odis13

Εδώ να πούμε ότι αν θέλει κάποιος να πάει by the book, πρέπει στο βήμα 3 να μετρήσει κάπως πόσο gain έχει δώσει στο αρχικό σήμα της κιθάρας όταν έχει ρυθμίσει το input gain του preamp στο άνω προ-κλιπινγκ επίπεδο. Αυτό είναι και το νούμερο που θα αφαιρέσεις μετά στο βήμα 4 απο το input gain του amp sim. Yπάρχουν πολλοί τρόποι, μέσω πχ κάποιου meter στο DAW. 'Η στην τελική μπορούμε να κάνουμε μπακαλική με το max gain της κάρτας όπως το δίνει ο κατασκευαστής, ή ακόμα καλύτερα με το αυτί. Απλά μη σας τρομάζει το να κόψετε 10, 14, 20 dB απο το input gain του amp sim.

Α μπράβο σκούφε. Μέσες άκρες καλά το κατάλαβες. Αν ρυθμίσω το input gain της κάρτας μου στο μέγιστο πριν το clipping, τότε θα έχω την καλύτερη επίδοση του ADC μου όσον αφορά τον θόρυβο και την δυναμική ευκρίνεια. Αυτό είναι απλά αδιαπραγμάτευτο, έτσι δουλεύει ο ηλεκτρονικός θόρυβος. Αν τώρα δώσω αυτό το σήμα στο amp sim και αφήσω το amp sim gain στο 0 dB τότε θα έχω θέμα, γιατί λόγω του mismatch μεταξύ καρτας και software πανω στο τι ορίζεται ως 0 dBFS, το amp sim μου "παρερμηνέυει" τις τιμες του σήματος ως πολυ ψηλότερα dBu απ'οτι πραγματικά είναι, και ο ενισχυτής συμπεριφέρεται λές και του έχουμε βάλει ένα βαρβάτο boost μπροστά. Αν βάλουμε το input gain της κάρτας στα 0dB και μετά ρυθμίσουμε το input gain του amp sim σύμφωνα με τον πίνακα του Ed S τότε διορθώνουμε, με μπακάλικο τρόπο, το mismatch στα 0 dBFS και ο ενισχυτής ξαφνικά συμπεριφέρεται πολύ πιο ρεαλιστικά και καθαρά ΑΛΛΑ το ADC μας βαράει μπιέλες και το noise floor ανεβαίνει. Αν βάλουμε το input gain της κάρτας στο σωστό σημείο πριν το κλιπ και μετα κάνουμε ΟΛΗ τη διόρθωση του extra gain μέσω του input gain του amp sim τότε θα επιτύχουμε την διόρθωση στο mismatch των 0 dBFS, ο ενισχυτής θα συμπεριφέρται πολυ πιο ρεαλιστικα και καθαρά ΚΑΙ δεν θα έχουμε noise floor στο ταβανι καθως το ADC μας δουλεύει με υγιές input σήμα.

Ξεθάβω αυτό το thread/άρθρο του αγαπητου @σκούφοΣ διότι νομίζω αξίζει να γίνει μια σημείωση, υπάρχει ένα βασικό λάθος στην προσέγγιση αυτή. Δεν είστε κουφοί όσοι το δοκιμάσατε και είδατε βελτίωση, υπάρχει όντως, αλλά bear with me a second (ή κανα μισάωρο) και θα προσπαθήσω να εξηγήσω. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστούν κάποιες έννοιες για να καταλάβετε α) γιατί υπάρχει αυτή η βελτίωση in the first place και β) που υπάρχει το πρόβλημα. Καταρχάς, προσωπικά μέχρι και προσφάτως δεν χρησιμοποιούσα software sims σχεδόν καθόλου. Μόνο τελευταία έχω αρχίσει να χρησιμοποιώ καθώς πήρα ένα μπάσο αλλά δεν έχω ενισχυτή μπάσου στο σπίτι. 'Εχω όμως μια κάποια κατανόηση περι αναλογικών/ψηφιακών σημάτων λόγω ακαδημαικού/εργασιακού αντικειμένου. Θυμάμαι όταν είχε ανοιχτεί αυτό το θέμα και "παίζανε" παντού τα βίντεο του Shull και λοιπών ότι είχα ρίξει μια ματιά από περιέργεια, και είχα κατευθείαν παρατηρήσει δύο πράγματα. Πρώτον, το ότι πολύ σωστά διαπιστώθηκε το mismatch μεταξύ επιπέδων σήματος, δεύτερον το ότι είναι imho ολίγον τι χαζό να το διορθώνουμε αυτό το input preamp stage μας. Τον Σεπτέμβριο που τα ξανακοίταξα λόγω bass amp sim όπως είπα, ψιλο-βεβαιώθηκα για τις αρχικές μου διαπιστώσεις, και χτές μου πέταξε ο αλγόριθμος ένα βίντεο όπου κάποιος παρατηρεί το ίδιο πρόβλημα που παρατήρησα και εγώ με αυτή τη μέθοδο. ‘Οπότε entertain me για λίγο. Πρώτον, δεν είναι αξιοπερίεργο το ότι με το να βάλεις το input gain της κάρτας ήχου στο όριο του clipping παίρνεις ένα σήμα που πιθανώς είναι πολύ πιο δυνατό από αυτό που περιμένει το amp sim. Η μοντελοποίηση έχει γίνει προφανώς με βάση κάποιο "νορμαλ" αναλογικό σήμα κιθάρας, όπως αυτό είναι μετρήσιμο με απόλυτες φυσικές μονάδες (πχ volts RMS ή dBu); το αναλογικό σήμα που βγάζει η Χ προενίσχυση της Υ κάρτας όταν λειτουργεί σε "σωστο" επίπεδο λίγο πριν το clipping, λίγο πριν το maximum gain της δηλαδή (τα νούμερα στην πρώτη στήλη του γραφήματος), σίγουρα είναι αρκετά πιο πάνω από το dry σήμα μιας κιθάρας. Ειδάλλως δε θα μιλούσαμε για (προ)ενίσχυση. Αλλά δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το πρόβλημα εδώ, το πρόβλημα είναι η διαφορά επιλεγμένου σημείου αναφοράς που συνδέει αναλογικό με ψηφιακό σήμα μεταξύ του A/D της κάρτας ήχου και του τι χρησιμοποίησε ο software developer. Φανταστείτε λοιπόν για παράδειγμα ότι έχω μια strat. Της βάζω ένα καλώδιο και μετράω το σήμα στην άλλη άκρη του καλωδιου, το βρίσκω να έχει amplitude 2 dBu (δεν είναι ρεαλιστικό νούμερο αυτό, σχήμα λόγου). Αν κουμπώσω αυτό το καλώδιο τώρα καρφί σε έναν plexi, ο plexi θα "δει" ένα input signal με amplitude 2 dBu. Αν εγώ τώρα θέλω να φτιάξω ένα software που εξομοιώνει το ηλεκτρικό κύκλωμα ενος plexi, λογικό είναι να ξεκινήσω δουλειά υποθέτοντας ότι τo κύκλωμα του software plexi μου θα "δει" ένα “νορμάλ” σήμα με amplitude κοντά στα 2 dBu. Θέλω να μοντελοποιήσω το κύκλωμα του ενισχυτή, τις φυσικές διεργασίες επι ηλεκτρικού σήματος που γίνονται εκεί μέσα, μοντελοποιώ τα διάφορα gain stages, tone stack και κάθε τι του ενισχυτή με βάση τα πραγματικά voltages and currents του κυκλώματος άρα πρέπει και το σήμα μου να είναι στα αναμενόμενα voltage/dBu για ένα ξερό σήμα κιθάρας (προφανώς το output από κιθάρα σε κιθάρα διαφέρει αλλά within the ballpark). Το θέμα είναι ότι ο software plexi μου δε μπορεί να δεί σήμα με amplitude 2 dBu, ούτε με 18 ούτε με 500 dBu, γιατί τα dBu αυτά είναι φυσικές απόλυτες μονάδες που περιγράφουν το πλάτος ενός αναλογικού σήματος, και ο software plexi είναι software – δε σκαμπάζει γρι από αναλογικά σήματα παρα μόνο από διακριτά ψηφιακά σήματα, ξερά νούμερα από το 1 ως το 256 (υποθέτοντας ότι δουλεύουμε με 8-bit σήμα, και πάλι χάριν παραδείγματος καθαρά). Εδώ πρέπει να ληφθεί μια απόφαση. Πώς αντιστοιχώ το amplitude του αναλογικού μου σήματος σε μια διακριτή κλίμακα χωρίς μονάδα μέτρησης, με αυστηρά όρια λόγω bit depth (1 – 256)? Αν έχω σήμα που πίανει στο max του 4 Volt, τι νούμερο από το 1 ως το 256 θα έχει το ψηφιακό sample που αντιπροσωπεύει αυτά τα 4 Volt? Θα είναι 3? 17? 122? 256? Εδώ μπαίνουν τα λεγόμενα dBFS. dB Full Scale. Με αυτά μετράμε το ψηφιακό σήμα μας, που είπαμε έχει τιμές από το 1 ως το 256 (για το 8 bit παράδειγμά μας). Αποφασίζουμε λοιπόν αυθαίρετα ότι η ψηλότερη τιμή, το νούμερο 256, αυτό που θα οριστεί ως 0dBFS αντιστοιχεί στην υψίστη τιμή Χ dBu αναλογικού σήματος. ‘Όλες οι υπόλοιπες τιμές θα είναι αρνητικά dBFS, πιο πάνω από το 0 δεν πάει – 0 είναι το fully saturated bit depth μας. Δεν υπάρχει fixed κανόνας που λέει ότι τόσα dBu αναλογικού σήματος αντιστοιχούν σε τόσα dBFS ψηφιακού σήματος. Τα παρακάτω είναι τα specs του input της δικιάς μου κάρτας. Το max gain της instrument input προενίσχυσης είναι 12dBu, από εκεί και πάνω κλιπάρει. Άρα, το μεγαλύτερο σήμα που ρεαλιστικά θα βγει από αυτή την προενίσχυση και θα πάει στο ADC είναι 12dBu (όχι ακριβώς, αλλά απλοποιώ λίγο χάρην εξήγησης). ‘Άρα, το A/D converter που θα πάρει αυτό το σήμα, τα 12dBu θα τα περιγράψει ως το σημείο 0dBFS, ως “256” δηλαδή, την ψηλότερη αριθμητική τιμή που μπορεί να δώσει σε ένα ψηφιακό σήμα. Αυτή η απόφαση είναι και η μόνη λογική για τον κατασκευαστή της κάρτας - το max signal level που μπορεί να δει το ADC είναι αυτό που καθορίζει το 0dBFS σημείο. Αν ήταν χαμηλότερο, το ADC θα κλίπαρε αχρείαστα το κατά τα άλλα μια χαρά αναλογικό σήμα, αν ήταν ψηλότερο τότε θα πήγαινε χαμένο το υψηλότερο κομμάτι της διακριτής μας κλίμακας καθώς το ADC δε θα έβλεπε ποτέ σήμα τόσο υψηλό ώστε να αντιστοιχεί σε εκείνο το σημείο της κλίμακας (θα είχε κλιπαριστεί το αναλογικό σήμα στην προενίσχυση της κάρτας ήδη). Πάμε τώρα στο amp sim πρόγραμμα. Ο κατασκευαστής του προγράμματος θα λάβει από την κάρτα ήχου ένα ψηφιακό σήμα. Όταν θα δεί το πρόγραμμα ένα sample να έρχεται μέσα με την ύψιστη τιμή “256”, το πρόγραμμα ξέρει ότι αυτό αντιστοιχεί σε 0 dBFS καθώς δουλεύουμε με 8-bit data. Αλλά δεν ξέρει αυτό το 0dBFS αν αντιστοιχεί σε 12 ή 14 ή 20 dBu – αυτό το αποφάσισε η εταιρεία που έφτιαξε την κάρτα και όπως είπαμε διαφέρει. ‘Έλα όμως που το κύκλωμα του sim για να δουλέψει σωστά πρέπει να ξέρει σε τι αντιστοιχεί το ψηφιακό σήμα σε αναλογικά dBu – άρα τι κάνει? Αποφασίζει αυθαίρετα μόνο του τι θεωρεί «νορμαλ» για την αντιστοιχία dBu με dBFS και πορεύεται με βάση αυτού. Αυτό δεν θα είναι απαραίτητα το ίδιο με αυτό που αποφάσισε ο κατασκευαστής της κάρτας, για διάφορους λόγους. Πχ για εμένα, η Audient μου είναι στα 12 dBu = 0 dBFS ενώ το Guitar Rig υποθέτει ότι 18.5 dBu = 0 dBFS. Αν τα 2dBu της κιθάρας μου μεταφραστούν από την κάρτα σε Χ dBFS με βάση το reference point, το Guitar Rig όταν πάρει αυτή την ψηφιακή τιμή και προσπαθήσει να την αντιστοιχήσει σε dBu ΔΕΝ θα την ερμηνέυσει σωστά. Αυτό προκαλεί και το πρόβλημα όπου «υπεροδηγούμε» το input του ψηφιακού ενισχυτή. Δεν το υπεροδηγούμε στην πραγματικότητα, το software είναι απολύτως οκ με το να δουλεύει με τιμές 1 ως 256, και δεν το ταΐζουμε ένα κλιπαρισμένο σήμα φούλ από τιμές 256. Απλά το software μας νομίζει ότι η τιμή 137 αντιστοιχεί σε X dBu (και ο ενισχυτής συμπεριφέρεται αντίστοιχα) ενώ στην πραγματικότητα η κάρτα μας έδωσε την τιμή 137 σε ένα (συνήθως) πολύ χαμηλότερο σήμα Y dBu. Αν με παρακολουθείτε μέχρι στιγμής, κάπου έδω πρέπει να σκέφτεστε ότι "Ναι, ακριβώς για αυτό το λόγο θα βάλω την κάρτα στο 0dB gain, ή κάπου τέρμα χαμηλά τέλος πάντων, και θα ρυθμίσω το input gain του software σύμφωνα με τη λίστα". 'Ετσι ξεκινάω με το αναλογικό σήμα σε σωστό μέγεθος (όπως βγαίνει από την κιθάρα μου), το διατηρώ σε αυτό το μέγεθος (με 0dB input gain στην προενισχυτή της κάρτας μου) και μετά βεβαιώνομαι ότι το ψηφιακό πλέον σήμα είναι στα σωστό επίπεδο προσθέτοντας/αφαιρώντας από το input gain του προγράμματος όσο χρειάζεται ώστε το reference point του τι είναι 0 dBFS να έρθει στα πάνω κάτω ίδια επίπεδα. ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο προενισχυτής της κάρτας μας έδωσε υπερβολικό gain στο σήμα μας. Αυτό απλά δεν συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κοινή αντιστοιχία ως το που είναι τα 0 dBFS, πόσα βόλτ είναι το κάθε sample δηλαδή. Αν ακολουθήσουμε αυτή τη νέα μέθοδο που αναφέραμε εδώ, του Ed S και των λοιπών youtuber, τότε θα επιτύχουμε μεν αντιστοιχία των 0 dBFS points, πράγμα που θα κάνει τον ήχο μας δραματικά καλύτερο από το να μην είχαμε διορθώσει κάπως το mismatch, ΑΛΛΑ το καταφέρνει αυτό θυσιάζοντας την σωστή λειτουργία του ADC της κάρτας μας. Σκεφτείτε λίγο τι συμβαίνει στο ADC της κάρτας εδώ. Το μηχάνημα είναι φτιαγμένο να δίνει τιμές από το 1 ως το 256, επειδή τόσες μπορεί να δώσει με 8 bits, σε ένα σήμα που ξέρει πως κυμαίνεται από 0 ως 12 dBu. Όταν ένα σήμα είναι στη μέση αυτής της κλίμακας, στα μισά dBu (ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι είναι γραμμικά, που δεν είναι, αλλά χάριν απλούστευσης), τότε θα πάρει μια τιμή 127. Στην μέση από το 1 ως το 256. Αν εγώ δηλαδή ρυθμίσω το gain της κάρτας ήχου μου ώστε να πιάνει μετα βίας 6 dBu το σήμα μου, και όχι τα 12 dBu που θα έπιανε αν ανέβαζα το gain μέχρι πριν το κλιπάρισμα με το συμβατικό τρόπο ρύθμισης, τότε όλο μου το σήμα αντιπροσωπεύεται από τις ψηφιακές τιμές 1 ως 127. Ξαφνικά, η ψηφιακή κλίμακα αποτύπωσης του σήματός μου έχει γίνει μισή, αφού από το 127 και πάνω δεν την χρησιμοποιώ γιατί το gain μου είναι πολύ χαμηλά. Από τα 8 bit που έχει διαθέσιμα το ADC μου χρησιμοποιώ μόνο τα 7, γιατί με τα 7 αυτά αρκούν να βγουν οι τιμές 1 ως 127. Aν μειώσω το gain ακόμα παραπάνω, χαραμίζω ακόμα παραπάνω bit. Σκάμε λεφτά για κάρτες με τούμπανα ADC με τεράστια bit depths για να τα πετσοκόβουμε με σήματα τρομερά κάτω από το dBFS που περιμένουν, που είναι αυτό που αντιστοιχεί στα dBu που δίνει η προενίσχυση της κάρτας σε νορμάλ λειτουργία. Η πρόταση που πλέον αναπαράγουν όλοι, το να βάζουμε το input gain της κάρτας τρομερά χαμηλά ή και στο 0 είναι λάθος. Αναγκάζει το ADC να δουλέψει με ένα αχρείαστα περιορισμένο εύρος τιμών, με μειωμένο bit depth, πράγμα που οδηγεί σε μειωμένη δυναμική διακριτικότητά στο σήμα και κυρίως αισθητά αυξημένο noise floor. Ο λόγος που θέλουμε υψηλά bit depths στα ADC μας είναι επειδή μας επιτρέπου να έχουμε μεγαλύτερη διάκριση μεταξύ του self noise του κυκλώματος και του σήματός μας, έχουμε δηλαδή καλύτερο SNR όσο περισσότερα bit έχουμε, έχουμε καλύτερο noise floor. Με το να βάζουμε το input gain στο μηδέν στέλνουμε το bit depth στις βρούβες, υποτροφοδοτούμε με σήμα το ADC μας και το noise floor ναυαγεί χωρίς λόγο και αιτία. O μόνος λόγος που το amp sim μας ακούγεται καλύτερα είναι επειδή διορθώσαμε με το λάθος τρόπο το mismatch στα 0 dBFS. Επειδή ξέρουμε ότι ξεκινάμε με 2 dBu σήμα και το amp sim μας λανθασμένα νομίζει ότι αυτή η τιμή που βλέπει είναι 4 dBu, θα ξεκινήσουμε με 1 dBu σήμα, με το κακό SNR που αυτό συνεπάγεται, και θα αφήσουμε το amp sim να κάνει την «λανθασμένη» ερμηνεία του τι βλέπει ώστε να φτάσει «λανθασμένα» πάλι στο «σωστό» 2 dBu σήμα. Υπάρχει καλύτερος τρόπος. Η μετατροπή του σήματος ώστε να έρθουν τα 0 dBFS σε ισσοροπία πρέπει να γίνει πλήρως ΜΕΤΑ το ADC. Δηλαδή, ρυθμίζουμε το σήμα στο input της κάρτας έτσι ώστε να πάρουμε το βέλτιστα καθαρό ψηφιακό σήμα, δηλαδή βάζουμε όσο μπορούμε πιο ψηλά το input gain προτού κλιπάρει η προενίσχυση. Σε αυτό το σήμα μετά επιχειρούμε την κατάλληλη μείωση έντασης με το amp sim input gain ώστε να ισορροπηθούν τα dBFS και να μην νομίζει το software ότι το σήμα που βλέπει είναι πολύ δυνατότερο απ’ότι πραγματικά είναι. Αν δεν έχουμε αρκετό εύρος σε αυτή την επέμβαση, τότε ναι κόβουμε από το input gain της κάρτας. Η προσέγγιση “κάρτα στο 0 dB και software στο chart value” είναι μεν πιο σωστή από το τελείως mismatched/oversaturated input αλλά περιέχει και ένα element “πονάει χέρι κόψει χέρι” το οποίο συχνά μπορεί να αποφευχθεί και να φέρει τα ίδια και καλύτερα τεχνικά αποτελέσματα. Πρέπει αν έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας το ότι το input gain της αναλογικής προενίσχυσης της κάρτας που «ταΐζει» το ADC και το ψηφιακό input gain στο amp sim software μας είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, και δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε το ένα για να διορθώσουμε το άλλο παρα μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν κάποιος ήρωας έφτασε ως εδώ, το παρακάτω βίντεο λέει μέσες άκρες τα ίδια. TL;DR Όλοι κάνουν λάθος, καλύτερα να κόψεις βαρβάτα από το input gain του amp sim και να αφήσεις τον προενισχυτή της κάρτας στην ησυχία του παρά το αντίθετο.

Ναι φυσικά θα μπορούσε να πάει, και εργονομικά δε θα υπήρχε διαφορά. Εμφανισιακά, με τα σημερινά standards θα μας φαινόταν κακάσχημο αλλά άν το '53 είχε πρωτοεμφανιστεί έτσι η στρατ δε νομίζω να γκρίνιαζε κανένας. Aλλά πάλι, έχεις αυτα τα πιθανά θέματα που ανέφερε ο gkourmoul1. Aν είναι μόνο του πάνω στο ξύλο όσο να'ναι είναι πιο σταθερό απ'οτι πάνω στο πλαστικό του pickguard. That said, υπάρχουν Precision μπάσα και Jazzmaster κιθάρες που κάνουν ακριβώς αυτό που περιγράφεις και δεν είναι το τέλος του κόσμου αλλά λέμε τώρα. Εν τέλει όμως και να το κάνεις αυτό, πάλι δεν είναι πλήρως plug and play - έχεις το καλώδιο για το grounding της γέφυρας πoυ πρέπει να επανακολλήσεις σε κάθε περίπτωση...

Καλά ειδικά το With a Little Help from my Friends έχει γίνει jam standard, στις μισές εκτελέσεις που θα βρείς κατεβάζουν ολόκληρη 11αδα στη σκηνή. Πάμε και ενα bluegrass βερσιό

Είναι και κακάσχημο, έβρισκε και πάνω το tremolo arm αν δεν είχες angled jack, ήταν και το τρέμολ μάπα, όλα μάπα ήταν βασικά - απο τις πιο widely disliked strats οι συγκεκριμένες. ΕDIT: Και βασικά για να καταλάβεις το τρέμολο δεν έχει απλά περίεργα saddles - κοίτα την πίσω πλεύρα μιας για να πάρεις μια ιδέα. Spot anything that's missing? Η φωτογραφια παρεπιπτόντως ΔΕΝ ειναι απο hardtail μοντέλο, βγαινανε και τέτοια αλλά είναι με τρέμολο η συγκεκριμένη.

Αν θέλετε να δείτε πάντως πως θα ήταν η strat με το jack πάνω στο pickguard, η Fender σας έχει καλυμμένους. 'Ετσι φτιάχνανε τις strat τα πέτρινα χρόνια του '83-'84, καθαρά για λόγους οικονομίας (ένα rout και ένα metal part λιγότερο). Eυτυχώς δεν κράτησε πολύ το σκηνικό αυτό, έπεσε γιουχάρισμα απο παντού και το παραδοσιακό plate γρήγορα επανήλθε.

'Ακουγα ένα album του George Benson σήμερα το πρωί, το The Other Side of Abbey Road του 1970, ένα άλμπουμ-διασκευή του μαντέψτε τι, και σκεφτόμουν ότι ίσως και να έχω ακούσει παραπάνω διασκευές απο Beatles παρά originals (τους κρατάω για τα γεράματα). Δε θα εξέπλητε καθόλου αν είναι και η πιο "διασκευασμένη" μπάντα όλων των εποχών. Ποστάρετε λοιπόν τις αγαπημένες σας διασκεύες σε κομμάτια των Beatles, με κατα προτίμηση έμφαση σε ουσιαστικό reworking του υλικού παρά απλή επανεκτέλεση. Ξεκινάω με το A Day in the Life απο Wes Montgomery, απο έναν απο τους τελευταίους δίσκους του στην A&M Και τη φυσική του συνέχεια (και αφορμή του ποστ), έναν απο τους πρώτους δίσκους του Benson στην A&M O Bill Frisell έχει κάνει κατα καιρούς πολλά Beatles cover και δε βρίσκω τώρα το περφορμανς που έχω κατα νού αλλα δε πειράζει, Strawberry Fields Forever σε σολο ακουστικη Kαι speaking of strawberry fields, η αγαπημένη μου εκδοχή και ίσως και το αγαπημένο μου Beatles cover γενικά, απο Otomo Yoshihide και την φασαριόζικη παρέα του Και κλείνω με τον τεράστιο Jeff Healey και το While My Guitar Gently Weeps live στον Letterman (για να κάνω και appease τους μαμπεμπεζεγκώνηδες).

Μόλις τώρα πρόσεξα, απο ένα ποστ στο FB, οτι η tele είναι MIM και οκ collector's item limited edition κλπ αλλα...αουτς.

Το πρώτο πράγμα που θα έκανα είναι να κλάψω στο ντουζ με τις τιμές των καινούριων, μιας και δε μπορώ να πάρω μεταχειρισμένα. Μετά σκέφτηκα να do a @Shelter με καμια τίμια ακουστική και ένα καφάσι μπύρες, αλλά όχι - θα πάμε για ακουστική, ηλεκτρική, ενισχύτή και ψιψιψώνι με τα ρέστα. Κοίταγα να δώσω μέχρι και το μισό budget σε μια decent ακουστικη, αλλά με μια πρόχειρη ματιά ενώ υπάρχουν μερικές που θεωρώ πολύ δυνατό VFM στα 1000-1200 (Blueridge BR-160 πχ για D-28 Tony Rice-ish στυλ, Furch Blue Line, κάποιες Yamaha) δεν υπάρχει κάτι new σε αυτα τα λεφτά που να με τρελαίνει οπότε ΦΑΚ ΙΤ, θα πάρουμε ΔΥΟ ακουστικές - μια οικονομική dreadnought και μια 12χορδη. Epiphone J-45 AVS για το καλύτερο ίσως VFM για J-45ish slope shoulder dreadnought κιθάρα αυτή τη στιγμή. https://www.thomann.de/gr/epiphone_masterbilt_j_45_avs.htm Guild D-1212 Westerly, απο τις καλύτερες imho 12χορδες κάτω του χιλιάρικου. Το mahogany top σε dreadnought είναι λίγο acquired taste αλλά εδώ δουλεύει πολύ καλά. https://www.thomann.de/gr/guild_d_1212_nat_westerly.htm Mετά για ηλεκτρική θα πάρουμε μια Τελεκάστερε, βάζω εδώ μια Fender Player II αν και σε αυτα τα λεφτα μου φαίνεται θα προσπαθούσα να φτιάξω μια στα μέτρα μου με parts. Νομίζω έχουμε κάνει full circle και πλέον έχει ξανακερδίζει έδαφος η ιδέα της partcaster εκεί που έχουν πάει οι τιμές της Fender. https://www.thomann.de/gr/fender_player_ii_tele_rw_wbl.htm Απο ενισχυτή θα βάλω τον τίμιο Bugera V22 που αναφέρθηκε ήδη, πολύ decent μηχάνημα αν και σκέφτηκα αρκετά το αν θα γινόταν ενα stretch για Koch Jupiter. https://www.thomann.de/gr/bugera_v22_infinium.htm Και με τα ρέστα σηκώνω ένα Boss SD-1 και ένα TC Electronics Flashback II Mini. Σούμα 2,995 ευρά, βάζουμε και ενα πιτόγυρο για τον εορτασμό και κλείσαμε.

Bump στο thread γιατι έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο του Guitarist Magazine όπου με αφορμή την πρόσφατη δημοπρασία κιθαρων του Rory Gallagher (που είχαμε και σε διπλανο thread) ο Barrie Cadogan δοκιμάζει μερικές Junior και Melody Maker απο τη συλλογή. 1963 Gibson Melody Maker DC με 2 μαγνήτες, 1959 Les Paul Junior DC, 1958 Les Paul Junior και 1960 Melody Maker με αλλαγμένο HB μαγνήτη.

Με μεταχειρισμένα παίζουμε ή πάμε μόνο για τιμές νέου? Γιατί με 3K στα μεταχειρισμένα παίρνεις μια ωραιότατη ακουστική και ενα αξιοπρεπές ηλεκτρικό σετ άνετα. Eίναι κρίμα ρε γμτ που της βγάλανε τον έβενο και το chesterfield.

Mια τέτοια DC-400 αλλά με non-locking trem και σε μπλε χρώμα ήταν αντικείμενο πόθου όταν ήμουν στο Λύκειο και στο ψάξιμο για την πρώτη μου σοβαρή ηλεκτρική, αλλά με φόβησε η διαδικασία παραγγελίας, εκτελωνισμοί κλπ και έμεινα σε "έτοιμες" λύσεις (και κατέληξα στην Framus). H φαγούρα εκτοτε έχει υποχωρήσει σημαντικά αλλά ΔΕΝ έχει φύγει...

Εγώ για κάποιο λόγο έχω ένα μικρό κόλλημα με την ξανθιά superstrat που έπαιζε ο Frank Zappa στα τελευταία του, θα ήθελα σε κάποια φάση να φτίαξω μια παρτκαστερ σε αντιστοιχο στυλ. Floyd Rose, rail μαγνήτες με hi-fi-ish ήχο (αλλά με κάτι πιο παραδοσιακό στο neck) και κάποιου είδους active eq/filter πάνω. 'Ισως κάτι με πολύ στενο Q για να βγαζεις αυτούς τους stopped wah ήχους.

'Ακυρο, γραψε λάθος - ήταν μια ESP Mirage Holoflash. https://reverb.com/uk/item/85051165-esp-mirage-deluxe-1989-holoflash-jackson-lawsuit-headstock

Νομίζω ότι εμφανίστηκε μια στο Reverb τις προάλλες, UK πρέπει να ήταν αλλά δεν την βλέπω τώρα... ?

@noe13 η τιμή που είδες είναι η τελική τιμή σε δολλάρια. Η δημοπρασία έγινε σε Αγγλικό auction house όποτε και έγινε σε λίρες, όπως είναι λογικό. To hammer price ήταν £700,000, λίγο πιο κάτω απο το estimate, και η τελική τιμή με τα buyers premiums βγήκε £889,400. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 1,070,000Ε ή $1,150,000.

'Oντως πολύ ιδιαίτερo όργανο @Half Steppin! Ας βάλω και εγώ τη δικιά μου, αν και δεν είναι καθαρόαιμη superstrat, περισσότερο μίξη strat με PRS-o-ειδές θα την έλεγα. Framus Diablo του 2007, η πρώτη σοβαρή κιθάρα που είχα. Swamp ash σώμα πανάλαφρο (ίσως πιο ελαφρύ απο το μανίκι), bolt-in μανίκι ovangkol με rosewood ταστιέρα και PLEK ταστοδουλειά, Seymour Duncan JB/SSL-5/Hot Rails με coil split στο volume και 2-point Wilkinson/Framus trem που θυμίζει λίγο σε αίσθηση το PRS trem. Σπάνια την χρησιμοποιώ πλέον καθώς έχω γίνει πολύ πιο vintage στα γούστα μου απο όταν ήμουν νεανίας, αλλα συμπτωματικά προχτές βγήκε απο τη θήκη μετά απο αιώνες καθώς είπα να τη δοκιμάσω σε μια πρόβα με τη μπάντα. She might be making a reappearance next week...

Πήγα να πώ ότι είναι λίγο τολμηρή απόφαση πέραν της τελε να κοτσάρουν το color scheme και σε στην ακουστική, καθώς ο Owens ήταν γνωστός για την καρα-iconic red white & blue signature Harmony ακουστική του και η συγκεκριμένη Fender Kingman δεν έχει καμια σχέση με εκείνη περαν του paintjob. Αλλά βλέπω τώρα ότι έπαιζε και με Fender ακουστικές, δε το είχα προσέξει ποτέ!

Υπήρχαν διάφορες - οι πρώτες ήταν η T-60, η original κιθάρα της σειράς, και T-40 που ήταν το αντίστοιχο μπάσο. Μετά βγήκαν μια σειρά απο φτηνότερα μοντέλα με πιο απλα ηλεκτρικά και διάφορες διατάξεις μαγνητών. Τις προάλλες νομίζω πήρε το μάτι μου μια T-15 στις αγγελίες. https://stringjoy.com/peavey-t-series/ Και για να επανέλθουμε, πάρτε μια 1960 Melody Maker 3/4 (!) με αλλαγμένο μαγνήτη. Now THAT is a couch guitar. https://jakewildwood.blogspot.com/2020/08/1960-gibson-melody-maker-34-electric.html

Τις T-60 λες? 'Αλλες άγκυρες εκεί, αλλά έχουν εκπληκτικό ήχο (και το πιο περίεργο tone control ever).

Καλά ειδικά στην περίπτωση της Gibson έχουν βγάλει κατα καιρούς κάτι φυντάνια που κυκλοφόρησαν για 2 βδομάδες που να θυμάσαι κάθε μια. Εγω δηλαδή τη συγκεκριμένη τη θυμάμαι μόνο και μόνο γιατί είχε ενας γνωστός μου όπως έιπα και μου είχε κάνει εντύπωση (εν μέρει λόγω και του maple), δεν είχα ξαναδεί τέτοια Gibson. Aν δεν είχε το απαράδεκτο headstock της V κάτι γινόταν...

Και οι Marauder/S1 απο τα '80s αν τις θυμαται κανενας βγαίνανε (και) με maple ταστιέρα - περίεργα όργανα με bolt on μανίκι και Bill Lawrence μαγνήτες. Είχα παίξει κανα δυο φορές με μια Marauder ενος γνωστού μου, καθόλου άσχημη. Και τις έβρισκες για πενταροδεκάρες μέχρι προσφάτως.

Με maple μπράτσο έχουν βγει αρκετές, ειδικά late '70s, και με maple ταστιέρα είχαν βγεί κατα καιρούς μερικά limited μοντέλα. Πολύ... λάθος, αλλά να πω την αμαρτία μου I wouldn't kick that out of bed.