Η μουσική των King Crimson αποτελεί κάτι το ανώτερο. Κάτι που πραγματικά αφορά τη σκέψη, ως ανθρωπιστική ανάγκη και την μαγεία, ως ενδόμυχη ανάγκη για καλαισθησία και γοητεία. Γενικό και αιωρούμενο όλο αυτό;
Για μένα όχι. Η μουσική των Crimson κατάφερε να δώσει διαφορετική προσέγγιση σε αυτό που λέμε σύνθεση και εκτέλεση ενός μουσικού κομματιού. Κατάφερε να αγγίξει ανθρώπινες πτυχές όπως η καθείλωση σε κάτι το ιδιαίτερο, ο εθισμός που αποκτιέται χωρίς να ξέρεις ακριβώς την αιτία, η ομορφιά του περίπλοκου, η εφαρμογή μιας Μαθηματικής σκέψης στη σύνθεση και η τελική αναγνώριση κάτι ανωτέρου από τα συνηθισμένα, είτε αυτά είναι σύνθετα, είτε αυτά είναι απλά...
Ο Robert Fripp, αυτοδίδακτη ευφυία της κιθάρας και της σύνθεσης, δώρισε στη μουσική ένα μοναδικό χαρακτήρα, μαζί με ένα cast μουσικών αξιοζήλευτο. Μαζί του, μουσικοί τρανοί, ποτέ διαχρονικά σταθεροί στο γκρουπ. Ο Fripp μάγεψε και μαγεύει με τη παρέα του, είτε αυτή είναι ο Gregg Lake, είτε ο Bill Bruford, είτε ο John Wetton, είτε ο Tony Levin.
Το άκουσμα της μουσικής των Crimson θεωρήθηκε αυτοσκοπός για μένα προσωπικά. Αυτοσκοπός, όχι με χαρακτήρα προσωπικής κατάκτησης, για εξύψωση του εαυτού μου, αλλά με τη πεποίθηση ότι μου δόθηκε κάτι το μαγικό, το οποίο μελετώ και με βοηθά να συνεχίζω να ολοκληρώνομαι, τόσο ως ακροατής όσο και σαν μουσικός...
Προσωπικές σκέψεις... :)