ez

Είχα αυτό και το Honey Bee παλιότερα, όπως τα λες. Ακριβώς όμως! Φανταστικά πετάλια (ειδικά το μελισσάκι) σε κάθε περίπτωση.

Άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλες ανάγκες. Φαντάζομαι στο τέλος θα κάνεις αυτό που σου μπήκε πρωταρχικά στο μυαλό, δύσκολα ξεκολλάει. Ασφαλώς δεν γράφω για να σου προτείνω κάτι αλλά μοιράζομαι κατά κάποιον τρόπο αυτά που σε απασχολούν. Και του λόγου μου είμαι σε φάση που πιθανό να δώσω αρκετό εξοπλισμό και να κρατήσω 3-4 κιθάρες που κυρίως με αυτές παίζω, άλλωστε δεν έχω και πολλές, καμμιά δεκαριά πρέπει να είναι. Απο διαφορετική αφετηρία ξεκινάμε αλλά κάπου τέμνονται οι σκέψεις ημών και πολλών άλλων φαντάζομαι. Εγώ ας πούμε θέλω να αποτραβηχτώ λίγο, κυρίως γιατί κουράστηκα να συγχρωτίζομαι με μαλάκες και να τρακάρω σε αδιεξοδικές καταστάσεις, να τσακώνομαι με την ουτοπία. Στην περίπτωση μου βέβαια τα μπλουζ είναι ταμάμ παρέα, δεν έχω παράπονο.

Πρόγραμμα/πληροφορίες/εισιτήρια: Φεστιβάλ Λαϊκής Κιθάρας (ΦΛΚ) στο facebook Φεστιβάλ Λαϊκής Κιθάρας (ΦΛΚ) στο more.com φεστ ακ.mp4

On the road again στα νότια, Πελοπόννησος. Παρ 12 Απρ @enzyme Κόρινθος Σαβ 13 Απρ @Kyttaro Καλαμάτα Κυρ 14 Απρ @Retro Σπάρτη

Θα πω στον ΟΡ φιλικά τα εξής. Έχεις τις ευαισθησίες, ανησυχίες και ανασφάλειες που χαρακτηρίζουν τους δημιουργικούς καλλιτέχνες, αυτό είναι σημαντικό αβαντάζ σε δύσκολα μονοπάτια. Οι δυο Σπύροι τα έθεσαν εξαιρετικά, οι εμπλοκές σε ταμπέλες και συγκριτισμούς δεν έχουν ουσιαστική θέση στην τέχνη, σε κριτικούς, καφενειακές κουβέντες και δημοσιογράφους ίσως. Ξέρεις πως υπάρχει το δάσος κάπου στο βάθος, το διακρίνεις όπως φαίνεται απο τα λόγια σου αλλά όχι καθαρά, το δέντρο σε εμποδίζει κάπως. Κόψτο.

Εξαιρετική μπάντα, τους άκουγα για καιρό και ο Bailey καταπληκτικός κιθαρίστας. Όλοι τους άλλωστε πεπειραμένοι μουσικοί με αμέτρητες ώρες session συμμετοχών, κάπως έτσι φτιάχτηκαν όταν κάπως "κουράστηκαν" να δουλεύουν για τρίτους και αποφάσισαν να κάνουν το γκρουπ. Δυστυχώς όλα τα αυθεντικά μέλη έχουν πεθάνει πια... Πάντα είχαν έναν ελαφρώς ελιτίστικο χαρακτήρα για μπάντα του αμερικάνικου νότου και σαφώς η μουσική τους ακούγεται πιο "μορφωμένη" απο τα αντίστοιχα σχήματα της περιόδου και του τόπου, η ποπ και μια clean cut αίσθηση (όχι μακριά απο τους Steely Dan και αργότερα τους Toto) κατείχαν σοβαρό μερίδιο στον ήχο τους. Για μένα που λατρεύω τους Allman Bros και φαντάζομαι για πολλούς ακόμα, υπήρξαν ένα εναλλακτικό άκουσμα που το πάντα το καλωσόριζα. 2 κλιπ, ένα λάιβ και το βίντεο του Spooky απο το 1979 (το Spooky ήταν instrumental του σαξοφωνίστα Mike Sharpe, αργότερα οι ARS προσέθεσαν στίχους και η εκτέλεση τους το εκτόξευσε σε μυθική διάσταση).

Το άλμπουμ βρίσκεται πλέον και στις online πλατφόρμες. https://songwhip.com/blueswire/ongoing

Θα σε γελάσω αν και νομίζω πως ναι, έχει πράμα εκεί μέσα.

Δυστυχώς μόνο 2-3 λεπτά σκόρπια απο κινητό. Αν μπορούσες να ξέρεις πώς άκουγα όταν τραγουδούσα θα με δικαιολογούσες, μη σου πω θα με τράταρες και τσαγάκι με οίκτο. Όλοι μας χωρίς ακουστκά, ένα μικρό μόνιτορ μόνο. Εξεπλάγην που δεν φαλτσάρω περισσότερο...αλλά ναι, έχεις ένα δίκιο, τον τελευταίο χρόνο ειδικά νοιώθω την κούραση να με βαραίνει κάπως...oh well

Τον δεύτερο. Και οι 2 είναι στο "πνεύμα" αλλά ο πρώτος μου κάνει λίγο σαν pitch vibrato και αυτό το weird "φαλτσάρισμα" δεν το προτιμώ γενικά. Ο δεύτερος είναι πιο vintage νομίζω, μου θύμισε και ήχους που χρησιμοποιούσε ο Billy Gibbons τις εποχές του Tejas.

Ο νέος μας δίσκος προέκυψε σχεδόν από το πουθενά. Κι όπως συνήθως συμβαίνει με τα ξαφνιάσματα, είναι αυθόρμητος, ειλικρινής, έντονος, αληθινός. Πάνω απ’ όλα, αποτελεί μια ακόμα κατάθεση της ανάγκης να βεβαιώσουμε πως το πέρασμα μας από τη γης εμβαπτίστηκε σε μια ηχητική κολυμβήθρα, καθαγιάστηκε με νότες και αναπνέει σε πάλκα και χώρους ηχογραφήσεων, σε δωμάτια ξενοδοχείων, στο δρόμο. Το παίξιμο είναι η ευλογία και οι δοκιμασίες μας. Η μουσική μας χάρισε τον κόσμο όπως τον ζούμε και θα την υμνούμε αδιάκοπα, με τα λάθη, το καμάρι, τα φάλτσα, το πάθος, τις ατέλειες και την αφοσίωση μας, ταπεινοί υπηρέτες και περήφανοι εργάτες. Κι έτσι, απρόσμενα, βρεθήκαμε με καινούργιο άλμπουμ το έτος που κλείνουμε 40 χρόνια στη δισκογραφία. Σε ανύποπτο χρόνο, είχα πει στον Νίκο Ντουνούση πως θα θέλαμε κάποια στιγμή να ηχογραφήσουμε μερικά τραγούδια που τα παίζουμε χρόνια αλλά ποτέ δεν καταγράφηκαν, όχι με προοπτική έκδοσης, για μας να τα έχουμε στα αρχεία μας. Ο Νίκος, που διαχειρίζεται ένα μικρό στούντιο, με κάλεσε στο τηλέφωνο λίγο μετά την πρωτοχρονιά λέγοντας «Λιάκο, κάνετε κάτι το Σ/Κ; Μόλις τελείωσα ένα δοκιμαστικό για κάτι παιδιά και έχω τα όργανα στημένα, μπορείτε να έρθετε να γράψετε, ευκαιρία είναι γιατί αργότερα δεν θα έχω χρόνο». Ξαφνιάστηκα, του λέω δεν έχουμε κάτι, κάτσε να μιλήσω με τον Σωτήρη και τη Νίκη και σου απαντάω το συντομότερο. Και οι δυο τους αιφνιδιάστηκαν εξίσου με μένα, νοιώθαμε κάπως απροετοίμαστοι αλλά η πρόκληση αυτού του τύπου είναι πάντα γλυκιά και δελεαστική, οπότε συμφωνούμε να πάμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Το διήμερο 13 & 14 Γενάρη, ανταμώσαμε και παίξαμε ψυχωμένα για 2 ώρες κάθε απόγευμα, ζωντανά, χωρίς ακουστικά, διορθώσεις, overdubs και ιδιαίτερη προεργασία. Με την εξαίρεση 2-3 τραγουδιών που εκτελέστηκαν και δεύτερη φορά, όλα ήταν «με την πρώτη», μια κι έξω, first takes. Και τούτο υπήρξε μαγευτικό, καθότι πολλά από τα κομμάτια ίσα που τα θυμόμασταν αχνά, παίζαμε χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα γίνει, πόσο θα τα τραβήξουμε, που και πως θα σταματήσουμε. Ο Νίκος, καθώς περνούσαμε από το ένα τραγούδι στο επόμενο, έκανε τα μαγικά του στην κονσόλα και σκάρωσε ένα πρώτο ωμό mix που ποτέ δεν ξεπεράστηκε από οιαδήποτε μεταγενέστερη προσπάθεια και τελικά προκρίθηκε ως η πλέον άμεση και ακριβής απεικόνιση του υλικού. Ο καλός φίλος της μπάντας και κορυφαίος φωτογράφος Βασίλης Αρτίκος μας χάρισε την φωτογραφία που αποτέλεσε την βάση του σχεδιασμού του εξωφύλλου αλλά και έδωσε την έμπνευση για τον τίτλο της έκδοσης. Είχαμε καιρό να ζήσουμε την εμπειρία της ηχογράφησης σε στούντιο και παρ’ όλες τις δυσκολίες, ο ήχος και η αισθητική της μπάντας αποδόθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όσο κι αν οι συνθήκες σ’ αυτούς τους χώρους είναι λίγο στεγνές και απαθείς. Επίσης δεν μπορώ να μην σκεφτώ με ανάμεικτα συναισθήματα πως για μια φορά ακόμη κάναμε δίσκο «με το πιστόλι στον κρόταφο», οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν σε χρόνο που μεγάλα ονόματα της σκηνής με παχυλά συμβόλαια τον χρειάζονται για μισό ρεφρέν και αν. Είμαι πάντως ιδιαίτερα χαρούμενος, ακούγοντας το αποτέλεσμα έχω την αίσθηση πως τούτη ίσως είναι η πιο σημαντική δουλειά του γκρουπ εδώ και δεκαετίες. Και με έναν τίτλο που σημαίνει πολλά για μας. Ongoing: συνεχιζόμενος, σε διαρκή εξέλιξη. Buy CD (worldwide shipping) here: https://lotus.gr/record_info.php?ID=79972 Buy digital album here: https://blueswire1.bandcamp.com/album/ongoing

ssstwitter.com_1709933681782.mp4

Μια σημαντική παράμετρος στην όλη κουβέντα είναι η στιχουργία, κατα κανόνα αγνοείται στο νήμα θαρρείς και μιλάμε μόνο για ήχους. Κάποιες φορές ναι, όχι όμως όλες. Το ζήτημα κάνει "τζιζ" και συγνώμη αν δημιουργηθεί αναταραχή, δεν παύει όμως να καθορίζει πρόσωπα και καταστάσεις - παράλληλα - όταν συζητάμε για το πως αισθανόμαστε ακούγοντας μουσική και πόσο τα στυλ των ειδών επηρεάζουν ή όχι την εντύπωση μας για άλλους ανθρώπους. Δεν θ' ακούσω το Blue Jean Blues ας πούμε για την μαγεία των λέξεων, είναι όμως απαράδεκτο για μένα να ακούω τον Peter Hammill μη δίνοντας σημασία στο τι λέει. Προσωπικά επηρεάζομαι και απο αυτό - και μάλιστα πολύ. Όταν κουβεντιάζω με κάποιον πχ για τον Neil Young ή τον Tom Robinson, τον Gil Scott Heron ή τον Eric Bibb και αυτός προσπερνάει τους στίχους, απογοητεύομαι και το ενδιαφέρον μου ατονεί.

Μπορεί να υπάρχουν απο "αποχρώσες ενδείξεις"μέχρι "body of evidence " όμως, όπως θα βεβαιώσει πιστεύω και ο @LK Πάντως, χωρίς να θέλω να υπεκφύγω, δύσκολα θα υιοθετούσα κάποια ακραία εκδοχή του σκεπτικού του ΟΡ για να εξάγω συμπέρασμα, σίγουρα όμως θα με έστρεφε προς κάποια κατεύθυνση, μέχρι να επιβεβαιωθώ ή να διαψευστώ. Θέλω να πω διακρίνω λογική στο αρχικό ερώτημα, όσο κι αν δεν είναι η απάντηση άσπρο-μαύρο.

Για μια φορά ακόμα να αναφωνήσω: ωραία και χρήσιμη συζήτηση, πάει καιρός που παρακολούθησα κάποιο νήμα με αντίστοιχη ζέση, να είστε καλά. Επειδή αναφέρθηκαν πιθανές σχέσεις μπλουζ και ρεμπέτικου, παρενθετικά να πω οτι και τα 2 είδη (όπως και άλλα) μοιράζονται κοινές καταβολές, έλκουν την καταγωγή τους κατα κάποιον τρόπο απο την ίδια μήτρα. Όμως, πέρα απο κοινωνικές, οικονομικές και άλλες συνθήκες, έχουν κοινά και στο καθαρά μουσικό κομάτι, εκτός απο τα πεντατονικά ηπειρώτικα που ανέφερε ο φίλος @Spyros Delta, σε τεχνικό επίπεδο σύνθεσης και δομής παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες, όπως η επανάληψη του πρώτου δίστιχου - αλλά και περισσότερα. Λόγω του οτι έχω υπάρξει ως μουσικός πολλές φορές σε εκδηλώσεις με θέμα τη σχέση των δυο ειδών θα είμαι άδικος αν ισχυριστώ πως είναι παντελώς ξένα μεταξύ τους, ίσως δε μόνο τυχαίο δεν είναι πως οδηγήθηκα στα μπλουζ μέσα απο το ρεμπέτικο, μέχρι τα 16 μου δεν άκουγα καθόλου "ξένη" μουσική, αλλά αυτά είναι άλλες ιστορίες και δεν θα επιβαρύνω περαιτέρω την κουβέντα με οφ τόπικ.

Σωστά, "διαβάζεται" όμως και ανάποδα, μπορεί και να διαμορφωθεί κάποιο χαρακτηριστικό εξαιτίας αυτής της ενασχόλησης. Ακόμα και αν το δεχτούμε αυτό, η αντιστοίχιση κατα τη γνώμη μου πάσχει. Να μου έλεγες την Μπέλλου ξερω γω, να σιωπήσω.

Ωραία και χρήσιμη συζήτηση. Σε ό,τι με αφορά, θεωρώ πως είναι σχεδόν αδύνατο απο ένα και μόνο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας κάποιου να τον κατηγοριοποιήσεις - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο. Ας το θέσω έτσι, θα επηρεάσει το ενδιαφέρον μου να τον γνωρίσω βαθύτερα ή να συζητήσω μαζί του, πχ αν παρακολουθεί με πάθος Κοκλώνη και ακούει στο αμάξι Πανταζή, η διάθεση μου για πλησίασμα, αν δεν εκμηδενιστεί, θα ατονήσει στον ύψιστο βαθμό. ΥΓ. Κατανοώ τον βομβαρδισμό απαντήσεων απο τον @Superfunk, είναι θέμα που το κατέχει και καλά κάνει, όμως τούβλα του τύπου "η Στανιση αν ειχε γεννηθει στην Αμερικη θα ηταν η Ετα Τζειμς" καλό θα είναι να αποφεύγονται.

Εύγε νεαρέ μου! Ηχητικά είσαι μονίμως σε δική σου κατηγορία, αν μιλάμε για glass strat tone διαθέτεις μάστερ. Εκείνο που μου άρεσε πιο ειδικά, είναι πως εδώ είσαι "κρατημένος" και δεν "τρώγεσαι" - όπως συχνά ακούω σε δημιουργήματα σου - να μπερδέψεις το πράγμα αρμονικά, αυτό λειτουργεί στη μελωδία που σκάρωσες και είναι συν για το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο μου θυμίζει ένα γλυκό ανακάτεμα απο γκόσπελ, στηβιρεηβονάδες αλλά και Roy Buchanan. Και εις ανώτερα.

Μερικές σκέψεις μου τηλεγραφικά. Η πίστη στη μουσική βρίσκεται στην αρχή και καθορίζει όσα έπονται. Κάθε ειλικρινής και αφοσιωμένος μουσικός θα νοιώθει πάντα μαθητής. "Τα πάντα ρεί", κάθε μέρα είναι διαφορετική σε όσα παίζεις ή ακούς. Η εμβάθυνση και η γνώση γενικότερα καλλιεργεί αισθητική και κριτική ικανότητα, βοηθάει να γνωρίζεις ποιός είσαι και τι μπορείς να κάνεις, να σέβεσαι τον εαυτό σου αλλά να μην παραμυθιάζεσαι. Οι έννοιες καλύτερος/χειρότερος αφορούν κυρίως ΜΜΕ και παρεΪστικες χαλαρές κουβέντες. Κυρίαρχο στην τέχνη είναι αν και τι έχεις να πεις, το μέσο και η υψηλή τεχνική δεν είναι προαπαιτούμενα.

@Nestoras Timmy δεν είχα (αν και έχω παίξει και προσπέρασα) οπότε δεν κρίνω, το Hot Cake το είχα όμως κάποιο διάστημα, είναι ελαφρώς μονολιθικό, raw στον χαρακτήρα του, όχι ιδιαίτερα εύκολο να ταιριάξει κάποιος μαζί του. Γενικά μιλώντας, μετά απο αμέτρητα βρωμιάρικα πετάλια στα χρόνια που παίζω, τείνω στο να εκτιμώ τις κατασκευές που έχουν τρανζίστορς στα κυκλώματα τους και ειδικά γερμανίου, θεωρώ πως έχουν τον πλέον "φυσικό" και responsive χαρακτήρα. Επίσης, ίσως και λόγω τεμπελιάς, μου αρέσουν τα λίγα ποτς, ακόμα και σε πολυποίκιλλες προτάσεις όπως modulation & delay/reverb, ωραίο είναι να περνάς την ώρα σου ψάχνοντας αλλά στο τέλος της ημέρας τα περισσότερα έχουν ένα σημείο (με μικρές αποκλίσεις) που θα εξυπηρετήσει και εκεί αποδίδουν το μέγιστο. Αν είχα πάντως τη δυνατότητα να προσθέσω ένα πετάλι στα πόδια μου, αυτό θα ήταν ένα αυθεντικό (κλώνους έχω κανα 2) D*A*M* Red Rooster. ΥΓ. Τελευταία ο εγωισμός μου πήρε ένα μάθημα, σε μια ανταλλαγή μου προτάθηκε ένα παλιό Twin Tube Seymour Duncan και καθότι κάποιες φορές πέφτω στην παγίδα του σνομπισμού, λέω οκ, ας το πάρω να χαζολογήσω λίγο και θα το αλλάξω με κάτι άλλο. Με έκπληξη διαπίστωσα πως μου άρεσε και αποφάσισα να του δώσω ευκαιρία στο πάλκο. Τις προάλλες στο Κύτταρο (απο κει το απόσπασμα που παραθέτω) ήταν το πρώτο του γερό λάιβ, το έβγαλα όλο με αυτό always on και μη πατώντας κανένα άλλο. Εντυπωσιακό και ταιριάζει ακριβώς στον τρόπο που παίζω, η αίσθηση είναι σαν ενισχυτής cranked up που "ακούει" τέλεια τις δυναμικές και μεταβολές απο τα ποτς της κιθάρας. Γηράσκω αεί διδασκόμενος. ? 10000000_349046401395039_5013739144847813328_n.mp4

Εάν η κιθάρα είναι καλή, με οιονδήποτε καλό μαγνήτη θα ακουστεί καλά. Απο κει και πέρα είναι ζήτημα λεπτομερειών και "κουρδίσματος" του κάθε μαγνήτη για να σε ενθουσιάσει κάτι, οπότε οι δοκιμές (δυστυχώς) είναι μονόδρομος. Ακριβό κι επικίνδυνο σπορ αυτό. Ο μουσικός που παίζει δεν ακούει μόνο, αισθάνεται στο χέρι, κι αυτό κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει πως θα σου ¨κάτσει" - ούτε ανιχνεύεται σε τεστ του Utube. Σαν γενικό κανόνα πάντως, κράτα πως μετά την κατηγορία των φθηνών μαγνητών, υπάρχουν αμέτρητες καλές επιλογές, πχ ο Duncan SSL-1 θεωρητικά ανταποκρίνεται σε όσα ζητάς, όπως και μοντέλα των Fralin & Lollar, μετά όμως αν ανέβεις κατηγορία τα πράγματα ξεφεύγουν οικονομικά, αν και όχι πάντα, πχ Budz, Rumpelstiltskin, OC Duff, Klein είναι εξαιρετικές επιλογές σε λογικά χρήματα, οι Ellis όπως αναφέρθηκε είναι πολύ καλοί αλλά πανάκριβοι, όπως και οι Foley, Sliders και πολλοί άλλοι. Ακόμα να προσθέσω (κάτω απο κατακραυγή φαντάζομαι ? ) πως κάθε φθηνό ή ακριβό μπουτίκ σετ είναι καλύτερο απο Φέντερ μαζικής παραγωγής. Ορίστε, το είπα. Σε ό,τι με αφορά ως στυλ παιξίματος και γούστο, οι καλύτεροι ίσως μαγνήτες στρατ που έχω παίξει είναι αυτοί που τύλιγε ο αείμνηστος Peter Florance.

Μάλλον 1981, μόλις είχα ξεκινήσει να παίζω, πριν φτιάξουμε τους Blues Gang με τον Σωτήρη που εδώ είναι ακόμα φαντάρος. Απο τις πρώτες φορές που γεύτηκα τι σημαίνει να παίζεις με άλλους ηλεκτρικά. Φυσικά με δανεική κιθάρα, πιθανότατα Eko ήταν. Oh well...

Σχετικά με όσα αναφέρουν οι @odis13 & @Shelter, συμφωνώ κι έχω παρόμοιες εμπειρίες, βεβαίως ο κόσμος της ακουστικής είναι πολύ διαφορετικός εξ αντικειμένου αλλά το όργανο πέρα απο κάθε παράμετρο που το χαρακτηρίζει είναι ένα όλον και χρειάζεται σαφώς χρόνος για να γνωρίσει κάποιος τα καλά και τα στραβά του. Η ομογενοποίηση της σύγχρονης παραγωγής έχει την τάση να εξομοιώνει την ενδεχόμενη προσωπικότητα βέβαια αλλά και πάλι όταν υπάρχει χρόνος και διάθεση πολλά μπορεί ν' αλλάξουν. Ένα στοιχείο πάντως που κατά την άποψη μου μοιράζονται ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και για μένα αποτελεί κρίσιμο σημείο είναι η απόδοση κάτω απο πίεση, όταν φτάνεις (συνήθως λόγω συνθηκών αλλά όχι μόνο) στα όρια της μια κατασκευή και θα γυρέψεις το κάτι παραπάνω, εαν η κιθάρα δεν γονατίσει, αξίζει στοργή και προδέρμ. Αλλάζω συχνά συντρόφους, και επειδή εκ φύσεως είμαι περίεργος αλλά και γιατί κάθε κιθάρα σε ωθεί σε διαφορετικό πλησίασμα και αντιμετώπιση της μουσικής.