Μερικές σκόρπιες σκέψεις...
Το φαζ απαιτεί να χειρίζεσαι τα ποτς της κιθάρας, όπως ακριβώς θα έκανε κάποιος παίζοντας καρφί σε έναν ενισχυτή cranked up...άλλωστε, αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος του εξ αρχής, να προσφέρει τον ήχο ενός ενισχυτή στο τέρμα - αλλά σε εντάσεις που να μη βγαίνει αίμα απο τ'αυτιά...
Είναι το πετάλι που καθαρίζει καλύτερα απο κάθε άλλο όταν χαμηλώνεις ένταση στο volume της κιθάρας, πολλές φορές κρατώντας αναλλοίωτο 100% τον "καθαρό" ήχο...
Σαν ακροατής, έχω μάθει να σέβομαι αυτό που κυκλοφόρησε ο (κάθε) καλλιτέχνης - και να το θεωρώ δεδομένο (εκτός αν ο ίδιος μιλήσει αντίθετα).
Αφού έτσι βγήκε, έτσι το ήθελε, έτσι θα το ακούσω...αν δεν με "καλύπτει", για όποιους λόγους, χαιρετώ και ακούω/αγοράζω κάτι άλλο στα γούστα μου.
Ο "κακός" ήχος, όπως εύστοχα τονίστηκε απο πολλούς, είναι κάποιες φορές το εισιτήριο για να ξεχωρίσει κάτι, μας αρέσει η όχι, είμαι δε σίγουρος πως τις περισσότερες φορές γίνεται ενσυνείδητα, ενίοτε και τυχαία (ο Roy Buchanan όταν πρωτόπαιξε false harmonic σε ηχογράφηση, σταμάτησε γιατί το θεώρησε "λάθος", όσοι το άκουγαν όμως στο στούντιο ενθουσιάστηκαν, τον παρώτρυναν να συνεχίσει και εγένοντο "σφυρίγματα").
Εκείνο που πάντα μένει, είναι η μουσική και το τι έχει να πει κάποιος...
Προσωπικά λατρεύω τα φαζ, όσο κι αν κάποτε είναι δύστροπα...
Ο Eddie Jones κάποτε έπαιζε σε κάποιο καταγώγιο (κάπου στα 50ς) και έπαθε πλάκα με τον ήχο του ενισχυτή που υπήρχε στον χώρο...το έψαξε γιατί ακούγονταν έτσι και διαπίστωσε πως το μεγάφωνο είχε σχισμένο κώνο(=φαζ)...έκτοτε, κυκλοφορούσε με έναν σουγιά στην τσέπη και τραβούσε μιά στα ηχεία των ενισχυτών που έπαιζε... ;D 8)
Το συγκεκριμμένο κομμάτι δεν τόχα ακούσει απο Black Keys, δεν "ψήθηκα" όμως...το ορίτζιναλ μου άρεσε καλύτερα... :angel:
Συγχωρέστε με για το "σεντόνι", τελειώνω με δύο κλιψ, το ένα ν'ακούσετε τον Guitar Slim (που θεωρείται προπάτορας φαζ ήχων) και το δεύτερο ως δείγμα του πόσο γ@μ@τ@ μπορεί να ακουστούν αυτά τα πετάλια όταν υπάρχει έμπνευση, γνώση και ταλέντο...