Nομιζω οτι η παραπανω λεξη σε bold ειναι η λεξη-κλειδι. Θα συμφωνουσα και εγω σε ενα βαθμο, οτι η (συχνα υπερμετρη) οικονομκη επιτυχια πολλες φορες αποστασιοποιει τον εκαστοτε καλλιτεχνη απο τις κοινωνικες (και οχι μονο) συνθηκες που τον οδηγουν στην δημιουργια ενος λαικου τραγουδιου που "μιλαει" και φαινεται ενδιαφερον σε μεγαλο αριθμο ακροατων. Φυσικα με την εννοια λαικη μουσικη δεν αναφερομαι στην ελληνικη λαικη μουσικη, αλλα γενικα στα πλατυτερα αποδεκτα μουσικα ειδη, απο pop μεχρι rock' n' roll.
Θα ελεγα ομως οτι η παραπανω θεωρηση "καταρεει" οταν κινουμαστε σε διαφορετικες μουσικες οπως η jazz, η avantgarde, η πειραματικη, η κλασσικη μουσικη.Δε βλεπω καποιο λογο για τον οποιο ενας (πλεον) πλουσιος συνθετης νεοκλασσικης/ηλεκτρονικης μουσικης δε θα μπορει να παραγει (πλεον) αξιολογο εργο. Ισως επειδη σε τετοιες μουσικες η επιτυχια και απηχηση ενος κομματιου εξαρτωνται περισσοτερο θα ελεγα απο το ταλεντο, τις ιδεες, την αισθητικη και ισως την "εξερευνητικη" διαθεση του δημιουργου παρα απο τις συνθηκες στις οποιες δημιουργηθηκε το εργο. Εν ολιγοις, σε τετοιες μουσικες θεωρω οτι ο καλλιτεχνης μπορει να παραγει κατι που θα βρω τρομερα ενδιαφερον ακομα και αν δεν εχω κανενα κοινο σημειο αναφορας με αυτον, οσον αφορα το περιβαλλον στο οποιο ζουμε/δημιουργουμε.
Μια αλλη εξαιρεση ισως αποτελουν τρομερα προικισμενοι καλλιτεχνες, που σχεδον οτι και να κανουν παντα κατι εχει να πει (ελαχιστοι φυσικα αλλα θεωρω οτι υπαρχουν). Παραδειγμα (για να μη παμε και πολυ μακρια απο το χωρο της rock) ο Hendrix, που προς το τελος της ζωης του ειχε (η μπορουσε να εχει, αν ηθελε) τα ΠΑΝΤΑ και ομως αυτο δεν τον εμποδισε απο το να δημιουργει το ενα αριστουργηματα πισω απο το αλλο.
Κατα τα αλλα θα ελεγα οτι συμφωνω αρκετα με το υπολοιπο κειμενο.
Υ.Γ. Εμενα μου αρεσε το Duke...ειμαι καλα γιατρε?