odis13

Ωχ αμαν ;D ;D ;D Eβαλα το Le Feu Follet στην to-watch λιστα μου, ελπιζω να μου αναγνωριστει ως ελαφρυντικο. ;D

True, σε λιγο κυκλοφορει και το Don Jon που εκτος απο πρωταγωνιστικο ρολο ο JGL κανει και το σκηνοθετικο (και σεναριογραφικο) ντεμπουτο του. Δεν το εχω δει βεβαια αλλα ακουγονται καλα λογια απο τα advanced screenings. Πολυ ωραιο το Looper, αν και σιγουρα οχι τελειο (καταλαβαινω την κριτικη που του ασκησαν ορισμενοι). Για μενα ηταν ενα ωραιο, enjoyable και σχετικα immersive film. Aν δεν το εχεις δει, το The Lookout ειναι επισης μια αρκετα αξιολογη ταινια του Levitt. Αν και οφειλω να πω οτι σε συγκριση με το Brick, το Looper δεν με ακουμπησε τοσο - εχει κατι το Brick που σου βγαινει μετα την δευτερη προσεκτικη θεαση και σε αφηνει λιγο μαλακα...

Brick. 2005. Starring Joseph Gordon-Levitt, written and directed by Rian Johnson (ενα ντουετο που εγινε προσφατα γνωστο και απο το Looper). { http://en.wikipedia.org/wiki/Brick_%28film%29, http://www.imdb.com/title/tt0393109/ hττps://www.youtube.com/watch?v=gBFUEFfjiGs } Ουσιαστικα ενα murder mystery με εντονες πινελιες noir detective film, το Brick ειναι μια ταινια με φοβερα δυνατη και σχεδον σουρεαλ ατμοσφαιρα που ενισχυεται και απο το πολυ ιδιαιτερο slang που χρησιμοποιουν οι χαρακτηρες της (ολοι λυκειοπαιδα μεν, εμπλεκομενοι δε σε διολου λυκειακες καταστασεις και σκηνικα) και τους εντονους συμβολισμους και εικονες της. Παρα πολυ ωραια γυρισμενο και σκηνοθετημενο, ενα κανονικο visual delight με γουστοζικη δουλεια στην καμερα και ανα σημεια με ενδιαφεροντα, semi-DIY effects (το συνεφακι καπνου στην σκηνη της εκτελεσης...μπρρρρ). Βαζοντας και το φοβερο σεναριο με τα πολλα convoluted twists και τα ακομα περισσοτερα subtle plot hints κατα τη διαρκεια της ταινιας εχουμε να πραγματικο διαμαντι της independent κινηματογραφικης σκηνης . Σιγουρα μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες. Με λιγα λογια, προκειται για μια εξαιρετικη ταινια που δεν ειναι τρομερα γνωστη, ισως λογω του σχετικα χαμηλου budget της (αν και απεσπασε μερικα βαρια βραβεια στο Sundance). Ειναι λιγο ιδιαιτερη αλλα νομιζω πολλοι εδω στο noiz θα την εκτιμησουν ως της αξιζει. Αν δεν το εχετε δει, δειτε το! Επειδη ομως ειμαστε πρωτιστως μουσικο forum, θα ηθελα να εστιασω στη μουσικη της ταινιας. Γραμμενη απο τον Nathan Johnson των Cinematic Underground αποτελει (για μενα) υποδειγμα κινηματογραφικης μουσικης. Το soundtrack ειναι ιδιαιτερα ambient, μινιμαλιστικο και textural. Ξεχαστε τις φανταχτερες pow-wow ορχηστρικες παραγωγες και τα driving rock riffs. Παιζει μαλιστα πολυ μεγαλο ρολο στην ατμοσφαιρα καθως υπαρχει μουσικη υποκρουση σχεδον κατα ολοκληρο το μηκος της ταινιας. Η κυριως φιλοσοφια της μουσικης ειναι μινιμαλιστικη με πολλα κομματια να αποτελουν παραλλαγες και επαν-ενορχηστρωσεις ορισμενων βασικων μελωδιων, συνηθως με διαρκεια λιγοτερη των 2 λεπτων και δε λειπουν και εντονες πινελιες πρακτικων ηχων (τυπου prepared piano). https://en.wikipedia.org/wiki/Brick_%28soundtrack%29 Τα 40 κομματια του OST υπαρχουν στο Youtube στο παρακατω playlist Καθως η μουσικη ειναι αρηκτα συνδεδεμενη με σκηνες της ταινιας νομιζω μια ακροαση προτου δειτε την ταινια ισως να μην ειναι ιδιαιτερα επικοδομητικη αλλα και παλι, στο playlist θα βρειτε μικρα memorable κομματια οπως το theme της Emily (#01, #12) και το theme της Laura (#09), και τα δυο απλοικα με τρομερη εμφαση στην μελωδια και το ηχοχρωμα, παραδειγματα της φιλοσοφιας του score. Μνεια ισως αξιζει και στο “The Sun Whose Rays Are All Ablaze” (#03), ενα αποσπασμα του Mikado που ερμηνευει η ηθοποιος Nora Zehetner. Αλλα ισως το πιο εξαιρετο δειγμα film scoring ειναι το War (#38) που παιζει κατα τη διαρκεια της τελικης αναμετρησης στο σπιτι του Pin. Τρομερα συγχρονισμενο με τη σκηνη της ταινιας, ακολουθωντας αρηκτα τα εντασιακα crescendo και τις παυσεις της σκηνης με καταπληκτικη κορυφωση και καθαρση (τοσο στη μουσικη οσο και στην οθονη). Τι να πρωτοαναφερω, την ominous τρομπετα που εμφανιζεται με την εμφανιση της κρισης στην αναμετρηση, για να χαθει στο background με την προσωρινη εκτονωση της σκηνης, μονο για να επιστρεψει δριμυτερη, τρομερα πιο σκοτεινη και εντονη με τον πυροβολισμο που σημαδεψε το point of no return? Την μελωδικη κορυφωση καθως ο Brendan σιγα σιγα οπισθοχωρει στο διαδρομο, η οποια μετατρεπεται σε σχεδον free impro solo καθως τρεπεται σε ατακτη φυγη φοβουμενος για τη ζωη του? Η σκηνη υπαρχει στο youtube ως αποσπασμα και θα τη συμπεριλαμβανα, αλλα ειναι η κορυφωση της ταινιας και θα ηταν αμαρτια πραγματικα να παρουσιαστει εκτος context. Εαν εχετε διαβασει το κειμενο ως εδω μαλλον σας εχει κεντρισει λιγο την περιεργεια, οποτε δειτε την ταινια! Και ριξτε και μια αυτια στο soundtrack, ισως σας αρεσει οσο αρεσε και σε μενα. Τοσο που εδω και καιρο σκεφτομαι να παιξω λιγο με καποια απο τα θεματα της ταινιας - ενας απο τους λογους που ανοιγω το thread ειναι και μηπως λειτουργησει τελικα ως κινητρο να ασχοληθω σοβαρα με καποια απο τα κομματια, γιατι το αναβαλω εδω και μηνες ;D Τελικα πολυ κειμενο εγραψα και απο κοκο τιποτα, οποτε ελπιζω αν τελικα καποιος μπει στον κοπο να δει την ταινια τουλαχιστον να την ευχαριστηθει. ;D ;D

Παιδια θα παρακαλεσω να αφησουμε το θεμα των πιθανων hoax death στην ακρη. Στη συγκεκριμενη περιπτωση προκειται δυστυχως για αληθινη ειδηση οποτε ας αφησουμε παρακαλω το thread στο να πουν δυο λογια για τον μεγα μουσικο αυτο οσοι θελουν. Διαχωρισα ορισμενα posts για να καθαριστει το θεμα αλλα μπλεχτηκαν ολα τοσο γρηγορα που η συνοχη του thread εχει φυγει απο το παραθυρο. My apologies.

Αυτο ακριβως. Και το απολυτο ξεβρακωμα γινεται στο Silent Movies. Mε την εξαιρεση λιγων σκορπιων samples και εφε, ολος ο δισκος ειναι σολο κιθαρα - ουτε μπαντα, ουτε τραγουδια ουτε τιποτα. Και εχει μεσα μερικες απο τις πιο απλες συνθεσεις που μπορεις να σκεφτεις αλλα με τετοια αισθητικη και timbre που οι εκτελεσεις ειναι απλα haunting.

Marc Ribot. Ceramic Dog. Το δευτερο album του σχηματος, ονοματι Your Turn κυκλοφορησε πριν απο κανα 2 μηνες. Το album ειναι απλα εξαιρετικο (τι μας ειπες). Μου φανηκε σαν να εχει ενα πιο "συνεχες", coherent στυλ απο οτι το Party Intellectuals αλλα πραγματικα δυσκολευομαι να πω αν αυτο ειναι κατ' οποιοδηποτε τροπο αρνητικο ή θετικο. Iσως πιο hard-rock-punk-ish απο τον προηγουμενο δισκο. Tι ισως δηλαδη, as far as Ribot goes εδω μιλαμε για rock album. Θα μου λειψουν ισως μερικα truly weird, far out there κομματια. Απο την αλλη, υπαρχουν μερικες πιο straight forward τραγουδαρες οποτε για μενα it's all good. Και ανα σημεια πιανεις κατι glimpses post punk - οι θαμωνες του Villa 21 thread ισως θελουν να περασουν και απο εδω. Το να πεις οτι ο δισκος ανοιγει δυνατα ειναι σαν να λες οτι ο Σοπεν ηταν πιανιστας, απο τη στιγμη που το πρωτο πραγμα που ακους ειναι το παρακατω: Aκολουθουν μπολικα δυνατα instrumentals και αρκετα τραγουδια με σχετικα εντονο στιχο (βλεπε Masters of the Internet, Ain't Gonna Let Them Turn Us Round). Ξεχωρισα το Bread And Roses, με στιχους απο ενα ποιημα του J. Oppenheim. Aπο το δισκο δε λειπει και μια κλασσικη διασκευη (το λατρευω αυτο, αν κυκλοφορησω ποτε δισκο με δικο μου υλικο -εδω παιζει το laughtrack- σιγουρα θα εχω μια περιεργη διασκευοσποντα), αυτη τη φορα το Take 5 (εδω live). Verdict: GO BUY IT.

Μανικι tele και matching headstock ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Y.Γ. Μεγαλο 'ναι' στα neo-classical inlays. Y.Γ.2 Η κιθαρα παρακαλαει για εβενινη ταστιερα.

Νικο εχεις ιδια πειρα με τον GVT15? Δεν ηξερα οτι βγαζει τοσο φτηνο/μικρο ενισχυτη η Ampeg και εχω ενα φιλο που ψαχνει κατι οικονομικο με καλα καθαρα για χρηση ως πεταλομηχανη. Να τον εχουμε στα υποψην? Σορυ για το hijack :P

Λιγο ασχετος με αυτες τις κιθαρες αλλα: εχουν μια διαφορα που κανει μπαμ και δεν την εχει αναφερει κανενας - η Hanneman φοραει Kahler τρεμολο, οχι Floyd. Εχεις δουλεψει ποτε τετοιο τρεμολο? Θες Floyd οπωσδηποτε? Σε αφηνει αδιαφορο? Το αναφερω γιατι το τι γεφυρα φοραει η κιθαρα που θα παρεις ειναι οπως και να το κανουμε σημαντικο θεμα και πολυ πιο δυσκολο να αλλαξει απο οτι πχ οι μαγνητες.

Πλακα πλακα, για τον ffmakis δε ξερω αλλα νομιζω οτι ο BOB Lamia (αν θυμαμαι σωστα το ονομα του) ισως εχει καποιον Two Rock.

Premier Guitar Rig Rundown! Σιγουρα εχουμε δει δεκαδες οι περισσοτεροι απο εμας αλλα σημερα πετυχα ενα πολυ ενδιαφερον: Ειναι το Rig των Jimmy Vivino (guitar) και Mike Merritt (bass) απο τη μπαντα του Conan. Πολυ ενδιαφερον για 2 λογους: ξεκινανε με ενα κλασσικο rig rundown του τι και πως χρησιμοποιουνε on stage, και εχει σιγουρα ενδιαφερον να δεις πως λειτουργουν σε ενα high-end TV production. Και κατα δευτερο, μετα το band stand tour πανε backstage στο vault οπου εχουν φυλαγμενες δεκαδες ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κιθαρες...να σου τρεχουν τα σαλια, guitar porn στα καλυτερα του.

Kριμα :( To θεμα της "Εκδρομης" ηταν απο τα λιγα κομματια Ελληνων συνθετων που ειχα μελετησει οταν ασχολουμουν ακομα με την κλασσικη κιθαρα.

Επειδη ολως παραδοξως εχω ακουσει ή και ειχα σχεδον ολες τις προτασεις που εχουν γινει μεχρι στιγμης, θα κανω μια συνοψη με βαση τις δικες μου εμπειρειες. Miniature amps: Οχι γενικα μικροι ενισχυτες αλλα πραγματικα μινιατουρες οπως ο Marshall MS-2, Vox AC-1, Fender Mini ToneMaster, Dano HoneyTone. Ειναι καθαρα gadget - δειχνουν cool και βγαζουν καποιο ηχο. Που συνηθως ακουγεται σαν πορδη. Αν θες κατι για εξασκηση, που δε θα σε κανει να μορφαζεις με καθε νοτα κοιτα αλλου. Small amps: Mικροι ενισχυτες, οπως ο Οrange Micro Crush (εχουμε ενα στο γραφειο για να σπαμε πλακα), Pignose, Roland Micro Cube, Yamaha THR5 αλλα και λαμπατοι τυπου Fender Greta, Champion 600 και η αντιγραφη του o Gretsch 5222. Αυτοι οι ενισχυτες κανουν για practice αλλα πασχουν απο ενα σημαντικο προβλημα: κανεις δουλεια αλλα ολοι τους ακουγονται πολυ boxxy, κυριως λογω του μικροσκοπικου τους μεγεθους και του speaker που φορανε. Με το παραμικρο αρχιζουν να περδονται. Ο μονος απο αυτη την κατηγορια (και κατα συνεπεια και απο τις υπολοιπες κατηγοριες που ανεφερα) που αφηνει αισθηση μεγαλυτερου ενισχυτη ειναι ο Roland Cube και μαλιστα με τεραστια διαφορα. Ο THR5 ερχεται κοντα. Και οι δυο δειχνουν ισως τσιμπημενοι για κατι τοσο μικρο αλλα χιλιες φορες ενα ενισχυτακι που πραγματικα θα ευχαριστηθεις για practice παρα ενα ακριβο gadget που δε θα σου κανει ορεξη να παιξεις. Ruby Amp και τα ξαδερφια του: Εδω μπαινουμε σε DIY. Που δεν ειναι απαραιτητα κακη ιδεα, ειδικα αν εχεις την ορεξη και την πειρα να φτιαξεις ενα. Ο Ruby παιζει - δεν φτανει τον Cube αλλα ειδικα αν τον βαλεις σε ενα αξιοπρεπες κουτακι/speaker θα κανεις δουλεια. Και ειναι και τρομερα φτηνο και ευκολη DIY λυση. Ειχα παλαιοτερα ενα ελαφρως μεγαλυτερο ξαδεφρακι του που μου ειχε φτιαξει ο JAM (ισως οι παλιοι να ειχαν προλαβει τα CD Cake του). Παλι πολυ φτηνο με μπολικο mojo και ακουγοταν οπως μικροι τρανζιστορατοι σαν τον Micro Crush. Headphone-based amps: Gadgetιες τυπου Vox Amplug (που μαλλον θα χρησιμοποιεις κατα κορον με ακουστικα) ή multi effects σαν το Pod. Εχουν το μειον οτι well, παιζεις με ακουστικα οποτε η αισθηση δεν ειναι ιδια. Απο την αλλη αν παρεις κατι σαν το Pod εχεις πολλους ηχους και εφε, αξιοπρεπεη αποτελεσμα με καλα ακουστικα και μπορεις να το χρησιμοποιησεις και με το υπολοιπο rig σου ή για ηχογραφησεις. To Pod ειναι κλασσικη λυση και πολυ καλα λογια ακουω και για τα καινουρια μικρα Zoom.

Αν θελεις κατι πραγματικα πολυ μικρο και φορητο ο Roland Micro Cube ειναι κλασσικη αξια - ακουγεται πραγματικα πολυ μα πολυ καλυτερα απο οτι θα περιμενε κανεις απο ενα τοσο μικροσκοπικο ενισχυτακι.

[offtopic] Η επομενη καλη κιθαρα μου θα ειναι κατα 90% μια custom tele αντιγραφο αυτης του Mason. Οχι γιατι μου αρεσει ο ηχος του ή το στυλ του αλλα γιατι νομιζω μια tele οπως την εχει φορτωσει ειναι απλα εξαιρετικη ιδεα. Το σκεφτομουν για φετος αλλα αποφασισα να σπρωξω αλλου τα λεφτα αντι σε δευτερη τελε :P [/offtopic]

Εγω παλι νομιζω οτι εκεινη η ατελεια ειναι ολα τα λεφτα 8)

Λογικα κατι θα βρεθει, ειτε απο Ελληνα ειτε μεταφρασμενο. Πηγαινε σε καποιο μεγαλο καταστημα και ζητα να σου δειξουν τι εχουν, ξεφυλισσε τα και δες.

To Guitar Soloing ειναι εξαιρετικο βιβλιο με κυρια εμφαση βεβαια τα patterns και τεχνικα, παικτικα θεματα. Εξηγει βεβαια παραλληλα με αρκετα καλο τροπο πως και γιατι δημιουργουνται αυτα τα patterns αλλα και πως να τα χρησιμοποιησεις, με παραδειγματα και backing tracks. Δεν ειναι ομως βιβλιο θεωριας - απλα πιανει και λιγο απο αυτο. Απο θεωρητικα, κοιτας καλυτερα το Harmony & Theory http://www.amazon.co.uk/Harmony-Theory-Comprehensive-Musicians-Essential/dp/0793579910/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1374077264&sr=8-1&keywords=MI+music+theory Ειναι καθαρα θεωρητικο, καλυπτει βασικα πραγματα αλλα με πιο μοντερνα προσεγγιση και υφος και προς το τελος μπαινει και σε πιο "jazzy/modern" πραγματα οπως slash chords. Ειναι ισως απο τα καλυτερα βιβλια για αυτο που ψαχνεις αλλα δυστυχως απο οσο ξερω υπαρχει μονο στην Αγγλικη.

Ο σχηματισμος συγχορδιων και κλιμακων ειναι βασισμενος πανω σε πολυ βασικα συστατικα μουσικης θεωρειας, διαστηματα κλπ. Εχω λοιπον την εντυπωση πως αυτο που ψαχνεις δεν ειναι τοσο καποιο εξειδικευμενο βιβλιο οσο καποιο βιβλιο βασικης θεωρειας ωστε να σου εξηγησει τους βασικους μηχανισμους πισω απο τις συγχορδιες και τις κλιμακες. Απο την ελληνικη βιβλιογραφια, ενα κλασσικο σημειο εκκινησης ειναι Τα Θεωρητικα Της Μουσικης, του Μ. Καλομοιρη. Θα το βρεις πολυ ευκολα σε οποιοδηποτε μουσικομαγαζο και λογικα σε χαμηλη τιμη, ειναι τρομερα διαδεδομενο. http://armaosmusic.gr/default.asp?static=43&category=186&id=19159 Αν αυτα που περιγραφει ο Καλομοιρης σου ειναι γνωστα και οντως ψαχνεις κατι πιο advanced που να εξηγει (πχ) ακριβως γιατι και πως φτιαχνεται και χρησιμοποιεται η Asus4/G τοτε ψαχνεις κατι πιο συγχρονο, ισως καποιο βιβλιο jazz αρμονιας - δε μου ερχεται αυτη τη στιγμη καποιο στα Ελληνικα αλλα αν αποφασισεις να επιχειρησεις καποιο ξενο text η σειρα του Musician's Institute περιεχει καποια πολυ δυνατα βιβλια.

Αν μου ελεγες αυτη τη στιγμη να διαλεξω δωρεαν μια Les Paul απο τον καταλογο της Gibson, θα διαλεγα αυτην. Παρολο που αν υπαρχει κατι που να αντιπαθω περισσοτερο απο Les Paul αυτο ειναι το Floyd Rose. Αλλα ειμαι περιεργος. Και οτι εχω δει/διαβασει για αυτη την κιθαρα μου δινει την εντυπωση πως ειναι ΠΟΛΥ προσεγμενο και αξιολογο οργανο. Αν καποιος εχει hands-on εμπειρια θα ειχα περιεργεια να ακουσω καποιο σχολιο.

Στη Θεσσαλονικη και γενικα στη Βορεια Ελλαδα το μεσο μεγεθος του σαντουιτς διαφερει δραματικα απο αυτα τα αναιμικα πραγματα που σερβιρετε εκει στας Αθηνας...αν δεν σε δυσκολευει στο να το τελειωσεις θεωρειται μικρο (βλεπε φωτο για ενδεικτικο μεγεθος "νορμαλ προς μεγαλουτσικου" σαντουιτς). Και γενικα την εχουμε μια περηφανεια για τα junk food μας. Οποτε το "σχετικα μεγαλα" και "'με 2 γινεσαι τουμπανο" στην ιδια προταση ειναι απο τα πιο αστεια οξυμωρα σχηματα που θα μπορουσες να πεις σε καποιο Βορειο ;D ;D ;D

Μονο απο Λαμια και κατω θα μπορουσε να γινει τετοια δηλωση. :P

Θα κανω και εγω μια μινι παρεμβαση για να δηλωσω πως και εγω, αν εβαζα καποιο δισκο των Pink Floyd (πραγμα που σκεφτηκα σοβαρα να κανω) ΔΕΝ θα εβαζα το Dark Side of the Moon ή το Wall, thank you kindly, αλλα το Animals. Kαι πειτε μας και περιεργους αμα λαχει.

Ειναι οι ατιμες, ειναι :P

Σιγουρα καποιο απο Zappa - θα ηθελα να δω ενα τετοιο genius at work. Βαζω λοιπον το Hot Rats. Απο τους αγαπημενους μου, πιανουμε και λιγο απο Beefheart και ειναι γενικα ιστορικο, seminal εργο. Επομενο το Bitches Brew. Miles και ενα jaw-dropping ensemble. Απο οταν αγορασα το δισκο στα 16 μου τον ελιωνα με τις ωρες παρεα με τα liner notes, με το πως ηχογραφηθηκε ενα album που κυριολεκτικα ανοιξε νεους μουσικους οριζοντες. Τελευταια επιλογη θα επρεπε να βαλω και κατι που να αντιπροσωπευει τα πιο "dark and moody" και συναμα ρομαντικα γουστα μου. Πολυ δυσκολη αποφαση και μια στην οποια δε θα με κραταγα υπολογο. Φαβορι αρκετα του Waits αλλα θα πω τελικα Solid Air απο John Martyn.