ez

Fleetwood Mac’s Danny Kirwan Dies at 68 | Best Classic Bands

Νομιζω λιγο πανω απο 200 θα σου βγει με TNT Courrier...give a try...

Αν σε παιρνει, τσεκαρε το Joe Barden Modern T set...γι αυτα που διαβαζω πως ζητας ειναι κορυφη - και με το πλεονεκτημα πως διατηρεις (οταν και αν το επιθυμεις) εναν βασικο vintage χαρακτηρα στον ηχο σου...

Συνηθως αποφευγω ν'ακουσω - και πολυ περισσοτερο να βλεπω ταυτοχρονα - τον Tommy Emmanuel να παιζει γιατι καταρρακωνεται ασχημα η ψυχολογια μου :-[ :-X ??? αλλα μια και εκανα το λαθος, το μοιραζομαι εδω για να μη το κουβαλαω μονος μου τετοιο βαρος... ;D

Οχι βρε αδελφε, δεν το εξεφρασα ισως σωστα...απολογουμαι! Βεβαιως και δεν εννοω πως οι αλλοι δεν σεβονται, αλλοιμονο! Κατα τα λοιπα, συμφωνω με οσα γραφεις και για τον διαχωρισμο ντεμο-τελικο προιον, απλα θεωρω πως απο τη στιγμη που καποιος μοιραζεται δημοσια το πονημα του, καπου-καπως εχει καταληξει, τουλαχιστον μεχρι (ενδεχομενως) να αναθεωρησει εφοσον προκυψουν νεες επιλογες και δυνατοτητες επεξεργασιας/διαμορφωσης...οπως τα λες ειναι, ολοι το καλο αναζητουμε και καλο ειναι να ειμαστε παντα ανοιχτοι σε γνωμες/προτασεις.

Σουπερ! Ο Σπυρος ειναι απο κεινα τα παραδειγματα μουσικων που αν ζουσε και δημιουργουσε καπου αλλου - και οχι στην σκυλοχωρα μας - θα εγραφε και θα εδινε κομματια σε πολλους και διαφορους και θα ειχε και την ανεση να ξεγκαβλwνει με τη μπαντα του οποτε και οπως γουσταρει... Ολοι εχουμε τις προτιμησεις μας, λιγο ετσι το ενα, λιγο αλλιως το αλλο, προσωπικα εχω μαθει να δεχομαι ως ακροατης αυτο που ακουω σαν την τελικη επιλογη του καλλιτεχνη, ετσι λοιπον το ακουω, το σεβομαι και το αξιολογω... Μια χαρα ειναι ολα, μη σας πω οτι με περασαν αναπαντεχα (και απολαυστικα) απο ηχητικα μονοπατι στα οποια βαδισαν οι Cream & Los Lobos...

Χωρις να ειμαι ειδικος, ολα τα χρονια που παιζω (εχοντας εμπειρια απο 100αδες κιθαρες) εχω ακριβως την ιδια αισθηση...

Κατανοητο και ειμαι πληρως συμφωνος...η ερωτηση μου ειχε να κανει περισσοτερο με το αν και ποσο ενα "συστημα" αξιολογησης τελικα επηρεαζεται και αναθεωρει/αναπροσαρμοζει καταταξεις, μπορει αραγε να λειτουργησει σαν κατι "αυτονομο"; Θα πει καποιος βεβαια πως ανθρωποι κρυβονται πισω απο οργανισμους/συστηματα κλπ. αλλα λεω τωρα...

Ενδιαφερουσες αποψεις γραφονται σε ενα νημα που χαιρεται καποιος να παρακολουθει (κι εγω). Προσωπικα τεινω να αποδεχομαι μιαν "αντικειμενοποιηση" σε ο,τι αφορα γνωστα τεχνουργηματα αν και ο παραγων αξια του καλλιτεχνη και του πονηματος του ειναι σχεδον αδυνατο να εκτιμηθει οταν αυτος κινειται εκτος πεπατημενης - για οποιους λογους. Εκεινο που αληθινα θα ημουν περιεργος ν'ακουσω απο τους συμμετεχοντες στη κουβεντα (αλλα και οποιον αλλο) θα ηταν η γνωμη τους για το πως - ποσο επηρεαζεται η αντικειμενικη "τοποθετηση" καποιου καλλιτεχνη στις αντιστοιχες και εκαστοτε κλιμακες απο τον χαρακτηρα αλλα και "τα εργα και ημερες" της ζωης των ιδιων των δημιουργων. Υπαρχουν ορια; Τα αποδεχεστε; Στεκει ενα τεχνουργημα πανω απο τα παντα και πρεπει να μνημονευεται no matter what; Τελος, ποσο επηρεαζει εσας τους ιδιους στην προσωπικη σας κριτικη η αν και ποσο "στρεβλωνει" το γουστο σας οταν γνωρισετε στοιχεια απο προσωπικη ζωη/ενεργειες/δηλωμενα πιστευω καποιου καλλιτεχνη. Ισως θαπρεπε να δημιουργηθει νεο νημα για κατι τετοιο αλλα αφου μου γεννηθηκαν οι σκεψεις διαβαζοντας αυτο, ειπα να το καταθεσω.

Μου αρεσουν πολλοι, φιρμες ;D και μη...Mike Hermans, Andy Martin, R.J. Ronquillo και πολλοι ακομη...το "προβλημα" με τους παικταραδες και τα υψηλοτατου τεχνικου επιπεδου/προϋπολογισμου κλιψ που δρομολογουν οι εταιριες τους, ειναι πως σχεδον τα παντα ακουγονται ωραια, συνηθως δε ακουμε περισσοτερο τον μουσικο και την αισθητικη του και οχι το διαφημιζομενο προϊον... Προσωπικα, μου αρεσει πιο πολυ να ακουω (και να βλεπω 8) ) κιθαριστες να "χανονται" λιγο σε αυτοσχεδιασμους (πχ. Sam Vilo), ετσι νοιωθω πως καταλαβαινω καλυτερα τις (οποιες) δυνατοτητες του προϊοντος που δοκιμαζουν... Αν παλι εχω χρονο για καψιμο -και υπομονη :angel: - και θελω σονκαικαλα να μαθω και ν'ακουσω λεπτομερειες,παροτι κουραστικος, ο Just Nick ειναι ενας τυπος που περιπου ολοι μας μπορουμε να νοιωσουμε related to...

Αυτη η φραση με συγκινησε με την αληθεια της και με ωθει να ποσταρω μια φωτ. που ο Κωστας λαμπει στο κεντρο, ετσι θα τον κρατησουμε για παντα στις καρδιες μας οσοι τον γνωρισαμε απο κοντα...απο αριστερα: jazzjoker, longshadow, Σωτηρης Ζησης, jam (επανω), gregg, ez...

Με τι καρδια να πατας τα πληκτρα για γραψεις δυο λεξεις...οπως εγραψε και ο BillTrantos και για μενα ηταν οροσημο σε τουτο το φορουμ..και παλι ο Μπιλ με τον trolley σταθηκαν σε κατι που παντα μου εκανε εντυπωση, στον λογο του. Απο τους λιγους που απολαμβανα να διαβαζω κειμενα του, με δηλητηριωδεις ατακες, λαμπερο και παιχνιδιαρικο πνευμα αλλα και βαθιες γνωσεις. Ηταν ενας απο τους φιλους που εκανα μεσα απο το νοιζ, ευτυχησα να τον ζησω επι παλκου, να νοιωσω το παθος και την τρελλα του. Και ειμαι σιγουρος πως αν μπορουσε να μας στειλει ενα μηνυμα τωρα, θαλεγε -με το σαρδονιο χιουμορ που διεθετε: "αντε μαγκες, κανονισα να την κανω κυριακη μη σας χαλασω το σαββατοβραδο"... Οι ανθρωποι λενε πως ζουν οσο μνημονευονται. Ας μη ξεχασουμε καποιοι τον Κωστα, του αξιζει.

Εκπληκτικο το αποτελεσμα! Μπραβο μαν! Εισαι τυχερος που βρηκες τοσο ομορφα νερα απο κατω...αν ειναι και λιγο ελαφρια (συνηθως ειναι "κουρσουμια" δαυτες) τοπιασες το λαχειο!

Μεγαλο ρισπεκτ απο μενα!! Μπραβο σου, και μονο για την προσπαθεια και την επιλογη του συγκεκριμμενου σου αξιζουν συγχαρητηρια! Ειδα το ονομα Hollywood Fats και για μια στιγμη νομισα ειμαι σε αλλο φορουμ...μιλαμε -για οσους δεν γνωριζουν- για εναν αρχοντα του jump blues αλλα και τον λευκο κιθαριστα που "ανοιξε" δρομους για αμετρητους αλλους, καποιοι εξ αυτων σημερα σεβαστα (τουλαχιστον) ονοματα της παγκοσμιας σκηνης...τι να πω αγαπητε...χαρα στο κουραγιο σου και καλα και δημιουργικα παιξιματα ευχομαι.

Τελευταια ειχαμε ανταμωσει στην Κρητη πριν καποια χρονια... Ακομα θυμαμαι την τρομερη εντυπωση που μας εκανε οταν τον πρωτοειδαμε να παιζει με το τοσο ιδιαιτερο στυλ του... Δε μου αρεσουν οι νεκρολογιες αλλα μιας και δεν ειδα τιποτα σχετικο εδω στο φορουμ ειπα να τον θυμισω, το αξιζει... Αντιγραφω απο το ΦΜ και τη σελιδα του θειου Νωντα, και καλυτερα τον ηξερε και ομορφα τα λεει: "Μετά απο ένα βαρύ εγκεφαλικό,χάσαμε και το Λεωνίδα,στην Κρήτη,όπου κατοικοέδρευε τα τελευταία κάμποσα χρόνια......... Λεωνίδας "ο Κόκκινος" Αλαχαδάμης!!! Απο τη Νίκαια του Πειραιά -κατ'αρχήν- ορμώμενος,ντράμερ αριστεροδέξιος(!!!) -αλλά και μέγας δεξιοτέχνης στο "ποδοσφαιράκι"- ,απο τα βασικά δάχτυλα του Εξαδάκτυλου,μαζί με Αντώνη Τριανταφύλλου(Μπάσο),Κώστα Δουκάκη-Μήλα(R.I.P.) και Νίκο Πολίτη (Κιθάρες), το Λάκη Διακογιάννη (Saxes/φλάουτο/βιμπράφωνο) και εμέ τον ίδιο (Φωνές/κρουστά)....... Καλή αστρόσκονη Λεωνίδα........... (Μ'ένα κομματάκι,μ'αυτήν ακριβώς τη σύνθεση)....."

Πριν από λιγους μηνες, επικοινωνησε μαζι μου ο καλος φιλος και εξαιρετος μουσικος Χρηστος Γερμενογλου. Μου εξεθεσε τις σκεψεις του για καποιες καινουργιες ιδεες και με ενημερωσε για τις ηδη υπαρχουσες εκδοσεις με τη δουλεια του. Με τιμησε με την προσκληση/προκληση να ηχογραφησουμε μαζι προκειμενου να «ντυσουμε» με ηχους το νέο του βιβλιαρακι με τιτλο Blue Black Blues (εκδοσεις «Σαιξπηρικον»). Μονη πρυποθεση, να αυτοσχεδιασουμε. Ο Χρηστος είναι drummer εξοικειωμενος με την ελευθερια στο παιξιμο που χαρακτηριζει κατά κανονα τους μουσικους της jazz…από την άλλη, εγω ειμαι «δεσμιος» της φορμας και της σταθερης επαναληψης που αποτελουν αρχεγονες αξιες των blues, οποτε αλιευσα διαφορες ιδεες που κυκλοφορουν μεσα μου και ειχα τουλαχιστον μια «βαση» για το πώς θα κινηθω. Παιξαμε μια φορα μονο, χωρις προβες η αλλα «φτιασιδωματα», τεσσερα κομματια που παρουσιαζονται όπως ακριβως ηχογραφηθηκαν – και με την ιδια σειρα. Δεν οδηγουν κατ’αναγκη καπου, απλως γεννηθηκαν και μεγαλωσαν από τη διαθεση των μουσικων να εκφρασουν με ηχους τα συναισθηματα που προκυπτουν από την αναγνωση των κειμενων του Χρηστου. Κι αν κατι διδαχτηκα από την συγκεκριμμενη εμπειρια, είναι το ποση μουσικη μπορει να «κρυβεται» μεσα σε τοσο λιγες λεξεις. One: 8:30 Two: 4:14 Three: 15:02 Four: 7:53

Απιθανα ακριβο - αλλα και απιθανα καλο: Red Rooster by DAM Τσιμπημενο αλλα δοκιμασμενο και καλο: SHO by Zvex Εναλλακτικα, για πιο οικονομικες επιλογες, κλωνους των παραπανω ;D...

Μερικές σκόρπιες σκέψεις... Το φαζ απαιτεί να χειρίζεσαι τα ποτς της κιθάρας, όπως ακριβώς θα έκανε κάποιος παίζοντας καρφί σε έναν ενισχυτή cranked up...άλλωστε, αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος του εξ αρχής, να προσφέρει τον ήχο ενός ενισχυτή στο τέρμα - αλλά σε εντάσεις που να μη βγαίνει αίμα απο τ'αυτιά... Είναι το πετάλι που καθαρίζει καλύτερα απο κάθε άλλο όταν χαμηλώνεις ένταση στο volume της κιθάρας, πολλές φορές κρατώντας αναλλοίωτο 100% τον "καθαρό" ήχο... Σαν ακροατής, έχω μάθει να σέβομαι αυτό που κυκλοφόρησε ο (κάθε) καλλιτέχνης - και να το θεωρώ δεδομένο (εκτός αν ο ίδιος μιλήσει αντίθετα). Αφού έτσι βγήκε, έτσι το ήθελε, έτσι θα το ακούσω...αν δεν με "καλύπτει", για όποιους λόγους, χαιρετώ και ακούω/αγοράζω κάτι άλλο στα γούστα μου. Ο "κακός" ήχος, όπως εύστοχα τονίστηκε απο πολλούς, είναι κάποιες φορές το εισιτήριο για να ξεχωρίσει κάτι, μας αρέσει η όχι, είμαι δε σίγουρος πως τις περισσότερες φορές γίνεται ενσυνείδητα, ενίοτε και τυχαία (ο Roy Buchanan όταν πρωτόπαιξε false harmonic σε ηχογράφηση, σταμάτησε γιατί το θεώρησε "λάθος", όσοι το άκουγαν όμως στο στούντιο ενθουσιάστηκαν, τον παρώτρυναν να συνεχίσει και εγένοντο "σφυρίγματα"). Εκείνο που πάντα μένει, είναι η μουσική και το τι έχει να πει κάποιος... Προσωπικά λατρεύω τα φαζ, όσο κι αν κάποτε είναι δύστροπα... Ο Eddie Jones κάποτε έπαιζε σε κάποιο καταγώγιο (κάπου στα 50ς) και έπαθε πλάκα με τον ήχο του ενισχυτή που υπήρχε στον χώρο...το έψαξε γιατί ακούγονταν έτσι και διαπίστωσε πως το μεγάφωνο είχε σχισμένο κώνο(=φαζ)...έκτοτε, κυκλοφορούσε με έναν σουγιά στην τσέπη και τραβούσε μιά στα ηχεία των ενισχυτών που έπαιζε... ;D 8) Το συγκεκριμμένο κομμάτι δεν τόχα ακούσει απο Black Keys, δεν "ψήθηκα" όμως...το ορίτζιναλ μου άρεσε καλύτερα... :angel: Συγχωρέστε με για το "σεντόνι", τελειώνω με δύο κλιψ, το ένα ν'ακούσετε τον Guitar Slim (που θεωρείται προπάτορας φαζ ήχων) και το δεύτερο ως δείγμα του πόσο γ@μ@τ@ μπορεί να ακουστούν αυτά τα πετάλια όταν υπάρχει έμπνευση, γνώση και ταλέντο...

Σημερα πεθανε ο Preston Shannon...τον εκτιμουσα παρα πολυ και τον θαυμαζα και σαν τραγουδιστη και σαν κιθαριστα...

Ακριβώς αυτό που λες για το gain....αν χρειαζεται πεταλι ΟΚ, αλλιως τερμα τα γκαζια και έλεγχος απο την κιθάρα. Για τις δυναμικές...απλά εννοώ πως πρέπει ανα πάσα στιγμή να μπορείς με την ένταση και τη δύναμη των δακτύλων σου να προκαλείς ψίθυρο η κραυγή κατά βούλησιν...and all points in between....νάσαι καλά.

Το πρώτο που πρέπει να σε απασχολήσει είναι το παίξιμο με δυναμικές. Η χρησιμοποίηση των volume/tone knobs της κιθάρας σου είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για τέτοιου τύπου ήχο...όπως επίσης και το πώς χτυπάς/χαιδεύεις/τραβάς τις χορδές με τα δάχτυλα σου... Σαν γενικό μπούσουλα νάχεις στο νού σου πως ο παραγόμενος ήχος στο 100% της έντασης κουμπιών/χεριών σου θα πρέπει να είναι αρκετά sturated/distorted έως "επιθετικός" θάλεγα, ούτως ώστε να έχεις καλό έλεγχο στις επι μέρους παραμέτρους, η, για να το κάνω πιό μπακάλικο, φτιάξε τον ήχο να σε ικανοποιεί όταν η ένταση απο το ποτ της κιθάρας σου βρίσκεται περιπου στο 7 8)... Τέλος, δοκίμασε την εξής ρύθμιση στον ενισχυτή σου (αν και δεν γνωρίζω τι χρησιμοποιείς, ένας φεντερ στα 15-20 βατ λαμπα πάντως θα σου κάνει): bright switch>off - treble>0 - bass>0 - middle>10 - volume>10 Ανάλογα με το τι ενισχυτή χρησιμοποιείς ενδέχεται να υπάρχουν κάποιες (ελαφρές) αποκλίσεις (πχ. μπασα στο 1 - 2)...αν ο ενισχυτής δεν έχει μεσαία, τότε vol. & treble > 10 - bass > 0...