odis13

Λοιπον επειδη απο αυτοκολλητα δεν βρηκα προχειρο κατι που να ταιριαζει σε μεγεθος/σχημα, θα επιχειρησω ξανα μαρκαδορο (δεν ειδα προκοπη οπως ειπα με κανα δυο που δοκιμασα, πηρα σημερα εναν Edding απο το βιβλιοπωλειο να δουμε) και αν δεν πιασει και αυτος θα δοκιμασω enamel touch-up paint. Σκεφτηκα ισως και καμια βαφη νυχιων? To be continued soon.

Μια απο τις κιθαρες μου δεν εχει side dots στην ταστιερα. Υπο κανονικες συνθηκες δεν θα ηταν και το τελος του κοσμου αυτο, εχωμεν και μια καποια εμπειρια με κλασσικη κιθαρα και οκ, κολυμπαμε και χωρις μπρατσακια. Αλλα στην προκειμενη περιπτωση ηρθε και εδεσε - η κιθαρα οχι απλα δεν εχει side dots αλλα μετα βιας βλεπω που ειναι τα ταστα αν δεν γερνω απο πανω της. Εχει fingerboard binding και τα ταστα της σταματανε πριν το φτασουν, δεν εκτεινονται απο πανω του ως την ακρη του μανικιου. Το αποτελεσμα ειναι λιγο τραγικο, ειδικα αν καθεσαι πισω με ισια πλατη δεν βλεπεις τιποτα. Αν θες να πετυχεις κανα γρηγορο slide, καμια αρμονικη εκτος θεσης ειναι λιγο μαζοχιστικη η κατασταση χωρις λογο, οποτε λεω να κανω κατι. Η πρωτη επιλογη ειναι και η πιο δραστικη. Τρυπημα και install side dots κανονικα και με τη βουλα (pun intended). Ισως το επιχειρησω εν τελει, αλλα για αρχη ελεγα μηπως εχει κανεις καμια ιδεα λιγοτερο επεμβατικη. Δοκιμασα βουλιτσες με διαφορους permanent μαρκαδορους που ειχα στο σπιτι και κανενος δεν επιασε το μελανι πανω στο φινιρισμα, το αφησα να στεγνωσει ωρες και με την παραμικρη επαφη ξεβαψε. Το κολπο με το σβηστικο υγρο που χρησιμοποιουσα στην κλασσικη δεν μας κανει λογω ασπρου binding. Εχει κανεις καμια ιδεα? Υπαρχει κανα μαρκερ/μελανι που δοκιμασμενα να πιανει πανω σε φινιρισμα ή θα πρεπει να πεσει τοπικο φινιρισμα απο πανω του για να μεινει? Κυκλοφορει μαυρο υγρο blanco? Παιζει να αντεξει καποιου ειδους αυτοκολλητο? Ειναι οι βουλες καλες για μεταλ? Ηταν fuzz κυριε Πανο? Ο ορισμος του fuzz κυρια μου!

Δηλωνω και εγω πολυ μεγαλος φαν του mid/side recording οπως εδειξε παραπανω ο Δελτα, μου εχει αρεσει παρα πολυ στην ηχογραφηση ακουστικης. Για να το κανεις ομως θελεις 2 μικροφωνα, και το ενα (αυτο που θα χρησιμοποιηθει για το side) πρεπει να εχει figure 8 pattern. Απο εκει και περα μπορει να ειναι πυκνωτικο, ribbon, whatever. Δεν ειναι δεδομενο παντως το να εχεις figure 8 pattern ως επιλογη σε πυκνωτικο, πολλα περιοριζονται σε cardioid. Το Rode NT1 πχ δεν δουλευει σε figure 8. Για να τιμησω την νοιζικη παραδοση του να προτεινουμε αβερτα κουβερτα ο,τι να'ναι, εγω θα σου προτεινω αν σε ενδιαφερει το μελλοντικο stereo (και δη το mid/side) να εχεις υποψην το παρακατω μικροφωνο σαν 2η επιλογη, ασχετως του πιο πυκνωτικου θα παρεις ως main: https://www.thomann.de/gb/superlux_r102.htm Ειναι ενα πολυ φτηνο αλλα παρα πολυ τιμιο ribbon με Figure 8 pattern. Θα σου προσφερει ενα ηχοχρωμα αρκετα διαφορετικο απο οποιουδηποτε πυκνωτικου και θα εκτελεσει επαρκεστατα τη δουλεια του side σε mid/side setup (και γενικα σε stereo setup ειναι χρησιμο). Και δε σε νοιαζει αν το μικροφωνο που θα παρεις τωρα, καλη ωρα ενα NT1, εχει επιλογη figure 8.

Μεγαλο κριμα, δυστυχως το προσμεναμε. Ας αναπαυθει ο ανθρωπος, αφηνει πισω του ολοκληρα μουσικα κεφαλαια.

Ευχαριστω! Ισα ισα με το τριτο κλιπ εγω προσωπικα δεν ειμαι τρομερα ευχαριστημενος παικτικα, εχω μερικες βδομαδες που μελετουσα/noodlαρα το theme και νομιζω μπορω να το παιξω πολυ πιο fluently. Στο κλιπακι μου βγηκε λιγο stilted, ακομα και λαμβανωντας υποψην το -20% skill debuff που παθαινω με το που πατησω record. Αλλα βλεπεις προχτες που εγραφα το κειμενο λεω "α, δεν ηχογραφω και τα chords απο πισω για το Mar West? Να κατσω να μαθω τις αλλαγες". Ε δεν εκατσα να τις μαθω ποτε, εγραψα το πρωι το theme, πηγα να παιξω απο πανω τα chords, τα ελουσα ολα, ξαναπιασα τα chords, τα εγραψα τσατρα πατρα με το μετρονομο σε αργη ταχυτητα και ξανα-εγραψα το lead μετα απο πανω τους και μου βγηκε πιο ρομποτικο απ'οτι θα ηθελα. Τελος παντων, για ψευτοdemo το θελαμε οποτε συνεχιζουμε. Mια απο τα ιδια, αν και μου ειναι πολυ πιο υποφερτος ο ηλεκτρικος ηχος του παρα ο ακουστικος. Το μονο που κανω revisit που και που πλεον ειναι αυτο Και νομιζω ειναι καθαρα για συναισθηματικους λογους, κατα τα αλλα χασμουρητο. Παιχταρας αλλα...ντεν.

Νομιζω οτι ο μεν μιλαει για ενα ηδη κλιπαρισμενο σημα (απο καποιο distortion πεταλι πχ) το οποιο παει κατευθειαν στην καρτα, η οποια το διαβαζει σε ασφαλη σταθμη χωρις να κλιπαρει περαιτερω και ο δε για ενα καθαρο σημα το οποιο υπεροδηγειται μεσω καποιο booster/od και προκαλει κλιπαρισμα στην προενισχυση της καρτας με τον ιδιο τροπο που ενα καθαρο booster θα σπρωξει εναν ενισχυτη στο οριο του breakup. Το πρωτο φυσικα και γινεται και δουλευει μια χαρα, το δευτερο οντως δεν ειναι καλη ιδεα. Και δυσκολευομαι να πιστεψω οτι κλατταρισμενο input stage σε καρτα ηχου ακουγεται οτιδηποτε αλλο απο απαισιο.

Ναι, αν δεν κανω λαθος. Σιγουρα μου φαινεται λιγο πιο στρογγυλεμενο απο 12αρι.

Ευχαριστω! Καλα θυμασαι, εχουν το deep bowl και το shallow bowl, και υπαρχει και ενα τριτο ενδιαμεσο το οποιο ομως σπανια το βλεπεις απ'οτι διαβασα. Η συγκεκριμενη (και η 1117) ειναι deep bowl. Και ειναι αρκετα βαθυ κιολας, στο βαθυτερο σημειο του παιζει να πλησιαζει και τις 6 ιντσες, πολυ πιο χοντρο απο τυπικη dreadnought.

Αυτο ακριβως, παιζει να το εχουν και οι μισες bolt-on κιθαρες εκει εξω αυτο το πραμα. Συμβαινει ειτε επειδη ηταν στενο το neck pocket (που ειναι καλο πραγμα) και η διαστολη/συστολη με την αλλαγη κλιματικων συνθηκων εκανε το φινιρισμα να ραγισει ή επειδη σφτιχτηκαν λιγο υπερ του δεοντως οι βιδες του neck joint κατα τη συναρμολογηση. Μη σκας καθολου.

Ovation Legend ’85 or: How I Learned to Stop Worrying and Tolerate the Plastic Παντα απεχθανομουν τις Ovation. Ειμαι αρκετα παραδοσιακος στα κιθαριστικα γουστα μου, και ειδικα στις ακουστικες κιθαρες ειμαι θα ελεγα φανατικα ταγμενος, εν μερει και λογω ακουσματων, στις παραδοσιακες συνταγες (βλεπετε προσφατο αρθρο). Αλλα και προτου στραφω στην ακουστικη κιθαρα, απο οταν πιτσιρικας ειχα αρχισει την ενασχοληση μου με την ηλεκτρικη οι Ovation μου καθοντουσαν στραβα. Απο το λιγοστο first-hand experience μου με καποιες φτηνες Κορεατικες, και απο τον ηχο σε live (υπαρχει Ελληνικο μουσικο πλατω, απο την ταβερνα της γειτονιας μεχρι το Στην Υγεια Μας, οπου να μην ειχαν/εχουν την τιμητικη τους οι Ovation?) αλλα και ηχογραφημενο υλικο (Al Di Meola σε ψαχνω) μου ειχαν αφησει χειριστη εντυπωση. Ο σφιχτος πλαστικος ηχος και κυριως αυτη η πορδοατακα (τεχνικος ορος), ειδικα στον ηλεκτρικο piezo ηχο τους μου προκαλει απεχθεια. Για να μη μιλησω για την εμφανιση (ειδικα των Adamas με τις “φυλλωσιες”) και το απαραδεκτο headstock-μανιταρι. Αδιαφορο με αφηνουν πολλες κιθαρες, αλλα με λιγες ειμαι τσακωμενος οσο με τις Ovation. Τις προαλλες λοιπον αγορασα μια Ovation Legend 1617 του 1985. Θα επιχειρησω, για λογους προσωπικης ψυχαναλυσης κυριως, να εξηγησω γιατι. Ovation Background Οι Ovation εμφανιστηκαν στα μεσα της δεκαετιας του ’60 και ηταν δημιουργημα του Charles Kaman. Αεροναυπηγος, με την εταιρεια του να ειδικευεται στην κατασκευη ελικοπτερων, και ερασιτεχνης κιθαριστας. Σε μια επισκεψη του στο εργοστασιο της Martin, οπου ειχε παει μια κιθαρα του για επισκευη, συνειδητοποει πως η τεχνογνωσια που εχει αποκομισει απο το χωρο της αεροναυπηγιας θα μπορουσε να εφαρμοστει και στην οργανοποιια. Δημιουργει λοιπον μια νεα εταιρεια, την Ovation, της οποιας στοχος ηταν να φτιαξει καινοτομα και ανθεκτικα οργανα που δε θα πασχουν απο τις τυπικες παθογενειες της κιθαρας. To πιο γνωστο χαρακτηριστικο των Ovation ειναι η κατασκευη της bowlback πλατης/πλαινων, φτιαγμενης απο πλαστικο (συγκεκριμενα ενα υλικο που λεγεται Lyrachord, αν και κατα καιρους εχουν επελθει αλλαγες στη συνταγη). Σταθερο υλικο που δε σπαει, δε ραγιζει και σχημα που υποτιθεται προσδιδει optimum projection στο ηχο. Tα πρωτα μοντελα που κυκλοφορησαν ειχαν καπακια απο ελατο, με τυπικο στρογγυλο soundhole ενω το 1976 εμφανιζονται και οι Adamas, με καπακια απο carbon fibre/wood laminates και τα χαρακτηριστικα epaulette soundholes. Kυκλοφορουν λοιπον και αρχιζουν εκει στα late ‘60s να γινονται δημοφιλεις ειδικα με το επαγγελματικο κοινο (με κυριο early endorser τον Glenn Campbell) καθως προσφεραν μερικα ατου για live stage χρηση που ηταν δυσευρετα στην εποχη τους. Στα ‘70s πλεον τις εβλεπες παντου - Paul McCartney, Jim Croce, Kenny Loggins, Al DiMeola, Cat Stevens, Brian May, Paul Simon, David Gilmour, Bob Marley, Robert Fripp, πετρα σηκωνες endorser εβρισκες. Το πρωτο ατου ηταν το playability – η Ovation κατεβαλε προσπαθεια ωστε οι κιθαρες να φευγουν απο το εργοστασιο με οσο το δυνατον καλυτερο playability, σχεδον σαν ηλεκτρικης. Λογω και της κατασκευαστικης τους σταθεροτητας, αυτο το setup επιβιωνε αρκετα αποτελεσματικα, και για πολλους κιθαριστες προσφερανε μια παικτικη εμπειρια πιο ανετη απο αλλες κιθαρες της αγορας. Υποψην οτι μιλαμε για 50 χρονια πισω, οπου ειδικα στο χωρο της ακουστικης κιθαρας το playability across the register δεν ηταν και ιδιατερα ψηλα στις προτεραιοτητες πολλων εταιρειων. Το αλλο ηταν τα ηλεκτρικα. Πλεον βρισκεις αξιοπρεπη ηλεκτρικα πασης φυσεως σε καθε κατηγορια τιμης, την εποχη που σκασανε οι Ovation ομως τα πραγματα ηταν πολυ διαφορετικα. Αν ηθελες ηλεκτρικα τοτε περιοριζοσουν σε after-market λυσεις, οι οποιες ηταν σχεδον αποκλειστικα τυπου soundhole pickup που «ηλεκτριζαν» πολυ αισθητα τον ηχο. H Ovation, μαζι με την Takamine, πρακτικα εφηυρε την piezo-equiped ηλεκτροακουστικη κιθαρα την δεκαετια του ’70. Για τους επαγγελματιες της εποχης, η ευκολια χρησης (και το feedback resistance) μιας Ovation σε live σκηνες ηρθε σαν απο μηχανης Θεος. Θα ακολουθουσαν διαφορες καινοτομιες σε προενισχυσεις, on-board EQ κλπ. Με το περασμα των χρονων βεβαια το σκηνικο εχει αλλαξει πληρως. Καλο playability πλεον συναντας σε οργανα σχεδον καθε κατηγοριας τιμης και φιλοσοφιας – δεν εχουν εξαλλου οι Ovation κατι το «μαγικο» στην κατασκευη τους που τους επιτρεπει να ειναι πιο ευκολοπαικτες απο αλλες ακουστικες. Παρομοια κατασταση και στον χωρο των ηλεκτρικων – πλεον βρισκονται παντου, κυκλοφορουν ευρεως υλοποιησεις οπως οι bridgeplate transducers της K&K που κανουν τα undersaddle piezo να ακουγωνται ξεπερασμενα και δεν ειναι πλεον απαραιτητο να θυσιασεις τον καλο ακουστικο ηχο χαρην των ηλεκτρικων. Η Ovation εχει επιβιωσει σαν εταιρεια, οριακα σχεδον (φυτοζωουσε για καποια χρονια), εν μερει λογω του ονοματος που καταφεραν να χτισουν προ δεκαετιων. Η ιδαιτεροτητα της συνταγης τους διατηρει μια μικρη μεν αλλα υπαρκτη μεριδα υποστηρικτων μεχρι και σημερα, με την εταιρεια να διανυει μια αναβιωση τα τελευταια 2-3 χρονια. Τony’s Transgression Πως βρεθηκα τωρα εγω, που οπως ειπαμε τρεφω γενικα αντιπαθεια για αυτες τις κιθαρες να φαγουριζομαι? Φταει ενα trivia που συναντησα πριν απο μερικα χρονια – ο Tony Rice, ο σπουδαιοτερος κιθαριστας της bluegrass, ο ανθρωπος που εχει γινει συνωνυμος με την επιτομη του pre-war D-28 ηχου, ο πιουριστας του πιουριστα, επαιζε για ενα διαστημα με Ovation. Σοκ. Γιατι? Ειναι δυνατον? Και ομως – στα τελη του ’70 / αρχες του ’80 ο Tony επαιζε με μια Ovation Legend. Οχι απλα ειχε μια για να γρατσουναει, αλλα την ειχε χρησιμοποιησει για να ηχογραφησει το title track του seminal album Manzanita και σχεδον εξ’ολοκληρου για τα Mar West και Backwaters. Δισκοι της New Acoustic εποχης που ειναι αγαπημενοι μου απο τον καταλογο του. Ειχε μιλησει μαλιστα για την κιθαρα αυτη σε συνεντευξεις, και η Ovation ειχε κυκλοφορησει μαζι του promotional υλικο. Kουφαθηκα οταν το πρωτοακουσα. Βαζω να ακουσω το Backwaters στα καπακια, ακουω το πρωτο track (Common Ground), λεω ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ακουγεται ετσι μια Ovation (τελικα οντως δεν μπορουσε, ειναι η D-28 στο συγκεκριμενο track). Μπαινει το δευτερο track, τεντωνω τα αυτια μου, ο ηχος ξαφνικα ειναι διαφορετικος – λιγοτερο οργανικος, δεν εχει τον κλασσικο χαρακτηρα του Tony αλλα ειναι σφιχτος, αμεσος και στρογγυλος, με παχυ attack, δουλευει πολυ καλα μεσα στη μιξη, ειναι αυτος ο ξεχωριστος χαρακτηρας του New Acoustic ηχου του, ειναι ο ηχος του Manzanita. Ειναι μια διαολεμενη πλαστικη Ovation! Αρχιζω το ψαξιμο, κοιταω μοντελα, χρονολογιες, προσπαθω να βγαλω μια ακρη, με εχει φαει η περιεργεια. Οvation Legend λεει, μαλλον μοντελο 1617/1117, καπου απο τα late ‘70s. Πετυχαινω τον Wyatt Rice με τον Professor Dan να συζητανε op-amps, πιανει η κουβεντα και την Ovation του Tony. Παιζει ο Wyatt με την δικια του Ovation για το συγκριτικο, τσουπ να παλι ο ιδιος χαρακτηρας του New Acoustic. Ρε κοιτα να δεις λεω. Κοιτα να δεις που απ’οτι φαινεται, υπαρχουν και Ovation που εχουν αξιολογο ακουστικο ηχο. Οχι κλασσικο, οχι για τα παντα, ενας ηχος γκαρνταρομπας ισως, αλλα ενας ηχος που δεν ειχε ιδιαιτερη σχεση με τον ηχο των Ovation που ειχα στο κεφαλι μου. Καπου εκει με ζωσανε και οριστικα τα φιδια, μου μπηκε η ιδεα να δοκιμασω μια μερα μια τετοια Ovation, να δω κατα ποσο οντως διεφερε απο τις Κορεατικες μπαχατελες που ειχα πιασει στα χερια μου κατα καιρους. Ο καταλυτης ηταν το οτι αυτες οι κιθαρες μπορουν να βρεθουν στην μεταχειρισμενη αγορα για σχετικα χαμηλα ποσα, ευτελη ισως για “Made in USA” οργανα, οποτε ο πειραματισμος δεν ηταν απαγορευτικος. Τις πετυχαινα κατα καιρους, μπηκα σε πειρασμο 2-3 φορες αλλα διστασα. Μεχρι που προσφατα εμφανιστηκε μια 1617, ξεμεινε στο Reverb να με κοιταει καθε φορα που το ανοιγα για βδομαδες και εν τελει λυγισα. 1985 Ovation Legend 1617 Η κυρια ειναι μια Ovation Legend του 1985, μοντελο 1617, σε sunburst (tobacco burst? δε ξερω, μου αρεσει αρκετα ομως ο τονος του). Ειναι *σχεδον* ιδια με τις Legend των αδερφων Rice, που (νομιζω) ειναι 1117 απο τα late ‘70s. Η διαφορα ειναι οτι η 1117 δεν ειχε ηλεκτρικα (οποτε ειχε και «κανονικο» saddle) ενω η 1617 εχει το παραδοσιακο Ovation piezo. Υπαρχει επισης και μια διαφορα στο μανικι που επηλθε απο το ’82 και μετα ασχετως μοντελου, με την εισαγωγη του K-bar. Κατα τα αλλα ιδιες – brown Lyrachord deep bowl, A-bracing, 5 piece mahogany neck, ebony fingerboard, Legend inlays, multi-layer binding κλπ... Hχος: εχει αυτο τον χαρακτηρα που περιμενα – ειναι παχυς και στρογγυλος, με πολυ εντονα fundamentals, με αρκετη ενταση, εντονο και ομοιομορφο sustain, πολυ ισσοροπημμενα registers (περισσοτερο απ’οτι μιας dread) και γενικα ηχο που βγαινει μπροστα χωρις να ειναι overly bright, ειδικα στα καντινια. Eιδικα σε single-note παιξιμο με πενα. Δεν εχει ιδιαιτερη «χορδιλα», τουλαχιστον στα αυτια τα δικα μου, και ο ηχος εχει βαθος και ογκο, νιωθεις το οργανο να παιρνει μπρος – καμια σχεση με φτηνες bowlback που εχω δοκιμασει κατα καιρους. Εχει ενα χαρακτηριστικο κομπρεσσαρισμα, σαν να εχεις το compressor μονιμα ανοιχτο να μαζευει τα peaks οταν παιζεις με μονους, αλλα χωρις να εμποδιζει το οργανο να «ακουσει» τις δυναμικες. Απο εκει και περα η κιθαρα δεν εχει ιδιαιτερο πλουτο στα overtones, δεν την λες με την καμια πιανο και το δυναμικο range της ειναι σχετικα στενο (το compression που λεγαμε πριν, χτυπας ταβανι σχετικα γρηγορα αν σκαψεις δυνατα με την πενα, με αξιοπρεπη αλλα ισως οχι τρομερο βαθμο διαβαθμισης μεχρι εκεινο το σημειο). Ο ηχος της στερειται ισως σε «μουσικοτητα», ειναι αρκετα ουδετερος, σχεδον αποστειρωμενος – κατα εναν τροπο αυτη η ουδετεροτητα ειναι και ο χαρακτηρας της? Σε γενικες γραμμες ειναι θετικη η αποψη μου, οχι οπως ειπα ο καταλληλοτερος ηχος για τα παντα, εχω ακουσει πολυ πιο γουστοζικους ηχους και εχω κιθαρες που θα προτιμησω επι το πλειστον για τις μουσικες που με ενδιαφερουν, αλλα εχει κατι το διαφορετικο που κατα περισταση μου αρεσει αρκετα. Aναβαθμιζονται στην υποληψη μου λοιπον οι Ovation, απο ξεγραμμενες πλεον παμε στο...ξεγραμμενες με αστερισκο. Hλεκτρικα: Eχουμε το κλασσικο Ovation 6-piece piezo και μια απλη προενισχυση με ενα concentric volume/tone knob, δεν εχει κουρδιστηρια eq και κονσολες στα πλαινα. Εβαλα ενα καλωδιο οταν ηρθε η κιθαρα, τσεκαρα οτι δουλευουν και απο εκει και μετα δεν ασχοληθηκα. Ακουγεται σαν ‘80ς piezo, τι να σας πω - σε κατι ανωμαλαρες του χαμου αρεσει αλλα δε θα κανουμε kink shaming τωρα, live and let live. Παρατηρησα βεβαια, οτι αν ανεβασω δυναμικες, σε συγκεκριμενες νοτες ακουω ενα τριξιμο, ενα συντονισμο. Με ζωσαν τα φιδια μηπως προκειται για κανενα ξεκολλημενο brace αλλα ειμαι κατα 99% σιγουρος οτι προκειται για συντονισμο με το enclosure και τις βιδες του electronics housing στο εσωτερικο. Μικρο το κακο, αλλα με εχει βαλει σε σκεψεις – ισως καποτε να ψαξω για μια 1117 που δεν εχει ηλεκτρικα. Η λογικη του «εχε τα και ας μη χρειαστουν» ειναι εσφαλμενη σε κατι τετοιες περιπτωσεις, οπως ειπα ηδη βρηκα ενα αμελητεο αλλα υπαρκτο θεμα στον ακουστικο ηχο εξαιτιας ολης της σαβουρας που κρεμεται εντος της κιθαρας, και κοβω το χερι μου οτι το να αντικαταστασησεις το γομαρισιο piezo saddle με το κανονικο της 1117 μονο βελτιωση θα επιφερει στον ακουστικο ηχο. Playability: Αρκετα καλο – κοντευει 40 χρονων αλλα δεν εχει εμφανισει θεματα με το μανικι της, το action ειναι χαμηλο χωρις τριξιματα και περιεργα και το intonation spot on. Mετα το 16o ταστο το fretboard extension εχει κανει μια βουτα και το action εκει εχει ανεβει αλλα who cares. Παιζει καλυτερα/πιο ευκολα απο καθε αλλη κιθαρα που εχω? Να πω την αληθεια οχι – η Guild μου πχ δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απολυτως σε playability/action. Το playability των Ovation ειναι κατι που ακους συχνα να αναφερεται ως ενα απο τα δυνατα τους selling point αλλα πραγματικα δεν πιστευω οτι υπαρχει κατι στην κατασκευη τους που τις κανει διακριτα καλυτερες απο μια συμβατικη κιθαρα. Καποτε οπως ειπα ισως ισχυε αυτο, ηταν διαφορετικα τα standards τοτε ομως. Το scale παρεπιπτοντως ειναι 25.25’’, αναμεσα δηλαδη στα τυπικα Gibson/Martin scale lengths, ουτε μακρυ ουτε κοντο. Το μανικι ειναι το τυπικο Ovation 5-piece mahogany neck και εχει το σχετικα εντονο V προφιλ που ηρθε πακετο με το K-Bar που ανεφερα παραπανω. Οι παλαιοτερες Ovation ειχαν ενα σχετικα πιο slim neck profile. Απο το ’82 και μετα ξεκινησαν να χρησιμοποιουν μια νεα κατασκευη, οπου μεσα στο μανικι βρισκεται ενα μεγαλο κομματι αλουμινιο, το K-bar, το οποιο απο τη μια λειτουργει ως καναλι μεσα στο οποιο καθεται το trussrod και απο την αλλη φτανει μεχρι το neck heel οπου και αποτελει το tenon για το neck joint (bolt-on). Το προφιλ του μανικιου εγινε λιγο πιο substantial V ωστε να χωρεσει αυτη η κατασκευη εντος του, αρκετα ωραιο και βολικο θα ελεγα ως προφιλ. Το αποτελεσμα ειναι ενα μανικι τρομερα ακαμπτο που δεν καταλαβαινει απο string tension και που -θεωρω- παιζει και το ρολο του στο εντονο και ομοιομορφο sustain. Eπισης ειναι τρομερα βαρυ, και το neck dive που εχουν οι περισσοτερες ακουστικες οταν παιζεις καθιστος πλεον μετατρεπεται σε αποπειρα karate chop κατα του ποδιου μου ετσι και την αφησω. Ειναι απο τις κιθαρες που θα κρατησω ως τα γεραματα? Ισως οχι, αλλα προς το παρων η συμβιωση ειναι ευχαριστη. Προσφερει μια αρκετα διαφορετικη εμπειρια ηχητικη και παικτικη, που μου αρεσει σε συγκεκριμενα settings. Mε πιανω να την προτιμω οταν καθομαι να μελετησω flatpicking (οχι οτι σκοτωνομαι δηλαδη) επειδη ο καθαρος, αμεσος ηχος της βοηθαει αρκετα στη μελετη, συν οτι επειδη το bowlback γλυστραει all over the place αν δεν καθεσαι straight αναγκαζεσαι να εχεις σωστο posture αντι να εισαι χυμενος στον καναπε. Εν τελει, αν σκεφτεις οτι μου μεινανε και ρεστα απο το 500αρικο δεν εχει βγει κακο το εγχειρημα θα πω! Clips: Εχω γραψει μερικα προχειρα κλιπακια για να παρετε ελπιζω μια ιδεα σχετικα με τον ηχο που περιεγραψα παραπανω. Στο πρωτο εχουμε μερικα απλα open chords με πενα (Wegen Bluegrass 1.14, τα καλυτερα 10ευρω που ξοδεψα ποτε χωρις πλακα, θα πρεπει να τη συζητησουμε αλλου αυτη). Light arpeggiated strumming κυριως επειδη full arm swinging chords με μαλακη πενα χλιτσι χλιτσι πανω σε Ovation απο εμενα δεν θα ακουσετε, αρνουμαι. Στο δευτερο εχουμε λιγο fingerstyle με γυμνα δαχτυλα και στο τριτο γινεται μια αποπειρα δολοφονιας επι του Mar West του Tony Rice, επειδη when in Rome… Oλα γραμμενα με ενα Rode M3, μηδενικο processing στα 2 πρωτα, ελαφρυ eq-ing και reverb στο Mar West. Οι χορδες ειναι Martin Monel 12αρες, τις οποιες κατα κανονα προτιμω υπερ των bronze αν και στη συγκεκριμενη κιθαρα αμφιταλαντευομαι λιγο, ισως της πεφτουν λιγο υπερβολικα ξερες οι Monel. Οpen Chords OvationPickTest.mp3 Fingerstyle OvationFingerTest.mp3 Mar West OvationMarWest.mp3 Y.Γ. Τωρα που ξαναακουω τα κλιπ στο Fingerstyle μου ακουγεται πολυ boomy, μαλλον εκανα μαλακια με το μικροφωνο και δεν το πηρα χαμπαρι στη βιασυνη μου. That said, δεν ειναι το ατου της το παιξιμο με δαχτυλα ετσι και αλλιως...

Το Tumnus Deluxe δεν ειναι fuzz, OD ειναι βασισμενο στο Klon και υποτιθεται amp-like. Εχει ενα διακοπτη για extra gain, μηπως εκει ησουν και σε συνδυασμο με την συνδεσμολογια σου fuzz-αρε?

Αχ αυτα τα corporate ειπαμε, μας κραξανε, ξε-ειπαμε εν μια νυκτι πολυ τα κανω κεφι! Και εις ανωτερα!

Ωραιος! Την ακουστικη με τι μικροφωνο την ηχογραφησες? Μου φαινεται λιγο περιεργο το placement, εγινε συγκεκριμενα? Ισως απλα με ξεγελαει και η γεωμετρια του βιντεο.

Περιεργο μου φαινεται, στην περιγραφη στο λινκ παντως δεν λεει κατι τετοιο - ισα ισα αναφερει οτι η κιθαρα εχει τους ιδιους μαγνητες με τις αμερικανες. Σε καθε περιπτωση, εγω με εναν προχειρο υπολογισμο το κοβω συνολικα να σου βγει 50-100 ευρω πιο κατω απο του Thomann, συμφερει μεν αλλα δεν ειναι και καμια τρελη διαφορα οποτε το κατα ποσο θες να μπεις στον κοπο ειναι δικια σου αποφαση...

Κατσε τι διαφορετικο εχουν οι μαγνητες της?

Θα εχεις τελωνειο για το ΦΠΑ + εξοδα εκτελωνισμου, δε ξερω ακριβως να σου πω ποσο αλλα καπου στο 30% φεσι να υπολογιζεις. Βεβαια αν οπως λες βρηκες καμια τρελη προσφορα και ειναι μιση τιμη απο Thomann μπορει και να αξιζει ανετα. Απο Andertons τα μεταφορικα για Ελλαδα ποσο θα σου βγουν? Δες και εδω συγκεκριμενα Oπως λεει και στο βιντεο, οι τιμες που θα δεις στο site του Andertons εχουν τον ΦΠΑ (UK) ηδη μεσα, οταν βαλεις κατι στο καλαθι σου και δωσεις Ελληνικη διευθυνση για την αποστολη θα σου δειξει την τιμη χωρις ΦΠΑ + τα μεταφορικα για Ελλαδα, οποτε και πανω σε αυτο ουσιαστικα θα υπολογισεις το 30%.

Calling it now, θα εχει την ιδια επιτυχια που ειχαν και ολες οι υπολοιπες φαινες ιδεες της πρωτης γενιας των NFT. Tουτεστιν εξαιρετικα επιτυχημενο για οσους ξερουν τι κανουν και με την ευνοια της τυχης βγαλουν ενα γρηγορο φραγκο, οικονομικα αποτυχημενο για τους περισσοτερους εμπλεκομενους και ουτε κατα διανοια disruptive στην ευρυτερη αγορα και το μοντελο της. Αυτο που προσφερουν ειναι ακριβως το ιδιο -conceptually και technologically- και χρησιμοποιει την ιδια γλωσσα και θυμικο με το μεγαλο NFT boom του 2021, μονο που εδω εχουμε streaming revenues αντι για "artwork" και το ημερολογιο γραφει 2023*. Συγγνωμη αν ακουγομαι κυνικος αλλα το διαβαζα σχετικα προσφατα το ολο σκηνικο και πονεσε το κεφαλι μου απο το eye roll. Καταλαβαινω οτι ακουγεται στα χαρτια πολυ novel και θετικο το ολο εγχειρημα (και πιθανοτατα ειναι, τους αποδιδω καθε καλη προθεση, αλλα αυτο δεν εχει καμια σχεση με το πως θα πορευθει το πονημα) αλλα τολμω να πω για οποιον εχει επαφη με τον ολο χωρο η εικονα ειναι πολυ διαφορετικη. *Διορθωση μιας και το εγχειρημα ξεκινησε απο το 2022.

Ειμαι και εγω λιγο Φλωρινωτης, αλλα στην προκειμενη περιπτωση πρεπει να μεινουμε κλασικ αλα Τσερηγκαρσια, να εδω ειμαστε (Με πεθαινει λιγο αυτος ο συνδυασμος H/H/S που δεν τον βλεπεις πουθενα αλλου και που νομιζω το κανανε καθαρα και μονο για να εχει χωρο για το neck-end trussrod access)

Ρε οταν μιλαμε για Aria Pro IΙ μιλαμε για τις Alembic του φτωχου, δωσε νεκθρου και διακοπτες να φαει ο κοσμος.

Αυτο παντως θα με εξεπληττε αν γινοταν χωρις σημανση (factory second πχ). Δεν πιστευω οτι αξιζει το ρισκο για ενα μεγαλο brand. Επισης ειπα παραπανω πριν οτι αυτο ξεκαθαρα ειναι θεμα της Ibanez και δεν εγινε στον Thomann - διευκρινιζω οτι το λεω αυτο γιατι οι γρατσουνιες φαινονται τελειως radial, δεν νομιζω οτι γυαλισμα στο χερι (που δεν νομιζω κιολας οτι καθονται οι υπαλληλοι στον Thomann να ανοιγουν ενα ενα τα κουτια και να γυαλιζουν τις κιθαρες) μπορει να κανει τοσο ξεκαθαρα radial γραμμες. Eιναι σημαδια απο buffing wheel αυτα.

Eιναι ξεκαθαρα θεμα της Ibanez, αυτο που βλεπεις εγινε κατα την παραγωγη. Μπορει να εχει να κανει με μια παρτιδα οπως ειπε ο Fusion, μπορει και να ειναι across the board...να πω την αμαρτια μου τεινω προς το 2ο, αυτα τα εργοστασια τρεχουν τα processes τους ρολοι συνηθως. Μια βιασυνη στο drying του top coat? Yπερβολικα ενθουσιωδες buffing για να ξεμπερδευουμε με τη μια? Τι να σου πω...

Μα να ηταν μονο εκει? Και στον thomann αν πας πχ, τα pre-cut Dunlop 6105 που πουλανε στην περιγραφη τα εχουν ως medium jumbo.

Περαν του οτι αυτες οι ορολογιες δεν ειναι ουτε αυστηρα ουτε κοινα ορισμενες, οποτε ο καθενας βαφτιζει οτι θελει οπως του βγαζει νοημα, εχε υποψην οτι στην περιπτωση μας υπαρχει και κοσμος εκει εξω στο ιντερνετ που μπερδευει τα 6105 με τα 6150 και γινεται ενας χαμος narrow medium tall jumbo mambo και αστα να πανε. Το narrow jumbo παντως που ειπε και ο Γιαννης ειναι νομιζω η πιο ορθη ορολογια επειδη σου δινει να καταλαβεις οτι μιλαμε για jumbo ταστα (απο πλευρα υψους) που ειναι πιο στενα απο τα τυπικα full jumbo, ενω το medium jumbo ισως μπορει να θεωρηθει κατι αναμεσα σε medium και jumbo και απο πλευρα παχους και υψους.

Θηρία!