Η μουσική είναι αίσθηση. Κάποιος μπορεί να έχει το feel αλλά λόγω τεχνικής ανεπάρκειας να μη μπορεί να το εκφράσει όπως θα ήθελε. Άλλος το ανάποδο, να ανεβοκατεβαίνει την ταστιέρα με χίλια χωρίς καμία ουσία, michel angelo batio πχ. που δεν νομίζω πως θα τον χάλαγε να παίζει σολάρες με feel και όλοι να μένουν κάγκελο.
Με άλλα λόγια, Gilmour όσο practice και να κάνεις δεν γίνεσαι αν δεν έχεις τη μουσική μέσα σου, πρέπει να υπάρχει η μαγιά, "τεχνιταράς" αν πηγαίνουν τα χέρια σου μετά από ατελείωτες ώρες παιξίματος μπορείς, Θοδωρής Ζήρας πχ.
Personal favorite για μένα είναι ο Schenker που συνδυάζει και τα δύο.
Για να καταλήξω κάπου λοιπόν, κανείς δεν έπιασε την κιθάρα και σ΄ ένα μήνα έπαιζε παπάδες με όλους τους "μεγάλους" included, εξέλιξαν κάτι που είχαν μέσα τους groove, feel ή όπως θέλετε πείτε το, υπήρχε όμως.
Όπως έχω και φίλους που παίζαμε μαζί από πιτσιρίκια και δεν το "πολυ-είχαν", παρότι με τα χρόνια βελτιώθηκαν πολύ σε σημείο να μπορούν να στέκονται άξια σε μπάντα, ακόμα δεν το "έχουν" γιατί δεν υπάρχει.
Λίγοι δεν μπορούν να διδαχθούν να παίζουν και λίγοι μπορούν να κουνήσουν κεφάλια με το παίξιμο τους.
Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα ?