ez

Αυτό με εξτρα μπαλλάκι το ξέρω χρόνια αλλά μου φαίνεται απίστευτα σπαστική και κουραστική διαδικασία, δεν τόκανα ποτέ (ίσως μια η δύο φορές στο απώτερο παρελθόν σε δεύτερη σκέψη)... Ηχητικά, σε κάθε περίπτωση είναι απο τα ίδια (με κανονικό ράπινγκ) και πάνω. Νομίζω καλύτερα. Ένας φίλος με επιστημονικές γνώσεις ισχυρίζεται πως απο μηχανικής άποψης το σαστέην σίγουρα βελτιώνεται (ίσως και ο όγκος) γιατί η χορδή αγκαλιάζει όλη τη γέφυρα. Ντεν κσέρει εγώ απο τέτοια. ?

MY UNIQUE “ZAIKOS WRAPPING” Με αφορμή τις δυο όμορφες –όσο και «αποκαλυπτικές»- φωτογραφίες του Δ. Ζλατάνου, να πω μερικά λόγια για τον τρόπο που περνάω τις χορδές σε wraparound γέφυρες. Ενδεχομένως κάποιοι να τον βρουν ενδιαφέροντα και ίσως χρήσιμο. Στο παρελθόν έχω χρησιμοποιήσει εξελιγμένες γέφυρες τέτοιου τύπου (πχ. Pigtail) που έχουν δυνατότητα ρυθμίσεων του intonation και άλλων παραμέτρων, έχω δε την καλύτερη των απόψεων γι αυτές και σε πρακτικό επίπεδο, αλλά και σε ηχητικό – αισθητικό. Στην συγκεκριμμένη κιθάρα όμως δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω κάτι τέτοιο, κυρίως για να διατηρήσω τον αυθεντικό της χαρακτήρα σε ό,τι αφορά την εικόνα της αλλά και επειδή η vintage αισθητική συνάδει με το relicing που τη συνοδεύει. Η ιδέα μου γεννήθηκε επειδή όταν οι χορδές τυλίγουν την παραδοσιακή λεπτή γέφυρα, αφήνουν να εξέχει αρκετά στο πίσω μέρος της το τελευταίο τους κομμάτι (κοντά στο «μπιλλάκι» - ball end), το οποίο είναι τραχύ, παχύτερο και δύσκαμπτο, με αποτέλεσμα όταν θελήσει ο μουσικός να κάνει palm muting η και απλώς να παίζει ακουμπώντας το χέρι στην γέφυρα να κινδυνεύει μέχρι και να πληγωθεί, να σχίσει το δέρμα του (ειδικά σε aggressive παιξίματα), πέρα από το γεγονός πως η αφή και μόνο είναι ενοχλητική. Το σκέφτηκα και αποφάσισα να δοκιμάσω το εξής (δεν έχει τύχει να το ξαναδώ κάπου). Να γλυστρήσω τις χορδές στην τρύπα κανονικά από την πίσω πλευρά (ακριβώς όπως σε μια LP TOM bridge)αλλά στη συνέχεια να περάσω την χορδή από το κάτω μέρος της γέφυρας προς τα πίσω και κατόπιν να ολοκληρωθεί το τύλιγμα από πάνω με κατεύθυνση τα κλειδιά. Το αποτέλεσμα με εξέπληξε. Όχι μόνο τα «άγρια» σημεία των χορδών φυλακίστηκαν κάτω από τη γέφυρα αλλά και το όλο σύστημα λειτούργησε απροβλημάτιστα, χωρίς ξεκουρδίσματα η άλλου τύπου διαταραχές. Το καλύτερο; Εδώ κι ένα χρόνο περίπου που χρησιμοποιώ αυτή την μέθοδο, δεν έχω σπάσει ούτε μία χορδή! Αποδείχτηκε στην πράξη δηλαδή και η αξιοπιστία του συστήματος αλλά φυσικά και η ευκολία στην χρήση. Στο εμπόριο κυκλοφορούν και χορδές που δεν θα δημιουργήσουν τέτοιο πρόβλημα, νομίζω κάποιες flatwound και άλλες με bullet end, αλλά είναι ελάχιστες σε σχέση με την πλειονότητα αλλά και την χρήση από μουσικούς. Συνιστώ μια δοκιμή, έχει ελάχιστο κόστος και πιθανόν το “ZAIKOS WRAPPING” να σας ταιριάξει. Ηλίας Ζάικος

Συνθλίβομαι ανάμεσα σε δυο χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης μου (σε ό,τι αφορά τα μουσικού εξοπλισμού). Απο τη μια τυγχάνω πολύ περίεργος, απο την άλλη δεν μπορώ να μην ασχολούμαι με αυτά που έχω. Σε συνδυασμό με την μη οικονομική άνεση που με διακρίνει, κατέληξα να έχω πουλήσει εκατοντάδες κιθάρες και δεκάδες ενισχυτές. Με τα χρόνια, συμβιβάστηκα με τα χούγια μου και το αντιμετωπίζω ψύχραιμα και "καρμικά". Μια μόνιμη κατάσταση τα τελευταία χρόνια για μένα, είναι να έχω 4-5 κιθάρες, 2-3 ενισχυτές και 7-8 πετάλια. Η ανακύκλωση καλά κρατεί βέβαια, είναι ελάχιστα εκείνα που δεν αποχωρίζομαι. Με την αποδοχή του "βίτσιου" μου, ήρθε και μια κάποια συνειδητοποίηση, οπότε κατά κανόνα δεν μετανοιώνω για όσα πουλάω, πάντα υπάρχουν στον ορίζοντα συγκινήσεις. Για μια κιθάρα που έδωσα κάποτε όμως, έκλαψα. Στην κυριολεξία. Μάλλον επειδή δεν ήταν επιλογή αλλά ανάγκη, και αυτό με την γνώση του τι όργανο ήταν, με τσάκισε. Για την ιστορία, μια Gibson L-00 1933.

Danny Kustow (10 May 1955 – 11 March 2019) Δε νομίζω πως ενδιαφέρει και πολλούς (ίσως και κανέναν που θα περάσει απο δω) αλλά ούτε κι εμένα με νοιάζει αν ενδιαφέρει, γράφω για μένα, τόχω ανάγκη. Πιάστηκα για πολλοστή φορά να ξανακούω το Power in the Darkness (τρομακτικά επίκαιρο μετά απο 40 χρόνια) και πέφτει η ματιά μου σε σχόλιο που λέει: RIP Danny... Σταμάτησα ν' αναπνέω για λίγο. Για όλους έρχεται ένα τέλος σε τούτη τη ζωή, κι όμως, πάντα είχα την κρυφή ελπίδα πως θα ξανάπιανε την κιθάρα, το λαχταρούσα όπως ο διψασμένος το νερό. Ήταν κι εκείνη η σπέσιαλ εμφάνιση πριν δύο χρόνια που θέριευε τις προσδοκίες, έμελλε όμως να είναι η τελευταία του: https://tomrobinson.bandcamp.com/track/2-4-6-8-motorway-2?fbclid=IwAR2IIl3dkI0_0SYxjprIuGDr5KAVHBpLnXwjTavxEkxav-YAE_bjnWMabLQ Για μένα αυτός ο τύπος ήταν θεός της κιθάρας. "Βρεττανίλα" ως τ' ακροδάχτυλα των ποδιών, απίστευτη ενέργεια σε κάθε νότα, ζουμερός ήχος, μπλουζιάρικη αίσθηση πάντα. Καθόλου τυχαία, μέντορας του υπήρξε ο θρυλικός Alexis Korner. Με την 59άρα Λες Πωλ του να θερίζει, στα μάτια και τ' αυτιά μου ηχούσε σαν ένα alter ego του Paul Kossoff, είχε κάτι που τον έφερνε εκεί, στην πρώτη γραμμή των θρυλικών μπλουζ κιθαριστών της Αγγλίας. Το σόλο του στο Too good to be true αποτελεί υπόδειγμα χτισίματος φρασεολογίας, έχει δε εκείνη τη φωτιά που σιγοκαίει και θεριεύει σιγά σιγά, σε παρασέρνει μέχρι το σημείο που νομίζεις πως τώρα θα γίνει η έκρηξη, αυτή όμως δεν έρχεται ποτέ, σε αφήνει με κείνο το γλυπόπικρο συναίσθημα, γιατί δεν τόκανε, λίγο ακόμα...κι αυτό είναι τελικά που σε αιχμαλωτίζει και κάνει αξέχαστη την εμπειρία και μαζί φέρνει την ανάγκη να το ακούς ξανά και ξανά. Περίπου σαν το σόλο του Martin Barre στο Aqualang η το τρομερό του Andy Latimer στο Summer Lightning. Ερήμωσε και ξεχάστηκε, όχι απ' όλους όμως, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.

Ακομα ενα εκπληκτικο με ρημαστερ ηχο/εικονα:

DANNY HAYES Με αφορμή το βίντεο που ανέβασε ο Νίκος Καπηλίδης (το οποίο και βαθιά με συγκίνησε), θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου για τον αξέχαστο Danny Hayes και το πέρασμα του από τη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την εποχή (μέσα – προς τέλη δεκαετίας 1980-1990) οι Blues Wire παίζαμε στο «Παραρλάμα», ένα μαγαζί που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική ιστορία της πόλης. Σχεδόν παράλληλα, λειτουργούσε και το «Μαντάτο», ένας αμιγώς Jazz χώρος. Κάπως έτσι, παράλληλα και χωρίς κατά κανόνα να τέμνονται, λειτουργούσαν και οι μουσικοί της πόλης. Ερχόμασταν από εποχές που οι όροι «καρεκλάδες», «τσινάρια», «ροκάδες» και «τζαζίστες» ήσαν ακόμα φρέσκοι στις μνήμες, σχεδόν στο φόρτε τους, και χρησιμοποιούνταν συχνά πυκνά με κάθε δυνατή ένταση και απόχρωση. Από φιλικά πειράγματα και χιουμοριστική διάθεση μέχρι σχεδόν επιτίμηση, προσβολή. Εμείς κατά κύριο λόγο είμαστε αυτοδίδακτοι μουσικοί, φτωχαδάκια η της μεσαίας τάξης, ψιλο(η χοντρο)αλητάμπουρες, παιδιά χαμένα σε μαγικές ονειρώδεις ομίχλες. Από την άλλη, οι τζαζίστες, γενικά διέθεταν πιο upper class μόρφωση και συμπεριφορά, ακριβότερη και πιο συντηρητική εμφάνιση, πιο προσγειωμένοι και μεθοδικοί, στα μάτια μας πάντα είχαν μια κάποια ακτινοβολία ελιτισμού. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, φιλικές κι ευγενικές σχέσεις μεν, λίγο «κρύες» όμως και αποστασιοποιημένες. Δεν «έφταιγε» κάποιος, οι καιροί ήσαν έτσι. Αυτοί στα στέκια τους με τις μουσικές τους, εμείς στα δικά μας με τις δικές μας. Στο «Παραρλάμα» χρέη καμαρινιού έκανε μια μικρή κουζίνα-αποθήκη στο πίσω μέρος, απέναντι ακριβώς από τις τουαλέτες. Εκεί βρίσκαμε καταφύγιο στα διαλλείματα, ο ένας πάνω στον άλλον τις περισσότερες φορές, και δεν ήταν σπάνιο κάποιος ν’ ανοίγει την πόρτα με το φερμουάρ του παντελονιού του ξεκούμπωτο γιατί νόμιζε πως έμπαινε απέναντι. Εκεί λοιπόν, ένα βράδυ σε κάποιο διάλλειμα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας σοβαρός μυστακοφόρος κρατώντας μια μικρή θήκη στον ώμο του. Εκείνος όμως ήξερε καλά που πήγαινε. Γυρίσαμε όλοι να τον κοιτάξουμε σιωπηλά, μας ήταν άγνωστος, είχε όμως μια στιβαρότητα στον τρόπο που κινείτο και μας δημιούργησε την περιέργεια τι να ήθελε άραγε… Hi guys, I’m Danny Hayes, can I join you on stage? Για μένα, η στιγμή εκείνη ήταν η απαρχή μιας κεφαλαιώδους αλλαγής στη μουσική ωριμότητα της πόλης και των ανθρώπων της. Φυσικά δεχθήκαμε, οι αυτοσχεδιασμοί είναι μέσα στη φύση της μουσικής που αγαπάμε και πρόθυμα τον καλωσορίσαμε. Το παίξιμο του ήταν φανταστικό, κοιταζόμασταν επί πάλκου με χαζά χαμόγελα και ρουφήξαμε την κάθε του νότα. Έκτοτε, ο Ντάνυ ξανάρθε αρκετές φορές να τζαμάρει, μαζί του έφερνε και φίλους της δικιάς του «κλίκας» και το πράγμα μπερδεύτηκε και ομόρφυνε ταυτόχρονα. Και, οποία έκπληξις, βρέθηκα σε λίγο καιρό να τζαμάρω στο Μαντάτο. Και πολλά και πολλοί ακόμα ένθεν κακείθεν. Στα μάτια μου, υπήρξε ο καταλύτης που γκρέμισε προκαταλήψεις κι ενδοιασμούς, ήταν εκείνος που έφερε ένα κομμάτι της αμερικάνικης νοοτροπίας, ιστορίας και ήχου στη μικρή μας πόλη στην άλλη άκρη του κόσμου. Ήταν εκείνος που γεφύρωσε το κενό ανάμεσα στους μουσικούς της πόλης και κατέδειξε με τον καλύτερο τρόπο πως η μουσική είναι μαγεία όπου κι αν ακούγεται, αρκεί να παίζεται με αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και ταπεινότητα. Προσωπικά με δίδαξε πολύτιμη γνώση, μόνο με τα μάτια του, τον ήχο και τη στάση του, οι λέξεις φάνηκαν πολύ λίγες για να προσθέσουν κάτι σημαντικό. Το μάθημα αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ στη ζωή μου, δεν ήμουν φίλος του για να ξέρω περισσότερα, δεν γνωρίζω τι χαρακτήρας υπήρξε για τους δικούς του ανθρώπους, ο ελάχιστος χρόνος που μοιράστηκα μαζί του όμως για μένα υπήρξε από τα πλέον σημαντικά συναπαντήματα της ζωής μου. Artist Biography by AllMusic b. 1946, West Warwick, Rhode Island, USA, d. 10 December 2004, New York City, New York, USA. Hayes began playing trumpet at an early age and later studied at the Berklee College Of Music before settling in New York City, where he remained based for much of the rest of his life. In the 70s and early 80s, Hayes played and sometimes recorded in big bands led by Gerry Mulligan (Walk On The Water), Buddy Rich (soloing notably on ‘Ease On Down the Road’), Doc Severinsen, and with Chuck Israels’ National Jazz Ensemble. Hayes also played in a small band led by bass player Reggie Johnson. In the 80s, he toured Europe in an orchestra accompanying pop singer Shirley Bassey. For some time in that same decade, he lived in Thessaloniki, Greece, where he played in local clubs. Late in life, he suffered from lung complaints that adversely affected his playing career. Stricken with brain cancer, Hayes was hospitalized for the last months of his life.

Εννοείται πως ναι!! Χθες μάλιστα τον άκουγα κι έβαλα κανα δύο στην άκρη για τις προσεχείς εκπομπές! Καλό θυμητικό βλέπω έχετε sir!

Γνωρίζω, έχω ένα τέτοιο και είναι 90% always on...έπρεπε να θέσω πιο σωστά το ερώτημα: τι τρανζίστορ φοράει; Αν σε βολέψει και κοιτάξεις/θυμηθείς let me know...κι αν σκέφτεσαι αποχωρισμούς κλπ. πμ

Μπορώ να βοηθήσω αν είναι να στεναχωριέσαι ?? Κι έλεγα να σου προτείνω καμμιά ανταλλαγή με ένα Blackstone που έχω και κάθεται...μετά είδα το έχεις...? Ποιό είναι το Analogman?

Δεν ξερω με σιγουρια, το βεβαιο ειναι πως οι εκπομπες κρατιουνται, οποτε λογικα παιζει τετοιο ενδεχομενο. Θα μαθω και θα ενημερωσω, θενξ.

Αύριο βράδυ (16/9) στις 9, ξεκινάω μετά απο πολύ καιρό μια ραδιοφωνική εκπομπή για τα μπλουζ... 91,4 FM Στο Κόκκινο Καλά να είμαστε, όσοι επιθυμείτε, θα τα λέμε κάθε Δευτέρα για μια ωρίτσα με μουσικές και (λίγο, ελπίζω ? ) μπλα μπλα. Και στο internet εδώ: https://www.stokokkino.gr/liveThessaloniki.php…

Γιά κλασσική και τζαζ δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να εκφέρω άποψη. Σε ο,τι αφορά όμως rock, blues, soul και τα συναφή (ας τα αποκαλώ RnR - αυθαίρετα, αλλά για να συνεννοούμαστε), παραθέτω μερικές σκέψεις που με ακολουθούν χρόνια τώρα - για όποιον ενδιαφέρεται... Το κυρίαρχο στοιχείο πάντα ήταν και είναι, ανεξάρτητα απο είδη και όργανα, να έχεις κάτι να πείς. Είτε ως συνθέτης/στιχουργός, είτε ως εκτελεστής/οργανοπαίκτης. Εκείνος που κατορθώνει να διαμορφώσει ένα προσωπικό εκφραστικό ύφος (η έστω να προσθέσει προσωπικές πινελιές σε υπάρχοντα στυλ), είναι εκείνος που τελικά γίνεται αξιοπρόσεκτος και κάποτε ίσως και σημαντικός. Έστω πως η ιστορία του RnR ήταν ένα βιβλίο με άγραφες σελίδες. Σήμερα, είναι όλες γραμμένες, η βρισκόμαστε σε κάποιο κενό της τελευταίας - για να μην είμαι απόλυτος. Έγινε τρομερά δύσκολο να βρείς κάποια προσωπικά στοιχεία να προσθέσεις σε όλα εκείνα που καταγράφηκαν. Υπ'αυτή την έννοια, εκτιμώ αφάνταστα μουσικούς όπως ο Mark Knopfler, που έχει καταφέρει να είναι ένας άμεσα αναγνωρίσιμος παίκτης χωρίς να φέρνει κάτι νέο, αλλά ανακυκλώνοντας και ανασυνθέτοντας ήχους και τεχνικές με θαυμαστό τρόπο. Χαριτολογώντας έλεγα πως αν βάλεις σε ένα shaker τους Chet Atkins, Bob Dylan, JJ Cale & Eric Clapton και το κουνήσεις καλά, θα βγεί ο Knopfler. Αυτή είναι μια διέξοδος, καθόλου απλή διαδικασία όμως και σαφώς επίπονη. Στην εποχή μας, που η πληροφορία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη και χαώδης στα μεγέθη της (+internet/Utube κλπ.), τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Μαζί με την έλειψη χρόνου, συνιστούν μια εφιαλτική διαδικασία για τον νέο μουσικό. Η προφανής κατεύθυνση για να τα "καταφέρει" κάποιος και να ξεχωρίσει (όσο είναι αυτό δυνατόν), είναι η τεχνική, ακόμα καλύτερα η ταχύτητα, εξ ού και τα "τέρατα" που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Συχνά όμως -και αναπόφευκτα- γίνεται αυτοσκοπός, δεν περισσεύει κάτι άλλο για το τελικό αποτέλεσμα...και δεν "φταίνε" οι μουσικόι γι αυτό, τουλάχιστον όχι πάντα. Στο τέλος παράγεται κάτι επιδερμικό, χωρίς ουσιαστικό λόγο και έμπνευση, χωρίς βάθος γνώσης. Ο φίλος μου ο Σωτήρης (πάλι ? ) έχει πεί πως πριν κάποια αρκετά χρόνια, έβγαιναν 100 δίσκοι το μήνα, απο αυτούς οι 80 ήσαν άξιοι προσοχής. Σήμερα, κυκλοφορούν 1000 δίσκοι το μήνα και είναι ζήτημα αν ξεχωρίζουν οι 10...λίγο απλουστευτικό, όμως καθόλου άστοχο. Το πρόβλημα ανακύπτει γιατί για να ξεχωρίσεις το τι είναι "καλό", απαιτούνται εκπαιδευμένα αυτιά και ατέλειωτες ώρες ακροάσεων και ενδοσκόπησης, πως να τα ζητήσει κάποιος αυτά απο νέα παιδιά στις μέρες μας; Τέλος, τα νούμερα και οι στατιστικές εν γένει καλώς υπάρχουν, σαφώς όμως δεν προσδιορίζουν το μέγεθος της καλλιτεχνικής αξίας. Η δημοφιλία είναι εν πολλοίς κατευθυνόμενη απο τις μεγάλες (και μικρές) εταιρίες, πλατφόρμες, περιοδικά, ΜΚΔ. Δεν είναι τυχαίες οι ρήσεις που έχουν προκύψει, όπως "οι(η) καλύτεροι(η) μουσικοί(η) είναι εκείνοι(η) που δεν θα ακούσουμε ποτέ". Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το νήμα -πέρα απο κάποιες υπερβολές και "μπηχτές", το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο, ελπίζω νάναι για όλους έτσι. ΥΓ. Σκόπευα να πω και δυό λόγια για όσα αρχικά ανέφερε ο Σπύρος αλλά ξέχασα την ερώτηση.

Οι άνθρωποι είμαστε ατελείς και πεπερασμένοι οργανισμοί. Κατά κανόνα εστιάζουμε σε όσα είναι γύρω μας η πάνω μας. Δημιουργούμε μικρόκοσμους (διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων) οι οποίοι και αποτελούν τον ορίζοντα μας και συνήθως αδυνατούμε να κοιτάξουμε παραέξω μεγαλοποιώντας την σημασία όσων αντιλαμβανόμαστε. Η διαχείρηση της πληροφορίας στην εποχή μας είναι σχεδόν αδύνατη απο φυσιολογικούς ανθρώπους. Κάποιοι ελάχιστοι καταφέρνουν να διαρρήξουν τους ιστούς των μικρόκοσμων και γίνονται οι ήρωες που γνωρίζουμε, τα σύμβολα και οι μέντορες. Οι νέοι τριγύρω μεγαλώνουν σε πολύ δύσκολους καιρούς, δυστυχώς. Η ειδίκευση και η προσπάθεια εμβάθυνσης σε ένα (η ελάχιστα) μουσικά είδη η στυλ αποτελεί μια κάποια λύση, το ανήσυχο πνεύμα όμως πάντα θα ποθεί την περαιτέρω γνώση και τούτο ίσως αποτελέσει παγίδα που μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφή. Εκείνο που απαιτείται είναι η εύρεση χρόνου, ενέργειας και σωστού χειρισμού τους. Αυτά υπάρχει ελπίδα να έρθουν όταν πηγάζουν απο βαθειά, αμόλυντη αγάπη και αφοσίωση στην τέχνη. Έχουν κόστος, κάποιες φορές βαρύ, δεν είναι όλοι αρκετά δυνατοί να το αντέξουν. Η ενασχόληση με την τέχνη, μας κάνει μικρούς θεούς, σαφώς όμως μικρούς. Και κάτι πιό απτό, τόσο τραγικά δύσκολο στις μέρες μας. Κάποτε ένας μπασίστας ζήτησε απο τον φίλο και συνοδοιπόρο μου στο γκρούπ Σωτήρη, να του κάνει μαθήματα. Ο νεαρός έπαιζε σούπερ, με τεχνική και γνώσεις δυσθεώρητου ύψους, ήθελε όμως να ξέρει πως ακριβώς γίνεται εκείνο που ο Σωτήρης κάνει στο πάλκο. Ο φίλος μου, αφού τον άκουσε, τον ρώτησε: μελετάς πολλές ώρες την ημέρα; Ο νεαρός απάντησε ενθουσιασμένος ναι, 7-8 ώρες. Κατόπιν, τον ξαναρωτάει: ακούς μουσική; Όταν έχω χρόνο ναι, απάντησε ο μουσικός, μία μιάμιση ώρα. Και ο Σωτήρης του είπε: αντέστρεψε τα αυτά και θα τα πας καλύτερα.

Δεν ξερω τι κανεις εσυ, η απαξιωση ομως που δειχνεις προς τους συγκεκριμμενους δεν ειναι ευχαριστη. Εκτος αν ξερεις πραγματα που αγνοουμε οι υπολοιποι.

Η πρώτη σου εντύπωση ήταν πιό σωστή. ?

Επιτρέψτε μου να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου... Το κομμάτι, όπως και κάθε καλοπαιγμένο μπλουζ, είναι θαλπωρή για τ'αυτιά και την ψυχή του ακροατή. Όμως... Κατά την ταπεινή μου άποψη, γέρνει μονόπατα προς την τεχνική απόδοση, εις βάρος της εκφραστικής και τελικά της ουσιαστικής, βαθύτερης αίσθησης του μπλουζ. Φυσικά, το επίπεδο των παικτών είναι παραπάνω απο αρκετό για να "ομορφύνει" το τραγούδι, αλλά να χρειάζεται ΕΚΑΒ είναι υπερβολή. Αν είναι έτσι, τότε θα έπρεπε να είχαμε αυτοκτονήσει μαζικά όταν έπαιζαν ο Mike Bloomfield, Peter Green, SRV, Duane & Dickie, Sean Costello, Ronnie Earl και τόσοι ακόμη - για να αναφέρω μόνον μερικούς λευκούς κιθαρίστες. Σεβασμός και θαυμασμός το λοιπόν, όταν μιλάμε όμως για blues guitar, αυτοσυγκράτηση. Φιλικά.