odis13

Τι να τζαμάρουμε, 8 μέτρα in είχαμε χαθεί οι μισοί, καταλήξαμε σιγά σιγά να σταματάμε όλοι να παίζουμε και μείναν να παιζουν το head οι 2 πνευστοι που το ξέρανε, κάδος με συνοπτικές διαδικασίες λεμε.

Είχα την τύχη να δω τον Prestia με τους ToP ζωντανά και νομίζω ότι τα tutorials δε μπορούν να μας βοηθήσουν στην προκειμένη περίπτωση. ?

Αυτό κάποτε είχε κάποιος σε ένα jam session την φαεινή ιδέα να αποπειραθούμε να το παίξουμε με όλο το rhythm section και τα μισά horns να κάνουν sight reading, ΛΟΓΙΚΑ ΚΑΛΑ ΠΗΓΕ.

Η οποία παραδοσιακή PSTN πλέον σε πολλές χώρες έχει "σβήσει", ή πάει για σβήσιμο. Δε ξέρω πότε και αν θα συμβεί στην Ελλάδα αυτο, αλλά στην Αγγλία πχ το πλάνο της British Telecoms είναι να ρίξει τον γενικό στο PSTN δίκτυο το 2027, μέχρι τότε θα έχουν μεταφερθεί όλα (τηλέφωνα, φαξ, κουδούνια, POS) θέλουν δε θέλουν σε IP. Για τα emergency services πλεόν τα μοντέλα είναι privileged access σε IP networks υπο "νορμαλ" συνθήκες και δορυφορικά networks για "shit hits the fan" συνθήκες, απο 'κει και πέρα θα κάνουμε σήματα morse με τους αναπτήρες στα σκοτάδια.

Σαν όνομα παραπάνω παρά σαν μαγαζί, πρέπει να είχα περάσει μια-δυο φορές αλλά δεν σύχναζα. Τα "ψώνια" γινόντουσαν περισσότερο απο αυτό της γειτονιάς και κανα δυο μεγάλα στο κέντρο της Καλαμαριάς, ως γυμνασιόπαιδο τότε εξάλλου δεν είχα και τις πιο σινεφίλ απαιτήσεις, μου αρκούσε ο κατάλογος τους ? Αυτό της Καλαμαριάς παρεπιπτόντως είναι το παρακάτω στην Κοραή https://www.newsit.gr/topikes-eidhseis/thessaloniki-mesa-sto-teleytaio-video-club-tis-polis-oi-xryses-epoxes-kai-to-dyskolo-simera/3781514/ Τελευταία φορά που πέρασα πριν κανα χρόνο διέθετε τίτλους προς πώληση, πήρα 2-3 ελληνικές ταινίες που ήθελα να δώ και δεν ήξερα αν μπορούν να βρεθούν σε αξιοπρεπή ποιότητα online (το ένα ήταν το Αυτη η Νυχτα Μενει αν θυμάμαι καλά). Στο Bristol έχουμε επίσης ένα απο τα τελευταία βιντεοκλάμπ της Αγγλίας, το 20th Century Flicks (παίζει να έχουν μείνει 2-3 σε όλη τη χώρα). Πέραν του οτι πρόκειται για ένα μαγαζί αρχαίο με εντυπωσιακό κατάλογο, έχουν κάνει την φοβερή μαγκιά και έχουν διαμορφώσει μέσα στο μαγαζί δύο μικρές αίθουσες προβολής, γύρω στα 10 άτομα χωράνε, που μπορείς να τις νοικιάσεις πριβέ για αρκετά λογική τιμή.

Αν έχεις κάποιο κοντινό σου που θέλει να μάθει, έχει ίσως κάποιο παιδί που θέλει να ξεκινήσει κλπ, τότε ναι σκέψου το να την δώσεις (τζαμπα ή μη δικό σου θέμα) αν δεν θες να κάθεται. Αν είναι να την δώσεις σε έναν άγνωστο για 70-80 ευρώ που δεν τα έχεις άμεση ανάγκη άστην να υπάρχει μωρέ, μπορεί να περάσεις την ακουστική φάση που λέει και ο LK...

Αυτό θα μπορούσε να πάει και στα video αλλα είναι καλή ευκαιρία για κουβέντα, αν υπάρχει ενδιαφέρον. Παρακολουθώ το συγκεκριμενο τυπο (Not A Luthier) εδώ και πολύ καιρό στο instagram (https://www.instagram.com/notaluthier/) όπου ανεβάζει πολύ εκλεκτικό περιεχόμενο που συχνά έχει να κάνει με τις πιο "weird and wonderful" πτυχές της εξελικτικής πορείας της κιθάρας, με περίεργα, σπάνια όργανα, επισκευές, ανακτασκευές κλπ. Πρόσφατα ξεκίνησε και youtube κανάλι με παρόμοια θεματολογία και σήμερα ανέβασε αυτο το εξαιρετικό βίντεο για την ιστορία των humbucking μαγνητών. Ξεκινάει απο τα "γνωστά" με τον Seth Lover στην Gibson και τους PAF, με τον Ray Butts παράλληλα στη Gretsch να φτιάχνει τους FilterTron. Πάει όμως πολύ σε βάθος, και δείχνει πολλούς μαγνήτες που προυπήρχαν και των δυο, εκ των οποίων μερικοί ίσως έχουν και πιο δίκαιες αξιώσεις επι πρωτιάς στ hum cancelling. Κανονική αρχαιολογία, είναι εντυπωσιακό το πόσο πρωτόγονοι δείχνουν αρκετοί απο αυτους τους μαγνήτες...μου μπαίνουν ιδέες για DIY ώρες ώρες!

Ο,τι και να πάρεις πάντως βγάλε τα αυτοκόλλητα απο το pickguard ?

Mαζί σου σε γενικές γραμμες, εδώ προφανώς και μιλάω για ένα μικρό γκρούπ ατόμων που έχουν σε αλληλοεκτίμηση το...σινεφιλικό υπόβαθρο των υπολοιπων.

Eπ' αυτού συγκεκριμένα, ήμουν σε παρόμοια φάση μέχρι σχετικά πρόσφατα. Εκεί που έβλεπα μανιωδώς ταινίες είτε μόνος στο σπίτι είτε με παρέα στο σινεμά, μου κόπηκε η όρεξη. Για δυο-τρια χρόνια μπορεί να είχα κάτσει να δω ίσως και βαριά βαριά αθροιστικά 10 ταινίες. Αποπειράθηκα δίαφορα μέσα αναζωπυρωσης, με σχετική επιτυχία τα περισσότερα. Πρωτα γυμναστηριακές τακτικές της σχολής "αφού το πληρώνω might as well use it να μη πάει τζάμπα η συνδρομή". Eίχα ξεκινήσει με το MUBI, το οποίο ήταν επιτυχημένο αρκετά εγχείρημα γιατί παλαιότερα είχε μόνο 30 ταινίες ανα πάσα στιγμή - κάθε μέρα έμπαινε μια καινούρια και έβγαινε αυτη η οποία έιχε συμπληρώσει μήνα. Είχα βάλει στόχο αφού το πλήρωνα να έβλεπα κάθε μήνα 2-3 ταινίες για να κάνω απόσβεση, οπότε κάθε φορά που έβλεπα κάτι remotely ενδιαφέρον έπρεπε να βρώ χρόνο να κάτσω να το δώ εκείνες τις μέρες πριν εξαφανιστεί. Αργότερα είχα βγάλει και μια περιορισμένη (χρονικά) συνδρομή στο Criterion Collection, οπότε είχα φαγωθεί να δω όσες περισσότερες απο τον κατάλογο τους μπορούσα πριν λήξει. Ακούγεται βεβιασμένο αλλά με το που μπήκα στο τριπάκι επανήλθε και η σινεφιλ όρεξη πριν το καταλάβω. Παράλληλα, με μια παρέα φίλων ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε ημι-τακτικά σε 2 μικρά ανεξάρτητα σινεμά στην πόλη μας. 'Οχι μόνο όταν θα έβγαινε κάποια ταινία που μας ενδιέφερε (πράγμα που σπανίζει). Το είχαμε δει περισσότερο σαν κοινωνικό κομματι, support your local scene ναουμ, αντί να πάμε για μπύρες για να δούμε τι παίζει το Cube αυτή τη βδομάδα, καιρό έχουμε να πάμε. Κατέληξα σχεδόν τυχαία να βλέπω μερικές καταπληκτικές ταινίες έτσι. Τέλος, με 2 φίλους έχουμε ξεκινήσει το εξής. Ανα τακτά διαστήματα μαζευόμαστε για ταινία στο σπίτι, και την επιλογή ταινίας την κάνει κάθε φορά ένας εκ των τριών (we take turns). Ο κανόνας είναι όμως ότι πρέπει να διαλέξει μια ταινία που να έχει ξαναδει ο ίδιος αλλά να μην έχουν δει οι αλλοι δυο, και ιδανικά να είναι κάτι που οι αλλοι δυο δε θα καθόντουσαν ποτέ να δουν μόνοι τους. Ξεκίνησε με αγαθές προθέσεις, έχει εξελιχθεί σε κινηματογραφική συλλογική τιμωρία που καταλήγει σε post-screeening μπινελίκια σχετικά με το γούστο του καθενός, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Υ.Γ. Δίπλα στο πατρικό μου στην Καλαμαρία υπάρχει ακόμα το βιντεο κλαμπ που πήγαινα ως πιτσιρικάς, και έχω την εντύπωση είναι το τελευταίο που απομένει σε όλη τη Θεσσαλονίκη.

Δεν είναι μόνο οι προφορές, ούτε είσαι και ο μόνος που δυσκολεύεται. Υπάρχει ένα χρόνιο πολύπλευρο θέμα με το audio mixing διαλόγων στο Hollywood το οποίο έχει ξεφύγει τελείως την τελευταία δεκαετία, με πολλούς να "κατηγορούν" τον Nolan οτι ξεκίνησε τη νέα μοδα με τa mumbling performances και σκόπιμα badly mixed dialogue audio. Προσωπικά, τα Αγγλικά μου είναι καλύτερα απο τα Ελληνικά μου και τα τελευταία χρόνια ενίοτε δυσκολέυομαι να παρακολουθήσω κάποιες ταινίες στο σινεμά, είναι τοσο χάλι ο ήχος που δε βγάζεις άκρη τι λένε. https://www.slashfilm.com/673162/heres-why-movie-dialogue-has-gotten-more-difficult-to-understand-and-three-ways-to-fix-it/

Ετσι ήμουν και εγώ, στο σώμα ας γίνει όπως θέλει αλλα το μανίκι πρέπει να είναι pristine. Φοβο το είχα παντα μη φαει κανα χτυπημα και μεινει λακουβιτσα πουθενά. Μέχρι που βρέθηκα με την πρώτη γριά μου, που είχε κατι κοπανηματάκια στο μανίκι τα οπόια στις φωτο δεν δειχναν τπτ τρομερα αλλα όταν τα πρωτοείδα απο κοντά με κατατρομάξαν, πολύ πιο βαθια και αισθητά. Πως να παίξεις τωρα σκεφτόμουν...ε, μέσα σε μια βδομάδα το χέρι μου δεν τα αισθανόταν καν, με είχε κουφάνει το ποσο δεν με επηρέαζαν εν τελει. Οι μισές μου κιθάρες πλεόν έχουν λακουβες, γρατσουνίες, φαγωμένο φινίρισμα κλπ στο μανίκι, να ζήσει το player's grade!

Μεγειές και πάλι! Ωραία ακούγεται, και απ'οτι βλέπω περαν απο τους μαγνήτες έχεις και αναβαθμισμένα κλειδιά, ναις. Λίγο υπερενθουσιώδης με το relicing μάλλον ο προηγούμενος ιδιοκτήτης αλλά έχει χαρακτήρα!

Μεγειες και καλοπαιξιμη. Εγω απο αυτες που δοκιμασα ολες αν θυμαμαι σωστα είχαν μεγάλο '70s headstock (που μου αρεσει γενικα, για αυτο νομιζω το θυμαμαι). Οι μαγνήτες της ποσο hot σου φαινονται?

Να σου πω την αληθεια δεν θυμαμαι ποτε είχαν γίνει αλλαγές στη συγκεκριμένη σειρα. Εχω παιξει 2-3 και νομίζω όλες ήταν απο την πρώτη γενιά (προ-2010 σιγουρα). Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν σε παρόμοια φάση με τον φίλο, κοίταγα δηλαδή να πάρω την πρώτη μου decent ηλεκτρική εκει στο 700αρικο το 2006-2007, κοιτούσα για strat-ο-ειδές κυρίως και η H1 ήταν στις υποψήφιες. Οι μαγνήτες της μου είχαν ακουστεί πολύ hot και καθαροί, δεν μου βγάζανε strat-ιλα και μου θυμίζαν τους μονούς που είχα συναντήσει σε φτηνές κιθάρες. Ξέρεις - κεραμικοί, overbright, χωρις "σωμα". Ούτε το ημι-ματτ φινίρισμα μου είχε κάτσει καλα, nitro ξεnitro θυμάμαι δε μου είχε αρέσει. H ΜΙΜ Standard θυμαμαι μου είχε αφήσει πιο καλη αίσθηση "κλασσικής" strat, και ειδικά οι CP ήταν το κάτι άλλο συγκριτικά. Σε κάθε περίπτωση, μιας και στα μεταχειρισμένα μπορεί να βρεθεί σχεδόν οποιαδήποτε μεξικάνα σε αυτό το budget, και με λίγη τυχη στο 1000αρικο βρίσκεις early '00s Am.Std. η H1 σε αυτη τη τιμή imho δύσκολα στέκεται.

Δε μου αρεσει γενικα να σχολιάζω αγγελίες άλλων, αλλα 800άρικο για H1 δεν θα έδινα (προτιμότερες οι CP που ανέφερε ο kpeyos και ας είναι mim), ειδικά με το (επίφοβο κατ'εμε) σπάσιμο στο headstock.

Φρέσκο από το φούρνο (σχετικά) - Zach Bryan μαζι με τον John Mayer. Τον Mayer τον ξερετε, ο Bryan είναι απο τα ανερχόμενα με τα μπούνια ονόματα στην americana/country rock σκηνή τα τελευταία 5 χρόνια. Εσκασε το '17 με την Παντελίδης συνταγή - έγινε γνωστός απο τα βιντεάκια που ανέβαζε στο yt με τα τραγούδια του φωνή/ακουστική ενώ ήταν στο πολεμικό ναυτικό. Δεν 'κακος!

Ρωτάω γιατι με το να ψάχνεις συγκεκριμένα μικρόφωνο σαν αυτά που είχαμε παλιά για τα PC με εξοδο 3.5mm φαντάζομαι θα περιοριστείς πολύ στις επιλογές σου, οπότε αν δεν συντρέχει λόγος γιατί να το κάνεις; Απο εκεί και πέρα, αν θες να ηχογραφείς ομιλία στο γραφείο εμένα μου φαίνονται τρεις οι επιλογές. α) Παίρνεις μια καλή videoconferencing camera και χρησιμοποιείς το onboard μικρόφωνό της αν η ποιότητα σου είναι επαρκής, set and forget, δε θα φαίνεται και περίεργο σε corporate environment β) Παίρνεις ενα πυκνωτικό μεγάλου διαφράγματος, σαν κάθε youtuber/podcaster και το έχεις σε ένα boom arm στο γραφείο, μακράν η (δυνητικά) καλύτερη επιλογή σε ποιότητα αλλά προφανώς μπορεί να δείχνει off γ) Παίρνεις ένα teleconferencing-style boundary microphone, απο αυτα τα πλακε και το έχεις πάνω στο γραφείο - αν θες να καταγράφεις συνομιλίες με άλλα άτομα στο γραφείο σου ειδικά νομίζω ειναι βολικό

Υπάρχει να φανταστώ κάποιος λόγος που δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις ένα standard μικρόφωνο μαζί με ένα απλό adapter απο XLR σε 3.5mm?

@nklshp θελουμε οπωσδήποτε thread με την κιθάρα με το που τελειωσει με το καλο!

Ως επίσης άσχετος με τα πνευστά, έχω την εντύπωση πως αυτό που περιγράφεις, αυτο το γρέζι έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το reed και το πόσο σκληρό/παχύ είναι. Ο Albert Ayler, που είχε ιδιαίτερα "τραχύ" ήχο θυμάμαι να διαβάζω πως έπαιζε με κάτι τρομερά σκληρά πλαστικά reeds για να τον πετύχει.

Σε 11αρες θα βρεις σετ απο σχεδον καθε εταιρεία σε διαφορετικά κράματα, coated και uncoated. Για αρχή πρέπει να αποφασίσεις αν το coating είναι απαραίτητο για σένα ή όχι. Αν σου αρέσει ο ultra-bright ήχος των φρέσκων bronze χορδών και θες να τον διατηρήσεις για πάνω απο λίγες ώρες παιξίματος, πάρε coated. Αν όμως δεν κυνηγάς ντε και καλά την φρεσκοχορδίλα των bronze τότε δεν υπάρχει λόγος να σκάς διπλή τιμη ανα σετ. Εχε υπόψην σου ότι το coating έχει ενα κάποιο αντίκτυπο στην αίσθηση της χορδής στα δάχτυλα, ειδικά καθώς αρχίζει να χαλάει. Αλλους τους ενοχλεί άλλους όχι. Επίσης, το feel και το tension σε ένα σετ 11αρες διαφέρει απο εταιρεία σε εταιρεία. Το hex core vs round core που σου ανέφερε ο SF παίζει μεγάλο ρόλο, αν και πλέον σχεδόν τα πάντα είναι hex. Αλλά ακόμα και απο hex σε hex υπάρχουν διαφορες. Πχ μπορεί να έχεις 2 52αρες wound χορδες όπου η μία έχει (συγκριτικά) χοντρο core με λεπτό winding γύρω γύρω ενώ η άλλη έχει λεπτότερο core αλλα παχύτερο winding wire - μπορεί μεν να βγαίνουν εν τέλει και οι 2 .052 inches αλλά θα έχουν διαφορά στο feel. Eπίσης διαφορά στην αίσθηση, αν όχι τόσο στο tension, θα δείς σε διαφορετικά κράματα (καλά για ήχο προφανώς μέρα με τη νύχτα). Εγω πχ χρησιμοποιώ σχεδόν σε όλες τις κιθάρες μου Monel χορδές, όχι bronze. Είναι αρκετά πιο μουντές με το καλημέρα, δεν ψοφάνε τόσο ακραία όσο οι bronze και έχουν πιο καθαρο fundamental ήχο, που μου αρέσει πολύ παραπάνω. Σαν added bonus, με ενοχλεί πολύ λιγότερο η αίσθηση τους στο χέρι όταν έχουν παλιώσει λιγο απ'ότι των bronze. Οι bronze με το που παλιώσουν λίγο, περαν του οτι ψοφάνε ηχητικά, μου φαίνωνται στο χέρι σαν γυαλόχαρτα ενώ οι monel/nickel silver (όπως και τα ηλεκτρικά σετ) είναι λίγο πιο ανεκτά. Οι Elixir ειναι γενικα μιλωντας η πιο κλασσικη ισως επιλογη για καποιον που θελει coated χορδες που δεν θελουν αλλαγμα καθε τρεις και λιγο. Η Martin έχει επίσης καλής ποιότητας χορδές, εγώ όπως είπα είμαι φαν των Retro Monel που βγαζουν - πολύ διαφορετικές απο τις τυπικες bronze χορδές, αρκετά old school ήχος, αλλα άν έπαιζες με χορδές ηλεκτρικής πριν ίσως και να σου κάνουν κλικ. Δυστυχώς βγαίνουν σε περιορισμένα gauges και νομίζω το πιο ελαφρύ σετ είναι 12αρι. Οι Nickel Bronze της D'addario είναι στο ίδιο ballpark, και οι απλές Phosphor Bronze τους είναι η default επιλογή για μένα για ένα τυπικό bronze set, ξεκινάς απο εκεί και πειραματίζεσαι. Οι Silk and Steel θα σου προσφέρουν το χαμηλότερο tension, με τις τυλιχτές να είναι σχεδόν σαν χορδές κλασσικής, αλλά απο την άλλη αν θές κάτι που να θυμίζει έστω και λίγο τον ήχο και το punch "τυπικής" ακουστικής δε σου κάνουν. Για εξωτικές επιλογές κοιτάς σε Thomastic Infeld - έχουν διάφορα περίεργα set για low tension fingerstyle με ένα τουρλού απο cores και windings και γενικά οι χορδές τους ειναι top notch, μπαίνεις ομως σε πολυ σπεσιαλιστικά (και ακριβά) μονοπάτια εκεί. Παρόμοια κατάσταση και με τις John Pearse. Εν συντομία - γίνεται ο ΧΑΜΟΣ εκεί έξω και μόνο με δοκιμές θα βγάλεις άκρη, have fun.

Tι ωραιο γρεζι! Απολαυστικος οπως παντα.