίστας, είναι ο καταλύτης μέσα απο τον οποίο φιλτράρονται τα επιμέρους στοιχεία και δημιουργείται αποτέλεσμα. Όσο η εμπειρία αυξάνεται και οι γνώσεις πολλαπλασιάζονται, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πιό καθαρά τι ακριβώς χρειάζεται και τι του "ταιριάζει"...ίσως με λίγες "λοξοδρομήσεις"... ;D Στα σετ νεκ όργανα, οι επιλογές επεμβάσεων είναι λίγες. Όσο δε ανεβαίνει η ποιότητα κατασκευής/υλικών, πρακτικά ελαχιστοποιούνται. Τι ν'αλλάξεις σε μιά historic Les Paul;;...άντε, άμα είσαι αρκετά "καμμένος" ;D να αντικαταστήσεις τους μαγνήτες με ένα σετ Tom Holmes ας πούμε, αλλά εδώ μιλάμε για πολλά λεφτά... Στα bolt on όργανα όμως (strat-tele και συναφή), οι δοκιμές και αλλαγές μπορεί να είναι "αιώνιες"... ;D Σαφώς αν τα χώσεις για μιά John Cruz θα δυσκολευτείς να βάλεις χέρι, ακτός κι αν σου περισσεύουν πολλά...όμως, κάποιοι "κανόνες" χοντρικά υφίστανται. Ένα ελαφρύ swamp ash σώμα (τέλε για παράδειγμα) σε συνδυασμό με ένα παχύ maple μπράτσο, σωστό στήσιμο/δέσιμο του οργάνου, καλά ηλεκτρικά κι ένα σετ καλούς μαγνήτες, 99% θα τραγουδήσει υπέροχα. Απο κει και πέρα, αυτό που αληθινά μετράει κατα την άποψη μου, είναι το όργανο να σε φτιάχνει... Προσωπικά πειραματίζομαι πολύ με κάθε κομμάτι της ηλεκτρικής bolt on κιθάρας, έχω συναρμολογήσει ο ίδιος δεκάδες -δοκιμάζοντας σχεδόν κάθε δυνατό συνδυασμό ξύλων/μαγνητών/hardware- και αληθινά μου αρέσει ιδιαίτερα η διαδικασία. Αν είχα περισσότερα χρήματα, σίγουρα θα είχα εντρυφήσει βαθύτερα στη διαδικασία και ασφαλώς θα είχα περισσότερες κιθάρες...oh well... Τέλος, για μένα, επειδή γράφω μουσική και στίχους σχεδόν καθημερινά, το απόλυτο χαρακτηρηστικό για το αν θα κρατήσω η όχι μιά κιθάρα, είναι το πόσα τραγούδια έχει μέσα της για πάρτη μου...ακούγεται λίγο μεταφυσικό, όμως η πείρα μου τελικά μου κατέδειξε πως -για μένα, επαναλαμβάνω- αυτό το χαρακτηρηστικό είναι εκείνο που τελικά θα με κερδίσει και θ'αντέξει στον χρόνο. Έχω δώσει απίστευτα βολικές κιθάρες γιατί δεν "γεννούσαν" τίποτε, κι έχω κρατήσει "προβληματικά" όργανα - με τα οποία ακόμα παιδεύομαι - γιατί κάθε που τα πιάνω στα χέρια μου, μιά νέα ιδέα φυτρώνει, μιά καινούργια φράση ξεπετάγεται. Ελπίζω να μη σας κούρασα 8)...

+ 1000...

Πολλες φορες χαζευω αυτους τους τυπους με τις ωρες, σπανια προσεχω τι λενε ειναι η αληθεια - αν και συχνα πυκνα ειναι ακρως διασκεδαστικοι, οχι μονο για τις πληροφοριες που παρεχουν, αλλα κυριως γιατι οταν ο Doug Fraser αρχιζει να παιζει, ειναι τοσο καλογουστος (για μενα) στη φρασεολογια του αλλα και ο παραγομενος ηχος απο τους διαφορους (ακριβους...) PAF που δοκιμαζει συνηθως ειναι κατι σαν "πλυση αυτιων"... ;D Αισθανομαι πως ακουω καλη μουσικη... ;)

1000 μπράβο σας!

Βλέπω νέο μήνυμα απο trolley και λέω, ωχ, να, τώρα θα μου την πέσει ;D ;D Λάθος μου :-X 8)... Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με όσα έγραψες στην κάτωθι παράγραφο: Τα όποια "προβλήματα" ανακύπτουν όταν ο εκάστοτε δημιουργός ενεργεί με τρόπους που αποκλίνουν της καλλιτεχνικής του ενασχόλησης και μάλιστα δημόσια (γι αυτό και το μαθαίνουμε άλλωστε). πχ, κατεβαίνει σε διαδήλωση με πλακάτ ΄κατά των αμβλώσεων, δηλώνει πως ειναι μέλος της κουκλουξκλαν και άλλα πολύ χειρότερα. Αυτός ήταν και ο λόγος που σχολίασα τα όσα είπε ο ΣΦ περί πολιτικής/κοινωνίας/ήθους... Θαρρώ πως ο κάθε ευρύνους άνθρωπος κατανοεί, επικροτεί και χαίρεται τελικά την διαφορετικότητα σε επίπεδο ιδεών/απόψεων/πολιτικών θέσεων -προσωπικά το βρίσκω σύμφυτο με την ανθρώπινη ύπαρξη αλλά και ενδιαφέρον, οι συγκρούσεις ανακύπτουν όταν κάποιοι υπερβαίνουν τα "εσκαμμένα" (άλλη μεγάλη κουβέντα) η -ακόμα χειρότερα- θεωρούν πως θίγονται προσωπικά και αρνούνται να τιθασεύσουν τα "εγώ" τους.

Απαντώ εδώ επειδή μου έχει συμβεί: όχι, δεν συμμετέχω. Κατά τα λοιπά, είναι δαιδαλώδες το θέμα και -όπως κάθε τι- εξαρτάται απο που κοιτάζεις... Νομίζω πως περισσότερο απο το τι κάνει/λέει κάποιος καλλιτέχνης, έχει πιό πολύ σημασία η κουλτούρα και οι γνώσεις/εμπειρίες του δέκτη. Εδώ μιλάμε για όρια που θεσπίζονται κατά βούλησιν, ανάλογα με το ποιόν και τις αξίες (όπως αυτός τις αντιλαμβάνεται) εκάστου. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, καλλιτεχνών που κρύβαν μυστικά, άλλων που στην πορεία τους άλλαξαν τροπάρια και δοξασίες...πιστεύω πως ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν παύει να αναρωτιέται, και τούτο οδηγεί ενίοτε σε αποκαλύψεις που επιφέρουν αλλαγές, όσο κι αν η φύση επιμένει πως παραμένει στην ουσία ο ίδιος χαρακτήρας. Πάντως, θα ήθελα να αναφερθώ στο κάτωθι απόσπασμα απο το δεύτερο ποστ του SF στο νήμα: "δεν ειναι υποχρεωτικο να συμφωνεις ΠΟΛΙΤΙΚΑ,ΗΘΙΚΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ με καποιον για να σου αρεσει η ΜΟΥΣΙΚΗ του.." Απο τα τρία κεφαλαία (και κεφαλαιώδη) που αναφέρει, προσωπικά θα παρέβλεπα ίσως με σχετική ευκολία το πρώτο, θα δυσκολευόμουν σφόδρα στο τρίτο και θα έπαιρνα σαφή απόσταση στο δεύτερο. Ίσως εκεί οριοθετούνται τα δικά μου όρια, όπως είπα, αυτά είναι προσωπικά ζητήματα... Κλείνοντας, η προσωπική μου θέση σε σχέση με την καλλιτεχνία είναι πως κάθε δημιουργός "οφείλει" να είναι κι ένας εν δυνάμει επαναστάτης, ένας σχολιαστής των κακώς κειμένων, ένας υπέρμαχος του δικαίου. Αλλά πάλι, τι είναι επαναστατικό και το πως το ορίζει ο καθένας; ;D edit: επειδή τέθηκε και δεύτερο ερώτημα απο τον φιούζιο, και πάλι επειδή το έχω βιώσει, απαντώ: δεν θα τον άκουγα πλέον. edit II: για τον αγαπητό Λάκη: εσύ μιλάς για δουλειά, εγώ για παιχνίδι, ήτοι μουσική... ;D Δεν είναι τυχαίο το οτι λέμε εργάζομαι εκεί, σε αυτό το αντικείμενο, αλλά λέμε παίζω μουσική. ;D

f@ck man...so sad...

Επαναλαμβάνω: γράφεις για πράγματα που δεν γνωρίζεις και υποθέτεις αυθαίρετα. Ακόμα και η χρήση των εισαγωγικών που χρησιμοποιείς είναι αυθαίρετη. Καλημέρα επίσης.

Υποθέτω πως τα εντός παρενθέσεως αφορούν τα όσα έγραψα...αν όχι, συγγνώμη, αν όμως ναί, τότε παραφέρεσαι, χωρίς να έχεις ιδέα συμπεραίνεις αυθαίρετα ό,τι νάναι. Ακολούθα τη συμβουλή που δίνεις προς τους υπόλοιπους στο θέμα και κράτα μικρό καλάθι.

Εγώ πάλι θα μιλήσω για όσα γνωρίζω απο πρώτο χέρι. Όσες κιθάρες του Γιάννη έχω δεί, ήσαν εξαιρετικά καλοφτιαγμένες, κάποιες θάλεγα έφθαναν στα όρια του breathtaking... Όσες φορές τον συνάντησα προσωπικά είχε άψογη συμπεριφορά καθ'όλα. Μία φορά έπαιξα λάιβ 2-3 κομμάτια με μιά Tele-Junior που είχε μαζί του στο μαγαζί και η κιθάρα ήταν τόσο καλή, που αν δεν ήταν παραγγελία απο πελάτη του θα την έκλεινα αυτοστιγμεί... Αυτά τα ολίγα επωνύμως και απο προσωπική εμπειρία...

Αυτό, αγαπητέ, αποτελεί το αιώνιο κυνήγι, το μαγικό ταξίδι...

Σαφώς το καλύτερο είναι να παίζεις σε μπάντα, όμως προς το παρόν -αφού αυτό δεν παίζει- προτείνω: Play along με κομμάτια που σ'ενδιαφέρουν/εμπνέουν, προσπαθώντας να είσαι όσο γίνεται μέσα στο ύφος και την αισθητική του πράγματος - και όχι να κατ'ανάγκην να τα βγάζεις ίδια. Αφιέρωσε λίγο χρόνο με επιμονή εξασκώντας αριστερό και δεξί (mute/release και στα δύο) παίζοντας "μονολιθικά" ρυθμικά μπλουζ τύπου Who do you love (Bo Diddley) & boogie John Lee Hooker style. Άκουσε σχετικές ηχογραφήσεις απο ευρύ φάσμα, προτείνω τους πρώτους δίσκους των Dr Feelgood (Wilko Johnson-guitar) & James Brown with Jimmy Nolen on the guitar. Ασχολήσου με πράγματα που αληθινά σου αρέσουν και όχι τα "σώνει και καλά πρέπει"... ;D ...good luck

Καλώς η κακώς (καλώς, αν θέλετε την άποψη μου), ο καθένας μας "τιμάει" τον κόσμο του. Και δικαίως, καθείς εξ ημών έχει τα όρια του, κάποια γνωρίζει, κάποια ακούει, κάποια αγγίζει, είναι ο δικός του κόσμος, και -φαντάζομαι- είναι σημαντικός. Το πρόβλημα αρχίζει να διαφαίνεται όταν εξ ιδίων κρίνουμε τα αλλότρια, όταν φανταζόμαστε πως ο δικός μας κόσμος είναι κάπως καλύτερος ( ; ), "εξυπνότερος" η σημαντικότερος των άλλων. Ο λόγος που εκφέρεται συχνά-πυκνά σε κάποια νήματα του φόρουμ έχει φανατισμένη χροιά, γενικεύσεις, τσουβαλιάσματα και χυδαιότητα. Με λύπη μου βλέπω πως η αίσθηση που αποκομίζω διαβάζοντας τις οχετολογίες των σχολιαστών σε πολιτικά - κουτσομπολίστικα σάιτς τείνει να "μολύνει" βαθειά και τούτη εδώ την κοινότητα. Προσωπικά, περιμένω απο ένα φόρουμ μουσικών υψηλότερο επίπεδο ανταλλαγής σκέψεων και λιγότερες γηπεδικού ύφους συζητήσεις. Διάολε, δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που παίζουν μουσική, πολύ δε περισσότερο έχουν ακούσει μουσική να αναλώνονται σε αφορισμούς με ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς κι επιχειρήματα καφενείου (στις καλές περιπτώσεις)... Μάγκες, μικροί και μεγάλοι, ας διδαχτούμε απο τις πολύωρες ακροάσεις μας.

Όπως το κάθε τι, εξαρτάται απο που το κοιτάζεις... Ο δίσκος είναι καλός, όπως 10άδες που κυκλοφορούν απο μουσικούς που παίζουν μπλουζ. Θέλω να σταθώ λίγο σε κάποιες εντυπωσεις που είχα ακούγοντας τον για πρώτη φορά. Η παραγωγή είναι εξαιρετική και "έξυπνη"... Το κιθαριστικό ντουέτο, ομού με τα τύμπανα του Γουατς κάνει τη δουλειά του κάτι περισσότερο απο καλά. Θαρρείς και ξεπήδησαν απο ηχογραφήσεις των 50ς-60ς...για τον Νταρυλ Τζόουνς δεν θα σχολιάσω, είναι εκεί που πρέπει πάντα και παντού. Ο Ρίτσαρντς με τον Γούντ είναι έξοχοι απο την αρχή μέχρι το τέλος. Μαζί τους και ο Γουάτς, ο ήχος των τυμπάνων με την αισθητική του παιξίματος του είναι σποτ ον. Μοιραία, η κριτική θα σταθεί περισσότερο στον Τζάγγερ...όπως είπα, η παραγωγή είναι "έξυπνη", και κατορθώνει να τον ενσωματώσει στη lo fi αισθητική του άλμπουμ με ικανοποιητικό τρόπο. Παρ'όλα αυτά, θα ήταν πιό σοφό να αφήσουν το παίξιμο της φυσαρμόνικας σε κάποιον αληθινό μουσικό του είδους...αν ας πούμε έπαιζε για παράδειγμα ο Κιμ Γουίλσον, το συνολικό αποτέλεσμα -κατά τη γνώμη μου- θα ήταν κλάσεις ανώτερο. Τα φωνητικά του απο μόνα τους (κι αυτά "πηγμένα" στην παραμόρφωση για "βιντατζάδικους" λόγους) είναι ΟΚ, ο Τζάγγερ είναι αυτός που είναι, σε συνδυασμό όμως και με τη φυσαρμόνικα -καθώς έχουν τον πρώτο λόγο στον δίσκο- αποτελούν κατά μιαν έννοια το αδύνατο σημείο της έκδοσης... Οι 4 βασικοί μουσικοί (2 κιθάρες/μπάσο/τύμπανα) θα μπορούσαν να είχαν παίξει άνετα σε κάποιο κλασσικό μπλουζ άλμπουμ του τότε...βάλτε τον George Smith η τον Little Walter μπροστά τους και θα είχατε ένα έξοχο άλμπουμ. Το πρόβλημα είναι πως τώρα δεν είναι τότε... Οι Στόουνς καλά κάνουν και κυκλοφορούν ό,τι γουστάρουν, το δικαίωμα αυτό το έχουν κερδίσει. Θα έλεγα πως η κυκλοφορία αυτή απευθύνεται βασικά στους φίλους του γκρούπ που θέλουν ν'ακούσουν τα είδωλα τους να παίζουν τη μουσική που τους ενέπνευσε παρά στους ακραιφνώς μπλουζ ακροατές. Και είναι και hype στις μέρες μας αυτού του τύπου οι "καταδύσεις" σε ήχους του παρελθόντος... Για τους υπόλοιπους που ψάχνουν και ακούν μπλουζ, υπάρχουν δεκάδες δίσκοι που κυκλοφορούν συχνά-πυκνά με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Το καλύτερο "κλασσικό εικονογραφημένο" ;D που έχω διβάσει εδώ και πολλά χρόνια! Χίλια μπράβο λεβέντες για την αγάπη και την αφοσίωση σας, το αποτέλεσμα νομίζω δικαιώνει και τους δυό σας και -πιστεύω- διδάσκει πολλά κι ενδιαφέροντα σε όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για one off custom handmade όργανα...μπράβο.