odis13

Το Rickenbacker 4001/4003 δεν ειναι καν το πιο άσχημο Rickenbacker ρε σεις.

Το σωστο το tonkatsu με το καιμακι του!

O μπασίστας με σύγχισε.

Μου έκανε και εμένα εντύπωση το πόσο κακές είναι, και αν προσέξεις δεν είναι θέμα εστίασης στη φωτό αποκλειστικά και μονο, φαίνονται ιδιαίτερα θολά και τα frame marks. Κάποιος το έλουσε παντελώς είτε οταν έφτιαχνε το contact sheet ή όταν μετέπειτα το φωτογράφισαν (τείνω στο 2ο).

Τι να σου πω, απλα την τρώμε στη μούρη - στο σπίτι μου στο δωμάτιο που έχω τις κιθάρες είναι μόνιμα σε 60-85% υγρασία all year round. Κάποιες μέρες τις ακούω μπουκωμένες αλλα τι να κάνεις. Το μόνο ευτυχές είναι πως δεν έχουμε μεταβολές έντονες και απότομες, που είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

'Εχει ενα δίκιο ο nklshp - αν μιλάμε για μασιφ όργανο με ελαφριά κατασκευή η απότομη μεταβολή υγρασίας ενα μικρό πατατατρακ θα το προκαλέσει. Όχι οτι δε γίνεται προφανως να φέρεις, αλλα πρέπει να προσέχεις λίγο το prep/πακεταρισμα/acclimatisation. 'Ηταν μεγάλο θέμα ειδικά σε παλαιότερες δεκαετίες όπου η ιδέα του climate control κατα την παραγωγή/μεταφορά ήταν επιστημονική φαντασία, και ένας απο τους λόγους που οι Ιαπωνικές κιθάρες κατα τα '60s με '80s ηταν σχεδόν αποκλειστικά all laminate κατασκευές. Και πρωτύτερα δηλαδή - θυμάμαι να διαβάζω για τα μέσα 19ου αιώνα όπου άρχιζαν να εμφανίζονται οι πρώτες κιθάρες απο την Cadiz της Ισπανίας στην Αμερική, και παρότι ήταν ηχητικά έτη φωτός μπροστά απο τις Martin της εποχης δεν έπιασαν γιατί με το ζόρι επιβίωναν την μεταφορά.

Πηρε καπου το ματι μου κανα δυο SGV, απο τις πρώτες ηλεκτρικές της Yamaha. Mπανανοκιθάρες! EDIT: Βασικα αυτες είναι reissue τωρα που τις βλεπω.

Εξαιρετικα, τις προαλλες το παρήγγειλα και αναμένω με ενδιαφέρον!

'Εχει ετοιμαστεί playlist με τις "ελλείψεις" για αυριο που έχω 4ωρη πτήση, ευχαριστούμε!

Υπάρχουν burst και burst - το 2tone πχ μιας '50s strat δεν με χαλάει ιδιαίτερα. Κάποια πιο μοντέρνα burst άντε πάνε και έρχονται. Αλλα αυτό το λεγόμενο target burst / clown burst ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ.

Πάντως αν αναφέρεσαι στην "εξαγορά" της Epiphone απο την Gibson το '57, η ιστορία είναι αρκετά πιο περίπλοκη από το "η Gibson (CMI) αγόρασε την Epiphone και την εκανε budget brand" που διαβάζουμε παντού online. Στην πραγματικότητα δεν έγινε καν -αυστηρά μιλώντας- εξαγορά της εταιρείας (εξ'ου και τα εισαγωγικά μου). H Epiphone δυστυχώς άρχισε να δυσκολέυεται επιχειρηματικά απο το '43 που πέθανε ο Epi και ανέλαβαν τα αδέρφια του Frixo και Orphie. Το '51 πρακτικά σχεδόν βάρεσε κανόνι μετά απο πολλούς μήνες απεργειών,το εργοστάστιο στη Νεα Υόρκη έκλεισε και η παραγωγή μεταφέρθηκε στη Philadelphia. Μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού (απο factory floor μέχρι και upper management) απλά δεν ακολούθησε, και οι περισσότεροι απορροφήθηκαν απο την Guild, η οποία σχεδόν εν μια νυκτί αντικατέστησε την Epiphone ως τον κύριο αντίπαλο της Gibson στην archtop αγορα. Απο το '51 λοιπόν μέχρι και το '57 η εταιρεία φυτοζωούσε, με συνεχείς διαμάχες μεταξύ Orphie και πιστωτών ως προς τον έλεγχο της εταιρείας, με περιορισμένη γκάμα οργάνων σε παραγωγή και κυρίως αισθητά πεσμένη ποιότητα. Το '57 η κατάσταση έφτασε στο αμήν και η εταιρεία βάρεσε κανόνι κανονικά και με τη βούλα. Απο όσο ξέρω δεν αγοράστηκε ως επιχειρηματική οντότητα απο την CMI, χρεωκόπησε και έκλεισε, με τα διάφορα asset να πωλούνται δεξιά και αριστερά για να καλυφθούν χρέη. Εδώ μπαίνει η Gibson - ο Ted McCarty είχε καλές (λέει) σχέσεις με τον Orphie, και όταν ο δεύτερος αποφάσισε να το κλείσει το μαγαζί πήρε τηλέφωνο τον McCarty να τον ρωτήσει αν τυχόν η Gibson ενδιαφέρεται να αγοράσει tooling και υλικά απο το stock της Epiphone. Συγκεκριμένα, το έναυσμα ήταν η παραγωγή κοντραμπάσων. H Gibson έιχε μια σύντομη είσοδο στο χώρο στα late '30s, αλλα με το WWΙΙ η παραγωγή σταμάτησε και στα early '50s κοίταγε το ενδεχόμενο να ξανα-μπει στην αγορά. Το αστείο ήταν ότι κάπως, μάλλον με την αναμπουμπούλα του WWII και την αναδιοργάνωση της παραγωγής, όλο το tooling για την παραγωγή μπάσων... χάθηκε. Ο McCarty μάλιστα λέει το είχε συζητήσει με τον Orphie, και του είχε πει ότι άν ποτέ η Epiphone αποφάσιζε να σταματήσει την γραμμή κοντραμπάσων της (που ήταν αρκετά πετυχημένη) τότε η Gibson ίσως ενδιαφερόταν να αγοράσει το tooling τους. H επαφή λοιπόν έγινε με αφορμή αυτό το κομμάτι του inventory αλλά εν τέλει ο Orphie προσέφερε στον McCarty πρακτικά όλο το στοκ της εταιρείας (απο tooling και ξυλεία μέχρι μισοτελειωμένα όργανα) καθώς και τα δικαιώματα εμπορικής εκμετάλευσης του brand name, logo κλπ. Οι τύποι της Gibson πήραν ένα convoy φορτηγά απο το Kalamazoo μέχρι τη Philadelphia, φορτώσαν ότι μπορούσε να φορτωθεί απο το εργοστάσιο (το οποίο αυτό καθαυτό δε ξέρω τι απέγινε, δεν πήγε πάντως στην Gibson, όπως και το εργατικό δυναμικό) και γυρίσαν πίσω με ένα κάρο υλικό το οποίο για κάποιο καιρό δεν ξέρανε τι να το κάνουνε - ήταν λέει σχεδόν απόφαση του ποδαριού το ολο deal. Εν ολίγοις δυστυχώς οι φίλοι στην Epiphone το έιχαν λούσει απο μόνοι τους καιρό πριν καταλήξουν να γίνουν ένα Gibson brand, αν μη τι άλλο η "αναβίωση" που ήρθε απο τις Gibson-made Epiphone στα late 50's - 60's συνέβαλε στο να μην ξεχαστεί τελείως το legacy.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΜΩΣ τα οval soundholes σε ακουστικές κιθάρες (πλην των manouche). Είχαν γίνει της μόδας στα 90s απο διάφορους κατασκευαστές (Guild, Martin, Washburn, Yamaha) καθώς "βολέυαν" την κατασκεύη με cutaway. To birkenstock με ασπρη καλτσα του flattop κοσμου.

Ο Eric Johnson λεμε φταει - αυτη η κιθαρα φτιαχτηκε το 2014 custom παραγγελια απο τον ιδιο, και καπως κατεληξε στα χερια καποιου συλλεκτη. Υπήρχε και ένα γράμμα απο τον ίδιο τον EJ σχετικά με την κιθάρα, φαίνεται δυστυχώς μόνο η αρχή της σελιδας στον πάτο της εικόνας και δε θυμάμαι που το είχα δει...

Bonus round: είδα τις προάλλες ένα prototype για PRS Eric Johnson signature και ξέρασα στο στόμα μου, ευτυχώς το έφαγε η μαρμάγκα. Απο τα χειρότερα υβρίδια που έχω δει ποτέ μου.

Είμαι λάτρης του καλού sunburst, ειδικά πάνω σε μια ακουστική κατα τη Gibson σχολη, αλλα δεν τα συμπαθω ιδιαιτερα (τι ιδιαιτερα, καθολου) σε strat και tele. Ειδικα αν μιλαμε για το φημισμενο late '60s target burst / clown burst της Fender με το σχεδον opaque κεντρο και το εντονο κοκκινο διαολιάζομαι, γίνομαι βίαιος, να μου τη χαριζουν δεν την παιρνω, ΟΥΣΤ.

Μπηκα ολος ενθουσιασμο να ακουσω την καλυτερη μπαρουφα στο 28ο λεπτο, καταλαβα οτι εννοούσες την καλυτερη στρατ και ξενερωσα.

Μα είναι διαφορετικές φάσεις τελείως - το Reverb είναι κανονικό marketplace με πλαρτφορμα πληρωμών, κάλυψη αγοραστή/πωλητή κλπ. Σου επιτρέπει να απευθυνθείς σε EU επιπέδου αγορά παρά μόνο εντος Ελλάδος. Αν βρίσκεσαι πχ κάπου στην Ελλαδα, ειδικά εκτός Αθήνας, τι διαφορά σου κάνει το αν ο αγοραστής σου στείλει την κιθάρα που σε ενδιαφέρει απο το Μόναχο ή απο την Πάτρα? Πέραν προφανως του κοστους μεταφορικων, οκ, αλλα αν η τιμή είναι καλή, ή αν είναι κάτι που δεν το βρίσκεις στην τοπική σου αγορά γιατί όχι? Ενα κλικ ειναι το ένα, ένα κλικ και το άλλο. Και απο την πλευρά του πωλητή, αν κάποιος έχει μια κιθάρα αξίας, μια vintage Χ Υ πχ, για ποιό λόγο να μην την ανεβάσει στο reverb, όπου μπορεί να βρεί αγοραστή πχ στην Ιταλία ή τη Γερμανία και να περιοριστεί στο smart noiz και να πρέπει να κανονιζει με τον καθένα όχι μετρητά όχι αντικαταβολή όχι να βρεθούμε εδώ όχι να βρεθούμε εκει? Είναι δυο τελείως διαφορετικές κατηγορίες marketplace. Απο τη μία έχεις πλατφόρμες όπου απλά ουσιαστικά φέρουν σε επικοινωνία αγοραστή-πωλητή και μετά οι δυο τους συναλλάσονται όπως τους καπνίσει, με ρίσκο πάνω τους αποκλειστικά, ή έχεις πλατφόρμες όπου λειτουργουν σαν πλήρη marketplace με πληρωμές, με customer support, με μηχανισμους dispute resolution, refunds κλπ κλπ. Το smart noiz ανήκει στην πρώτη κατηγορία, όπως και οι ΧΕ, το Gumtree, το FB Marketplace κλπ. Το Reverb είναι στη δεύτερη. Υπάρχει νομίζω πολύ καλός λόγος και για αγοραστές και για πωλητές να κοιτάνε και στις δυο.

Και γενικότερα πάντα, ΠΑΝΤΑ είναι τεράστιο red flag το να προσπαθεί κάποιος με το καλημέρα να μεταφέρει τη συνομιλία/συναλλαγή ΕΚΤΟΣ πλατφόρμας. 'Οπου βλέπεις "α δε μου δουλεύει το reverb/ebay/smart noiz στείλε μου mail στο τάδε" με το πρώτο μήνυμα μην μπαίνεις καν στον κόπο να απαντήσεις.

Ναι και μάλιστα ήταν και ένα κλικ πάνω απο μια κιθάρα με απλά onboard effects - οι μαγνήτες της ήταν παρόμοιας φιλοσοφίας με το sustainiac, μπορούσαν δηλαδή να κουνήσουν ή να σταματήσουν τη χορδη actively. Eίχε μερικούς πραγματικά μοναδικούς ήχους αλλά...αποδώ παν' και οι άλλοι ?

Αυτό ακριβώς, και ήταν και πολλές άλλες - θυμάμαι τώρα την Moog E1 (έλα @Waterfall-K για σένα δουλέυω), κάποιες BiLT με built-in (hah) fuzz, την Manson με το Kaoss Pad του Mason, κάτι αντίστοιχες Ibanez με Kaoss...όλες μείνανε στην κατηγορία gimmick. Ακόμα και αυτές οι νέες ακουστικές, που ώς ακουστικές με "μαγικά" sound editing capabilities on-board έχουν ένα παραπάνω θέλγητρο απο μια ηλεκτρική (που αντί να πατάω με το πόδι το πεταλάκι θα πατάω το κουμπί πάνω στην κιθάρα, σιγα τα ωα), και αυτές για ψιλοβρούβες τις κόβω...

Τα περισσοτερα από αυτά που ανέφερα ναι, ήταν παλαιές υλοποιήσεις. Στο χώρο των ενσωματωμένων εφε πλεόν ίσως οι πιο γνωστές/πετυχημένες είναι η LAVA guitar και η LAG HyVibe, ακουστικες και οι 2. Η Lava είναι ενα περίεργο carbon fiber κουβαδόπραμα με ενα...σμαρτφονι χωμένο στο soundport (έχει και σόσιαλ μύδια νομίζω). Η Lag δε είναιτρομερά έξαλλη ως προσέγγιση, γιατί "προσθέτει" το effect στις δονήσεις του καπακιού, οπότε βγαίνει "φυσικα" μαζί με τον ακουστικό ήχο. Self-amplification, reverb, looper, effects, φραπε, χυτρα ταχύτητας, όλα σε ένα.