Ιστορικά η φρασεολογία των μπλουζ δεν χτίστηκε πάνω στις φόρμες 1-4-5 που επικράτησαν αργότερα, ούτε πάνω στην λειτουργική, δυτική αρμονία, αλλά είναι μια μίξη της αφρικανικής, πεντατονικής κυρίως μουσικής, και της αγγλοσαξονικής κλασικής παράδοσης.
Εξού και η μίξη της ματζόρε κλίμακας πχ πάνω στο τονικό ακόρντο και των "blue notes" b3, b5, b7 και b9, η της μινόρε και ματζόρε πεντατονικής.
Βέβαια σήμερα, καθώς τα μπλουζ παίζονται παντού, υπάρχει εξέλιξη προς όλες τις κατευθύνσεις, συνθετικά κτλ.
Για μένα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτή τη μουσική ήταν πάντα αυτό το "λάθος", οι νότες που δεν ταιριάζουν, οι φωνές και τα όργανα που είναι φάλτσα, οι ενορχηστρώσεις που είναι χύμα, όλο αυτό το "άτεχνο" στυλ που δεν το έχω δει σε κανένα άλλο μουσικό είδος, (και που θα ακουγόταν χάλια σε άλλα είδη), το οποίο ταιριάζει τόσο πολύ με τις ζωές, το χαρακτήρα και το αίμα των ανθρώπων που το έφτιαξαν, και είναι τόσο συγκινητικό να το ακούς..
Πχ. αυτός .. ?